Recenzje

• Kinga Styczeń

  2018-03-20

  Klasyka, zdecydowanie pozycja godna uwagi szczególnie dla wielbicieli Autora.

• Magdalena Kopyś

  2018-03-20

  Historia o synu marnotrawnym przeniesiona na warunki rosyjskie. Bardzo nieźle się czyta. Widać w treści mistrzowskie pióro Dostojewskiego

• Pinko

  2018-03-20

  Co decyduje o tym, iż określamy drugiego człowieka idiotą... ?Książę Lew Myszkin wraca ze Szwajcarii, gdzie odbywał czteroletnią kurację zdrowotną. Rosja nie wita go ani przyjaźnie, ani ponad wyraz ciepło- pusta sakiewka staje się wyznacznikiem wartości człowieka. I choć książę to wyjątkowo prostolinijny, prawdomówny mężczyzna, to od samego początku trafia w sam środek skomplikowanych wydarzeń. Niejasnej potyczki pomiędzy tym, co grzeszne, a tym, co anielskie.Do tego autora przekonałam się dopiero dłuuugo po zakończeniu edukacji w szkole średniej. Mimo, iż Zbrodnię i karę zaliczałam do grupy lepszych lektur, to nie zamierzałam kontynuować poznawania dzieł Dostojewskiego. Do czasu... teraz sięgam po każdą pozycję, licząc na głęboką analizę ludzkich osobowości.Książę Lew Myszkin to nie dzieciak, to także nie staruszek, ani facet w sile wieku. Choć ma już niemalże trzydzieści wiosen na karku, to stale zachowuje się nieco... nieporadnie. Rosyjskie społeczeństwo bardzo zdziwione obserwuje poczynania biedaka, który w trakcie pobytu dowiaduje się o przeznaczonym mu posagu. Czy ty wiesz, że dziewczyna zdolna jest zamęczyć człowieka okrucieństwem i drwinami i ani razu nie poczuć wyrzutów sumienia, dlatego, że za każdym razem będzie myślała spoglądając na Ciebie "ot, teraz ja go śmiertelnie uderzę, a później mu to miłością wynagrodzę..."Stosunek pozostałych postaci względem tytułowego idioty jest skrajnie różny- od rażącej pogardy, po współczucie i litość, a nawet szczerą sympatię. Co zastanawiające, nawet osoby należące do grupy sympatyków Myszkina określają go jako osobę nie do końca inteligentną, choć wspominają o tym szeptem, łatwo do ucha towarzysza rozmowy. Dlaczego? Czy księciu naprawdę brak piątej klepki?Otóż, kochani, moim zdaniem- zdecydowanie nie. Lew Myszkin po prostu wyraźnie wyróżnia się na szarym tle ludzi pędzących za pieniądzem, którzy sądzą się za śmietankę towarzyską i wyznacznik standardów życiowych. Jest... normalny. Dobry. Szczery. Prostolinijny. Niemalże jak dzidziuś każdego dnia zachwyca się światem. Czy to jest złe? Cóż, rosyjskie społeczeństwo było tak skupione na swym swóim blasku, że takiego biedaka za nieustanne szczęście ochrzciło idiotą. Co więcej, każdy ze kolegów Myszkina chce nim manipulować dziwiąc się, iż posiada on swoje zdanie. I potrafi je dosadnie przedstawić, odcinając się od planów, które nie przypadają mu do gustu. Prawda, można nazwać go naiwnym, ale na pewno nie głupim. Cała ta, pożal się Boże, śmietanka towarzyska to grupa nie do końca genialnych osób. I taka refleksja- czy dobro zawsze musi oznaczać głupotę? To, jak postrzega księcia społeczeństwo, to jedno. Drugie... drugie to oczywiście miłość. I to jaka! Tyle lat drogi Lew Myszkin przeżył bez dużych uczuć, by po przyjeździe do Rosji zakochać się... i to w dwóch damach. Tylko... podczas lektury zastanawiałam się, w jakim stopniu miłuje destrukcyjną Nastazję Filipowną, a w jakim chce po prostu -dzięki wrodzonemu dobru- ocalić ją przed grzechem. Jest jeszcze Agłaja Iwanowna, która też nie jest młodzieńcowi obojętna; ona z kolei reprezentuje raczej dumny, anielski typ. Dylemat pomiędzy niebem a piekłem- ciężko? Książę kursuje pomiędzy obiema wybrankami własnego serca, ale... wybór nie staje się łatwiejszy, a gra stale się toczy.Mimo, że książę wydaje się być szczerze usatysfakcjonowany i zadowolony z życia, jakie wiedzie, to mi było go trochę żal. Tam, gdzie chciał nieść pomoc, zostawał tylko wyśmiany i obrażany, zaś ci, których uważa za przyjaciół gotowi są wbić mu nóż w plecy. Do tego dochodzi owo nieodłączne określenie- idiota, a to już jest naprawdę krzywdzące.Idiota to tak naprawdę negatywny obraz społeczeństwa, które własnymi sztuczkami stara się zamordować w bliźnim to, co posiada- dobro. Fiodor Dostojewski po raz następny w mistrzowski sposób ukazał, jak dużo zakłamania jest na świecie.

