Przeczytałam tomik i zwłaszcza drugą element oceniam jako bardzo ciekawe poetyckie posunięcie. Poetka targnęła się na telefony komórkowe kolegów (!). Dzięki komunikatorom uwolniła słowa chyba najczęściej używane przez ich właścicieli. Powstałe teksty wprzęgając w poezję nowe technologie zaskakują sensem i otwartością na interpretacje. Jeśli to stale tylko sztuczna inteligencja, można zacząć się jej bać. O właścicielu telefonu jego komunikator więcej mówi, niż być może on sam chciałby nam powiedzieć. Wynik w każdym razie fenomenalny. Dla mnie tomik wart uwagi przede wszystkim na ten poetycki (?) zabieg wykorzystany przez Sadowską. Zachęcam, a poetce gratuluję pomysłu i efektu.