Recenzje

• Z kotem czytane

  2020-10-02

  Nas „malutkich” świat Hollywood zawsze fascynował. Ameryka jest uważana za lepszy świat, a aktorska kariera w Los Angeles dla wielu brzmi jak spełnienie marzeń. Nikt nie wie, jaka jest cena sławy. Idealizowane życie gwiazd daje nam możliwość fantazjowania o życiu, które nie zostało nam dane, ale czy naprawdę oni, ci sławni, dostali wszystko za darmo? Co zrobili, że osiągnęli taki sukces? Własną historię opowiada nam Demi Moore, od czasów dzieciństwa aż po dzisiaj dzień. Odkrywa przed nami całe własne życie, bez ogródek, mówi o tym, co boli, co jest trudne. Gwiazdy z telewizji zazwyczaj wydają się mieć idealną codzienność, w końcu stać ich na dużo podróży, ubieranie się w drogich sklepach, nie martwią się rachunkami, nie żyją od pierwszego do pierwszego. Demi Moore obnaża nam własne dzieciństwo, podczas którego brakowało jej ciepła, zrozumienia i miłości. Brutalność niektórych metod wychowawczych była zatrważająca. Świat, w którym króluje alkohol, narkotyki, wieczne przeprowadzki, brak przyjaciół i jakiegokolwiek oparcia w bliskich, przytłacza. Nic więc dziwnego, że Demi poszukiwała ostoi, akceptacji w osobach, niekoniecznie dla niej dobrych. Naiwne podejście do ludzi wielokrotnie ją zgubiło. Zraniona Demi wpadała w obsesję, najpierw od alkoholu, później narkotyków, a następnie jedzenia. Zawsze musiała trzymać ponad czymś kontrolę. Jestem pod wrażeniem dojrzewania Demi, odkrywania kobiecości, a jednocześnie równowagi życiowej. Moim zdaniem to była jej autoterapia. Wielokrotnie na okładkach tabloidów widzieliśmy negatywne nagłówki, obdzierające ją z intymności, prywatności. Nie chcąc zdradzać za wiele, nie mieści mi się w głowie, że ceną sławy jest zawsze samotność. Komu mogła Demi ufać? Najbliższym? Niekoniecznie. Została dynamicznie okrzyknięta symbolem seksu, kobieta, która obawiała się własnych kształtów, która tak nienawidzi własnego ciała. Chciała tylko miłości, zrozumienia, ciepła. Zdradza nam kulisy własnych małżeństw, rozwodów i tego, jak pozbawiona prywatności, musiała mierzyć się z osądem obcych ludzi. „Intymnie” prezentuje niesamowitą siłę Demi, jej wolę potyczki o normalność, o szczęście. W momentach ważnych zabrakło mi jednak przyznania się do winy, pokazania tego, że ona również popełniła błąd. Czasami wydawało mi się, że Demi sama się wybiela, choć nigdzie wprost nie napisała, kto ponowi winę za niektóre wydarzenia. W istocie pojawia się akceptacja przeszłości, zrozumienie wręcz, że bez tego rozpaczy nie byłaby sobą, lecz brakuje mi skruchy i wniosków, które czytelnik mógł wyciągnąć na jej przykładzie.