Słuchając mojego zachwytu ponad książką, małżonka stwierdziła, że to nie jest już literatura. Nie mogę się z nią zgodzić, lecz również nie napiszę, że to tradycyjne podejście do powieści fantasy. Twórca nazywa własną książkę świeżym podgatunkiem literatury tj. LitRPG. Czy nazwa jest odpowiednia, nie wiem, lecz książkę można faktycznie umieścić w połowie drogi pomiędzy literaturą a grą, a dokładniej gameplayem. Dlaczego? Wszystko przez prawa rządzące światem Barliony - wirtualną rzeczywistością w stylu gier MMORPG, w którą zagrywają się ludzie na całym globie. Nie traktują jej jak zwykłej gry, a raczej jako drugie życie, bo gracze przenoszą się do niej całą własną jaźnią (jak w Matrixie czy Player One). Dodatkowo Barliona wykorzystywana jest przez Rząd jako miejsce odosobnienia dla przestępców, którzy zamiast trafiać do więzień, zostają przymusowo zamknięci w kapsułach i zmuszeni do pracy w kopalni, gdzie mają przez całą odsiadkę wydobywać wirtualne surowce (od razu przypomina się Khorinis słynne z Gothica...oraz info o Chińczykach zmuszanych do gry w World of Warcraft ;) ). Ok, lecz co jest w tym niezwykłego? Otóż to, że w przeciwieństwie do np. Matrixa świat Barliony nie udaje świata rzeczywistego. To gra RPG całą gębą. Jeśli odpyskujesz strażnikowi, przed Twoimi oczami pojawi się napis informujący o obniżonej reputacji u tej frakcji. Jeśli zabijesz szczura (na niskim lvl) możesz wydropić z niego interesujące przedmioty, a pozyskane futro sprzedać u handlarza. Nawet wypicie zwykłej wody informuje cię o otrzymanym buffie do statystyk a także o "stygnięciu" zdolności picia. To wszystko sprawia, że nazwałbym książkę literackim gameplayem. Jak dla mnie pozycja obowiązkowa dla wszystkich graczy a także osób, które chcą się przekonać, co siedzi im w głowie ;)