• Triskel

  2018-03-20

  „Idiota” to kolejne obok ”Zbrodni i kary” a także „Biesów” dzieło Dostojewskiego, które doczekało się wznowionego wydania w jakże pięknej formie. Obcowanie z książką jest prawdziwą ucztą dla oka i rozumu. Twórca jak zwykle z dużym mistrzowskim stylem wprowadza własnych czytelników w świat, który zmusza do refleksji, myślenia i weryfikacji swoich wartości. Potęga charakterów, postaw i zachowań osadzona w klimacie XIX wiecznej Rosji.Główny bohater Myszkin przyjeżdża ze Szwajcarii, po latach spędzonych na kuracjach zdrowotnych do swego rodzinnego kraju, gdzie ma przejąć olbrzymi majątek książęcego rodu Myszkinów. Wracając do Rosji nie posiada żadnego dobytku, a jego jedyny bagaż to worek mieszczący się w ręku. Na miejscu odnajduje własną krewną generałową Jepanczyn. Nie mając się gdzie podziać trafia do jej domu, w którym mieszka wraz ze własnymi trzema córkami Aleksandrą, Adelajdą i Agłają. Agłaja zakochuje się w Lwie. Myszkin jest spadkobiercą sporego majątku, lecz z czasem okazuje się, że nie jedynym. Na dodatek w życiu naszego bohatera pojawia się jeszcze jedna kobieta. Piękna, zamożna i niezdecydowana. Całą sytuację komplikuje również fakt, że Lew jest postacią nieśmiałą, bardzo ufną, wyjątkowo wrażliwą i w ogóle nie pasującą do całego towarzystwa i czasów w jakich przyszło mu żyć.Powieść jest magiczna, jednak żeby odkryć tę magię należy czytać bardzo uważnie, gdyż prosto przeoczyć liczne wątki. Słowa Dostojewskiego jak zwykle niosą dużo ukrytych treści i rozważań na temat natury człowieka, szczególnie mrocznej natury. Twórca ukazuje dzieje dramatycznej miłości, która tak naprawdę staje się narzędziem do przedstawienia człowieka jako istoty zawistnej, kłamliwej i słabej. Główny bohater jest człowiekiem z natury uczynnym, bohaterskim i dobrym. Jest w stanie obdarzyć innych ludzi sympatią, pomimo niegodziwości jakich od nich doświadcza. Jest uosobieniem i symbolem Chrystusa. Dostojewski wprost zadaje nam zapytanie czy taka postać może zwyczajnie żyć i działać w tak niełatwych czasach?Historia Myszkina jest w powieści tylko jednym z wielu interesujących wątków. Poznajemy tu dzieje innych bohaterów, ludzi z wyższych sfer, układy i podziały społeczne, konwenanse panujące wśród arystokracji. Opowieść bardzo bogata językowo. Dostojewski ukazuje cała paletę uczuć i namiętności, oddaje wręcz mądrze klimat świata dziewiętnastowiecznej Rosji. Twórca pomaga nam dostrzec, jak dużo złych cech posiadali ówcześni ludzie, którzy tak naprawdę od tamtej pory zmienili się bardzo niewiele. Pozycja wybitna i zachwycająca. Gorąco polecam!

