Jest dużo nieścisłości w takim rozumowaniu pana Henryka Bejdy na temat „mszy wieczystych”. 1. Nie ma takiego czegoś w Kodeksie Prawa Kanonicznego, a szczególnie z kan. 945 – 958, a nawet specjalnym Dekrecie Kongregacji ds. Duchowieństwa z 22 lutego 1991 r. w sprawie intencji mszalnych. To niezgodne z duchem kanonów.. 2. Przy mszy zbiorowej są zasady ograniczające wysokość ofiary (gdy większą niż średnią to się oddaje nadwyżkę do kurii), msza musi być o konkretnym terminie. Dopuszcza się jedna mszę zbiorową i to w sposób nadzwyczajny co najwyżej 2 razy w tygodniu, lecz na odmienne intencje (nie może być ich za dużo) 3. Cieszenie się że 7 mszy dziennie, to założenie, że są księżą, którzy mają taką moc aplikacji łaski do każdej mszy i to na wieki. O przydziale owoców specjalnych mszy św. trzeba sobie poczytać, poszukać „owoce mszy św.” 4. Jest to myślenie tego świata, że za jakieś pieniądze można zyskać lepsza łaskę. Duch komercji 5. Na temat jałmużny mszalnej, czyli tak zwanych ofiar, co w ogóle istnieje w zwyczajnym nauczaniu Kościoła jest przyjęte na stronie Mateusza: http://mateusz.pl/czytelnia/as-jalmuzna.htm przypuszczalnie msze zbiorowe zakonów misyjnych były za ofiarodawców w sposób ogólny, a nie jak teraz omijając i wykoślawiając wszystkie kanony. Proszę czytać prawo kanoniczne. Mówienie o 7 mszach to jak w komercji… Same propagowanie już zmienia charakter. I niszczy się odniesienie do jednej niepowtarzalnej mszy św. chronionej przez naukę Kościoła i prawo kanoniczne itd. itp. 6. Lepiej zamówić jedna mszę św., taka normalna niż dużo mszy wieczystych…