To nie jest przewodnik. To cudownie podane zaproszenie na spacer. To obrazy malowane słowami. Kto nigdy nie był na jurze – przepadnie z kretesem i będzie tu wracał. Kto zna te miejsca – zatęskni. Ja zatęskniłam. „Pogranicza. Opowieści nieoczywiste” pachną rześkim, porannym powietrzem, iglastą sosnową żywicą, świeżą rosą, ogniskowym dymem, nagrzanym brukiem uliczek małych miast. Nitki dróg i ścieżek zbiegają się tu i rozchodzą w różnorakie strony świata, trochę jak ludzie. Wysokie drzewa rzucają kojące cienie, bielutkie ostańce patrzą ciekawie zza zieleni. Łąki szumią wysokimi trawami, ciesząc oczy makami, chabrami i kaczeńcami ¬- kto jeszcze takie pamięta? Leśne dywany, uplecione z mchu i igieł, tłumią odgłos kroków. Gra ptasia orkiestra. Czasem jakiś człowiek przemknie cicho na rowerze. I tylko trzeba uważać, żeby nie potknąć się o wapienie opieczętowane na wieki śladami zamierzchłych stworzeń, będące świadkami historii. Piaszczyste drogi kryją ich wiele. W tę opowiadanie nie da się nie zapaść. I wcale nie ma się ochoty wygrzebywać. Gorąco zalecam każdemu, kto pragnie oderwać się na moment od codzienności, powłóczyć, powędrować, pobyć ze sobą, zamyślić…