Strona 1 JAN WASHBURN PECHOWA DZIEWCZYNA Tytuł oryginału FINDERS KEEPERS Strona 2 ROZDZIAŁ 1 Laurie Adams przedzierała się przez szkolny korytarz mocno przyciskając do siebie książki i chroniąc się za nimi. Korytarz przypominał bieżnię, na której uczniowie liceum Chilton urządzili sobie wyścigi. Wystawiła na boki łokcie, żeby zyskać dla siebie więcej przestrzeni. Z całych sił starała się nie słuchać swojej najlepszej przyjaciółki, ale mimo ogłuszającego harmidru rozmów i trzaskania drzwiczek metalowych szafek słowa Jane Gardner docierały do niej jasno i wyraźnie. - Laurie, powiedz, że to nieprawda. Wygłupiasz się, co? Wiem, że weźmiesz udział w przesłuchaniu do musicalu! Nawet gdyby udała, że nie słyszy, to nie mogła udać, że nie widzi Jane wiszącej na jej ramieniu. Laurie nabrała powietrza i spojrzała na przyjaciółkę, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, barczysty osiłek, pewnie zawodnik drużyny piłkarskiej, wbił się między nie, odtrącając Jane w tłum, jakby miał do czynienia z bocznym napastnikiem. Nie poddawaj się, napominała się w myślach Laurie, nie zagrasz w My Fair Lady. Jednak mimo tego wewnętrznego postanowienia, wyobraźnia uparcie podsuwała jej pociągające obrazy –wieczór premierowy, kostiumy, światła, scena, muzyka... Jeszcze nie jest za późno na zmianę zdania, podszeptywał jakiś głosik w głowie. Przesłuchania trwają całe popołudnie, będą też jutro. Laurie zwolniła przed podwójnymi drzwiami prowadzącymi do audytorium. Miała wrażenie, że scena ciągnie ją jak magnes - i w tej właśnie chwili ktoś z całej siły nadepnął jej na stopę. - Hej! - rozległ się okrzyk pełen pretensji. - Skoro zatrzymujesz się w środku ruchu, może byś przynajmniej dała znak ręką albo coś w tym rodzaju. - Przepraszam - wymamrotała. Ruszyła z miejsca, czując, że jej policzki stają się równie czerwone, jak jej sweter. Czar prysł i na marzenia o karierze aktorskiej zapadła ciężka kurtyna. Nie wolno mi już zmieniać zdania, powtarzała sobie w Strona 3 duchu stanowczo. Chociaż raz w życiu zrobię coś, jak należy! Tłum zaczął się nieco przerzedzać i w końcu zdołała dotrzeć do swojej szafki. Z ulgą położyła na podłodze podręczniki, które zdawały się ważyć co najmniej sto kilo. Wyjęła z dolnej części szafki kurtkę, gotując się na codzienną walkę z szyfrowym zamkiem kłódki przy górnej półce. Kłódka wisiała wysoko, więc żeby zobaczyć cyfry, Laurie musiała wspiąć się na palce. Nie skończyła jeszcze gmerać przy zamku, kiedy u jej boku pojawiła się Jane. - Daję słowo, chyba kupię sobie kask i nałokietniki! - stęknęła sfrustrowana. Wyobraziwszy sobie drobną Jane w rynsztunku footballisty, Laurie prychnęła śmiechem. - Doskonały pomysł - rzuciła. - Zrobisz karierę sportową i bez egzaminów dostaniesz się na studia. Znowu zajęła się zamkiem: przyjaciółka wychodziła ze skóry z niecierpliwości. - Laurie Adams, zostaw to! - zawołała. - Zapomnij o tym kretyńskim zamku i powiedz mi, co się dzieje. Nie możesz nie pójść na przesłuchanie! Jesteś wprost stworzona do roli Elizy Doolittle. Wszyscy tak mówią. Prostując plecy, Laurie odwróciła się do przyjaciółki. - Jane, nie idę na przesłuchanie i tyle. - Ale przecież masz najlepszy głos w całej szkole. Nikt inny nie potrafi tak jak ty zaśpiewać tej roli - jęczała Jane. - Pani O'Connor dostanie zawału, kiedy się dowie, że nie przystąpiłaś do przesłuchania! Laurie czuła, że jej postanowienie znowu słabnie. Wyob- rażała sobie, że jest londyńską sprzedawczynią kwiatów od chwili, gdy pani O'Connor obwieściła, że kółko muzyczne i teatralne zamierzają na wiosnę wystawić My Fair Lady. Jak szalona ćwiczyła cockney, akcent, którym posługiwała się londyńska klasa robotnicza, aż jej brat Tom zagroził, że wykupi dla niej bilet w jedną stronę do Anglii. Znała już na pamięć wszystkie piosenki i dialogi i chociaż starała się być skromna, sądziła, że Jane Strona 4 prawdopodobnie ma rację i rzeczywiście nikt inny nie zagra Elizy Doolittle tak dobrze jak ona. - Ale dlaczego? - dopytywała Jane. Była wyraźnie nie- szczęśliwa. - Ponieważ muszę znaleźć sobie pracę - odparła, odwracając się do szafki. - Pracę? Ale