Recenzje

• dobrerecenzje.pl

  2018-03-21

  Claudio Magris to jeden z największych włoskich pisarzy naszych czasów. Bohaterem książki jest bezimienny mężczyzna, jednak pisarz zainspirował się wybitną indywidualnością profesora Diego de Henriguez, niezłomnego triestesteńczyka, o rozległej kulturze i wielkiej pasji, który poświęcił własne życie na zbieraniu broni i wszelkiego rodzaju sprzętu wojennego, żeby założyć Muzeum Wojny. Poświęcił on całe życie swojemu dziełu, jak również obsesyjnemu marzeniu, które zaczyna realizować w Trieście. Jednak facet ginie w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów własnego Muzeum, w pożarze bardzo tajemniczym, który stał się powodem śledztwa zakończonego praktycznie niczym. Jest to fikcja literacka - zaczerpnięta z rzeczywistości, historia i portret głównego bohatera są zmyślone. Po śmierci kolekcjonera jego dziełem zajmuje się Luiza Brooks - córka żydówki i czarnoskórego żołnierza. Dziewczyna zawsze zastanawiała się, dlaczego nikt, szczególnie z żydowskich krewnych i kolegów nigdy nie wspominał o jej matce. Nigdy również nie mówiono imion ale tylko wspominano bezosobowo np. spopielony w Majdanku, spalona w Treblince. Jednak mówiono po imieniu o jej wuju Grinim - żydowskim donosicielu, który wraz z żoną - Marią wydał wielu żydów na śmierć. Kolekcjoner żył zaś jedynie dla własnego Muzeum, chciał pokazać, że działa, bomby i czołgi to niewinne zabawki, gdyż uważał, że śmierć jest jedynie złudzeniem wywołanym przez strach. Nawet nie przypuszczał, że to jego Muzeum stanie się triumfem śmierci. Stanie się Muzeum nienawiści. Twórca w swej książce pdf omawia szczegółowo poszczególne sale w Muzeum militarnym, i tak np. w jednej jest karabin maszynowy, naboje, w innej łuk ze strzałami, haubica i pociski, jeszcze w innej dżip, niemiecki i amerykański. W ostatniej zaś sali wybuchł pożar i prócz notatników i kalendarza nie zostało nic. Kartki spadają na ziemię, pokrytą sadzą. Wiatr wyrywa płomieniom kilka kartek i sprawia, że lecą ku morzu, toną w wodzie. Są to białe kartki z liczbami i nazwiskami skremowanych, niewinnych ludzi, które wyrzucone są do morza jak nieczystości, a co ogłasza sędzia na rozprawie sądowej? Dramatyczne dzieje zagazowanych ludzi splatają się z fikcją, tak żeby jeszcze dobitniej twórca mógł oddać klimat jaki panuje w Muzeum a także żeby pobudzić wyobraźnię czytelnika, a tym samym sprawić, że po tę książkę sięga się chętnie. Na koniec za autorem chcę przywołać zdanie skierowane do nieznanego przechodnia mijającego grób kolekcjonera - prośbę o oddanie mu własnego miecza, żeby ten już nigdy nikogo nie ugodził. Zachęcam bardzo do czytania. Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

