„Prosiaki” Barbary Catchpole to humor sytuacyjny, wpadki, które może zaliczyć w szkole każdy uczeń, najróżniejsze perypetie bohatera, z którym prosto się utożsamić. Jego marzenia, lęki i pragnienie, by mieć jakiś sukces, którym jest nie najlepsze świadectwo, lecz np. wbicie bramki podczas szkolnego meczu. Lub – jak w „Prosiaku i morderczym bąku” - zachowanie spokoju podczas wystąpienia na apelu i podtrzymanie dobrego wrażenia na dziewczynie. Prosiak to inaczej Piotr Rosiak, który chodzi do szkoły podstawowe i szczerze opowiada o własnych przeżyciach. Książeczki o jego przygodach nie odstraszają objętością, są krótkie, konkretne, pozbawione nadmiaru opisów i zabawne. Idealnie nadają się do czytelniczego rozbujania dzieci, które unikają książek, jak diabeł święconej wody. Nawet jeśli trzeba będzie im przeczytać parę stron na zachętę. Dla tych, którzy już lubią czytać, seria o Prosiaku może być rozrywkowym przerywnikiem.