dlaczego teraz? Czemu nie zaczniesz pracować po wystawieniu sztuki? Nie mogłabyś... - Jane niespodziewanie zamilkła. Zaskoczona tą nagła ciszą, Laurie zerknęła w jej stronę. Udało jej się też wreszcie otworzyć zamek. Jane przysunęła się i wyszeptała dramatycznie: - Laurie, Matt Harding stoi tam przynajmniej od pięciu minut i nie wygląda na zadowolonego. Zdaje się, że chce dostać się do swojej szafki. Laurie poczuła, że gardło jej wysycha, a dłonie wilgotnieją. Matt Harding jest najprzystojniejszym chłopakiem w szkole, ale na tym jego atrakcyjność się kończy, bo z zachowania przypomina górę lodu. Teraz też ziało od niego chłodem, kiedy tak stał oparty o ścianę ze złożonymi na piersiach ramionami i gniewną miną, czekając najwyraźniej na dostęp do swojej szafki, która znajdowała się tuż pod szafką Laurie. Wyglądał tak, jakby z trudem się powstrzymywał, żeby nie zrobić komuś krzywdy. Pewnie chodzi o mnie, pomyślała nerwowo Laurie. Z nadzieją, że struny głosowe nie odmówią jej posłuszeń- stwa, powiedziała: - Och, cześć Matt! Nie wiedziałam, że cię zatrzymuję. Zaraz schodzę ci z drogi. Pospiesznie wrzuciła książki do zapchanej szafki, po czym zatrzasnęła metalowe drzwiczki. - Idziemy - rozkazała, chwytając Jane za ramię i niemalże unosząc ją przy tym z ziemi. Zrobiły może trzy kroki, gdy za ich plecami rozległ się ogłuszający huk. Brzmiało to tak, jakby cała biblioteka wpadła przez sufit. Laurie zatrzymała się, bojąc się obejrzeć, Strona 5 obezwładniona obrazami, które podsuwała jej wyobraźnia. Myślała, że na korytarz spadł samolot albo doszło do zderzenia pociągów. Dopiero kiedy spojrzała w dół na swoje ręce i zobaczyła, że trzyma w nich kłódkę, zrozumiała, co się naprawdę wydarzyło. Zapomniałam zamknąć szafkę, uzmysłowiła sobie z przerażeniem. Znowu spowodowałam jakąś katastrofę! Obie dziewczyny bardzo powoli odwróciły się. Drzwiczki szafki stały otworem. Na podłodze leżał Matt; jego niebieskie oczy strzelały tak wściekłymi błyskami, że mogłyby wystraszyć nawet przybyszów z obcej planety. Wokół walały się książki, a piłeczki tenisowe podskakiwały wesoło w trzech różnych kierunkach. Kartki z notesu opadały na podłogę niczym jesienne liście. Na jednym z szerokich ramion Matta chybotał się dzienniczek Laurie. Powinnam umrzeć, pomyślała. W tym miejscu i w tym momencie! Nie zasługuję na to, żeby żyć. Kiedy otworzyła usta, wypłynął z nich dźwięk przypo- minający skrzek kaczora Donalda w połączeniu z falsetem świnki Piggy. - M... Matt, tak mi... przykro. My...myślałam, że ją zamknęłam. Nic ci się nie stało? Chłopak nie odezwał się słowem. Bardzo powoli podniósł się z ziemi, strzepnął z ramienia dzienniczek i depcząc po Historii Powszechnej i Algebrze II, runął korytarzem do wyjścia. Laurie odprowadzała go zdumionym wzrokiem. Jestem największą kretynką w historii zachodniej cywilizacji, oceniła siebie w duchu z wyraźnym niesmakiem. - Och, Jane - westchnęła, kiedy Matt zniknął za rogiem. - Ale się wściekł. Jaka ze mnie idiotka! Jane milczała. Zasłaniając dłonią usta, starała się zdławić histeryczny śmiech i jedynie trzęsła bezradnie głową. Nie potrafiąc dostrzec w tej sytuacji nic wesołego, Laurie zabrała się do uprzątnięcia bałaganu. Z ponurą miną zbierała książki, a Jane rzucając się po korytarzu wyłapywała piłeczki tenisowe. Laurie ułożyła książki w szafce, wepchnęła w róg Strona 6 piłeczki, po czym bardzo dokładnie zamknęła drzwiczki, dwukrotnie upewniając się, że dobrze ustawiła szyfr. Kiedy szły do wyjścia, Jane nadal potrząsała głową. - Matt nie odezwie się do ciebie do końca życia - zawyrokowała chichocząc. Zaciągając energicznie suwak kurtki Laurie starała się pokazać, że Matt Harding nic jej nie obchodzi. - I tak prawie do nikogo się nie odzywa, więc to żadna strata. - Jest taki przystojny, że nie musi nic mówić - orzekła Jane przewracając oczami. - Założę się, że Elaine Desmond stanęłaby na rękach, żeby tylko przyciągnąć jego uwagę. Laurie nigdy nie przyznałaby się, nawet przed swoją przyjaciółką, że przystojny Matt działa na nią bardzo podobnie. W marzeniach, które czasami snuła, Matt nagle się przebudza i