• jeke5

  2018-03-21

  Triest, 1963 rok. W zagadkowych okolicznościach ginie w pożarze kolekcjoner militariów, który na ich zbieranie poświęcił całe własne życie. Armaty, czołgi, łodzie podwodne, różnego rodzaju broń mają dokumentować grozę wojny i wskazywać na konieczność pokoju. Eksponaty mają zostać umieszczone w Muzeum Wojny, którego projekt opracowuje Luisa Brooks. Czytając zebrane dokumenty i zajmując się eksponatami dziewczyna zaczyna coraz bardziej utożsamiać się z kolekcjonerem, który spłonął. Grzebiąc w jego papierach czuje się, jakby przerzucała popioły spalonego ciała, które tylko prowadzący śledztwo potrafili odróżnić od popiołu trumny, w której spał z hełmem na głowie i w masce samuraja na twarzy. Z magazynu zginęły cenne notatniki zawierające drażliwe materiały. Kolekcjoner zapisał w nich słowa wyryte na ścianach cel i kibli przez więźniów mających zginąć w nazistowskim piecu krematoryjnym Risiery, jedynym we Włoszech. Ściany z napisami w okresie pokoju zamalowano białą farbą. Kolekcjoner zdążył odczytać i skopiować te napisy a także nazwiska wysoko postawionych kolaborantów. Czy komuś w Trieście zależało na zniszczeniu tych dowodów? Naziści w Risiery ,,wysłali na śmierć kilka tysięcy osób, pośród powszechnego milczenia, jakie trwało także po wojnie." Czyżby było za wcześnie na ujawnienie drażliwych informacji? Czy zbrodniarze zdążyli już umyć ręce brunatne od krwi? Inspiracją dla autora do stworzenia głównego bohatera powieści był profesor Diego de Henriquez, wybitny triesteńczyk, który poświęcił całe własne życie zbieraniu broni i sprzętu wojennego mającego posłużyć do założenia Muzeum Wojny. W zagadkowych okolicznościach zginął w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów. Claudio Magris zaczerpnął motyw do książki z rzeczywistości, lecz przerobił ją i stworzył fikcję literacką. W powieści stopniowo odkrywał koleje życia bezimiennego kolekcjonera i rodziny Luisy. Twórca na przykładzie losów rodziny Luisy Brooks, która była córką Żydówki i czarnoskórego amerykańskiego żołnierza ukazał prześladowania, życie uchodźców i historię ludzkiego cierpienia. Luisa pamiętała z dzieciństwa, że jej matka nigdy nie chciała pojechać z nią ponad morze, lecz jako dzidziuś nie zdawała sobie sprawy, że ponad ,,triesteńskim morzem podnosił się i rozpraszał cuchnący dym spalonych ciał dochodzący od strony miasta." Jej matka to wiedziała i chciała ochronić własną córkę przed bolesną wiedzą. Claudio Magris w tej powieści dobitnie wskazuje na konieczność wyeliminowania wojny, która przynosi tylko rozpacz i śmierć. Wojna to nie dziecinna zabawa lalkami i plastikowymi żołnierzykami. Nie da się na powrót przyczepić oderwanej głowy, przykleić nogi, czy przyszyć guzika zamiast oka... Należy wykorzenić w ludziach radość płynącą z niszczenia i zabijania. Życie również porównuje do wojny, potyczki o lepszy byt. Krytykuje wojnę płci, fałszywą miłość, bezlitosne spory rodzinne o majątek po zmarłym, a także procesy cywilne, gdy ,,dzieci pozbawiają majątku rodziców, brat pozwala umrzeć z głodu drugiemu bratu, pozbawiając go marnego kawałka chleba, małżonkowie ubezwłasnowolniają się wzajemnie i wysyłają do szpitala psychiatrycznego z powodu trzypokojowego mieszkania, krewni nienawidzą się i dręczą..." Zło jest obecne w życiu bez względu na epokę historyczną, nie ma końca przemocy, a ludzie, którzy za ścianą milczenia ukrywają zbrodniarzy są również winni. ,,Postępowanie umorzone" to zwarty, wielowątkowy tekst, pełen odniesień historycznych, kulturowych i filozoficznych, które układają się w swoistą mozaikę przetykaną zdaniami w języku hiszpańskim, angielskim, francuskim, a także zwrotami łacińskimi. Choć opowieść jest pokaźna, to czyta się bardzo nieźle dzięki krótkim rozdziałom. Twórca rozbudza ciekawość czytelnika, lecz nie podaje wszystkiego na tacy, trzeba wielu rzeczy domyślać się, odczytywać symbole i znaczenia, myśleć i szukać dodatkowych informacji. Proza tego włoskiego pisarza charakteryzuje się pięknym, erudycyjnym mową i głębokimi filozoficznymi przemyśleniami. Zalecam ją ambitnym czytelnikom, którzy docenią kunszt autora:) http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/