Świetne pomysły i klimat sprawiają, że czyta się ją jednym tchem, właściwie oglądając poszczególne klatki filmu, który wciąga atmosferą i różnorodnością. Jak dla mnie jest to rzadkie połączenie ambitnego, błyskotliwego obrazu z delikatnością i lekkością. Taka konstrukcja sprawia, że całość jest jednocześnie dostępna na różnorakich płaszczyznach odbioru i przez to uniwersalna. Tekst napisany w sposób, który łączy niesamowitość i urok ze zwykłym życiem i trafną obserwacją. Dzięki czemu w całości jest coś ulotnego, lirycznego i przyziemnie prawdziwego, z zachowaniem równowagi. Szczególnie „Drugie żony” są pełne paradoksów i nieoczywistych zwrotów, półuśmiechu i wielorakiej prawdy. Sceny w których przewijają się elementy sesji psychoterapeutycznej i akcji w sali porodowej to według mnie mistrzostwo świata. Gra słowna, gra obrazu i sekwencja poszczególnych klatek dopracowana w każdym szczególe. Przyjemnie by było zobaczyć te scenariusze nie tylko w fantazji lecz i na ekranie.