Recenzje

• Asia

  2018-03-21

  Tajemniczymi, leśnymi ścieżkami, brzegiem szemrzącym strumieni, tuż obok kapliczek przydrożnych, poprzez wrzosowiska i bagna - wiedzie nas Monika Rebizant-Siwiło swym ukochanym Roztoczem i sprawia, że serce samo otwiera się na tę piękną krainę. To tutaj stale hulają złe moce, a wydarzenia z historii pozostają żywe w pamięci ludzi. Zauroczyło mnie to cudowne miejsce już w okresie lektury „Wrzosowisk” i wiedziałam, że kiedyś tutaj powrócę. Dopóki co na kartach książki, lecz kto wie?Dziki rozmaryn to kontynuacja losów bohaterów poznanych w powieści Wrzosowiska, a przedstawiane wydarzenia następują bezpośrednio po tych słynnych z poprzedniej części. Jakub i Julia starają się spędzać ze sobą jak najwięcej czasu, żeby nadrobić stracone lata. Tymczasem Emilia przygotowuje się do nocy, gdy w końcu będzie można zdjąć klątwę z rodu wiedź z Wrzosowisk. Zawstydzona swoim postępkiem i nieszczęśliwa Natalia kryje się w zaciszu mieszkania rodziców, lecz gdy nadchodzi czas – świadomie lub i nie – przybywa na wezwanie babki...Podobnie, jak i w poprzedniej części cyklu, tak i tutaj poznajemy wydarzenia z perspektywy różnorakich bohaterów. Nie od razu lektura Dzikiego rozmarynu była dla mnie satysfakcjonująca, z początkiem książki jej akcja niemalże zamiera, a autorka nawiązuje do zdarzeń z poprzedniej części lub wiedzie swych bohaterów na przechadzki po okolicy i przytacza różnorakie opowieści i legendy. Potem jednak akcja nabiera rozpędu i funduje czytelnikowi intrygujące zdarzenia związane ze zdejmowaniem klątwy rzuconej na wiedźmy z Wrzosowisk. Nie brakuje także sekretów i nawiązań do interesujących wydarzeń z przeszłości, także wojennej. Dużym atutem powieści pani Moniki jest ten tajemniczy, niepowtarzalny klimat Zamojszczyzny. Nie poznałam jeszcze autorki, która potrafiłaby tak cudownie odmalować tło powieści, tutaj czytelnik – szczególnie ten obdarzony bujną wyobraźnią – ma wrażenie, że po prostu wchodzi do powieści i przemierza ścieżki, które wskazuje mu autorka. Dziki rozmaryn nie był dla mnie aż tak zachwycający, jak Wrzosowiska, jednak przeczytałam książkę z przyjemnością, dla relaksu. Pozycja ta jest obowiązkowa dla osób, które zauroczyły Wrzosowiska. Jeśli jeszcze ich nie czytaliście, a lubicie takie tajemnicze, troszkę oderwane od ziemi klimaty, zachęcam do poznania serii od początku. Na kartach Dzikiego rozmarynu rozwiązują się niektóre sekrety z poprzedniej części, jednak pojawiają się kolejne, co każe nam oczekiwać trzeciej wersji cyklu.

• magdalena608

  2018-03-21

  „Dziki rozmaryn” Moniki Rebizant-Siwiło to kontynuacja losów bohaterów „Wrzosowisk”. Dlatego również w początkowej części powtórzone są wydarzenia opisywane w poprzedniej części, ale wielkim plusem jest to, że zostały one uzupełnione i opowiedziane z perspektywy poszczególnych bohaterów.Losy Jakuba i Natalii zostały przedstawione w wyjątkowo tajemniczym i zagadkowym klimacie Roztocza. To historia o tym, czy można uciec przed przeznaczeniem a także o strachu przed tym, co przyniesie nam nieznane jutro. Olbrzymim plusem jest barwny opis Roztocza, po przeczytaniu tej historii wiem, że to miejsce które z chęcią uwzględnię na własnej mapie podróży.Część zagadek z „Wrzosowisk” w tej części zostaje wyjaśniona, ale rodzą się kolejne, na których odpowiedź musimy poczekać na następny tom opowieści o roztoczańskich wiedźmach zatytułowany „Uroczysko”.Autorka w wyjątkowo sugestywny sposób opowiada historię, dzięki czemu możemy poczuć aromat ziół i urok Roztocza, tak jakbyśmy w trakcie lektury rzeczywiście tam byli. To wyjątkowa baśń, ale na własnych kartach zawiera także okrucieństwo, które niesie ze sobą wojna.Jeśli chcecie poznać historię trochę nie z tego świata, jeśli chcecie przenieść się w przepiękne zakątki Roztocza a także poczuć aromat ziołowych mikstur o magicznych właściwościach to sięgnijcie po tą pozycję. Warto! Na pewno wyróżnia się na tle innych historii, ale wciąga swoim klimatem.Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwo Replika.