zauważa ją obok siebie. Jednak nawet w najśmielszych marzeniach nie zdarzyło się jej grzebać go pod stertą książek. Uznała, że po tym niefortunnym wydarzeniu może zapomnieć o nim na zawsze. Pchnęła frontowe drzwi. - Idziemy - ponagliła przyjaciółkę. Jane cofnęła się. - A więc naprawdę nie pójdziesz na przesłuchanie? - Jane, powtarzam ci po raz ostatni, naprawdę na nie nie pójdę - potwierdziła z westchnieniem, schodząc już po schodach. - Idę do domu i zamierzam przejrzeć w gazecie ogłoszenia o pracy. - Ale, Laurie, w Chilton nie znajdziesz żadnej pracy - przypomniała Jane, spiesząc, by do niej dołączyć. - Pamiętasz, że w zeszłe lato nie mogłyśmy znaleźć miejsca nawet w Burger Castle i Food Circus? Kiedy ktoś w tym mieście dostanie już jakąś posadę, nie odchodzi z niej do emerytury albo do śmierci! Laurie starała się nie słuchać ponurych proroctw przyjaciółki, ale wiedziała, że Jane ma rację. Chilton w Massachusetts nie jest dużą miejscowością i trudno tu o pracę, zwłaszcza nastolatkom. Niemniej Laurie nie zamierzała się poddać. - Muszę jechać na Akcję Pomocy - stwierdziła z naciskiem, Strona 7 głównie po to, żeby przekonać samą siebie - a to znaczy, że muszę dostać pracę. - Akcję Pomocy? - powtórzyła Jane. - Czy to nie jest to szalone przedsięwzięcie twojej ciotki Mellisy, związane z pracami społecznymi w Ameryce Południowej? - Wcale nie jest szalone - cierpliwie wyjaśniła Laurie. - To wspaniały projekt. I nie w Ameryce Południowej. To ma być na St. David, małej wyspie na Karaibach. Ciocia Missy, urządzając te ekspedycje, zawsze zabiera ze sobą kilku uczniów ze starszych klas liceum. Już od lat proszę ją, żeby mnie także wzięła. Aż wreszcie w tym roku uznała, że jestem już na tyle dorosła, żeby móc jej towarzyszyć. Inne dzieciaki już zaczęły zbierać pieniądze na wyjazd. - Na czym polega ta cała Akcja Pomocy? - zapytała Jane. - To znaczy, jaki jest jej cel? Laurie poczuła przypływ entuzjazmu. - No, mamy spędzić na St. David dwa letnie miesiące. Jesienią zeszłego roku straszliwy huragan zniszczył na wyspie prawie wszystkie budynki. My mamy pomóc przy produkcji cegieł potrzebnych do odbudowy szkoły. Jane jęknęła. - Laurie Adams, nie wierzę własnym uszom! Naprawdę chcesz zapracowywać się na śmierć przez kilka miesięcy, i to tylko po to, żeby potem pojechać na jakąś zapomnianą przez ludzi wyspę i tyrać dalsze dwa miesiące? Laurie uśmiechnęła się. - Och, wydaje mi się, że to wytrzymam. Jestem silniejsza, niż ci się wydaje. - Ile pieniędzy ci potrzeba? - zapytała Jane. - Cóż - Laurie z trudem przełknęła ślinę - tylko dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć dolarów. Ta suma pokryje wszystkie wydatki - opłatę rejestracyjną, przelot, zakwaterowanie i posiłki na St. David. - Dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć dolarów! - Jane aż sapnęła. - Nie zarobisz tyle forsy przez wieczność! Strona 8 - Mam nadzieję, że większość tej sumy zyskam z darowizn - odparła, co brzmiało bardzo przekonywająco, ale w duchu nie żywiła takiej pewności. - Tata przyrzekł mi pomoc klubu Rotary, do którego należy. Wiem też, że mogę liczyć na moją parafię. Ale ciocia Missy chce, żebym te dwieście dolarów na rejestrację zarobiła sama. Żeby udowodnić, że traktuję akcję poważnie. - Ale skoro masz wyjechać dopiero w wakacje, dlaczego nie zaczniesz pracować zaraz po wystawieniu sztuki? Pewność Laurie nieco się zachwiała. - Bo te dwieście dolarów muszę zdobyć do trzydziestego marca. To ostatni termin wpłaty na rejestrację. Jane popatrzyła na nią ze zdumieniem. - Chcesz zarobić dwieście dolarów w trzy tygodnie? To niemożliwe! Nie możesz po prostu poprosić rodziców o te pieniądze? - Nie - zaprzeczyła Laurie, potrząsając zdecydowanie głową. - I tak całą fortunę wydają na opłacenie studiów mojego brata. Nie mam serca prosić ich nawet o pieniądze na lunch. - No dobrze, rezygnujesz z udziału w sztuce, bo chcesz znaleźć pracę, ale co będzie, jeśli w końcu okaże się, że jej nie znalazłaś? - dość rzeczowo zapytała Jane. - Przegapisz wszystko. - Znajdę pracę - upierała się Laurie - i to jeszcze dzisiaj. Wyjazd na Akcję Pomocy znaczy dla mnie o wiele więcej niż jakiś tam musical. Jednak krocząc pewnie przed siebie, modliła się w duchu, żeby Eliza Doolittle przestała wyśpiewywać w jej głowie: „Deszcz w Hiszpanii pada najczęściej na równinach...” Bardzo żałowała, że musi wybierać między Akcją Pomocy a sztuką, ale wiedziała, że nie może mieć obu rzeczy naraz. Jest dziewiąty marca i czas ucieka. Przeszły przez Main Street, przeskakując przez hałdę śniegu zepchniętego pod krawężnik. Zima w Nowej Anglii nigdy się nie kończy, pomyślała Laurie i zanuciła pod nosem: „Mało jest śniegu na Boże Narodzenie!”