[przedpremierowa recenzja patronacka] “Potyczki z panem Knightem” czyli ostatnia historia z trylogii “London Mister”. Rosa Lucas znowu wprowadza nas w biurową codzienność, wciągając nas w zakazany romans z różnicą wieku. Tym razem wkraczamy w świat budowy i architektury. [współpraca reklamowa z @niezwyklezagraniczne] Jack Knight to trzeci, a zarazem ostatni z przyjaciół o kieszeniach i kontach bankowych wypełnionych po brzegi. 38-letni miliarder, playboy i dyrektor generalny firmy zajmującej się nieruchomościami. Z jednej strony jest twardzielem, wysokim, napakowanym i mającym co nieco za uszami, a z drugiej ma duszę wrażliwca – mężczyzny mieszkającego z psem, chłopaka, który w dzieciństwie nie spał na pieniądzach. Nie boi się ciężkiej pracy i zamiast wydać malutki ułamek z tego, co ma na koncie, na hydraulika i drogie drinki w barze, woli spędzić wieczór ze własną kobietą, przy okazji naprawiając kran w jej kuchni. Zauroczył mnie tymi drobnymi rzeczami. Poza tym wiąże włosy w koczek... (tak, sądzę to za fakt warty podkreślenia 😂). Natomiast ta, która go urzekła, to Bonnie – 28-letnia architektka, a po godzinach: książkara o specjalizacji “wilkołacze reverse haremy”. Fakt, że w pracy podlega bezpośrednio swojemu byłemu narzeczonemu, nie jest dla niej doskonałym rozwiązaniem do pięcia się po szczeblach kariery. Zwłaszcza że firmy jej i Jacka rozpoczynają współpracę, jej eks w zasadzie uważa Knighta za bóstwo, a ona sama… go nie znosi. Niechęć nie przeszkadza jednak pożądaniu, prawda? Autorka już na wstępie rzuca nas w akcję, w taką scenę, w której od razu coś się dzieje. Na dodatek robi to tak przyjemnym i lekkim stylem, że uśmiech pojawia się na twarzy mimowolnie. Mnie za każdym razem porywa jak rzeka. Już w poprzednich tomach trylogii znajdowałam taki piękny komfort, a przy “Potyczkach…” jeszcze mocniej upewniłam się w tym, że Rosa Lucas zagrzała sobie stałe miejsce wśród moich ulubionych autorek romansów. W tej historii zawarte są jedne z moich ulubionych motywów, lecz również trudniejsze, nawet nieco mroczniejsze wątki. Motyw “szef x pracownica” nabiera nieco innego kształtu niż w poprzednich tomach, lecz stale jest widoczny. Dodajmy do tego: dramę, dozę ostrości, drobne gesty, które potrafią wzruszyć, humor, kryminalną zagadkę do rozwiązania, odkrywanie sekretów, wspólny taniec i jazdę na motocyklu – a poza tym także to, że to on zakochuje się pierwszy. Połączenie niby klasyczne, lecz jakże idealnie wykonane. Nie zabrakło również zerknięcia na życie poprzednich głównych par bohaterów – Charlie i Danny'ego a także Elly i Tristana. Pięknie było na chwilę wrócić do nich wszystkich. Chłonęłam tę książkę strona za stroną i nie miałam najmniejszej ochoty, by odrywać się od lektury choćby na chwilę. A mówiąc już nie tylko o “Potyczkach…”, a o całej trylogii, moim zdaniem jest to raj dla czytelników mających słabość do różnicy wieku i romansów biurowych. Mam nadzieję, że gdy sięgniecie po ten tom – a może nawet po wszystkie trzy? 🤭 – też odnajdziecie w nim taką radość z czytania 💛