Jarosław Zieliński Jeźdźcy zagłady Planeta Tanen Błyski sinawoszarych wybuchów wyłoniły z mroku sylwetki dwóch mężczyzn stojących w cieniu potężnego korpusu statku. Niewiele już brakowało do ustalonego planem końca akcji. Już teraz każda minuta zwiększała ryzyko. Marteen odwrócił się do stojącego za nim Kilrasha. - Podaj do wszystkich. Wycofujemy się, wariant C. Początek za pięć minut. Patrzył jeszcze chwilę na doskonale stąd widoczną bazę. Jaka udana salwa zapaliła jedną jedną z hal stoczni. Na tle płonących budynków ludzie z oddziałów desantowych wyglądali jak pionki do gry. I to właśnie Marteen był bliski wygranej. Wszedł przez półotwarty luk. Krótki korytarz zaprowadził go do sterowni. Pilot odstawił prawie pustą butelkę talvanu. - Wiejemy? - spytał. Marteen usiadł przy jednym z tylnych stanowisk. - Tak: jeżeli chcesz to tak nazwać. Czekając na Kilrasha pomyślał o Boyle. Przypomniał sobie ich ostatnie spotkanie: jezioro oświetlone tęczowym błyskiem reflektorów, strugi talvanu w wysokich pucharkach o kolorze letniego nieba. Ostatnie przed tym długim rajdem. Patrzył na stożkowatą butelkę, pustą już prawie butelkę talvanu. Zadrżała lekko - w dobrze izolowanym wnętrzu statku tylko to jedno przypominało o ciągle trwającej walce, bateriach pokładowych dających wsparcie wycofującym się oddziałom. Pilot wcisnął dwa klawisze naznaczone zielonym kolorem łączności. - Limady, skończcie już z tym. Startujemy! Chcę mięć dobrą stabilność - powiedział. Tamten mruknął coś w odpowiedzi. Marteen usłyszał szybkie kroki Kilkrasha. Tuż po zamknięciu się jego fotela statek podniósł się i niespiesznie począł oddalać się od bazy. Kłęby dymu przysłoniły ekrany i opadły - musieli zapalić trochę trawy pod sobą. Wznosząc się mogli obejrzeć, po raz pierwszy w takiej oprawie, pole kończącej się bitwy. Baza tworzyła trójkąt: główny kompleks: kilka niskich budynków, kosmoport z powstającą dopiero stocznią i centrum łączności, całe niemal zasłonięte potężną anteną ultradarową. Otaczający ją biały mur przegradzały co kilkanaście vansów niewielkie wieżyczki węszące lufami automatycznych działek. Tak było jeszcze kilka godzin temu. A teraz... antena i budynek centrum leżały w gruzach, płonęły portowe magazyny. Ostatnie starcia już wygasały. Co chwilę startowały statki grupy Marteena. Zresztą zniszczenia były na pewno większe, ale z coraz większej odległości, z szybko wznoszącego się statku, trudniej było zauważyć takie... szczegóły. Lekkie wstrząsy zaznaczały przybycie kutrów desantowych. Ich dowódcy zgłaszali się; nie zawsze byli to ci sami ludzie, co przed akcją. Cztery godziny później Marteen siedział na wygodnych poduszkach jasnobrunatnego fotela. Lecieli dość okrężną drogą ku ich gniazdku - dzikiej, pustynnej planecie Modhar na pograniczu prowincji. Towarzyszyła im jeszcze prawie połowa grupy Lastera, wspierająca ich w tej akcji. To była znaczna siła. Marteen nie spodziewał się zresztą trafnego i zbyt szybkiego pościgu. Centrum łączności i ultradar należały do udanych celów ich ataku. Połączył się z centrum dowodzenia. Duży, kwadratowy ekran zamienił się w szklaną ścianę oddzielającą go od kabiny dowodzenia. - Clifden. Przygotowałeś już raport? - spytał Marteen. Analityk podniósł głowę. Wcisnął jakiś klawisz, zapełniając połowę ekranu przekazem infkoru. - Nie, już kończę. Musiałem uzupełnić go o nowe dane. Stan obrony przeciwinwazyjnej, według przeciwnika. - Dobrze. Przedstaw najważniejsze wnioski. - Stopień zgodności z planem 83 na 100. Bezbłędne lądowanie oddziałów S, H i L. Dla nich zgodność 91 przy stratach nie przekrazczających 0,15 stanu. Gdyby nie port... grupa N zgodność 61, straty prawie 0,5. Zniszczone cele ruchome i większość systemu przeciwinwazyjnego. Baza jest wyłączona z obiegu na jakieś pół roku. Znaczące straty jednostek ze składu Eskadr Terytorialnych. - Twoja własna ocena? - To była dobra akcja - zastanaowił się przez chwilę i powtórzył. - Gdyby nie port. Syknęły otwierające się drzwi. Marteen przerwał połączenie i obrócił się w ich stronę. To był Laster - jak zwykle zaczął od wyjęcia dwóch pucharków i napełnienia ich ciemnoniebieskim