Troja 01 - Władca srebrnego łuku - Gemmell David
Szczegóły |
Tytuł |
Troja 01 - Władca srebrnego łuku - Gemmell David |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Troja 01 - Władca srebrnego łuku - Gemmell David PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Troja 01 - Władca srebrnego łuku - Gemmell David PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Troja 01 - Władca srebrnego łuku - Gemmell David - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
DAVID GEMMELL
TROJA
PAN S R E B R N E G O ŁUKU
Strona 2
Pana Srebrnego Łuku
z ogromnym oddaniem dedykują
Lawrence'owi i Sally Bermanom, dwojgu przyjaciołom,
którzy w każdą pogodę żeglowali po Wielkiej Zieleni na
swoim jachcie Goli. Ich wsparcie i przyjaźń wciągu tych
ostatnich siedmiu lat były wprost nieocenione.
Strona 3
Strona 4
Strona 5
Dziękuje moim pierwszym czytelnikom: Lawrence'owi Bermanowi,
Janowi Dunlopowi, Tony'emu Evansowi, Alanowi Fisherowi,
Larry'emu Finlay-owi, Stelli Gemmell i Steve'owi Huttowi.
Szczególne podziękowania składam Lawrence'owi, który poskładał i
w znacznej mierze napisał sceną zatonięcia statku Gershoma.
Jestem także wdzięczny moim redaktorom, Selinie Walker z
Transworld UK oraz Steve'owi Saffelowi z Del Rey US, którzy
pomogli nadać tej książce ostateczną postać, a także redaktorom
Ericowi Lowen-kronowi i Nancy Webber.
Strona 6
S
en to ś m i e r ć . Dlatego kurczowo trzymał się dryfujących desek, gdy
szalejące morze podrzucało go, to znów pogrążało głęboko w ciemnych
dolinach między falami. Migotały błyskawice poprzedzające ogłuszający
huk piorunów. Spadła na niego kolejna fala, obracając deski, niemal
odrywając go od nich. Ostre drzazgi wbiły mu się w zakrwawione dłonie,
gdy zacisnął je jeszcze mocniej. Podpuchnięte oczy piekły go od słonej
wody.
Nieco wcześniej tej nocy, po tym jak porywiste wiatry rzuciły galerę na
podwodne skały i rozbiły kadłub, tego kawałka strzaskanego pokładu trzy-
mali się czterej mężczyźni. Sztorm powoli wysysał z nich siły, po czym od-
rywał od desek, a wiatr zagłuszał rozpaczliwe krzyki tonących.
Teraz pozostał tylko człowiek zwany Gershomem - trzymał się dzięki
mięśniom swych ramion i barków, zahartowanym przez miesiące harówki
w kopalniach miedzi na Cyprze, od machania kilofem i młotem, od nosze-
nia na plecach worków z urobkiem. Jednak nawet jego niemal niespożyte
siły zaczęły się wyczerpywać.
Morze uniosło go raz jeszcze, deski nagle stanęły dęba. Gershom przy-
warł do nich, gdy zalała go fala.
Woda już nie była zimna. Wydawała się ciepła jak w kąpieli i zdawało
mu się, że słyszy jej zew. Odpocznij! Chodź do mnie! Zaśnij! Zaśnij w Wiel-
kiej Zieleni.
Sen to ś m i e r ć , powtórzył sobie w duchu, zaciskając okrwawione
dłonie na poszarpanym drewnie. Przeszywający ból wrócił mu przytomność.
Opodal na wodzie pływało ciało, twarzą w dół. Fala pochwyciła je i ob-
róciła. Gershom rozpoznał zmarłego. Ten mężczyzna zeszłej nocy wygrał
w kości trzy miedziane pierścienie, gdy galera spoczywała na wąskim pasie
piasku pod osłoną przybrzeżnych skał. Wtedy marynarz się cieszył. Trzy
pierścienie, choć to niewielka wygrana, wystarczyłyby na nową opończę
lub całą noc z młodą dziwką. Teraz nie wyglądał na uradowanego, gdy tak
Strona 7
leżał /. szeroko rozdziawionymi ustami, martwymi oczyma patrząc w deszczowe
niebo.
Następna fala zalała Gershoma. Chowając przed nią głowę, trzymał się
desek. Fala uniosła martwego i po chwili Gershom zobaczył, jak ciało pogrąża
się w toni.
Błyskawica jeszcze raz rozdarła niebo, lecz grom przetoczył się nie od razu.