. Pomyślała o St. David i wyobraziła sobie, jak po ciężkim dniu pracy odpoczywa pod palmą owiewana ciepłą Strona 9 bryzą. Wreszcie dotarły do domu. Laurie podniosła ze schodów porzuconą przez roznosiciela popołudniową gazetę. - Przejrzysz ze mną ogłoszenia? - zwróciła się do Jane. - No tak, ale nadal uważam, że ten pomysł jest zwariowany - burknęła przyjaciółka. - Za każdym razem, kiedy próbujesz komuś pomóc, wplątujesz się w kłopoty. - To nieprawda! - sprzeciwiła się ze złością Laurie, szukając w kieszeni kurtki klucza do drzwi. - Tak? - sarknęła Jane. - A co z płaszczem twojego taty, który oddałaś na wyprzedaż zorganizowaną przez kościół? Laurie poczerwieniała. - Musiałam zapłacić tylko pięć dolarów, żeby go odkupić, a cel był zbożny. - A wtedy, kiedy zbierałyśmy te szklane butelki dla domu opieki? Torba, w której je niosłyśmy, rozpękła się na środku Main Street, pamiętasz? - Ach, to! - rzuciła wyniośle Laurie. - To było wieki temu. - Dlaczego Jane ma taką fantastyczną pamięć, zastanawiała się, otwierając drzwi. Zapamiętała też pewnie, ile kawałków szkła zebrałyśmy z ulicy! Weszły do środka i zdjęły kurtki. Laurie wyjęła z lodówki dwie butelki oranżady i zaniosła je do salonu. Podała jedną Jane, po czym usiadła obok niej na kanapie i zaczęła przewracać strony gazety, aż znalazła część z ogłoszeniami. - Jest „Potrzebna pomoc” - rzuciła z radością. Jane piła oranżadę, a Laurie przemykała wzrokiem po kolumnie z ogłoszeniami. - To jest ciekawe! - wykrzyknęła. - Posłuchaj. Recepcjonistka w gabinecie lekarskim, trzy dni w tygodniu. Zerkając jej przez ramię, Jane na głos odczytała resztę ogłoszenia. - Wymagana doskonała znajomość obsługi komputera. Laurie zmarszczyła brwi. - Hm, ciekawe, czy zgodziliby się na średnio zaawansowaną? Strona 10 - A to? - Jane stuknęła palcem w ogłoszenie z nagłówkiem „Potrzebny sprzedawca”. Laurie przeczytała resztę. - Sprzedaż kosmetyków, wymagany własny samochód i możliwość podróżowania po wschodnim wybrzeżu. - Możesz rzucić szkołę - podsunęła przyjaciółka. Laurie skrzywiła się. - Tak, racja. Przecież musi być coś, co mogę robić! - Ale wyglądało na to, że poszukiwani są tylko pracownicy na pełny etat z dyplomem ukończenia wyższych studiów albo pięcioletnim stażem. - Mówiłam, że niczego nie znajdziesz - tryumfowała Jane. - Mamy jeszcze czas, żeby wrócić do szkoły na przesłuchanie. Nagle Laurie rzuciło się w oczy małe ogłoszenie. Poczuła, że wraca jej nadzieja. - „Śpiewogramy”. Mężczyzna lub kobieta z dobrym głosem i pewnością siebie do przekazywania śpiewanych życzeń, codziennie po południu i w soboty. Kostiumy na miejscu. Dzwonić do Marjorie Vincent 555 - 0790. Zerkając na ogłoszenie, Jane zauważyła: - Tu jest napisane: mężczyzna albo kobieta. - No tak, a ja kim jestem? - zdziwiła się Laurie, zrywając się na nogi i biegnąc do telefonu. - Cocker - spanielem? To przeznaczenie! Wiem, że tę właśnie pracę miałam dostać! Szybko wystukała numer i wstrzymała oddech. Po trzecim sygnale w słuchawce odezwał się kobiecy głos. - Śpiewogramy! Sprawiamy przyjemność twoim przyja- ciołom i wprowadzimy w zakłopotanie twoich wrogów! - Mogę rozmawiać z Marjorie Vincent? - zapytała Laurie głosem, który ze zdenerwowania zamienił się w pisk. - Przy telefonie - odpowiedziała kobieta. - Czym mogę pani służyć? - Dzwonię w sprawie ogłoszenia w gazecie, tego o śpiewaniu - z entuzjazmem wyjaśniła Laurie. - Ile masz lat? - podejrzliwie zapytała pani Vincent. Strona 11 - Szesnaście - wyznała uczciwie - i wszyscy mówią, że mam naprawdę dobry głos. W