płynem, drettem zabarwionym tylko inae. - Za współpracę! - powiedział podając Marteenowi jeden z nich. Marteen pierwszym łykiem opróżnił go prawie do połowy. Dobry, chłodnawy drett... Popatrzył na Lastera i zadał mu to samo pytanie. - Jak oceniasz tę akcję? - Tak, nie wykonaliśmy głównego zadania. Ale przecież moi dowódcy musieli się z tym liczyć. Takie rajdy są zawsze ryzykowne. Zresztą mam dla nich coś specjalnego - te trzy fregaty rozbite na płycie startowej. Ustaliłeś już, skąd się tam wzięły? - To część nowego zespołu Floty Segardzkiej. Jakaś niezapowiedziana wizyta. Może w poszukiwaniu bargów? Roześmieli się. - Znaleźli ich! - Kiedy następne spotkanie, komandorze? - Dla mnie zapowiada się okres dłuższego spokoju. Co nie oznacza, że nie znajdą czegoś dla was. Bitwy przecież rodzą bitwy - zacytował jedno ze swoich ulubionych przysłów. W kabinie rozległo się wezwanie systemu łączności: "Komunikat ze stacji Modhar. Komandorze Laster, do stacji wpłynął przekaz od dowództwa w Nest.” - Nest? Ciągle to samo miejsce? Nie boicie się, że kiedyś skoncentrują nad nim pół imperialnej floty? - To tylko symbol kodowy. Nawet ja już nie wiem, gdzie znajduje się nasze dowództwo - wyjaśnił Laster. Podszedł do pulpitu systemu i zadał mu kilka pytań. - Polecę którymś z myśliwców. Ta wiadomość może być ważna, a zresztą... należy mi się chyba trochę odpoczynku. Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź ruszył w kierunku głównego hangaru. Nawiązując kontakt z bazą. Marteen myślał o tym, co właściwie łączyło jego i Lastera. Mariaż grupy bargów z jednostką rozpoznawczą Avagen - od kilku lat pozostającego w stanie wojny z Imperium - okazał się zupełnie udanym przedsięwzięciem. To była już szesnasta wspólna akcja. I dopiero trzecia przegrana. Prowincja Cafore Tral Zanim Bantry wszedł do pokoju, Marteen zdążył już zastanowić się nad sytuacją. Nagła i niespodziewana propozycja rokowało jakąś ważną wiadomość. Nigdy nie bawił się w bohatera osobiście przyjmując zlecenia, ale tym razem pomógł przypadek. A może i nie? Gdy dowiedział się o tym, był na stołecznej planecie Ballycot, w wielkim przemysłowym ośrodku Tullamore. Ale również dlatego musiał tu przyjechać. Ów ktoś stanowczo zbyt dużo o nim wiedział. A tego Marteen nie lubił. Nigdy nie spotkał się z nazwiskiem tego człowieka. Ale gdy go zobaczył - rozpoznał natychmiast. Przysadzisty, dobrze umięśniony, a jednocześnie zwinny. Œwietny nawigator i dobrze prosperujący kupiec. Spotkali się już. Wiedział, co powie Bantry, wcześniej znany mu jako Et Nor. A raczej o czym będzie chciał mówić. I nie mylił się. - Znasz mnie, więc możemy obyć się bez wstępów. Wiesz, że jestem pośrednikiem - Bantry uśmiechnął się szeroko. - Dość specjalnym pośrednikiem... Tym razem chodzi o konwój. Dwudziesty Pierwszy Konwój Segardzki. To mały, ale całkowicie wojskowy transport. W Korytarzu Piętnastym. - Na drodze do Avie? - Tak. Trzy transportowce typu Watne, mets klasy Viger i dwa myśliwce eskorty, starbargi. Razem dwadzieścia jeden jednostek ogniowych. - Czas? - Za dwa dni wystartuje z Południowego Kosmoportu Talv. 19 reanha znajdzie się poza strefą bronioną, a 4 tesgha wchodzi do Trójkąta Avie. Masz cztery dni na rozwalenie go. O ile...? - Załóżmy, że się zgadzam. Choć interesuje mnie jeszcze jeden element. Marteen wstał i podszedł do półkolistej szyby. - Chodzi o cenę? Czy 250 tysięcy jekrów i dwie maszyny Storbarg C są wystarczającą zapłatą? Nieźle jak na zwykły konwój - pomyślał Marteen. To było dużo, blisko dwukrotnie więcej, niż sam zażądałby za podobną akcję. Razem z tymi dwoma myśliwcami... Mniejsza zresztą o nie - za połowę tej sumy mógłby kupić średniej wielkości transportowiec. Ale co aż tak... Opanował się równie błyskawicznie. Oparty plecami o szybę czuł przyjemne ciepło rozgrzanego słońcem szkła. Patrzył gdzieś na ścianę nad głową Bantry. - Mam go zniszczyć? - Tak. Choć oczywiście za informacje płacimy oddzielnie. To znaczy, że chodzi właśnie o nie. On wie, że teraz będę chciał je zdobyć - choćby po to, by się przekonać, czy mówi prawdę. - Czterysta tysięcy. - Trzysta. To niemało, sam