Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 TRYLOGIA MOON Nie zapomnij naszych gwiazd Weronika Schmidt Wydawnictwo ImagineBooks 2022 Strona 5 Książki wydawane przez ImagineBooks oznakowane są na okładkach symbolami identyfikującymi gatunek i fabułę. Na każdej okładce mogą się znaleźć następujące symbole: sceny erotyczne fantastyka i magia romans kryminał horror komedia przemoc thriller zjawiska paranormalne mafia dramaturgia Strona 6 Copyright: Weronika Schmidt, 2022 Redakcja Kamila Recław Korekta Anna Kołtek Łamanie i skład Andrzej Owsiany Okładka Piotr Wolski ISBN 978-83-962878-7-8 Bydgoszcz 2022 Wydanie I Druk i oprawa Mazowieckie Centrum Poligrafii Wydawca Wydawnictwo ImagineBooks www.imaginebooks.pl Strona 7 Spis treści Prolog Rozdział 1. Madison Rozdział 2. Madison Rozdział 3. Madison Rozdział 4. Noah Rozdział 5. Madison Rozdział 6. Madison Rozdział 7. Noah Rozdział 8. Madison Rozdział 9. Madison Rozdział 10. Madison Strona 8 Rozdział 11. Noah Rozdział 12. Madison Rozdział 13. Madison Rozdział 14. Madison Rozdział 15. Noah Rozdział 16. Madison Rozdział 17. Madison Rozdział 18. Noah Rozdział 19. Madison Rozdział 20. Madison Rozdział 21. Noah Rozdział 22. Madison Rozdział 23. Madison Rozdział 24. Madison Rozdział 25. Noah Rozdział 26. Madison Rozdział 27. Madison Rozdział 28. Noah Rozdział 29. Maddy Rozdział 30. Maddy Strona 9 Rozdział 31. Noah Rozdział 32. Maddy PLAYLISTA PODZIĘKOWANIA POLECAMY Strona 10 Prolog „Miłość do samego siebie jest początkiem wielkiego romansu”. Oscar Wilde P rzychodzi w życiu taki moment, w którym zastanawiasz się, czy nie lepiej byłoby po prostu odpuścić. Odłączyć się na jakiś czas od tego, czego wcześniej chciało się kurczowo trzymać. Z jednej strony możesz czegoś pragnąć z całych sił i jednocześnie czuć w środku przerażającą pustkę, która przeszywa duszę i sprawia, że nic poza nią nie ma znaczenia. Z drugiej – jakiś mały głos ciągle podpowiada, szepcząc słodko do ucha, że warto zawalczyć. Wtedy robisz wszystko, żeby to uratować, bo widzisz w tym sens. Niekiedy trzeba jednak zaakceptować fakt, że niektóre rzeczy nie wrócą do tego, jakie były kiedyś. Że aby stały się idealne, trzeba im w tym pomóc. Pozwolić czemuś odejść, żeby dostrzec piękno w samym sobie. Nie przypuszczałam, że te gwiazdy pewnego dnia faktycznie będą chciały zgasnąć. A ja nie będę mogła znaleźć powodu, dla którego miałabym je przed tym uchronić. Strona 11 Rozdział 1 Madison Lipiec S pojrzałam w lustro i przetarłam kącik ust. Moje ciemne włosy, które ścięłam ostatnio do ramion, splecione były w dwa dobierane warkocze. Umyłam i wytarłam mokre dłonie w papierowy ręcznik, poprawiłam fartuszek i mogłam nareszcie otworzyć kawiarnię. Był początek lipca, jeden z tych dni, gdy pomagałam Harry’emu w obsłudze klientów. Równo o dziewiątej podeszłam do dużych, szklanych drzwi i przekręciłam klucz w zamku, a pierwszy gość, którym był sympatyczny starszy mężczyzna, wszedł do środka. Stały bywalec. Nawet nie musiałam pytać, co podać, bo odkąd tu gościł, wybór zawsze padał na dwa kawałki brownie i jeden ciasta marchewkowego. – Dzień dobry, panie Haroldzie. – Uśmiechnęłam się i ustąpiłam mu miejsca w drzwiach. – Zapowiada się nam niezwykle piękny dzień – oznajmiłam, wychylając głowę na zewnątrz i zerknęłam na oświetlone słońcem ulice Nowego Jorku. – Dzień dobry – odpowiedział jak zawsze z gracją i szerokim uśmiechem. – Och, to prawda. Żałuję, że nie mam już młodzieńczego wigoru, bo z miłą Strona 12 chęcią wybrałbym się na dłuższy