zeszłym roku grałam Marię w Sound of Music w szkolnym przedstawieniu. Nawet nauczyłam się grać na gitarze do tej roli. Zapadła długa cisza. - Przykro mi, ale chyba nie mogę przyjąć kogoś tak młodego - stwierdziła w końcu pani Vincent. - Ale ja jestem bardzo odpowiedzialna. Proszę zapytać moich znajomych! - Tylko nie Matta Hardinga, dodała w myśli. Znowu cisza. - Masz jakiś środek transportu? - O tak - zapewniła. Jej rower z dziesięcioma przerzutkami ma wprawdzie pękniętą oponę, ale to nie problem. - Nie sądzę, żeby ta praca była odpowiednia dla uczennicy liceum - odrzekła pani Vincent uprzejmie, ale stanowczo. - Dziękuję za telefon, jednak... - Pani Vincent - przerwała jej Laurie - czy mogłaby pani przynajmniej zapisać moje nazwisko i numer telefonu, na wypadek gdyby zmieniła pani zdanie? Kobieta niechętnie zgodziła się. Laurie podyktowała jej swoje dane. Odkładając słuchawkę nie mogła jednak oprzeć się przeczuciu, że pani Vincent, nawet jeśli je zapisała, to kartkę z nimi wyrzuci do najbliższego kosza na śmieci. Jane wstała i założyła kurtkę. - Jutro po pierwszej lekcji pójdę do pani O'Connor - powiedziała z radością. - Powiem jej, że poprzedniego dnia nie miałaś czasu zgłosić się na przesłuchanie, ale że przyjdziesz do niej zaraz po lekcjach. Laurie była zbyt przygnębiona, by cokolwiek na to od- powiedzieć. Machnęła tylko Jane na pożegnanie, a po jej wyjściu zapatrzyła się bezmyślnie w fotografię brata stojącą na półce nad kominkiem. Tom omal nie umarł ze śmiechu, kiedy mu oświadczyła, że zamierza wyjechać na Akcję Pomocy. Bardzo się ubawił, słysząc, że jego zwariowana młodsza siostra chce samodzielnie zdobyć tak dużą sumę pieniędzy. Laurie wiedziała, Strona 12 że brat ją kocha, ale nigdy nie traktował jej poważnie. - Ale ja nie jestem zwariowana! - powiedziała głośno do fotografii. - Ciocia Missy uważa, że jestem już na tyle dorosła, żeby być odpowiedzialna, i zamierzam tego dowieść i tobie, i Jane. Znajdę pracę i to dzisiaj. Z nowymi pokładami energii ponownie sięgnęła po gazetę, na której teraz leżała wielka pomarańczowa futrzana kula. - Amber, jak ty to robisz, że zawsze znajdujesz się tam, gdzie dzieją się najważniejsze rzeczy?! - zawołała do śpiącego kota. W tym momencie odezwał się telefon. To pewnie mama chce mi przypomnieć o przygotowaniu kolacji, pomyślała. Podniosła słuchawkę. - Cześć, mamo. Nastąpiła krótka cisza. - Czy to Laurie Adams? - zapytał kobiecy głos. Nie była to mama. - Tak, to ja - odpowiedziała Laurie, czując się jak największej klasy idiotka. - Laurie, mówi Marge Vincent ze Śpiewogramu - przed- stawiła się kobieta, a Laurie cicho sapnęła. - Zastanawiałam się nad twoim zgłoszeniem i chciałabym z tobą porozmawiać. Czy mogłabyś wpaść do mnie jutro około szesnastej? Laurie chciała podskoczyć i głośno krzyknąć: Tak! tak! tak! Jednak jakoś udało jej się opanować podniecenie i odpowiedzieć normalnym głosem. - O szesnastej jutro, oczywiście. - To dobrze. A więc do jutra. Pani Vincent podała jej adres, po czym Laurie spokojnie odłożyła słuchawkę. Zaraz potem pozwoliła sobie jednak na wybuch radości. - Hurra! - krzyknęła, budząc Amber, która podskoczyła w powietrze i opadła na dół z wygiętym grzbietem i nastroszonym futrem. Laurie chwyciła ją w ramiona i zaczęła tańczyć po pokoju, aż zakręciło jej się w głowie. Wreszcie opadła na kanapę. Oszołomiona podnieceniem, zaczęła nucić zszokowanej kotce Strona 13 swoją drugą ulubioną piosenkę z My Fair Lady. - Czy to nie byłoby piękne? Piękne, piękne..,! Strona 14 ROZDZIAŁ 2 Następnego dnia Laurie siedziała w ławce jak na gwoździach i ze złą miną wpatrywała się w zegar wiszący na ścianie pracowni matematycznej. Chyba się zepsuł! Na pewno! Ostatni raz, kiedy na niego patrzyła, była czternasta pięćdziesiąt pięć, a teraz, całe wieki później, pokazuje czternastą pięćdziesiąt sześć. Kiedy wreszcie odezwie się dzwonek na przerwę? O spotkaniu z panią Vincent myślała od samego rana i z tego powodu staranniej niż zazwyczaj dobrała ubiór. Miała nadzieję, że dzięki niebieskiej wełnianej sukience, pantoflom na wysokich obcasach i perłach matki wygląda poważniej. Zrobiła