Recenzje

• theholiday

  2018-03-20

  Całą Jeżycjadę wspominam z sentymentem i co jakiś czas czytam wszystkie części po kolei. Nie jestem pewna czy tak zainteresowałaby dzisiejszą młodzież, która ma co innego w głowie lecz na pewno warto przeczytać i samemu ocenić.

• Degamisz

  2018-03-20

  Po rozczarowaniu jakim było dla mnie „Dziecko piątku” niechętnie zabrałem się za kolejną element Jeżycjady. Właściwie to nawet chciałem sobie zrobić przerwę i sięgnąć po coś innego, lecz jednak się przełamałem i absolutnie nie żałuję, bowiem „Nutria i Nerwus” okazała się ponad wyraz udaną częścią.Borejkowie jak zwykle nie zawiedli. I chociaż główną bohaterką okazała się najmniej przebojowa z sióstr czyli Natalia, to jednak wspomożona o resztę sióstr i siostrzenice z piekła rodem przykuła sobie moją uwagę w pełni. I pomyśleć, że to ta sama Nutria, która w dzieciństwie chciała być chłopcem, a nawet za niego się sądziła i razem z Pulepcją stanowiły żywioł nie do opanowania. Minął czas, żywioł się uspokoił, Nutria się zrobiła subtelniejsza, spokojniejsza, chwilami wyobcowana, chwilami melodramatyczna (co zdarzało się prawdopodobnie każdej pannicy z tej rodziny), lecz jednak co Borejkówna to Borejkówna. Po raz następny jestem oczarowany poczuciem humoru autorki, które w sposób najbardziej mądry objawiło się w dwóch postaciach – Róży i Laury, a zwłaszcza już tej drugiej. Takie mam wrażenie, że to taki spotęgowany charakter Idy. I podejrzewam też, że Tygrys jeszcze własną ciotkę przebije. A w każdym razie mam taką nadzieję, ponieważ to prawdopodobnie w chwili obecnej najbardziej wdzięczny punkt całej rodziny jeśli o mnie chodzi.A co do zakończenia – przewidywalne. Wiedziałem jak to się skończy już od pierwszego spotkania Nutrii i Nerwusa. Lecz nie zmieniło to mojego bardzo pozytywnego odbioru książki. Bardzo udana część. Ma w sobie coś z „Idy sierpniowej”, która jest moją ulubioną częścią cyklu. Polecam.