Recenzje

• Anna Sikorska

  2018-03-23

  „Wiem jak nie jest i nie wiem jak jest” przywodzi nam na myśl Sokratejskie stwierdzenie: „Jedno wiem, że nic nie wiem”, lecz tu nieświadomość prawdy została ujęta z perspektywy wiedzy, czym prawda nie jest. Życie poety jest pełne takich rozterek i wiedzy. Czasami jest to wiedza o sobie, własnych granicach i przemijalności, lecz bez cienia smutku czy pretensji. Czas po prostu płynie, a człowiek ciągle wydaje się sobie młody i pełen pomysłów. Jedyne, co sygnalizuje owe zmiany to otaczające nas rzeczy. W „Nad przyszłym winem” o tym zjawisku mówi bardzo subtelnie:„Nasze ślubne garnituryPoszczuplały w naszych szafachObok ślubnych sukien, z którychBiel opadła i spełzł zapach”Ważna jest tu radość z chwil, które minęły - i są jak „Przegadane w szklankach fusy”, czyli niosące wspomnienie dobrego, lecz niekoniecznie potrzebne w przyszłości – teraźniejszych („Nasze sprawy ciągle w toku) a także przyszłych, które będzie pachniało spokojnie dojrzewającym winem. Teraźniejszość daje spokój, dyskusje, szczęście, lecz również świadomość braków, które są nieistotne:„Mam na imię… na drugie już nie,Bo kalendarz miał braki na wiosnę –Dwuimienne ze stworzeń są te,Co są dumne i te, co są proste”.oraz tych od których zależy egzystencja, lecz niekoniecznie życie.Mam na imię – na prąd czasem nie;Trzeba wiedzieć, że trzeba pragnąć więcejI nie wiedzieć – jak głaz – o tym, żeNiemożliwy jest kaktus na ręce”.Radosny, świadomy własnej wartości dojrzały facet tworzący o problemach z podejściem do finansów jego „pracodawców” pisze w „Przytulonych”„Może jestemŁysy wariat,Ale mojeHonoraria –Sentymenty pomarły z ubóstwa.Wbrew pogłoskomTeż mam żonę,Żona ustaMa czerwone,Więc by chciała podkreślić te usta”.Żona i rodzina to nie tylko obowiązki, lecz cieszenie się własną bliskością bez zamiaru spełniania społecznej misji przez prokreację. „Tymczasem” to bardzo delikatny wiersz o swóim spełnieniu, które z patrzeniem na poetę, jak na głosiciela prawdy (jakiej prawdy, jak on jej nie zna), lecz jak na zwykłego człowieka, który nie w każdym czynie ma wzniosłe cele: „Wieczorem przez seksNie dążę, żeby dać życie,Próbuję najwyżejPołapać się w miejscu i czasie”.Zbiór wierszy Marka Maja przepełnia radość i dystans. Mowa czasami przywodzi na myśl wiersze Adama Asnyka, innym razem bliżej im do Juliana Tuwima, a także Kamila Ildefonsa Gałczyńskiego. Poeta o swoim pisaniu mówi:„Póki jeszcze noc na dworzeSam ze sobą poszymborzę,Poszymborzę, pomiłoszę,Groch zapachnie mi, jak groszek.Osobiście potuwinię,Ulechonię moje imię,Przypadkowo pobarańczę,Poleśmienię i zatańczę,Przeherbercę jakiś cytatI już o nic nie zapytam”.Wiersze znajdują się na pograniczu wszystkich wymienionych przez niego poetów i jeszcze wielu innych. Dzięki pozytywnym emocjom przekazywanym przez zagubionego poetę zachęcają do sięgania po nie.