sobie nawet specjalnie pleciony warkocz. W rezultacie zupełnie nie przypominała uczennicy liceum. Koleżanki przyglądały się jej ze zdziwieniem, a chłopcy rzucali uszczypliwe uwagi, ale Laurie milczała tajemniczo, niczym się nie przejmując. Zauważyła kątem oka, że siedząca dwa rzędy dalej Jane wymachuje ręką, starając się przyciągnąć jej uwagę. Poruszała też ustami, ale Laurie nie umiała odczytać, co przyjaciółka chce jej powiedzieć. Nagle rozległ się dzwonek. Laurie wyskoczyła z ławki i była już w połowie drogi do drzwi, kiedy zatrzymał ją okrzyk Jane. - Laurie, zaczekaj! Muszę ci coś powiedzieć! Stanęła więc, pytając samą siebie w duchu, co się z nią dzieje. Przecież spotkanie ma dopiero o szesnastej! Uśmiechając się przepraszająco do przyjaciółki, powiedziała: - Wybacz, nie chciałam przed tobą uciekać. - Nie ma sprawy - odparła Jane. - Wiem, że jesteś podniecona wizytą u pani Vincent. Chciałam ci tylko powiedzieć, że pani O'Connor zaproponowała mi rolę suflerki. - Hej, fajnie! - Laurie naprawdę ucieszyła ta wiadomość. Jane jest trochę wstydliwa i niepewna siebie, więc praca z grupą zwariowanych ekstrawertyków z kółka dramatycznego prawdopodobnie wyjdzie jej na dobre. - Muszę iść po kopię scenariusza - wyjaśniała. - Pójdziesz ze Strona 15 mną do auli? No wiesz, nawet nie jestem członkiem kółka. Ty znasz tam wszystkich. Laurie zawahała się. Iść do audytorium i nie zgłosić się na przesłuchanie to tak, jakby pójść do dobrej restauracji i nic nie jeść, tylko przyglądać się innym, gdy zajadają się smakołykami. - To nam zajmie tylko kilka minut. Błagam cię! - Dobra - zgodziła się w końcu. - Pójdę z tobą, tylko nie myśl sobie, że zmienię zdanie co do przesłuchania, bo nie mam takiego zamiaru. - Kiedy szły korytarzem, spojrzała podejrzliwie na przyjaciółkę. - Mam nadzieję, że nie podpowiedziałaś pani O'Connor, żeby na mnie trochę ponaciskała? Ależ skąd! - Jane zrobiła minę niewiniątka. - Ona doskonale rozumie, że zależy ci na tej Akcji Pomocy. Poza tym słyszałam, że wybrała już kogoś innego do roli Elizy Doolittle. Laurie poczuła w gardle wielką grudę. Naprawdę? Kogo? - zapytała niby to od niechcenia. - Prawdopodobnie Elaine Desmond. Laurie nic nie odpowiedziała na tę nowinę, ale kamień z przełyku zjechał do żołądka i tam zamienił się w głaz. Elaine ma miły głos i na dodatek jest bardzo ładna. I niestety jest tego doskonale świadoma. Zachowuje się jak jakaś primadonna. Laurie już teraz współczuła innym osobom, biorącym udział w przedstawieniu, które będą zmuszone pracować z tą dziewczyną. Kiedy kilka minut później znalazły się w audytorium, na scenie panował dziki chaos; jacyś chłopcy z hukiem przesuwali pianino, a tłum kandydatów do sztuki tłoczył się wokół pani O'Connor. W pewnej chwili któraś ze stojących na scenie dziewcząt dostrzegła Laurie i powiedziała o tym reszcie. Natychmiast kilka osób, kolegów Laurie z kółka dramatycznego, ruszyło w jej stronę, żeby się przywitać. Jane, która wyglądała jak kot połykający kanarka, poszła po kopię scenariusza. - Przyszłaś na przesłuchanie? - z nadzieją w głosie zapytała Meg Stockwell. - Och, tak, powiedz, że tak - dołączyła się błagalnie inna dziewczyna. Strona 16 Laurie potrząsnęła przecząco głową. - Nie. Naprawdę nie mogę. - Jeszcze nie jest za późno - rzucił Dan Evans. - Elain nie dostała jeszcze roli. - Jeśli to ona zagra Elizę, będziemy zgubieni! - zawołała Judy Burns. - Zachowuje się jak udzielna księżniczka. Podczas gdy koledzy ją namawiali, Laurie nie mogła się oprzeć, żeby nie zerkać z ciekawością na scenę. A tam akurat jakiś chłopak usiadł do pianina i zaczął grać wstępne takty do Deszczu w Hiszpanii. Po chwili na środek wyszła Elaine. Śpiewała, a pani O'Connor uważnie się jej przysłuchiwała. Zielone kocie oczy Elaine spoczywały na Laurie. Buchała z nich zazdrość i niechęć. Ona myśli, że zjawiłam się tu, żeby odebrać jej rolę, z niesmakiem uzmysłowiła sobie Laurie. I na to właśnie liczyła Jane, ciągnąc ją do auli. Zdrajczyni! Żałowała, że przyszła. - Muszę już iść - rzuciła z pośpiechem. - Powiedzcie Jane, że idę po kurtkę i czekam na nią przy drzwiach. - Nie