spacer. – Proszę nie przesadzać, trzyma się pan świetnie. – Puściłam do niego oko, po czym skierowałam się za ladę i zabrałam za pakowanie jego ulubionych słodkości. – Zasługa mojej małżonki, przy tej kobiecie to i diabeł nabrałby łagodnego oblicza – zażartował. – Bardzo mi ją przypominasz. Uśmiechnęłam się, bo słyszałam to z jego ust za każdym razem, kiedy przychodził. Miał prawo się zapominać. Wiek potrafił zrobić swoje. Lubiłam go, więc z uprzejmością przyjmowałam każdy komplement. – Brownie i marchewkowe, zgadza się? – Jak zawsze, kochane dziecko – potwierdził. Położył na ladzie dziesięciodolarówkę i uniósł gęste, siwe brwi. – Dzisiaj na koszt firmy. – Odsunęłam jego dłoń, dając tym samym znak, żeby schował pieniądze z powrotem do portfela. – Życzę panu miłego dnia! Proszę rozważyć ten spacer, bo szkoda marnować tak piękną pogodę – dodałam na odchodne. – Anioł nie kobieta, tak jak mówiłem. – Poprawił okulary, a następnie powoli wyszedł z kawiarni. Podeszłam pośpiesznie, aby przytrzymać mu drzwi, i raz jeszcze uśmiechnęłam się szeroko. Przez następne trzy godziny obsługiwałam klientów. Z jednymi ucinałam krótką pogawędkę, drudzy wpadali i wypadali jak oparzeni. Wykorzystywałam też każdą wolną chwilę, by zerkać na notatki ułożone pod ladą. Podniosłam głowę, kiedy do moich uszu dotarł dźwięk dzwonka sygnalizujący wejście kolejnego klienta. Praktycznie od razu zaśmiałam się pod nosem. Założyłam ręce na piersi i przyjrzałam się gościowi, który odwiesił kurtkę i udając, że mnie nie widzi, zajął miejsce przy swoim ulubionym stoliku. Rozsiadł się wygodnie i chwycił w dłoń menu. Noah Davis we własnej osobie. Po dłuższej chwili walki na unikanie spojrzeń poderwałam się z miejsca. Podeszłam do bruneta, który uniósł kąciki ust oraz głowę i wbił we mnie spojrzenie ciemnych tęczówek. Przez ostatnie pół roku niewiele się zmienił. Wciąż był niesamowicie przystojny i równie niesamowicie uparty, chociaż to drugie starał się jak najbardziej opanować. Przynajmniej w mojej obecności. Jego ciemne włosy pozostawały niesfornie roztrzepane, a dołeczki w policzkach wywoływały u mnie niekontrolowane dreszcze i Strona 13 uśmiech na ustach. Jednym słowem – kochałam tego chłopaka niezmiennie od czasu, kiedy postanowiliśmy dać naszym uczuciom szansę. – Cześć, Noah – wychrypiałam, opierając się przed nim dłońmi o blat stolika. Chłopak od razu uniósł wzrok i uśmiechnął się, patrząc mi prosto w oczy. – Nie uważasz, że to niegrzeczne ignorować własną dziewczynę? – Zmarszczyłam czoło. – Nie uważasz, że to niegrzeczne ignorować własnego chłopaka? – droczył się. – Może wyjdę i wejdę raz jeszcze. Tym razem witając się z tobą. – Jego wzrok przesunął się w dół mojego ciała. Te oczy nadal były czarne i piękne jak burzowe niebo. I nadal widziałam w nich tylko siebie. – Czegoś sobie życzysz? – Wyprostowałam się i wyciągnęłam z kieszonki fartuszka długopis. – Pamiętaj, szarlotkę… – zaczęłam, lecz przerwał mi w pół zdania. – Szarlotkę podajecie tylko w środy – dokończył ze śmiechem. – Jeśli już o niej mowa, to ostatnio kupiłem kawałek w lokalnej piekarni. Zjadłem dla zasady, ale tej stąd i tak nic nie dorówna. – Oparł się wygodnie o krzesło i ułożył dłoń na stoliku. – Potrzebuję kawy. Najlepiej czarnej z cukrem. Z przyzwyczajenia zapisywałam wszystko w notesie, który do tego służył. Po kilku dniach pracy funkcjonowałam jak robot. – I brownie. Tak, brownie to coś, na co mam teraz ochotę – dodał. – Za dużo wymagasz. – Wycelowałam w niego długopisem. – Nadal uważam, że