Jerzy Jarocki, ten „artystyczny kaskader na granicy szaleństwa”, „nieustannie prowokował siebie i teatr - tak postępował tuż po studiach i tak samo, gdy dobijał do osiemdziesiątki” – spisał w biografii reżysera jego brat Robert Jarocki. Książka ebook „Kogo szukał, czego chciał” najpierw szła w odcinkach w miesięczniku „Teatr”, a ukazała się po śmierci autora, więc jest raczej zestawem wspomnień niż pełną biografią. Jarocki skończył studia aktorskie, lecz nigdy nie grał (choć Wajda chciał, by to on, a nie Pszoniak, był Reporterem w „Weselu”). Stał się za to wybitnym inscenizatorem dramatów Witkacego, Gombrowicza, Mrożka i Różewicza. Ten ostatni uważał, że Jarocki „nicuje” jego sztuki, „chce robić to, czego nie ma, zamiast robić z tego, co jest”. Lecz gdy sam się wziął za reżyserowanie „Kartoteki”, odpuścił po kilkunastu próbach. Jarocki wyczuwał mielizny tekstu, ingerował, gdy coś się teatralnie rwało. A do „Miłości na Krymie” włożył cytat z listy zakazów Mrożka dla reżyserów.