przyznasz. Zgadzasz się? - spytał szybko Bantry. - Tak, za trzysta tysięcy. Połowa tej sumy jest płatna teraz. Myśliwce mogę odebrać później. O ile jeszcze będę żył - dodał zgryźliwie. Bantry był wyraźnie zadowolony. Kończąc spotkanie wręczył Marteenowi mały upominek. Wielokanałowy komunikator ze starannie wykonaną tenboltową obudową. Rzecz jasna oprócz owych 150 tysięcy jednostek kredytowych. Znajdowali się prawie idealnie na pozycji wyczekiwania, pośrodku gwiezdnej trasy nr 15, zwanej Korytarzem Piętnastym. Za jakieś dziesięć minut powinni spotkać się z konwojem. Jeszcze wcześniej ujrzą go na ekranach swych detektorów. Trochę wcześniej niż ludzie konwoju: dodatkowy atut w tej niepewnej grze. Konwój - sześć statków i pięćdziesięciu ludzi. Działka i wyrzutnie pozwalające jednocześnie wystrzelić 21 ciężkich pocisków. Była to dość silna eskorta jak na całkiem zwyczajny ładunek - broń i sprzęt dla baz w Trójkącie Avie. Może Imperium nie czuło się tu już tak pewnie jak kiedyś? W ciągu tych trzech dni na Talvanharze, jakie poświęcił na zorganizowanie akcji, Marteen dużo zastanawiał się nad powodem, dla którego zdecydowali się zapłacić tak dużo. Nie potrafił go rozszyfrować. W grę wchodziły dziesiątki możliwości, a cel wcale nie ułatwiał właściwego wyboru. Ale teraz musiał zająć się innymi sprawami. Zbliżał się moment starciał. - Echo odbicia na ARH - zauważył Kilrash. - Grupa obiektów. Kurs po płaszczyźnie 12. Zgodnie z charakterystyką konwoju. Odległość przy niezmiennej: 7 minut. - Czy jest już bezpośredni obraz? Daj maksymalne duży na główny - Marteen ustawiał przyrządy kontroli ognia. Zostało już mało czasu. - Gotowość bojowa dla wszystkich. Na chwilę podniósł głowę i zatrzymał się. Na ekranie, w śmiertelnej ciszy kosmicznej pustki, płynęło dziesięć jednostek bojowych. Kilkrash już to zauważył. Na ekranie infkoru pojawiło się jego polecenie. Prawie jednocześnie z nim pierwszy ekran zapełnił się białymi znakami odpowiedzi. Sztuczny mózg ich statku "Killybeg” działał błyskawicznie. "Analiza: nierozpoznane obiekty na pozycjach... Inny kod rozpoznawczy. Interpretacja hipotetyczna: obiekty klasy średni myśliwiec; formacja Patrolu; siła uderzeniowa do 12 LQ.” Pozostały jeszcze cztery minuty. Marteen przebiegł palcami klawiaturę infkoru. Znów zapaliły się rzędy białych liter. "Przy stanie obecnym cel nadal osiągalny. Zwiększony element ryzyka. Zmiany terminów i dopuszczalnych strat.” Zwiększony element ryzyka - to mogło oznaczać dosłownie wszystko. Nawet klęskę. Ale na wycofanie się było już za późno. Z takiej odległości nawet niepotrafiliby wymanewrować konwoju. Kolejne polecenie. I odpowiedź. "Potwierdzenie przekazania nowych analiz.” - Włączyć systemy radiolokacji i zagłuszania. Uaktywnić hasło. "Przyjęte.” Podniósł do ust kulisty mikrofon. - Uwaga! - słowo, zamienione w krótki sygnał hasła, przebiegło przestrzeń. Za nim pobiegły niewidzialne smugi pocisków. Uderzyli we właściwym momencie - po zmianie kursu konwój nie odzyskał jeszcze w pełni swych zdolności manewrowych. Salwa dziesięciu jednostek obramowała go, koncentrując się na potrojonej siłami Patrolu eskorcie. Na pancerzach statków pojawiły się pierwsze rozbłyski. Salwa była dość celna. Po chwili jeden z eskortowców dosłownie rozpadł się na kawałki, nie wytrzymując trzeciego celnego trafienia. Niedaleko od niego zlały się w jedno dwa wybuchy, uszkodzony Storrbarg pozostawał w tyle, wysyłając im na pożegnanie wiązkę pocisków. Zresztą cały konwój już strzelał. Miał ciągle niewielką przewagę ogniową - choć szybko niwelowaną przez straty. Ale i on zadawał ciosy. Stopniowo odzywały się potrójne działka Storrbargów Patrolu, próbując utworzyć przed konwojem coś w rodzaju tarczy przed ciężkimi pociskami. To nie było takie proste - podwładni Marteena przewidzieli i ten sposób obrony. DG” do „RV”. Mesger Noth do „RV”. Obejmuję dowodzenie nad lewym skrzydłem. Sekcja 3 wyłączona z walki. Proszę o nowe koordynaty artyleryjskie. Dowódca transportowców do „RV”. Ze względu na ładunek niemożliwy bezpośredni udział w starciu. Wyhamowuję i będę was wspierał... Chłodne, rzeczowe meldunki przeszył nagle