uciekaj przed naszą chmurną panną - błagalnie poprosiła Meg. Laurie uśmiechnęła się, słysząc, jak nazywały Elaine, ale postanowiła, że musi jak najszybciej opuścić aulę. Drobiąc w pantoflach na wysokich obcasach, pobiegła do swojej szafki, założyła kurtkę, po czym wróciła pod drzwi audytorium, zerkając na zegarek. Zbliżała się piętnasta trzydzieści. Do spotkania z panią Vincent zostało już tylko pół godziny. Gdzie jest Jane? Co ją tam trzyma tak długo? W tej chwili przyjaciółka wybiegła na korytarz. W ramionach ściskała skrypt. - Przepraszam. Mam nadzieję, że jeszcze nie jesteś spóźniona na spotkanie? - zapytała bez tchu. - Jeszcze nie - gniewnie odparła Laurie. - Wygłosiłabym ci wykład na temat dwulicowych przyjaciółek, ale nie mam teraz na to czasu. Przyjechałam do szkoły rowerem, więc zdążę - życz mi szczęścia. - Oczywiście. Będę za ciebie trzymała kciuki - zapewniła Strona 17 Jane, ściskając jej dłoń. - Zadzwoń, jak tylko wrócisz do domu, OK? Laurie skinęła głową i pobiegła korytarzem do tylnego wyjścia. Jazda na rowerze w butach na obcasach nie zapowiadała się przyjemnie, zwłaszcza że ulice nadal jeszcze gdzieniegdzie były oblodzone. Ale Laurie nic nie mogło powstrzymać. Opuściła budynek szkoły. Na dworze wiało, aż chłodne powietrze zapierało jej dech w piersiach. Idąc do roweru, który zostawiła w rogu podwórza, dostrzegła, że na stojaku ktoś siedzi. Jakiś chłopak w ciemnoczerwonej kurtce i traperkach. Otulił się ramionami przed zimnem. Laurie poczuła, że ogarnia ją panika, bo w nieznajomym rozpoznała Matta Hardinga. Panika wzrosła, kiedy zobaczyła, że w stojaku naprzeciwko siebie stoją tylko dwa rowery. Domyśliła się, że drugi należy do Matta. Dlaczego on tu siedzi na tym zimnie, zastanawiała się nerwowo. Kiedy podeszła bliżej, wstał, obrzucając ją lodowatym spojrzeniem. - Wielkie dzięki, że wreszcie się zjawiłaś - burknął kpiąco. - Ja... ja nie wiem, o co ci chodzi - odpowiedziała jąkając się. - Ach, chcesz powiedzieć, że nie wiesz, że spięłaś łańcuchem swój rower z moim! - krzyknął, potrząsając łańcuchem, który Laura tego ranka, nie chcąc się spóźnić na lekcje, zakładała z wielkim pośpiechem. Laurie poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. - Och, nie! - jęknęła. - Boże, ja to zrobiłam? Matt, tak mi przykro! Nie mam pojęcia, jak to się stało. O czym ja myślałam? - A co tam się będziesz przejmowała? - roześmiał się ochryple. - Czy to ma jakieś znaczenie, że jest prawie pięć stopni poniżej zera i spóźnię się do pracy? Drobnostka. A teraz nie zawracaj sobie głowy przeprosinami, tylko jak najszybciej odepnij ten łańcuch. Laurie rzuciła się do torebki i zaczęła w niej gorączkowo grzebać, szukając kluczy. Matt milczał nadęty. W końcu je znalazła. Uklękła koło roweru, modląc się w duszy o to, żeby Strona 18 udało się jej bez kłopotu otworzyć kłódkę, ale oczywiście się zacięła. - Daj, ja spróbuję - warknął, wyrywając jej klucz z ręki. Jak za dotykiem czarodziejskiej różdżki kłódka odskoczyła z trzaskiem. Matt natychmiast ściągnął łańcuch. - Matt, posłuchaj, jeśli będziesz miał jakieś problemy w pracy, z wielką chęcią wszystko wytłumaczę - zaproponowała piskliwym głosem. Popatrzył na nią ze złością i wyciągnął rower ze stojaka. - Wyświadcz mi tylko jedną uprzejmość - powiedział. - Trzymaj się ode mnie z daleka! - Potem wsiadł na rower i odjechał. - Naprawdę jest mi przykro - szepnęła Laurie, wpatrując się w jego oddalające się plecy. Była bliska płaczu. Pomyślała, że musi szybko się opanować, bo nie dostanie pracy. Pani Vincent nie przyjmie kogoś, kto Sto lat śpiewa ze łzami w oczach. Nie myśl o Matcie, powiedziała sobie, jadąc Main Street. Myśl o Akcji Pomocy. Myśl o swoich współtowarzyszach, którzy tak jak ty chcą zrobić coś dobrego dla tego świata. Myśl o pomaganiu małym dzieciom na St. David. Kiedy docierała do granic Chilton, czuła się już lepiej. Wkrótce kolorowa tablica informacyjna stojąca na poboczu drogi upewniła ją, że zbliża się do „Śpiewogramu”. Zsiadła z roweru i poprowadziła go długim podjazdem do starego wiejskiego domku pomalowanego na biało. Oparła rower o poręcz werandy. Potem