Recenzje

• Marta C-P

  2018-03-21

  Rok 1794, to już ostatnie tchnienia I Rzeczpospolitej, nim monarchowie Rosji, Prus i Austrii przeprowadzą ostatni, pełny trzeci rozbiór Polski, tym samym "wymażą imię polskie." W okresie, który poprzedzał ostateczny upadek państwie akcję własnej powieści "Ryngraf" umieścił Piotr Śliwiński. Insurekcja kościuszkowska, ostatnie próby ratowania państwa, utrzymania wewnętrznej jedności, heroizm, braterstwo, miłość, wielka polityka, spiski i zdrady, "epopeja powstańcza" Piotra Śliwińskiego nie jest lekturą "ku pokrzepieniu serc", a historią wielkiej narodowej klęski. Szlachcic i oficer artylerii, Julian Zakrzeński jest zaangażowany w działalność emisyjną. Niejednokrotnie ryzykuje życie, próbując przekroczyć granice Cesarstwa Austriackiego, by werbować ludzi i zbierać broń dla przyszłej insurekcji. Podczas jednej z takich misji odwiedza w Ujściu Solnym własnego dawnego przyjaciela, kowala i byłego podoficera piechoty koronnej Stanisława Krzysztoforczyka. Usiłuje go przekonać do udziału w planowanym powstaniu. Krzysztoforczyk początkowo zgadza się jedynie na przekucie kos dla powstańców, jednak późniejsze wydarzenia zmuszają go do dokończenia misji Zakrzeńskiego i udziału w powstaniu. Twórca w własnej powieści bardzo sprawnie nakreśla tło historyczne i sytuacje polityczną osiemnastowiecznej Polski. Przedstawia portrety szlachty a także chłopstwa, ukazując ich stosunek do ówczesnej sytuacji w państwie a także głoszonych przez emisariuszy haseł rewolucyjnych. Odnaleźć wśród nich możemy zagorzałych rewolucjonistów, wiernych ojczyźnie patriotów, intrygantów, spiskowców i zdrajców. Twórca nikomu jednak nie stawia pomników, nie stawia na piedestale, ani nie potępia. Bohaterowie nie są kryształowo czyści, szwarccharaktery nie są do szpiku kości złe. Są prawdziwi, czarno-biali, mają skazy i rysy, a ostatecznie, każdy nich kieruje się swoim swóim interesem. Obok postaci fikcyjnych, w "Ryngrafie" spotykamy całą plejadę postaci słynnych z kart historii. Tadeusz Kościuszko, który jawi się jako wielka osobowość, duży patriota, inżynier który wskazuje drogę do wolności, poprzez zbiorowy wysiłek całego narodu, lecz który jednak jest kiepskim dowódcą. Hugo Kołłątaj, duży patriota, który w sytuacji krytycznej na pierwszym miejscu stawia siebie, a nie ojczyznę. Generał Zajączek, który jest dużym intrygantem. Wielcy patrioci, generałowie Dąbrowski, Sierakowski, Mokronowski i największy czarny charakter powieści, którym został sam król Stanisław August. Z "Ryngrafu" wyłania się monarcha, który nie jest pachołkiem Carycy Katarzyny II, a wytrawnym i przebiegłym graczem, który dba jedynie o własne interesy. Intrygi, zdrady, wewnętrzny niepokoje i rozłam w społeczeństwie, brak właściwych kompetencji rządzących, dbanie tylko o własne prywatne korzyści, ogólna niemoc. Tak wygląda osiemnastowieczna Rzeczpospolita omówiona przez Piotra Śliwińskiego. Obraz, który nie pokrzepia serc, nie napawa dumą, a uświadamia że historia lubi zatoczyć koło, a może my jako naród niewiele od tego czasu się nauczyliśmy i powtarzamy stale te same błędy. "Ryngraf" to brawurowa, pełna emocji, szybka epicka opowieść historyczna, przedstawiająca jeden z najistotniejszych okresów w historii Polski i ciekawy obraz społeczeństwa polskiego. Twórca idealnie odtworzył burzliwy XVIII wiek, idealnie odmalował realia epoki, ówczesny język, sceny bitew, ogarniętej powstaniem Warszawy. Idealnie napisana, zapierająca dech w piersiach opowiadanie o wojnie, honorze, przyjaźni i miłości. Polecam.