zwycięski okrzyk. Jest! Trafiliśmy go! Marteen, słysząc to, lekko obrócił fotel. Niewielki, prostokątny ekran znalazł się na wysokości jego oczu. Dziewięć punktów ciągle zajmowało jego lewą połowę. Ale dwa z nich płonęły ostrzegawczym blaskiem. Polecenie Marteena pobudziło do działania infkor. Każdy z jasnych punktów otrzymał swoją wizytówkę. Trójka i szesnastka - pomyślał - trójka to przecież Greon, dowódca drugiej grupy! Poprosił o dodatkowe informacje i próbę łączności z systemami na uszkodzonych jednostkach. Storrbarg 3 nie nadaje kodu podstawowego. Znikome prawdopodobieństwo ocalenia załogi. Storrbarg 16 - chwilowy brak łączności zewnętrznej. Częściowa utrata zdolności manewrowania i ostrzału. Nie naruszone czynności biologiczne załogi. Dowództwo G-2 objął porucznik Faner - Storrbarg 8. Sala dowodzenia "Vigera” była z pewnością miejscem zbyt głośnym dla nie osłoniętych niczym uszu. Ale bardzo niewiele z tego docierało do kwadratowego pomieszczenia oddzielonego od niej przeźroczystą szybą. Tutaj znajdowało się tylko dwóch ludzi. To od nich zależał los konwoju. Sytuacja była zła - ale nie katastrofalna. Przynajmniej tak wynikało z ciągle płynącego strumienia informacji. Chwilowy chaos po zniszczeniu głównych anten krążownika, zażegnał dowódca patrolu. Zapłacił za to życiem dwóch własnych załóg, ale "RV” dowodził wystarczająco długo, by zorganizować obronę. Oczywiście napastnicy atakowali z lepszej pozycji, ale to nie przesadzało losu bitwy. Tak przynajmniej oceniał to jeden z nich - dowódca "Vigera”. Komandor, oficer ze sztabu floty dowodzący konwojem, był nastawiony mniej optymistycznie. - Fachowcy - stwierdził komandor pod adresem ledwo widocznych sylwetek myśliwców bargów na głównym ekranie. - Chciałbym teraz zobaczyć jakiegoś asa naszego kontrwywiadu. Tylko jedno pytanie: skąd tamci mają tak dokładne informacje. Idealnie dobrane miejsce i czas. Powiedziałbym: siedem szans na dziesięć, że nie przeżyjemy następnej godziny. - Nie można liczyć na pomoc? - spytał dowódca statku. - Można, gdybym miał jeszcze dwa klucze myśliwców i potrafił utrzymać ich na większą odległość. - Możemy się poddać. - Tak nakazuje zdrowy rozsądek - rzekł komador. - Ale w tej grze czasem trzeba zrezygnować z dobrych rad. Nagle odczuli jakby uderzenie młota rozrywające ich ciała. Niezwykle celna seria artyleryjska przejechała po statku. Zgasły światła, kryjąc źródła głośnych trzasków walących się ścian. Potem wszystko ucichło. Obezwładnienie krążownika było dużym sukcesem Marteena. Kilka pocisków "Killybeg” i towarzyszących mu myśliwców dosięgła lewej burty i górnej części pokładu artyleryjskiego "Vigera”. Wywołało to pożądany efekt - sądząc po braku jakiejkolwiek odpowiedzi. Mogli teraz zwrócić się w stronę transportowców. Za krótką potyczkę zapłacili ciężko uszkodzonym Storgsem, co ostatecznie zniechęciło Marteena do tego typu maszyn. W parę minut później cena stała się jeszcze wyższa. Statkiem wstrząsnął nagły wybuch. Marteen wypadł z fotela, i przeleciał przez całą kabinę. To zapewne uratowało mu życie. Pociski wystrzelone przez jeden z ocalałych myśliwców patrolu trafiły w okolice górnej wyrzutni, niszcząc jej baterię. Stożek pochodzącego z niej promieniowania przemknął przez górny pokkład, zahaczając o kabinę kontroli. Gdy Marteen podniósł się, miał jeszcze tyle sił, by dowlec się do fotela pilota. Zwalił z niego zastygłe w bezruchu ciało Kilrasha. Siadając wyjął z kieszeni kombinezonu zgniecione pudełko wielkości dłoni. Powoli wracał do siebie, czując mdławy smak narkotyku przeszywający organizm. Po chwili mógł już połączyć się z artyleryjskim. Na szczęście wewnętrzny komunikator nie był uszkodzony. - U nas wszystko w porządku, komandorze. Selt jest tylko trochę poobijany, ale to nic. A co na górze? - Kilrash nie żyje - przerwał mu Marteen. Błyskawicznie zmienił temat. - Jaka jest ogólna sytuacja? Moje przyrządy są trochę zwichrowane. - Są bliscy załamania. Ale potrzeba im jeszcze paru silnych wrażeń. Prawie nie ruszaliśmy transportowców - Klles mówił swym zwykłym spokojnym, miarowym głosem, bez śladu jakichkolwiek emocji. - Nie. Przekażcie