„Krew z mojej krwi” to kryminał retro, którego akcja rozgrywa się w faszystowskich Włoszech. Wciągająca intryga, narastające napięcie, wyraziste postacie i jedyny w swoim rodzaju klimat – to największe atuty tej książki, którą pochłania się jednym tchem. Opowieść Maurizia de Giovanni to drugi tom cyklu o komisarzu Ricciardim i jego podwładnym, brygadierze Maionem, można ją jednak czytać jako odrębną całość, tym bardziej, że twórca nieraz przywołuje zdarzenia z pierwszej części. Komisarz jest postacią nietuzinkową i zapadającą w pamięć. Na mojej prywatnej liście ulubionych śledczych na pewno znajduje się w pierwszej piątce. Ricciardi ma przeszywające, zielone oczy, jest błyskotliwy, opanowany, bezkompromisowy i nieco zamknięty w sobie, czym doprowadza niektórych przełożonych do pasji. W dodatku wywodzi się z arystokracji i właściwie mógłby nie pracować. Ma około trzydziestu lat, lecz stale nie założył rodziny, ponad czym bardzo ubolewa jego leciwa niania. I wreszcie najistotniejsza i najbardziej intrygująca informacja – komisarz widuje.. zmarłych! To jego duchowa udręka, lecz i cecha, która nieraz pomaga mu rozwiązać najbardziej skomplikowane sprawy. Późną wiosną 1931 roku w Neapolu wszystko budzi się do życia. Niestety, dochodzi również do wielu przestępstw, z zamordowaniem leciwej mieszkanki kamienicy na czele. Kto mógł pragnąć śmierci wątłej staruszki, która zarabiała na życie wróżeniem z kart? I kto mógł zamordować ją w niezwykle brutalny sposób? Dynamicznie okazuje się, że na liście podejrzanych może znajdować się dużo nazwisk, ponieważ pani Calise zajmowała się nie tylko wróżbami. Krąg podejrzanych się poszerza, a w międzyczasie poznajemy codzienne perypetie nie tylko pary śledczych, lecz i wielu drugoplanowych, a nawet epizodycznych bohaterów. I tu dochodzimy do tej umiejętności autora, dzięki której „Krew z mojej krwi” nie jest tylko kryminałem. Maurizo de Giovanni tworzy oryginalne historie, które przedstawia, łącząc powagę z wysublimowanym poczuciem humoru. Obok siebie występują też: groteska, liryzm, realizm, czasem dosadność. Jeśli dodamy do tego opisy Neapolu sprzed niemalże stu lat, to otrzymamy niepowtarzalną, klimatyczną mieszankę. Jak dla mnie – creme de la creme! „Krew z mojej krwi” to na pewno wielka gratka dla fanów prozy kryminalnej w stylu retro a także dla tych, którzy cenią w tego typu opowieściach także fragmenty obyczajowe, psychologiczne, historyczne. Tu naprawdę jest tych odniesień mnóstwo, co nie znaczy, że przesłaniają one intrygę związaną z morderstwem. Raczej występują równolegle, przeplatając się i dodając fabule wielu smaczków. Zakończenie zaskakuje – i to następna wielka zaleta! Zalecam wszystkim, którzy cenią kryminały z górnych półek. BEATA IGIELSKA