Akcja książki rozgrywa się w Świeżym Orleanie w latach 1964 –1972.Bohaterką jest 12-letnia Ibby, którą matka po dramatycznej śmierci ojca oddaje na moment na wychowanie całkowicie nieznanej babki. Jako okrutny, kuriozalny podarunek, Ibby wręcza babce urnę z prochami własnego ojca,syna babki. To ma być okrutny, ponury żart ze strony matki dziewczynki.Babka mieszka w ponurym, starym domu, jest restrykcyjna i ma swoja wizję wychowania nastolatki.Kilkanaście dni, które Ibby ma spędzić w rodzinnym domu własnego ojca zamienia się w kilka lat.W tym okresie zarówno sama dziewczynka, jak i jej kontakty z babką, lecz także otoczenie, cała Ameryka przechodzą duże przemiany.Ibby z nastolatki, bojącej się swojego cienia, za sprawą pracującej w domu babki czarnoskórej służącej i jej rodziny, staje się kimś zupełnie innym. Jej zmiana ma miejsce na tle idealnie zobrazowanej kultury Nowego Orleanu lat 60. i 70. XX wieku i zmian społecznych i kulturowych, jakie wówczas zachodziły. To wówczas czarnoskóra element mieszkańców Południa USA zaczyna coraz aktywniej i głośniej walczyć o własne prawa, domagać się równości bez względu na kolor skóry. Mimo coraz głośniejszych krzyków przez wieki ciemiężonej ludności, potyczka o podstawowe prawa będzie długo trwała. Ibby obserwuje wszystko, przenika atmosferą Nowego orleanu, a także po raz pierwszy zakochuje się. Jednak to cudowne uczucie z góry jest skazane na porażkę. Ibby zakochuje się bowiem w czarnoskórym chłopcu.Dodatkowego smaczku pobytowi dziewczynki, a póżniej młodej dziewczyny w domu babki dodaje wychodzenie na jaw wielu rodzinnych tajemnic.Wiem, trochę spojleruję, lecz to tylko zarys i niewielka element wydarzeń, które staną się udziałem Ibby i czytelników, którzy oddadzą się lekturze debiutanckiej książki Laury Jane McNeal.Książka jest ciekawie napisana, klimat Nowego Orleanu i ponurego domostwa babki ciekawie nakreślony. Czyta się dobrze. Tylko trochę bardziej rozbudowałabym niektóre wątki. Jednak jak na debiutancką opowieść Dollbaby jest dobrą lekturą. Warto przeczytać.