dzięki moim wymaganiom mam najlepszą dziewczynę na świecie – wtrącił przebiegłym tonem, po czym wypchnął policzek językiem. Pokręciłam głową. Spuściłam wzrok na notes i postukałam w niego długopisem, a następnie skierowałam się w stronę lady. – Trening? – kontynuowałam rozmowę, jednocześnie nakładając na talerzyk kawałek brownie. – Pytam, bo inaczej nie potrafię wytłumaczyć twojej obecności o tak wczesnej porze. – Byłem porzucać z chłopakami z drużyny – odpowiedział. – I nie przesadzaj. O tej godzinie pewnie już dawno byłbym na nogach. – Zerknął na zegarek na swoim nadgarstku. – No, może jednak przewracałbym się na drugi bok. – Tego ostatniego jestem absolutnie pewna. Noah zrezygnował ze studiów na rzecz wstąpienia do stanowej drużyny. Nie musiał nawet składać podania, bo sami go zauważyli, co było Strona 14 ogromnym wyróżnieniem i szansą. Takim sposobem w wieku prawie dziewiętnastu lat był już początkującym zawodowym graczem koszykówki. Ludzie szybko dostrzegli jego ogromny talent i młodzieńczy zapał. Czułam ogromną dumę, bo jak nikt zasłużył na całe dobro tego świata. Cieszyłam się z jego sukcesów i byłam jego największą fanką. Chciał całkowicie poświęcić się dyscyplinie, którą kochał całym sobą. Chyba każdy, kto go znał, doskonale o tym wiedział. Ja natomiast zaaplikowałam na dwie uczelnie, które brałam pod uwagę. Harvard oraz Columbię, tę ostatnią na miejscu – w Nowym Jorku. Zdawałam sobie sprawę z tego, jak wielkie znaczenie w przyszłości miałby dla mnie dyplom z logo cenionego Harvardu, ale w momencie, w którym otworzyłam listy z wiadomością, że dostałam się na obie uczelnie – mój wybór był jednoznaczny. Padło na Columbię. To było jak impuls. Wiedziałam, że bliscy będą źli na wieść, że rezygnuję z marzenia ze względu na nich. Szczególnie Noah czułby się z tą myślą okropnie. Aby uniknąć sprzeczek, wybrałam najkrótszą możliwą drogę i powiedziałam, że moja aplikacja na Harvard została odrzucona. Tylko Audrey znała prawdę. Plułam sobie w brodę z tego powodu, ale uniknęłam tym sposobem pytań i niepotrzebnych kłótni. Nie były mi potrzebne. Podobno wszyscy ludzie kłamią, kiedy się boją. Może to samolubne, ale ja bałam się tęsknoty. Chyba nawet bardziej niż gwałtownej zmiany życia, z którą wiązałby się mój wyjazd. Najgorzej było, kiedy po otrzymaniu listów pojechałam do Noah. Za każdym razem, kiedy zamknęłam oczy, widziałam jego zmartwione spojrzenie. Pełne współczucia i troski. Bardzo chciał, żebym ruszyła do przodu i zaczęła żyć tak, jak zawsze o tym marzyłam. Jeszcze kilkanaście miesięcy temu byłam święcie przekonana, że moim jedynym celem jest ucieczka z tego miasta. Starcie w proch wszystkiego co mnie tu trzymało. Jednak w momencie, w którym pojawił się w moim życiu, wszystko się zmieniło. Nie chciałam już uciekać. Chciałam z nim zostać. Choć kilka innych powodów, dla których to zrobiłam, również miało tu istotne znaczenie. Tamtego feralnego dnia przepłakałam całą noc, wtulona w jego ramiona, i nie potrafiłam przyznać, że nie płaczę z powodu odmowy. Płakałam, bo doskonale wiedziałam już, że zrezygnuję. – Jeszcze godzina i kończę zmianę – odetchnęłam. Podałam mu talerzyk z ciastem i kawę. Obsłużyłam kolejnych klientów, a kiedy zrobiło się pusto, Strona 15 usiadłam na krześle naprzeciwko chłopaka. – Zastanawiam się, czy nie wziąć więcej zmian. Dopóki nie rozpocznę studiów, mogę wykorzystać w ten sposób swój wolny czas. Zawsze to jakieś dodatkowe zajęcie, a ja naprawdę lubię to miejsce. – Nie przemęczaj się, dobrze? – Wbił we