wszystkim: dwie, trzy salwy w osłonę i najwyżej w baterie burtowe. Nic poważniejszego - musimy mieć od nich sprzęt i paliwo. Rozwalcie też ten ostatni Storr. Rozłączyli się. Marteen był teraz w klasycznej pozycji obserwatora. W rozbitej, odciętej od świata kabinie. Mógł tylko czekać na dalszy rozwój wydarzeń. Nie było ich wiele. Bitwa skończyła się po pierwszej salwie w stronę transportowców. Ich dowódca nie podzielał zdania komodora - po klęsce swej osłony nie miał zresztą zbyt wielkiego wyboru. Z dziesięciu jednostek zostały cztery największe - pomijając dwie kapsuły ratunkowe zmierzające ku lukom krążownika. Kutry desantowe z "Killybeg” ostrożnie podążały za nimi. Marteen rozejrzał się po pomoście zdobytego krążownika. Bardziej nadawał się do wsparcia sił inwazyjnych niż działań w otwartej przestrzeni. Słabsze niż zazwyczaj uzbrojenie i tylko dwa stanowiska pokładowych myśliwców. Nie był z pewnością najnowszym krzykiem techniki Imperium, ale Marteen nie miał zbyt wielkich wymagań - w końcu był to największy okręt, jaki udało mu się dotąd zdobyć. Przed nim znajodwała się owalna szyba, przechodząca po bokach w dwa duże ekrany. Tuż pod nimi rząd mniejszych monitorów i terminali bloków infkoru. W półkolistych wycięciach trzy wygodne fotele. Przez szklaną taflę obserwował krzątaninę techników na dolnej części pomostu. Doprowadzenie tego wszystkiego do pełnej sprawności wymagało porządnej stoczni i kilku tygodni czasu. Na razie udało się sprawdzić najważniejsze systemy: to powinno wystarczyć w drodze do bazy. Weszli jego dwaj zastępcy. Faner, odpowiedzialny za uzbrojenie i wyposażenie grupy, i Nevil - szef rozpoznania i bezpieczeństwa. - CO z załogami? - spytał Nevila. Wracali z jednego z transportowców, zamienionego na obóz jeniecki. - Dwudziestu trzech ludzi z konwoju. Może jedna trzecie ma lekkie obrażenia. Kilku ciężko rannych. Także pięciu i jeden oficer z Patrolu. Z podręcznej torby wyjął pakiet identyfikacyjny. Odznaka służb analitycznych na okładce. - Major Afn SeasNil z Zespołu Planowania. Kurier do Avie - stwierdził Faner. - Tyle chciał powiedzieć. Poza kilkoma uwagami na nasz temat, raczej nie do powtórzenia. Marteen otworzył pakiet i wyjął klucz łączności. Może się przydać - pomyślał. - WIecie już coś o zdobyczy? - spytał. - Głównie sprzęt planetarny. Trochę zapasów. Części do ciężkich pocisków tych nowych Storrbargów Ald. Dużo paliwa, ale część niezbyt dobrej jakości. Faner mówił dalej, ale Marteen coraz słabiej go słyszał. Oparł się o ścianę, czując napływające zmęczenie. Początek długiego i niezbyt przyjemnego procesu. Nikt nie mógł wyjść bezkarnie spod strumienia cząstek griv. I on nie był jakimś specjalnym wyjątkiem. Czuł, że powoli słabnie. Ale, jak często w takich przypadkach, jego umysł zaczął pracować szybciej. Połączył obecność oficera z pewnymi doniesieniami jego informatorów. W pewnym stopniu także z ukrytym, i ciągle mu nieznanym, celem mocodawców Et Nora. Miał przed sobą pewną koncepcję. Mógł ją dobrze sprzedać... - Źle się czujesz, dowódco? - usłyszał głos Nevila. - Nie, to tylko griv - zdawał sobie sprawę, że powoli traci kontrolę. - Zabieramy się stąd. Prawie siłą zaciągnęli go do szafki atromeda. Pod siatką czujników poczuł się trochę lepiej - ale zdawał sobie sprawę, że to tylko kolejny narkotyk. Szansa na szczęście w krótkim wydaniu. Jednostki grupy bargów i zdobyte przez nich statki konwoju coraz szybciej oddalały się z miejsca bitwy. Godzinę później już tylko wraki jeszcze niedawno tak wspaniałych statków Segard znaczyły jej pole. A pierwsze jednostki floty imperialnej pojawiły się tam dużo później. Marteen i jego ludzie znów rozpłynęli się w próżni. Faner podszedł do bloku infkoru. Kilka jego poprzednich prób system niezmiennie kwitował słowami: „wejście zablokowane - brak kodu identyfikacyjnego. - Miła maszyna - Faner pieszczotliwie pogładził klawisze. - Nie lubi obcych. - Nie wszystkich - zauważył Marteen. Na stole, w jego zaciśniętej dłoni, spoczywał klucz łączności SeasNila. - Zakład? - spytał Faner. - Z góry przegrany - odpowiedział Marteen. Wolną ręką rozpoczął rozmowę z infkorem. Nie