• booksofmeworld

  2018-03-20

  Po powieści Dostojewskiego zawsze bardzo chętnie sięgam ze względu na historie jakie są w nich zawarte, język, którym posługiwał się twórca i dlatego, że właściwie nigdy nie wiem czego się spodziewać, bo jego powieści są wielowątkowe. Tym razem twórca za pomocą prostego i uczciwego bohatera piętnuje zachowanie arystokracji.Do Rosji powraca książę Lew Mikołajewicz Myszkin, który dużo lat spędził w Szwajcarii na kuracjach zdrowotnych. Myszkin nie posiada nic oprócz worka, w którym znajduje się cały jego dobytek. W Rosji odnajduje własną krewną generałową Jepanczyn. Nie mając się gdzie podziać kieruje się do domu Lizawiety Prokofiewny Jepanczyn, która ma trzy córki: Aleksandrę, Adelajdę i Agłaję, która zakochuje się w Myszkinie.Tytułowym idiotą jest Myszkin, z którego wszyscy się śmieją, a on mimo wszystko wierzy w innych ludzi. Jest człowiekiem wrażliwym, dobrym i wyjątkowo uczynnym, mimo tego, że inni stale z niego kpią nie potrafi nie miłować innych. Momentami było to trochę irytujące, że bohater tak naiwnie we wszystko wierzył i dawał sobą pomiatać, ponieważ ile można coś takiego znosić? Opowieść jest wielowątkowa, jednak najistotniejszy omawia relacje pomiędzy Myszkinem, Nastasją Filipowną, najładniejszą księżną w Petersburgu a także Agłają Iwanowną. Kolejnym ważnym wątkiem jest również kwestia spadku, Myszkin jest spadkobiercą ogromnego majątku, lecz z czasem okazuje się, że nie jedynym, co skutkuje różnorakimi problemami.Główny bohater jest ciekawą postacią, małomówny, nieśmiały a także wrażliwy, lecz też dzielny i twardo trzymający się własnych poglądów, nie jest w stanie zrobić nic, co zostałoby uznane za złe, a nawet jest w stanie wybaczyć innym ich najgorsze winy i obdarzyć ich sympatią. To właśnie dlatego uznawany jest przez innych za idiotę. Wszystko, co losy się wokół Myszkina i co jest złe przez innych uznawane jest za jego winę, lecz bohater pokazując własną dojrzałość udowadnia, że negatywne opinie nie mają dla niego najmniejszego znaczenia. Idiota to następna pokaźna opowieść Dostojewskiego, podczas której czytania trzeba się skupić aby nie przegapić jakiegoś kluczowego wątku, jej czytanie też zajmuje trochę więcej czasu niż inne lżejsze powieści. Po raz następny twórca skupia się na naturze zła, a dzieje dramatycznej miłości wykorzystuje do przedstawienia człowieka jako istotę kłamliwą, zawistną i słabą, która podatna jest na wpływ innych przez co jest w stanie zrobić wszystko.Powieści Dostojewskiego należą do tych, o których wcale nie jest prosto napisać, bo w głowie kłębi się zawsze dużo myśli, lecz warto poświęcić każdą minutę jego powieściom, w których mam wrażenie, że jest mistrzem ukazywania tego, jak pokrętna może być ludzka dusza.

