Recenzje

• Erna Eltzner

  2018-03-20

  Wspaniale, gdy nastolatka może wygadać się najbliższym przyjaciółkom, lecz są takie myśli, których nie pragniemy zdradzić nikomu. Wtedy z pomocą przychodzą zeszyty, a ich białe strony zachęcają do zapisania każdego, nawet najbardziej absurdalnego i skrytego, słowa… Młoda Agnieszka Osiecka zaczyna męczyć się sama ze sobą. Odkrywa, że satysfakcję sprawia jej podrywanie chłopców, chociaż nie wiąże z nimi konkretnych planów. Postanawia pozbyć się tego poczucia próżności, które naprawdę ciąży. To również czas innych stresów — kobieta czeka na decyzję w kwestii powrotu do Związku Młodzieży Polskiej. Literacko napędza ją cierpienie i miotanie pomiędzy sprzecznościami. Stopniowo rozwija własny talent, czując się odrobinę pewniej. W końcu Agnieszce udaje się publikować teksty w prasie kulturalnej, debiutuje w Studenckim Teatrze Satyryków. Wbrew temu niewątpliwemu sukcesowi odczuwa, że blado wypada na tle znajomych. Ciągle otacza się ludźmi, widząc w nich olbrzymią inspirację do tworzenia. Osiecka dojrzewa, mimo roztrzepania, chęci zabawy. Poszukuje spełnionej miłości, goniąc między chęcią stabilizacji a uczuciem romantycznym i szalonym. Nierzadko również wspomina własnych chłopaków, analizując poszczególne związki… Przyznam, że byłam dość zszokowana, gdy dowiedziałam się o premierze kolejnego tomu „Dzienników” Agnieszki Osieckiej. Wydawało mi się, iż dokładnie śledzę nowości wydawnicze dotyczące mojej ukochanej autorki, a tutaj taka pozytywna niespodzianka. I nadeszły dylematy — przeczytać dynamicznie czy delektować się każdym słowem? Doszłam do wniosku, iż obie opcje są poprawne, więc aktualnie jestem w trakcie powtórki z lektury. Znów chwilę myślałam o naruszaniu prywatności, z jakiegoś powodu nachodzą mnie te refleksje zawsze, kiedy sięgam po czyjeś pamiętniki albo listy. To prawdopodobnie naturalne, acz męczące. Jednak regularnie utwierdzam się w przekonaniu, iż sama Agnieszka nie miałaby nic przeciwko, co jasno bije z kart książki, choć pełnej intymnych zapisków. Trochę żałuję własnego wieku. Jeśli cała seria pojawiała się, gdy byłam dzieciakiem, to pomogłaby mi w wielu życiowych wyborach. Lecz ciekawie patrzy się też z perspektywy „starszyzny”. Nastoletnia Osiecka, człowiek o dosyć skomplikowanej naturze. Niczym bohaterka młodzieżowych powieści, nieco egzaltowana, ale w tym dobrym sensie. Niby trzpiotka, miała wady, których była świadoma, starała się je naprawiać, z różnorakim skutkiem. Lubiła towarzystwo chłopców, flirt traktowała w kategorii „sportu”. Dużo miejsca zajmują jej przemyślenia w tej dziedzinie. Agnieszka w pewnym momencie uświadomiła sobie szkodliwość takich czynów. W jakimś stopniu była uzależniona od stanu zakochania, od roli czyjegoś obiektu westchnień. Moim zdaniem, to aktualny temat i podobne rozterki stale dotykają dziewcząt. Właściwie, wiek nie ma znaczenia. Miłość miewa trudne oblicze, o czym wszyscy wiemy. Cechą charakterystyczną zapisków Osieckiej są jej opinie na temat sztuki. Z chęcią opowiadała o teatrze, świeżo obejrzanym przedstawieniu. Zrecenzowała wiele książek, filmów, co jest naprawdę ciekawym zabiegiem, ponieważ w ten sposób my możemy odkryć coś nowego. A nie ukrywam, dużo tytułów wcześniej nie kojarzyłam. Agnieszka sięgała po ciekawe tytuły, warto się ponad nimi pochylić. Należy uznać, że „Dzienniki” pełnią również funkcję edukacyjną! Kolejny powód, dla którego trzeba się cieszyć, iż jednak zostały opublikowane. I wciąż można zachwycać się jej poczuciem humoru! Momentami aż śmiałam się do siebie, wzdychając z tęsknoty. Brakuje mi tego dowcipu we współczesności. Agnieszka przejawiała talent literacki już we wczesnym czasie życia. Jako osiemnastolatka zaczęła go prawdziwie pobudzać, choć dotykały ją wątpliwości. Porównywała się do starszych znajomych, usiłowała odnaleźć indywidualny styl. Pragnęła zdobywać świat. „Dzienniki” przypominają mi gawędę pomiędzy przyjaciółkami, przy lampce podebranego rodzicom wina. Jednak musimy być uważni, gdyż Osiecka miała tylu kumpli, iż można się pogubić w imionach! Czasem się sprzeczają, gniewają, lecz solidarność tej paczki robi wrażenie. I wieczory, spędzane na tańcach, dyskusjach, sporcie. Prawdopodobnie rzadko się nudzili. Klasycznie, książkę wypełniono zdjęciami, które ogląda się z dużą przyjemnością. Trochę zaczęły mi przeszkadzać przypisy, ponieważ powtarzają się w każdym tomie, ale rozumiem, że są niezbędne dla osób dopiero zaczynających przygodę z serią. Niezwykle uderza mnie idealnie odmalowane tło historyczne. Obserwujemy Polskę lat pięćdziesiątych, panujące wtedy nastroje, mody. Pojawiają się tematy polityczne, rozważania Agnieszki na temat socjalizmu, społeczeństwa. Bywała krytyczna w ocenie, ciągle się edukowała. W pięknym stylu, nie bojąc pytań a także niełatwych odpowiedzi. Mimo potrzeby atencji, chwilami chciała pozostać sama. Lecz ujęła mnie jej umiejętność zjednywania sobie ludzi. Tego właśnie daru zazdroszczę, musiał być pomocny w karierze, podczas szukania materiału na, choćby, piosenki.