Wiatr przycichł i morze się uspokoiło. Gershom wczołgał się na połamane deski,
zdoławszy unieść i zaczepić o nie nogę. Ostrożnie przewrócił się na plecy,
dygocząc w chłodzie nocy.
Ulewny deszcz zmywał sól z jego twarzy, oczu i brody. Gershom spojrzał w
niebo. Przez dziurę w burzowych chmurach przedarła się smuga księżycowego
światła. Wokół nie było widać ani śladu lądu. Niewielkie miał szanse na
przeżycie. Wszystkie statki kupieckie trzymały się blisko brzegu. Mało kto
wypuszczał się na głębsze wody.
Burza nadeszła z zatrważającą szybkością, gnana silnym wiatrem wiejącym z
wysokich klifów. Galera zmierzała w kierunku zatoki, w której znaleźliby
schronienie na noc. Gershom, wiosłujący na sterburcie, początkowo wcale się
nie niepokoił. Nic nie wiedział o żeglowaniu i nie widział w tym niczego
niezwykłego. Potem, dostrzegłszy zaniepokojone miny wioślarzy, obejrzał się.
Podmuchy wiatru przybrały na sile, spychając statek z kursu, dalej od brzegu.
Gershom widział przylądek przy wejściu do zatoki. Wydawał się bardzo bliski.
Wioślarze zaczęli gubić rytm. Dwa wiosła po jego stronie z trzaskiem uderzyły o
siebie i powstało zamieszanie. Jedno wiosło się złamało. Gdy ludzie na jednej
burcie na moment przestali wiosłować, galera obróciła się bokiem do wiatru.
Przewaliła się przez nią ogromna fala, zalewając Gershoma i pozostałych
wioślarzy na sterburcie. Mocno wyładowany statek zaczął się przechylać. Wpadł
w dolinę między grzywaczami i kolejna fala zatopiła go. Gershom usłyszał
głośny trzask pękających desek. Morze wtargnęło do środka i przewożąca spory
ładunek miedzi galera szybko poszła na dno.
Trzymającemu się połamanych desek Gershomowi przyszło do głowy, że
zapewne on sam wydobył pewną część tej miedzi, która przyczyniła się do
zagłady statku, na którym płynął.
Przed oczami stanęła mu surowa twarz dziadka.
- Ściągasz na siebie kłopoty, chłopcze.
Tej nocy te słowa niewątpliwie się sprawdziły.
Z drugiej strony, rozmyślał Gershom, gdyby nie praca w kopalni, nie miałby
siły, dzięki której przetrwał ten sztorm.
Niewątpliwie dziadek byłby zadowolony, widząc, jak miękkie dłonie Ger-
shoma krwawią i pokrywają się pęcherzami, jak wnuk haruje w kopalni, gdzie
zarabia przez miesiąc tyle, ile w domu wydawał w jednej chwili. Noce spędzał w
nędznej ziemiance, pod cienkim samodziałowym kocem, a po je-
Strona 8
go zmęczonym ciele biegały mrówki. Nie miał służącej, która spełniałaby jego
życzenia, ani niewolników szykujących mu ubrania. Nikt mu się nie kłaniał.
Nikt nie schlebiał. W pałacu i włościach jego dziadka wszystkie kobiety mówiły
mu, jaki jest wspaniały, jaki męski i silny. Jakie miłe jest jego towarzystwo.
Gershom westchnął. Na Cyprze jedyne dostępne dla górników kobiety mówiły
dokładnie to samo - dopóki mężczyzna miał dla nich miedziane pierścienie.
Błyskawica rozjaśniła niebo na południu. Może sztorm mija, pomyślał.
Znów powróciły myśli o dziadku, a z nimi wstyd. Był dla niego niespra-
wiedliwy. Starzec nie cieszyłby się z upadku Gershoma. Tak jak nie cieszyłby
się z publicznej egzekucji, którą kazał wykonać na swym wnuku. Gershom
uciekł z miasta i udał się na wybrzeże, gdzie wsiadł na statek płynący na Cypr.
Zostałby tam, gdyby przed kilkoma dniami nie zobaczył w miasteczku
grupki Egipcjan. Rozpoznał dwóch z nich, skrybów kupca, który bywał w
pałacu jego dziadka. Jeden skryba gapił się na niego. Gershom miał teraz gęstą
brodę, a włosy długie i zmierzwione, ale nie był pewien, czy to wystarczyło.
Zabrawszy wszystkie miedziane pierścienie zarobione w kopalni, poszedł do
portu i usiadł na brzegu, spoglądając na statki w zatoce.
Podszedł do niego krzywonogi starzec o skórze twardej jak rzemień i po-
marszczonej twarzy.