wzięła dla uspokojenia kilka głębszych oddechów, weszła po schodkach na werandę i zastukała w drzwi miedzianą kołatką. O Boże, niech ona mnie polubi, modliła się w duchu, słysząc, że ktoś zbliża się do drzwi. Kiedy się otworzyły, szeroko otworzyła oczy, zaskoczona widokiem, na który zupełnie nie była przygotowana. Przed nią stała mocno umalowana Cyganka o długich kruczych włosach, w mieniącej się kolorami szerokiej spódnicy. - Cześć! Ty pewnie jesteś Laurie Adams - odezwała się nieznajoma. - Nazywam się Marge Vincent. Zapraszam do środka. Strona 19 Starając się nie rozglądać dokoła, Laurie poszła za gos- podynią przez korytarz do pomieszczenia, które najwyraźniej służyło za studio muzyczne, biuro, a także garderobę. - Rozgość się, a ja w tym czasie pozbędę się tego kostiumu - pani Vincent machnęła wymownie w stronę zielonego krzesła. - Właśnie wracam z pracy. Laurie zdjęła płaszcz i przysiadła na brzeżku krzesła, a pani Vincent zniknęła w pokoju obok. Laurie spojrzała na rząd wiszących na przeciwległej ścianie kostiumów: był tam mundur policjanta, rynsztunek footballisty z kaskiem, strój kowbojki z wielkim kapeluszem, kostium goryla, klowna i hawajskiej tancerki. Laurie wyobraziła sobie, że staje przed czyimiś drzwiami, naciska na dzwonek, a potem odśpiewuje życzenia jako kowbojka, policjantka lub klown - a może nawet goryl? Ten kostium wyglądał tak, jakby ważył sto funtów! - No, w tym czuję się o wiele lepiej! - W drzwiach pojawiła się pani Vincent. Okazała się atrakcyjną młodą kobietą o kręconych blond włosach i roześmianych wesołych oczach. Opadła na obrotowy fotel stojący przy biurku. - Cieszę się, że mogę cię poznać, Laurie. - Ja także. To znaczy, chciałam powiedzieć, że bardzo się cieszę, że jednak zgodziła się pani na przesłuchanie mnie - wytłumaczyła niepewnym głosem. Pani Vincent przeszła bez ogródek do sedna sprawy. - Powiedz mi, moja droga, z jakiego to powodu sądzisz, że ta zwariowana praca będzie ci odpowiadała? Laurie ciężko przełknęła ślinę. - Muszę do lata zebrać sporą sumę, która potrzebna mi jest na wyjazd do pracy na Karaibach. Szukałam w gazecie ogłoszeń, a ponieważ naprawdę lubię śpiewać, pani ogłoszenie od razu zwróciło moją uwagę - ta praca była mi chyba pisana. Pani Vincent wysoko uniosła brwi. - Ta praca była ci pisana? Laurie energicznie pokiwała głową. - Wiem, że jest mi pisane wyjechać na St. David i pomóc Strona 20 odbudować szkołę dla tamtejszych dzieci, więc to pewne, że ta praca też mi jest pisana. - Rozumiem. - Ale wyraz twarzy pani Vincent wcale nie potwierdzał jej słów. - A jakie jest zdanie twoich rodziców na temat tej pracy? - Uważają, że to trochę dziwaczne zajęcie - wyznała szczerze Laurie - ale zgodzili się, żebym przyszła na przesłuchanie. - Rozumiem - powtórzyła pani Vincent. - No cóż, po- słuchajmy, jak śpiewasz. - Wstała i podeszła do pianina. - Znasz Bonnie leży za oceanem? Laurie skinęła głową i także podeszła do instrumentu. - Jasne. - Dobrze. - Pani Vincent dała jej do ręki jakąś kartkę, a sama usiadła do pianina. - To jest piosenka, którą napisałam do tej melodii na jutrzejsze pożegnalne przyjęcie. Spróbuj ją zaśpiewać, dobrze? Podczas gdy grała wstęp, Laurie przeleciała wzrokiem słowa zwrotki, a potem zaczęła śpiewać. - Odchodzisz, och, będzie nam ciebie brakować... Po chwili wczuła się w nastrój piosenki, więc pozwoliła sobie na pewne urozmaicenie, a na zakończenie rozwarła dramatycznie ramiona. Potem opuściła je i z niepokojem czekała na werdykt. Pani Vincent wpatrywała się w nią tak, jakby była kosmitką, która właśnie wpadła do jej domu przez komin. - Masz całkiem niezły głos, młoda damo. Możesz powiedzieć jeszcze raz, ile masz lat? - Szesnaście. - Hm... - Pani Vincent zmarszczyła brwi, na co serce Laurie zamarło. Zrozumiała, że nie ma szans, ale odzyskała nadzieję, kiedy kobieta powiedziała: - Cóż, musimy wypróbować coś jeszcze. Masz głos, to prawda, ale śpiew to tylko część tej pracy. Musisz być także aktorką. Udam, że jestem gościem honorowym na tym pożegnalnym przyjęciu, a ty odśpiewaj dla mnie tę piosenkę. Tym razem zaśpiewasz bez akompaniamentu - na