• dobrerecenzje.pl

  2018-03-20

  Historia, która toczy się w XIX wieku, w Rosji. Niby tak odległa, a jednak bliska, biorąc pod uwagę zdarzenia które dotknęły bohaterów.W powieści poznajemy głównego bohatera – Leona Mikołajewicza, ostatniego księcia z rodu Myszkinów. Książe ten powraca do Rosji z długoletniej kuracji zdrowotnej, która miała na celu pomóc mu w podreperowaniu jego zdrowia psychicznego. Książe zachodzi do Jana Teodorowicza z zamiarem spotkania z jego żoną, gdyż są sobie dalekimi krewnymi. Teodorowicz bardzo się dziwi na widok Leona, ponieważ ten w środku srogiej zimy ubrany jest zaledwie z cienki płaszcz, a cały dobytek umieścił w malutkim tobołku. Widząc to wszystko daje Leonowi pracę i trochę pieniędzy na start, a także zakwaterowanie. Już od pierwszych chwil pobytu u Teodorowicza Mikołajewicz jest świadkiem rozmowy o pewnej pięknej damie, której fotografia udaje mu się zobaczyć. Jest na nim Nastazja Filipowna, bardzo piękna, lecz przy tym książę odnajduje w jej oczach niesamowity smutek. Od pierwszej chwili się w niej zakochuje. Następnie poznaje rodzinę Jana Teodorowicza, w tym także najładniejszą z jego córek – Agłaję, która też bardzo mu się podoba. Mogę jeszcze tylko powiedzieć (tak żeby nie zdradzić Wam za wiele), że te dwie dziewczyny będą w życiu księcia częstymi gośćmi, a on biedny nie będzie za bardzo wiedział co z nimi począć.Kiedy poznajemy księcia, jest on jak najbardziej zdrowy na umyśle. Może jedyną jego wadą jest jego dobroduszność, a także chęć pomocy wszystkim którzy tego potrzebują, kolejną zaletą jest niepotępianie przez niego nikogo, nawet choćby był naprawdę dużym kłamcą czy złodziejem. Myślę, że gdyby nie te wszystkie zdarzenia i dziwne perypetie, które przydarzają się po drodze księciu, to miałby on naprawdę szansę na szczęśliwe i spokojne życie. A tak: miłość, która nie może się spełnić, pomoc wszystkim którzy mają go za idiotę, a także naiwność, doprowadzają do wydarzeń których czytelnik nawet sobie nie wyobraża.Szczerze powiedziawszy, to do ostatniego rozdziału miałam nadzieję, że może jednak spełnią się wszystkie marzenia i pragnienia Myszkina, ale koniec zaskoczył mnie, a z drugiej strony to gdzieś w głębi siebie prawdopodobnie spodziewałam się jednak tego wszystkiego.To co mogę powiedzieć o książce, to na pewno to, że jest ona dziełem wszechczasów, które czytać będzie się zawsze przyjemnie i przyjemnie, z zaciekawieniem co stanie się w kolejnych rozdziałach. Poznajemy tutaj także zwyczaje w XIX- wiecznej Rosji, mentalność ludzką i metody bycia.Książkę czyta się naprawdę przesympatycznie, i choć zawiera 649 stron, to gwarantuję, że przy dobrym tempie skończycie ją w trzy – cztery dni.Nigdy nie uważałam również księcia Myszkina za idiotę – raczej za człowieka o gołębim sercu i naiwnym do granic możliwości, co zresztą było jego zgubą.Moja ocena: 10/10Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