mnie zatroskane spojrzenie. – I kto to mówi? – zapytałam bojowo. – Nie pouczaj mnie, gdy sam ostatnio pracujesz na wysokich obrotach. – Ale ja jestem nieco wytrzymalszy od ciebie. Na jego słowa zacisnęłam usta i odchrząknęłam. Co on, przepraszam, sugerował? – Jeżeli już o tym mowa, to jak się czujesz? – odstawił szklankę na bok, po czym czule ujął moją dłoń. – Ostatnio jesteś podenerwowana i nieobecna. Upewniam się, czy wszystko dobrze. – Po prostu źle sypiam. Fakt, że za dwa miesiące rozpocznę studia i poznam nowych ludzi, zajmuje sporą część moich myśli. Wyjazd Audrey zbliża się wielkimi krokami, a teraz też pomagałam kilka dni Harry’emu w kawiarni i pewnie przez to czuję się nieco gorzej. – Wbiłam w niego spojrzenie. – Spotkanie z terapeutką mam w przyszłym tygodniu. Nie martw się, jest znacznie lepiej. – Nie próbujesz uśpić mojej czujności? – Nigdy nie próbowałam – zapewniłam. Nadal w jakimś stopniu walczyłam z własnymi myślami. Moje serce szukało ucieczki, a mózg podpowiadał, że nie jestem w stanie umknąć. Momentami żyłam jak w klatce, tylko zbudowanej z własnych myśli i emocji. Było znacznie lepiej niż za pierwszym razem. Leczenie przynosiło rezultaty, ale głównie dlatego, że uczęszczałam na terapię wcześniej. Te kilka lat temu, gdy było ze mną najgorzej. Wiedziałam już, czego mogę się spodziewać i jak pomóc swojej głowie uporać się z tym podstępnym wrogiem. Skupiałam się na podniesieniu poczucia własnej wartości i eliminowaniu rzeczy, które potęgowały destrukcyjne myśli. Naprawdę chciałam w pełni wyzdrowieć i byłam na najlepszej drodze, aby to osiągnąć. – Nie patrz tak na mnie, jest dobrze – mruknęłam z pełnymi ustami, kiedy zabrałam z jego talerzyka kawałek brownie. – Chcę tylko powiedzieć, że kocham cię taką, jaka jesteś. Wierzę w to, że pewnego dnia, kiedy już poczujesz, że z tym wygrałaś, również będziesz w Strona 16 stanie w to uwierzyć – zapewnił. Miłość. To uczucie miało dziwną konstrukcję. Jeszcze kilka miesięcy temu, gdyby ktoś zapytał, czy Noah mnie kocha, bez zawahania odpowiedziałabym, że tak. Że kocha mnie bardziej, niż wszyscy dookoła mogą sobie wyobrazić. Teraz sama nie wiedziałam, czy w to wierzę. Oczywiście, był najlepszym, co mogło mnie w życiu spotkać. Najjaśniejszą drogą, jaką mogłam iść. Prowadził mnie przez każdą, najmniejszą nawet przeszkodę. Cierpliwie i z uczuciem. Był wystarczająco dobry. Wystarczająco kochany. Wystarczająco wystarczający. Ale czy ja byłam wystarczająco dobra dla niego? Mogłabym przysiąc, że nie. Byłam dziecinna i momentami tak strasznie trudno było mi samą siebie zrozumieć. Pracowałam nad sobą, ale za każdym razem, gdy mówił, że mnie kocha, nie potrafiłam w to uwierzyć w stu procentach. Że naprawdę potrafił mnie pokochać taką, jaka jestem. Że mówi to szczerze i że to prawdziwe. Że ja naprawdę na to zasługuję i jestem warta każdej jego deklaracji. To nadal przychodziło mi z trudem. Bolało i powodowało głęboki smutek. – Jest coś, w czym mogę ci teraz pomóc? Sprawić, że poczujesz się lepiej? – dodał, widząc moje zamyślenie. Otrząsnęłam się i podniosłam na niego wzrok. – Właściwie to tak. – Zadarłam głowę wyżej. – Rozmawiałam z Gabrielem. Mówił, że robią jutro ognisko na plaży i jeśli chcemy, to możemy wpaść. Wybierzemy się? – spytałam, upijając łyk jego zimnej już kawy. – Obleśne, jak można pić czarną kawę! – Wykrzywiłam usta w grymasie. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to nie mam żadnego problemu, aby tam pójść. – Uśmiechnął się szczerze. – A czarna kawa pozwala mi żyć i trzyma mnie w kupie po treningach, serio. – Zatoczył głową koło, żeby rozluźnić szyję. – Uwierzysz, jak powiem, że jesteś najlepszy? – Podniosłam się z miejsca, aby zostawić na jego policzku buziaka. – No, może pomijając picie czarnej kawy, ale to jestem w stanie przełknąć. Reszta mi odpowiada – dodałam żartem. – Gramy w jednej drużynie. – Sprzedał mi pstryczka w nos, jak to miał w zwyczaju. Strona 17 Myślę, że był to już nasz mały znak rozpoznawczy. – Wracam do pracy. Możesz na mnie poczekać, bo nie chce mi się wracać do domu z buta. – Parsknęłam. – I dopij tę wstrętną kawę! – dodałam w pośpiechu, widząc zbliżającą się do kawiarni grupkę nastolatków. Był moim największym wsparciem. Czasami popełniał błędy, jak każdy. Musiał nauczyć się ze mną żyć i zrozumieć moje działanie oraz to, jak podejść do niektórych spraw w sposób, który nie sprawi mi przykrości. Uczył się mnie. Chciał, abym pomogła mu zrozumieć, co czuję i przeżywam, żeby mógł mnie wspierać. Przez ostatnie pół roku naprawdę wiele mi tym ułatwił. *** Po pracy ostatecznie pojechaliśmy z Noah do Neila i Aurory, żeby porozmawiać o kilku kwestiach dotyczących ich ślubu. Kiedy na dworze zrobiło się szaro, dostałam wiadomość od Amandy. Na śmierć zapomniałam, że obiecałam jej pomóc przy makijażu na dzisiejszy wieczór. Kwadrans później byliśmy już przed moim domem i po pożegnaniu z chłopakiem wbiegłam zdyszana do środka, obrzucając siostrę przepraszającym wzrokiem. Poprosiłam o chwilę na ogarnięcie, a następnie zgodnie z obietnicą pomogłam jej przygotować się do wyjścia. – Nie ruszaj się, bo zaraz skończysz z cieniem na policzkach! – zagrzmiałam. – Nie możesz usiedzieć chociaż pięciu minut w miejscu? – Jestem nadpobudliwa, dopiero zauważyłaś? – Przygryzła język w szelmowskim uśmiechu. – Tu już nawet woda święcona nie pomoże. – Westchnęłam ciężko. – Po prostu nie mogę powstrzymać śmiechu, kiedy patrzysz na mnie z takim skupionym wyrazem twarzy. – Chichotała, odchylając głowę do tyłu. – Wyglądasz, jakbyś musiała właśnie odwalić najważniejszą robotę na świecie. Spojrzałam na siostrę z jeszcze większym zdenerwowaniem. Nabrałam gwałtownie powietrza w płuca i odsunęłam się kilka kroków do tyłu. Wymierzyłam w nią pędzel, mrużąc oczy, co jeszcze bardziej ją rozbawiło. Powoli kończyła mi się cierpliwość. – Chcesz iść i wyglądać w miarę normalnie czy tylko z jednym pomalowanym okiem? – spytałam niecierpliwie. Strona 18 – Nawet tak wyglądam jak milion dolarów. – Parsknęła, odrzucając pukiel ciemnych włosów za siebie. – Niektórzy nie potrzebują brokatu, żeby świecić. Uprzedzę twoje pytanie i powiem od razu… Ja też należę do tej grupy. – No to po problemie, skończyłyśmy na dzisiaj. Śmiało. Wstawaj i idź. – Gestem ręki zaprosiłam ją w stronę drzwi wyjściowych. – Gwiazdo wieczoru. Na jej twarzy zagościł niepokój. Wiedziała, że mogę nie żartować i naprawdę odpuścić dalsze malowanie. – Zgrywasz się, prawda? – Uniosła brwi. – Nie będę się już kręciła, tylko to skończ – zapewniła już poważnie, a uśmiech na jej ustach przygasł. Chwilę jeszcze udawałam, że się zastanawiam, ale nie mogłam znieść jej błagalnego wzroku na swojej twarzy. W końcu odpuściłam i zabrałam się za dokończenie makijażu. Uwielbiałam urodę swojej siostry. Nie była tak blada jak ja, a jej oliwkowa skóra pięknie współgrała z długimi, ciemnymi włosami. Duże oczy, pełne usta i zaokrąglone policzki dodawały jej jeszcze więcej uroku. Zawsze gderała na swój brak talii i mały biust. Okres dojrzewania był jednak dla niej