pamiętam kodu. Nie powinieneś tu pracować - poinformował go infkor. - Ma nawet poczucie humoru - roześmiał się Nevil. Nie pracuję tutaj. Podaj swój numer. Marteen wsunął klucz w otwór identyfikacyjny. Numer 01627 H: wejście otwarte - chwila namysłu - polecenie? - Niezła sztuczka - stwierdził Faner. - Gdzie się tego nauczyłeś? - Oszukując automaty filmowe w Falv - odpowiedział Marteen pochylając się nad ekranem. - Ten major nie przyjechał tu na urlop - zauważył. Zaczął kopiować informacje. Wbrew pozorom była to dość prosta operacja. Trudności zaczynały się przy studiowaniu treści. Oderwane, fragmentaryczne dane tylko specjaliści potrafili zamienić na zrozumiały obraz. Kilka godzin pracy ludzi Fanera pozwoliło cokolwiek z tego wydobyć. Ciekawą - i niepokojącą - była informacja o zniszczeniu podobnej im grupy gdzieś na krańcach prowincji Tetgall. Krótka, tak przy okazji dołączona do trasy mającego przewozić jeńców transportowca, właśnie pochodzącego z Trójkąta Avie. Czas, melodyjna nazwa - „Doonvaneat”: wszystko jak na dłoni. Marteen przejrzał to dość pobieżnie. Później oceni ich wartość, wyciągnie jeszcze coś od Et Nora. Najpierw odpoczynek i szpital - nie mógł długo pociągnąć tylko na środkach pobudzających. Księżyc Sangor. Okręg Centralny Drzwi otwarły się. Oficer Imperium wszedł do niewielkiego przedpokoju. Trzymał w ręku rezultat swej ciężkiej, prawie trzydniowej pracy. Ale tak drastycznie krótki termin doskonale tłumaczyła osoba, dla której przeznaczonym był sporządzony przez niego raport. Następne drzwi wpuściły go do środka przestronnego pokoju. Naprzeciw miał imponujący zestaw infinerowy, zajmujący prawie całą ścianę. - Porucznik Leven Athlone, ostatni przydział: Dowództwo V Floty - zameldował. Sztywno skłonił się w stonę trzech stojących przed nim oficerów. - A przedtem? - Dowództwo Korpusu Ekspedycyjnego. - Dlaczego przeniesony? - Brałem udział w operacji wywiadowczej. Ze względu na jej bezpieczeństwo nie mogłem pozostawać na tamtym terenie. - Jeśli się nie mylę, chodziło o zniszczenie siatki agentów Peenf. Operacja nie zakończyła się sukcesem. - To nie była moja wina! - porucznik stracił na chwilę panowanie nad sobą. - Ja nie popełniłem błędu. Ale IVB odsunęło mnie od dowodzenia. - CIągle te rozgrywki! Ale nie mówmy już o tym. Mieliście przygotować raport, poruczniku. - Oto on. Otworzył trzymaną w ręku teczkę, rozdzielając ją na dwie połówki. W lewej zamocowane cztery krążki kaset, prawa mieściła podręczny infkor. - Podstawowa część raportu jest tutaj - porucznik Athlone wyjął jedną z taśm i podszedł do infinera. Wsunął ją do szpary odtwarzacza. - Na drugiej jest indeks i plany sytuacyjne. Dwie pozostałe to nieco streszczone kopie. Położył teczkę na szafce infinera. Za jego plecami jeden z mężczyzn sięgnął po sterownik zestawu. O krok od nich zapalił się duży obraz, rozdzielając na pół całe pomieszczenie. Mapa tego rejonu galaktyki - setki urządzeń, mniejszych i większych zestawów infkorowych wbudowanych w ściany pozwalało osiągnąć tak widowiskowy efekt. Tysiące wpisanych w każdy z nich informacji o planetach i układach, trasach statków i rojów meteorytów, kilkunastu państwach dzielących między sobą tę część przestrzeni. - Możecie już odejść, poruczniku - powiedział Imperator. Skłonił się w milczeniu. Drzwi zamknęły się za nim równie szybko i bezszelestnie, jak otworzyły. - Nadal dajesz pierwszeństwo młodym oficerom. To wielu ludziom się nie podoba - stwierdziła Arken. - Za dziesięć, piętnaście lat może on powie to samo siedząc na twoim miejscu. A mój czas zbliża się do końca. Chcę choć znać tych, którzy przyjdą po mnie. - Nie jest go jeszcze tak mało. - Być może - popatrzył na sadowiącego się naprzeciw mapy oficera, trzecią osobę obecną w tym pokoju. Dotknął palcami leżącej przed nim teczki. - Masz więc pierwszą biografię. Tamten roześmiał się. Wstał i podszedł do mapy, jakby chcąc w niej się zanurzyć. Ten ciemnowłosy, z lekka przygarbiony mężczyzna miał równo pięćdziesiąt lat. Dwadzieścia cztery z nich poświęcił służbie w siłach państwa Righar, przez przeciwników zwanego Imperium. Kontradmirał Tert Coleraine