• jeke5

  2018-03-20

  Własną przygodę z prozą Fiodora Dostojewskiego rozpoczęłam od ,,Zbrodni i kary", potem przeczytałam ,,Biesy", a teraz przyszła pora na ,,Idiotę".Powieść rozpoczyna się na początku XIX wieku od przyjazdu ze Szwajcarii dwudziestokilkuletniego księcia Lwa Nikołajewicza Myszkina do Rosji, gdzie odnajduje on własną krewną generałową Jepanczyn. Myszkin po latach spędzonych na kuracjach zdrowotnych w Szwajcarii wraca do ojczyzny tylko z małym węzełkiem, w którym mieści cały własny dobytek. Nie ma się gdzie podziać i własne pierwsze kroki kieruje do rodziny Jepanczyn, gdyż Lizawieta Prokofiewna Jepanczyn pochodzi z książęcego rodu Myszkinów. Państwo Jepanczynowie mają trzy córki: Aleksandrę, Adelajdę i młodszą Agłaję, która zakochuje się w Lwie Myszkinie.Tytułowy ,,idiota" to Myszkin, z którego wszyscy wokół się śmieją, ponieważ nie mogą uwierzyć, że człowiek może być wyjątkowo dobry, uczynny, wrażliwy, niewinny i miłować ludzi, choć go obrażają. Przyznam, że w trakcie czytania czasem miałam ochotę krzyknąć na niego, by się opamiętał i zareagował na drwiny. Nie zawsze warto być dobrym, gdyż dużo osób jest interesownych i usiłuje wykorzystać innych do swoich celów. Postawa ludzi wokół Myszkina zmienia się, gdy rozchodzi się wieść o uzyskaniu przez niego spadku.Ciekawą postacią w powieści jest Nastazja Filipowna Baraszkowa, dama, najładniejsza księżna w Petersburgu, która jest utrzymanką Afansija Iwanowicza Tockiego, wdowca, który wychowywał ją po śmierci rodziców. Kiedy znudziła mu się jako kochanka postanowił wydać ją za mąż za mężczyznę, który zapłaci mu odpowiednio wysoką kwotę pieniędzy. W Nastazji zakochuje się książę Myszkin a także Parfien Rogożyn, kupiec, którego Myszkin poznał w pociągu, gdy wracał do Petersburga. Dziewczyna nie potrafi zdecydować się z kim chce być, nie wie czego chce od życia. Jest postacią tragiczną, a jej charakter wypaczył Tocki. Nie ma w powieści miejsca na miłość romantyczną, nie ma cudownych wyznań o miłości, uczucia są ukryte gdzieś wewnątrz bohaterów. Jeden miłuje z litości, drugi dla pieniędzy, trzeci namiętnie i szalenie, lecz jednocześnie niszcząc ukochaną. Każda miłość jest inna...Powieść Fiodora Dostojewskiego to pokaźne dzieło i należy skupić się przy jego czytaniu, by nie umknęły liczne wątki. Bohaterów jest bardzo wiele i czasem można się pogubić w zależnościach między nimi. Dużo scen ma charakter symboliczny i pełne ich zrozumienie możliwe jest po przeczytaniu całej powieści. Twórca postać Myszkina wzorował na Chrystusie.Historia ,,Idioty" nie kończy się dobrze. Czy mogło być inaczej? Myszkin to uosobienie wielu szlachetnych ludzi, którzy wierzą, że poprzez własną dobroć i niesioną pomoc innym mają czystą duszę i liczą na podobne traktowanie przez bliźnich. Świat jednak nie jest przyjazny dla wszystkich, wiele w nim obłudników, manipulatorów, sprzedawczyków gotowych zbrukać opinię innych ludzi, by tylko coś zyskać dla siebie.Uważam, że Fiodor Dostojewski jest mistrzem w prezentowaniu pokrętnej ludzkiej duszy i warto znać jego powieści. Z pewnością sięgnę po kolejne:) http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

• Wkp

  2018-03-20

  Dzieła Dostojewskiego to utwory z najwyższej półki. Prawdziwie wysmakowane perełki literackie dla tych, którzy w czytaniu nie szykują tylko prostej rozrywki, a chcą się nim zachwycić i kontemplować to, z czym obcowali. Wydawnictwo MG sukcesywnie przypomina nam arcydzieła rosyjskiego mistrza pióra w nowej odsłony i teraz nadszedł wreszcie czas na „Idiotę”, na wskroś przejmującą historię człowieka, który chciał być jak Chrystus.Owym człowiekiem jest oczywiście Lew Myszkin. Książę, lecz książę bez majątku, bez pieniędzy, bez dóbr materialnych. Taki stan rzeczy jest jego codziennością jednak tylko do czasu. Kiedy mamy okazję go poznać, Myszkin przybywa właśnie Rosji by wejść w posiadanie wielkiego majątku. Jego cele życiowe są łatwe – chce naśladować Chrystusa swoim zachowaniem i czynami. Chce być dobry, chce być piękny. Nie pasuje do własnych jakże brudnych czasów. Wiek XIX to nie miejsce dla niego. Jest po dziecięcemu naiwny, dobrotliwy, nie brak mu także szczerej pokory. Ludzie określają go wprost mianem idioty. Jak na kogoś takiego wpłynie przemiana statusu majątkowego i wpływ ludzi pełnych zła i zawiści? I kogo wybierze Myszkin, rozdarty pomiędzy uczuciem do pięknej, acz nieszczęśliwej Nastazji Filipownej, uwikłanej w skomplikowane relacje, a równie pięknej, a na dodatek zakochanej w nim, młodej Agłai Iwanownej?Czy jakikolwiek człowiek może być naprawdę dobry? Doskonały? Ideał człowieczeństwa? Czy taka idea ma szansę zaistnieć w niełatwych czasach, kiedy panuje brud i zło? Z takich pytań wyrosła opowieść Dostojewskiego, zabierająca nas nie tyle w podróż w głąb najlepszych ludzkich cech i zachowań, ile – tradycyjnie już u Fiodora – w samo serce mroku kryjącego się w nas samych. Mroku najgorszych cech i najgorszych instynktów. Mroku, gdzie nawet tak cudowne i dobre uczucie, jak miłość, może zostać obrócona przeciwko ludziom, których dotyczy i zakończyć się tragedią.Wielkie tematy, duże przemyślenia i wielka głębia otrzymały także i wielka oprawę słowną. Pióro Dostojewskiego jest iście magiczne. W jego powieściach więcej losy się w statecznych momentach bez żadnej akcji, niż w najbardziej szybkich ebookach współczesnych pisarzy. Ta dziwaczna siła, przejmująca prawda o człowieku i magnetyzm jego pisarstwa składają się na nigdy nieprzemijające utwory, którymi stale na nowo zachwycają się – i zachwycać będą – kolejne pokolenia. W tym wypadku słowo „Polecam” brzmi jakoś nie właściwie. Brak mu należytej siły, brak tej wielkości, na jaką zasługują ta opowieść i te powieści. Lecz nie jestem Dostojewskim, on potrafiłby to ująć lepiej, powiem więc po prostu to co czuję i w sposób, w jaki powiedzieć to umiem: zalecam z całego serca.

