Jak to w życiu bywa, w okresie wyświetlania w kinach filmu Jurassic World popyt na nowe wydanie Parku Jurajskiego wzrósł. Dinozaury znów na chwilkę albo dwie nieustanny się trendem i każdy chciał przeczytać Crichtona, aby wiedzieć, jak to się zaczęło. Właśnie tak to pamiętam: okładka Parku w każdej księgarni, zdobywająca listy TOP sprzedaży. Czy z Zaginionym światem było podobnie? Nie odebrałam tego w taki sposób, nowe wydanie tego tomu przebiegło mi gdzieś w tle. A szkoda, szkoda ogromna, ponieważ Michael Crichton to autor, którego książki mogłabym scharakteryzować jako kawał nieźle zrobionej roboty, kawał idealnej konstrukcji, kawał mocno osadzonej fikcji. Czułam się tak podczas lektury Parku Jurajskiego, czułam się tak ostatnio, czytając Zaginiony świat.Można odczuwać rozdwojenie jaźni, gdy ma się za sobą seans wszystkich filmów. Uprzedzam - Zaginiony świat to historia całkowicie inna niż filmowa. Albo inaczej: to filmowe historie odbiegają zupełnie od koncepcji przedstawionej przez Crichtona. Cieszę się z tego powodu, bo gdyby filmy podążyły ścieżką książek, nic dobrego by z tego nie wyszło. Upieram się już od dawna, że w pewnych przypadkach powtarzalność jest siłą produktu jakim (czy tego pragniemy czy nie) jest książka ebook albo film. Filmowy świat zrekonstruowanych dinozaurów przybiera ekscytującą, pełną potyczki i akcji ścieżkę, widowiskową, pełna krwi i ryczących bestii. Michael Crichton pogłębia to, co stworzył, szerzej teoretyzując. A w tym celu niezbędny jest Ian Malcolm, moim zdaniem najlepszy literacki teoretyk, z jakim miałam do czynienia. Poprzez jego wykłady wplecione w akcję książki Michael Crichton eksploruje podwaliny świata, który stworzył, eksploruje temat, jaki sam poruszył. Tempo akcji jest wyważone, prawdopodobnie mniej ekscytujące niż w Parku Jurajskim, chociaż ja łyknęłam haczyk i dałam się w nie wciągnąć. Znów jesteśmy na wyspie niedaleko Kostaryki, znów mamy do czynienia z dinozaurami, znów ludzie muszą zrobić wszystko, by przetrwać noc. Po raz następny prócz tych "dobrych" są także "źli", którzy myślą najpierw o wzbogaceniu się, a potem o swóim przetrwaniu. Po raz następny ludzie popełniają błędy, zbyt późno zdając sobie z nich sprawę. Lecz to działa. To stale ma klimat, dinozaury są stale interesujące. Widzę powtarzalność motywów, lecz nie zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy twierdzą, że bohaterowie Zaginionego świata są słabiej wykreowani, że czegoś im brakuje. Są inni od tego, co przedstawiły filmy i być może tutaj tkwi największy kłopot odbioru tej książki. Ponieważ trzeba odejść od utrwalonej na kinowych ekranach, kultowej już wizji. Nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po tę książkę. Kupuję technothrillery Crichtona w takiej postaci, w jakiej zostały stworzone i chcę zagłębiać się w jego prozę. Dla mnie jego nazwisko to znak dobrej marki.Co czytelnik znajdzie w Zaginionym świecie? Znajdzie wiele odwołań do pierwszego tomu, zarysowane dalsze dzieje InGenu, pogłębienie teorii Malcolma, wiele rozważań na temat wymierania gatunków. Znajdzie również stale niezbyt przerażającego tyranozaura, lecz za to podwójnie okropne raptory. Znajdzie krew, krzyk, błyskotliwe dzieciaki, znajdzie prawdziwy zaginiony świat, o którym chce się marzyć. Ja znalazłam w tej książkę fantastyczną odskocznię. Jestem nią w pełni usatysfakcjonowana. Dinozaury w spielbergowskim wydaniu to klasyka kina - klasyka, której nie byłoby bez Michaela Crichtona. Powtórzę się: kupuję tę książkę, kupuję styl Crichtona, kupuję jego technothriller. Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/03/zaginiony-swiat-michael-crichton_23.html