Już debiut autora pokazał, jak mocną stroną jego rozwijającego się warsztatu pisarskiego jest kreacja świata przedstawionego. W kontynuacji "Czarnych kotów" widać to jeszcze bardziej dobitnie, gdyż Mins próbując odnaleźć własnych kamratów, przemierza nieznane krainy, poznając świat poza Thornis. Uniwersum to okazuje się jeszcze bardziej fascynujące, jeszcze bardziej intrygujące, a także bardziej brutalne i mroczne. To, co czytelnik widzi oczami bohatera nie zawsze bowiem zachwyca, a nierzadko przeraża i budzi konsternację, lecz potwierdza zdolność autora do kreacji tak ważnych szczegółów jak opisy fauny i flory, czy również zwyczajów ludności, nadających klimat całej powieści. Niewątpliwie dość znaczącym fragmentem fabularnym "Ostatniego goblina" są zwracające uwagę swoim restrykcyjnym wydźwiękiem, soczyste opisy tego, co z miejscową ludnością robi zwycięska armia Królestwa Krotosu i Protosu. Elementy te pełne obrazowych opisów zbrodniczego piekła, jakie na własnej drodze spotyka Mins, robią wrażenie i dość długo zapadają w pamięci niczym wołyńskie opowieści, stając się nieodłącznym fragmentem całej książki. Mamy głównego bohatera, który dojrzewa odkupując własne przewinienie, lecz przecież zgodnie z tytułem powieści, pojawia się także goblin. Postać dość tajemnicza, a co za tym idzie intrygująca, która staje się swoistym drogowskazem życiowym dla protagonisty. Wprowadzenie tego bohatera i zawiązanie wokół niego swojej historii w połączeniu z interesującymi rozmowami, jakie przeprowadza z Minsem, wpływa na podniesienie atrakcyjności całej fabuły. Mam także wrażenie, że bardziej dogłębna kreacja tego bohatera nie zaszkodziłaby całej opowieści, lecz wręcz przeciwnie, mogłaby ją wzbogacić. Poza tym goblin to niezły materiał na zupełnie odrębną powieść, taki spin-off całej trylogii. Edgar Hryniewicki po raz następny zaprasza do świata tak różnego od naszego, a jednak pod wieloma względami, bardzo podobnego. "Ostatni goblin" zabierze was bowiem w podróż po wyjątkowych krainach pełnych sprzeczności, gdzie ciężko odnaleźć swoją drogę, a patriotyzm dla wielu staje się zwykłym interesem. Twórca w tym tomie skoncentrował się bardziej na emocjach protagonisty a także jego życiu wewnętrznym, a także znacznie zmniejszył warstwę opisową, co jedynie jakościowo wyszło całej tej opowieści na lepsze. Czekam więc teraz niecierpliwie na finał łatwo z magicznego Thornis.