• krzysztof

  2018-03-20

  ksiazka fajna ale cena przesadzona ogolnie ksiazka ladnie wydana

• erka

  2018-03-20

  Fiodor Dostojewski, to pisarz, którego nie trzeba przedstawiać nikomu.Autor tak wiekopomnych dzieł jak"Zbrodnia i kara", czy"Bracia Karamazow"."Idiota", to następna z tych powieści, o których, każdy słyszał, lecz nie każdy zna.Ja dzięki uprzejmości wydawnictwa MG, miałem tą przyjemność, zagłębienia się w lekturę.Lew Myszkin, to zubożały książę, który, przybywa do swej ojczyzny, z racji tego, że ma objąć we władanie olbrzymi majątek.Jest to człowiek całkowicie oderwany od rzeczywistości.To człowiek niezły i pokorny, lecz jego wręcz irytująca wiara w innych ludzi, bezgraniczna ufność, sprawiła, że miałem problemy z przebrnięciem przez niektóre elementy tej powieści.Jak sam książę, mawia, chce być jak Chrystus, jednak na jego drodze, ku temu, jakże zacnemu planowi, stoją pewne damy, które zagięły parol na jego biedną duszę.Myszkin zostanie opętany niemalże pożądaniem, nie będzie w stanie wybrać jednej z dwóch kobiet.Jego zaślepienie, doprowadzi do sytuacji, z której nie będzie już powrotu.Fiodor Dostojewski, w gruncie rzeczy pisze, w każdej ze swych powieściach, o tym samym.O mrocznych zakamarkach ludzkiej duszy, odpowiada na zapytania czym jest człowieczeństwo.Próbuje opowiedzieć także o tym, jak uczucie, nieważne czy jest to miłość czy nienawiść, potrafi zmienić, a nawet zniszczyć człowieka.Klasyka godna uznania, a co za tym idzie, czytelnikowi pozostaje się z tym zgodzić i zagłębić się w lekturze.

• Sabina Jakubczyk

  2018-03-20

  Warto sięgnąć po tą publikację. Opisy interesujące i przykuwające wyrazistością szczegółów. Szczególnie arcyciekawe są charakterystyki postaci i okoliczności ich życia powodujące zmianę ich życia.

• cherry

  2018-03-20

  Wydawca głosi, że Idiota to „przypowieść o bezgranicznym opętaniu miłością, która może doprowadzić wręcz do unicestwienia osoby kochanej”. Dla mnie to opowiadanie o tym, jak zniszczono prawdziwie dobrego człowieka. Ponieważ Myszkin był właśnie taki – dobry. Niestety ta dobroć przegrała z zderzeniu z podłością.Polecam gorąco. To cudownie wydana, idealna opowieść obyczajowa z całą galerią postaci, które na długo zapiszą się w pamięci. Śmiało można nazwać Idiotę arcydziełem. Przeczytajcie koniecznie!