„Ludzie mniej pamiętają, z coraz większym trudem opowiadają, coraz więcej jest luk w pamięci, nie znają ani początku historii, ani zakończenia, a środek również jest niepewny. Uznałam, że nie mogę uzupełniać tych luk, że nie powinnam się niczego domyślać, dopisywać. Lecz jest jeszcze sprawa ze słowami. Słowa są coraz bardziej zużyte. Dlatego sięgam po te naprawdę niezbędne. Z tego wynika moja oszczędność, powściągliwość. Kiedyś pisałam obszerne opowieści, ponieważ dało się jeszcze coś ze słowami zrobić.” [Hanna Krall, Przekrój nr 22, 30 maja 2011 rok]. Taka jest właśnie „Biała Maria” Hanny Krall- powściągliwa, lapidarna, fragmentaryczna, rozbita niczym kawałki tytułowego porcelanowego serwisu Rosenthala. Wybitna dziennikarka używa coraz mniej słów, zdania są krótkie, informacyjne, pisane w trzeciej osobie, z wyjątkiem ostatniej części, w której Maria- bohaterka, wygłasza przejmujący monolog.„Biała Maria” to trzy nowele, trzy historie, które się nawzajem przenikają, choć nici je łączące są niezw