dowodził Zespołem 17. Jednostka ta, w ciągu trzech lat pod jego rozkazami, zdążyła ze sztabowej służby analitycznej przekształcić się w małą armię, mającą swych ludzi i sprzęt na terenie całego niemal obszaru Imperium. - Obyło by się i bez tego. Większość z tych informacji znam na pamięć - powiedział lekceważącym tonem. Z boku infkor zaczął przedstawiać pierwsze strony raportu. Arken przeglądała je z zainteresowaniem. - Być może... Co więc powiesz o historii bargów? - spytał go Imperator. - Sprawdzian? Pierwszy atak: sześć lat temu. Tuż przed wojną z Abagen. Wydaje się, że grupa powstała na dwa-trzy miesiące wcześniej. Początkowo niektóre ataki uważano za wypady jednostek avageńskich, ale wyjaśniło się to jeszcze przed rozejmem... - Dobrze, nie musisz tak szczegółowo. - Ogólnie: istniało jedenaście grup, o tylu możemy mówić z całą pewnością. Dwie rozwiązały się, jedna przeszła do floty Ballycot. Jedna, oznaczona jako Sell 7, zniszczona przed powstaniem Zespołu 17, druga dwa lata temu - w czasie największego nasilenia ich działalności. Wykryto, i w dużym stopniu unieszkodliwiono dalsze trzy, ale tu nie można mieć takiej pewności, jak z Sell 7 i Sell 2. Obecnie pięć aktywnych, w tym jedna powiązana z rebeliantami z Pięciu Republik, pozostałe niezależne. W naszych dokumentach - oznaczenia Sell 1 do 11. - Może coś jednak cię zainteresuje. Chociażby to - Arken przesunęła jedną z dźwigienek bloku zapisującego. Duży fragment tekstu znalazł się na tabliczce nessu. Podała je Coleraine. - Co o tym sądzisz? - Nanowsze wiadomości? Już i o nich słyszałem. Choć... - zatrzymał wzrok na jednej z nich. - Chyba jednak macie rację. To potwierdzony meldunek? Pokazał Arken jedną z ostatnich informacji. - Wpłynął do sztabu kilka godzin temu - odpowiedziała. - Więc znów mamy do czynienia z Sell 4. Słyszałem pogłoski o ich wspólnych akcjach z zespołem tego bohatera pogranicza Avagen... komandora Lastera. To jedna z najbardziej aktywnych grup - wyjaśnił Imperatorowi. - Niezły jest ten twój oficer, jeśli zdążył i to zaanalizować. - Prześlesz mi kopię, prawda? - spytał podchodząc do Arken. - Mogę ci nawet ją przynieść wieczorem, o ile nie będziesz na którymś z tych zwariowanych bankietów. - Ta stolica... Kto wpadł na pomysł połczenia stołecznej planety ze Sztabem Imperium? - Spytaj mojego ojca, dlaczego zgodził się na zbudowanie stolicy wokół Pałacu - odparł Imperator. - Z całym szacunkiem... ale lokalizacja tutaj Sztabu to raczej twój pomysł, Imperatorze. - Tylko w czasie pokoju, Coleraine. Połowa oficerów zanudziłaby się na tej małej Enniscrone. Arken wyjęła taśmy z projektora. Podniosła do oczu, chcąc odczytać drobne litery opisu. - "Kiwaty Elsneru”. Czy to on wymyślił? - Po prostu jakieś oderwane określenie - powiedział Imperator. - Kryptonim. - Nie, ja też coś słyszałem o kwiatach Elsneru - rzekł Coleraine. - To jakaś legenda? - W pewnym sensie. Opowieść o roślinach dziwnego układu: wegetujących latami, w oczekiwaniu na chwilę, gdy słońce ich planety znajdzie się wystarczająco blisko, by dać im ciepło potrzebne do wydania owoców... - Tak. - Arken obracała w dłoniach taśmę raportu. - Czekających długo... czy koniecznie z założonymi rękami? Ale na razie nie wydają się groźne. - Dopiero, gdy planeta zbliży się do peryhelium. Wtedy na jej powierzchni rozpęta się zielone piekło. Kwiaty zaczną rodzić owoce... - Coleraine przerwał na chwilę. - Ile to jest: „wiele lat”? Imperator ze zdziwieniem przysłuchiwał się ich rozmowie. - O czym wy mówicie? - spytał zaniepokojony. Coleraine wskazał teczkę porucznika. - O kwiatach... Kwiatach Elsneru. To tylko zabawa, mój panie - zwrócił się do Imperatora. - Puste słowa. - Nie powiedzą ci tak żołnierze ginący na pokładach naszych okrętów. - Dlatego Athlone przyniósł ten raprot. Dlatego pracujemy przeciw nim - Coleraine mówił powoli, spokojnie, jakby chcąc zatrzeć w pamięci Imperatora tamtą wymianę zdań. - A wiesz, jak nazywa się bargów? - Arken odeszła od nich w stronę mapy. Na tle gwiazd jej jasny mudnur wyglądał niepokojąco. - Są już ballady o "jeźdźcach zagłady”. Wynurzają się z przestrzeni, uderzają i odchodzą: niepokonani. Sieją zniszczenie i śmierć. Bo zbrojna pięść Imperium jest zbyt wielka i zbyt wolna, by ich zgnieść. Za plecami Imperatora, zwróconego w stronę mapy, Coleraine wściekle zmarszczył brwi. - Na jednej nietrafnej transakcji możemy stracić więcej, niż w dziesięciu potyczkach - powiedział Coleraine. - I nie są tak nieuchwytni. Właśnie wybieram się do Tetgall. Mamy ich statki, ludzi, bazy. Całą grupę. - To dobrze, Coleraine. Chcę, byś dostał tych... jeźdźców zagłady - Imperator popatrzył na Arken. Arken zgasiła ekran, zamknęła teczkę z raportem. Jedną z kopiii podała Coleraine ze słowami: - Dobrej zabawy na pograniczu, admirale - powiedziała mu na pożegnanie. Pogranicze Avagen, Planeta Modhar Szare drzwi doskonale tłumiły wszystkie dźwięki dochodzące z ich pokoju. Ale wystarczyło znaleźć się po ich drugiej stronie, by usłyszeć, o czym rozmawiają dwaj mężczyźni, jeszcze niedawno przyjmujący na tym samym statku uderzenia pocisków. - ... A gdybym nawet miał: to po co? - Przecież tam są lduzie, kilkunastu dobrych ludzi?! - głos młodszego drżał ze zdenerwowania. Wyraźnie zdawał się nie podzielać spokoju swego rozmówcy. - Tu chodzi przede wszystkim o nasze bezpieczeństwo. Ich grupa została rozpracowana przez agenta Imperium. To i nasze kłopoty dałyby idealną okazję do wpadki - przerwał, jak gdyby mówienie sprawiało mu trudność. - A dla nas nie ma sezonu ochronnego. Wiesz chyba o tym. - Dlaczego nie chcesz im pomóc! - Jak ty to sobie wyobrażasz? Mają ewakuować wszystkie trzy bazy i przenieść się do nas? - jego głos nabrał ironicznych akcentów. - Ach przepraszam, już tylko dwie. - Transport na Youghal trwa czternaście dni. Przez większą część lotu znajdować się będzie na obszarze nie chronionym... - Zaczynasz mieć już pirackie nawyki, chłopcze. Gdybyśmy atakowali każdy startujący w kosmos statek, nie trwało by to zbyt długo - popatrzył na lśniące obicie trójkątnych drzwi. - NIestety, nie mamy w tej chwili ani jednego sprawnego okrętu. A i myśliwce... Milczeli przez chwilę. - Dobrze, pomyślę o tym. Wyjeżdżam teraz na kilka dni, po powrocie jeszcze się spotkamy. Znajdź mi teraz naszego szefa rozpoznania. Tamten wyszedł. W pokoju panował półmrok rozjaśniany przez niebiesko-czerwone światła atromeda. Marteen położył głowę na poduszce. Był zmęczony... bardzo zmęczony. ALe niemiał zbyt dużo czasu na odpoczynek. Lessale wszedł i z przyzwyczajenia popatrzył na wskaźniki atromeda. - Będę kilka dni na Talvanharze - powiedział Marteen. - W takim stanie? - Dacie mi coś na wzmocnienie i wytrzymam trochę. Muszę tam pojechać. - Interesy, czy... - Może jedno i drugie? - spytał zaczepnie. - "Zdaje się najpiękniejszą ta ściana kostki, której nie widzisz.” - "Agdy ją odwrócisz, zapragniesz ujrzeć następną. - dodał Lessale. Obaj dobrze znali te wiersze. - Ładnie. Przynajmniej psychicznie jesteś bez zarzutu. - Oto specjalnośćnaszego doktora Lessale: psychologia wojskowa. Doskonałe miejsce. Nigdzie nie znajdziesz tylu ciekawych spraw - stwierdził Marteen. - Przy okazji: zwróć uwagę na ludzi z naszej grupy pochodzących z Cafore Tral, to znaczy terenów dawnej Republiki Talv. Może będę potrzebował małą, doborową grupę. - Zmęczył cię ten Clifden? Marteen pokręcił głową. - Nie, jest trochę gorący... Może ma rację, może ja jestem zbyt ostrożny. Mówił ci coś o tym transporcie? - Męczył mnie o jakieś dane. - Wiesz - Marteen umilkł na chwilę, popatrzył w górę, na podwójny łuk sufitu. - Daj mu to zadanie. Jak zdobyć ten... "Doonvaneat”. To zdolny analityk, nie ma nic do roboty, dopóki łatamy tu dziury. Rozmawiali jeszcze przez chwilę, a gdy i tamten wyszedł, Marteen położył się wygodnie i zamknął oczy. Był zmęczony i nawet nie cieszył się tak widowiskowym zwycięstwem. Pomyślał, że zrobili się zbyt głośni, zbyt znani. I w końcu, jak tamci, znajdą się gdzieś na liście przewozowej Floty Imperium. Potem zasnął, myśli uspokoiły się. A na Talvanharze istotnie czekały pieniądze i kobieta. Nawet nieważne co będzie pierwsze - dla jeźdźca zagłady. Warszawa, listopad 1986 Jarosław Zieliński 01.11.86. Zmiany - 01.11.86 Strona Jaroslawa Zielinskiego | Historie | Settlers