Recenzje

• PannaKac

  2018-03-23

  Odczuwam dziwaczny i odrobinę przerażający brak części pamięci odpowiedzialnej za przechowywanie wyglądu miejsc, rzeczy i ludzi. Nie pamiętam kolorów, układów uliczek ani nazw. Rozpisuję sobie mapy i nigdy nie wiem, w co byłam ubrana dwa dni wcześniej - co dopiero mówić o zapamiętywaniu rysopisów czy cech charakterystycznych! Mój umysł wypiera wszystkie wyjątkowo przydatne w życiu info jak idealnie zaprojektowany system samozagłady. Tym większą przyjemność sprawiało mi czytanie powieści, która losy się w moim studenckim mieście, Poznaniu, choć jednocześnie...wcale się tu nie dzieje. Nie czułam się zobligowana do kojarzenia wszystkich fragmentów przestrzeni, choć jednocześnie od samego spojrzenia na okładkę czułam się z miejscem akcji związana."Dwunasta warstwa" rozgrywa się w świecie przyszłości. Jest 30 rok Ery Doskonałości, co wróży całe mnóstwo...doskonałości. Na miejscu Poznania wybudowano Świeży Londyn, a pamięć o przeszłości skrzętnie zmieniono, spłycono, zatracono. Zbiorowa świadomość przechowuje jedynie wiedzę o wojnach i chorobach męczących świat w XXI wieku. Porządek i pokój trwają w okresie obecnym dla bohaterów powieści, objawione dzięki Doskonałym, daleko wyewoluowanym istotom, które ocaliły ludzkość przed katastrofą.Ale nie po raz pierwszy stajemy oko w oko z dość oczywistym podejrzeniem, że nie wszystkim taki układ rzeczy może się podobać. I tu istnieją jednostki, które zadają pytania. Co działo się wcześniej, przed XXI wiekiem? Skąd są Doskonali? Czy tak bardzo różnią się od ludzi? Jak wyglądało miasto przed ustanowieniem Nowego Londynu?Pełna chłopczykowi na: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/02/dwunasta-warstwa-olaf-tumski.html