łaskawy, bo teraz nie musiała już narzekać na żadne deficyty. – Lubisz tego chłopaka? – zapytałam niepewnie. – Jakiego chłopaka? Idę z dziewczynami z klasy – próbowała brzmieć przekonująco. – Nawet nie śmiałabym w to wątpić. – Chwyciłam się teatralnie za serce. – Tak samo jak w to, że słyszałam twoją wczorajszą rozmowę, kiedy chwaliłaś się, że chłopak zaprosił cię do kina. – Puściłam do niej oko. – Błagam cię, nie mów nic mamie – poprosiła. – Nie zniosę, jeżeli postanowi uknuć za moimi plecami wieczorek zapoznawczy, a potem zbombarduje go milionem żenujących pytań. – Nie powiem. Napisz mi, jak będziesz wracała, otworzę ci drzwi, żeby jej nie obudzić. Będziemy dziś partnerkami w zbrodni. – Zaśmiałam się. – Czasem działasz mi na nerwy, ale w takich momentach dziękuję losowi za posiadanie starszej siostry. – Jej brązowe oczy zaświeciły się z wdzięcznością. – A ty nigdzie dziś nie wychodzisz? – Powiedzmy, że spędzam przyjemny wieczór z książką i kubkiem mrożonej herbaty. Dopiero jutro wychodzę na ognisko z naszą paczką. Strona 19 – Bałam się, że stajesz się nudna, bo ostatnio twoje życie kręciło się tylko wokół pracy i siedzenia z Noah – westchnęła. – Miło dowiedzieć się, że wszystko jest jednak na swoim miejscu. – Mam jeszcze czas, żeby rozmazać ci to, co zmalowałam na tej pięknej buźce. Nie denerwuj mnie. – Wybuchnęłam śmiechem, na co Amanda zakryła się asekuracyjnie rękoma. – Dziękuję, Mad. Za makijaż i pomoc. Będę pisała i uważała na to, co robię – zapewniła, po czym podeszła i zostawiła przelotnego buziaka na moim policzku. – Miłego wieczoru, widzimy się później! – rzuciła na pożegnanie. – Miłej zabawy z koleżankami – parsknęłam. – I pamiętaj, że jak coś spieprzysz to skończymy w trumnie razem! Wróciłam do swojego pokoju i chwyciłam z komody piżamę, a potem poszłam wziąć szybki, odświeżający prysznic. Po kąpieli stanęłam przed lustrem i zatrzymałam wzrok na swoim odbiciu. Przesunęłam palcami po obojczykach i zastygłam. Dopiero po kilku wdechach potrząsnęłam głową i wybiłam się z zamyślenia. To już nigdy nie wróci. Nie pozwolę na to. Naprawdę czułam się lepiej. Wierzyłam, że tak zostanie. Związałam włosy w ciasnego, niskiego koka i nasunęłam na siebie krótkie satynowe spodenki do spania oraz koszulkę z długim rękawem. Chwyciłam telefon i zbiegłam na dół. Nastawiłam wodę na herbatę i usiadłam na kanapie z ulubioną książką. Zdecydowanie takiego wieczoru potrzebowałam. Strona 20 Rozdział 2 Madison O ósmej wieczorem przed mój dom podjechał znajomy czarny chevrolet camaro, z którego wysiadł Noah. Standardowo oparł się o maskę, uważnie wodząc po mnie wzrokiem. Szłam pewnym krokiem, jednak w rzeczywistości miałam nogi jak z waty. Tak na mnie działał, nic nie mogłam z tym zrobić. Podeszłam bliżej, zatrzymując się około metr przed nim. Ciemnooki obrzucił mnie uważnym spojrzeniem, a po chwili ciszy najzwyczajniej w świecie przyciągnął do siebie i złączył nasze usta w pocałunku. – Czekają już na nas? – zapytałam, roztrzepując mu włosy, na co skrzywił usta w grymasie. – Jak pół godziny temu dzwoniłem do Gabriela, byli razem z Audrey i Adamem w metrze – odpowiedział. – Świetnie. Może chociaż raz uda nam się być przed nimi. – Zachichotałam. – Chociaż bardzo wątpię. Wsiedliśmy do samochodu. Zapięłam pasy i sięgnęłam dłonią do radia. Z głośników poleciał utwór: Break my broken heart. Przeniosłam wzrok na bruneta, który mimowolnie zaczął cicho nucić tekst pod nosem. Oboje lubiliśmy ten kawałek, bo kojarzył nam się z balem na zakończenie szkoły