-Szukasz pracy na morzu? - spytał.
-Możliwe.
Mężczyzna poznał cudzoziemski akcent Gershoma.
- Jesteś z Egiptu? - spytał.
Gershom kiwnął głową.
-Egipcjanie dobrzy żeglarze - stwierdził starzec. - A ty masz ramiona
dobrego wioślarza. - Przykucnął, podniósł kamyk i cisnął go w fale. - Na
kilku statkach szukają ludzi.
-A na tym? - zapytał Gershom, wskazując wielką, smukłą, dwupokła-dową
galerę zakotwiczoną w zatoce.
Była piękna, zbudowana z czerwonego dębu i naliczył czterdzieści wioseł na
sterburcie. W zachodzącym słońcu kadłub lśnił jak złoto. Gershom jeszcze
nigdy nie widział tak wielkiego statku.
-Tylko jeśli szukasz śmierci - powiedział stary. - Jest za duży.
-Za duży? Dlaczego to źle? - zapytał go Gershom.
- Wielki bóg Posejdon nie cierpi dużych statków. Łamie je na pół.
Gershom roześmiał się, biorąc to za żart.
Stary zrobił urażoną minę.
- Najwyraźniej niewiele wiesz o morzu, młodzieńcze - wycedził. - Co
roku aroganccy szkutnicy budują coraz większe statki. A one co roku toną.
Jeśli nie bogowie, to co powoduje te katastrofy?
Strona 9
-Przepraszam, panie - rzekł Gershom, nie chcąc jeszcze bardziej go obrazić. -
Jednak ten statek nie wygląda na taki, który tonie.
-To nowy statek Złocistego - powiedział starzec. - Zbudowany przez sza-
leńca, którego nikt inny by nie zatrudnił. Nie ma pełnej załogi. Nawet tutejsi
głupcy nie chcieli na nim pływać. Złocisty przywiózł tu więc żeglarzy z da-
lekich wysp, żeby skompletować załogę. - Zachichotał. - I nawet niektórzy z
nich uciekli, kiedy zobaczyli ten statek, chociaż powszechnie wiadomo, że to
idioci. Nie, ta łajba zatonie, jak tylko Posejdon przepłynie jej pod kilem.
-Kim jest Złocisty?
Stary zrobił zdziwioną minę.
-Myślałem, że nawet Egipcjanie słyszeli o Helikaonie.
-Chyba słyszałem to imię. Czy to morski wojownik? Zdaje się, że zabił
jakiegoś mykeńskiego pirata?
Starzec wyglądał na zadowolonego.
-Tak, to wielki wojownik - potwierdził.
-Dlaczego nazywają go Złocistym?
-Ma niesamowite szczęście. Wszystko, do czego się zabierze, przynosi mu
zyski, choć myślę sobie, że będzie nosił inny przydomek, kiedy ta okropna
łajba zatonie. - Milczał chwilę. - Ale dryfujemy z wiatrem. Wróćmy na
właściwy kurs. Potrzebny ci statek.
-Cóż więc byś mi radził, przyjacielu?
-Znam kupca, który ma dwudziestowiosłową galerę - Mirion - odpływającą
pojutrze do Troi. Brakuje mu ludzi. Za dziesięć miedzianych pierścieni
zaprowadzę cię do niego i zarekomenduję.
-Nie mam dziesięciu miedzianych pierścieni.
-Za rejs dostaniesz dwadzieścia, połowę po podpisaniu umowy. Dasz mi tę
połowę, a ja powiem, że jesteś wprawnym wioślarzem.
- Szybko odkryją, że skłamałeś.
Stary wzruszył ramionami.
- Do tego czasu będziecie już na morzu, a kupiec zostanie na lądzie. Kie
dy wrócicie, będziesz dobrym wioślarzem i nikomu nie stanie się krzywda.
Gershom słyszał o Troi, o jej wielkich złocistych murach i wysokich wie-
żach. Powiadano, że heros Herakles walczył tam na wojnie sto lat temu lub
dawniej.
-A ty byłeś w Troi? - zapytał starca.
-Wiele razy.
-Powiadają, że jest piękna.
-Tak, miło na nią popatrzeć. Ale to drogie miasto. Dziwki noszą złote
ozdoby, a mężczyznę, który nie ma stu koni, uważa się za biedaka. Za mie-
dziane pierścienie nie kupisz tam kubka wody. Jednak w drodze tam i z po-
wrotem jest wiele portów, chłopcze. Na przykład Miłet. Oto odpowiednie
miejsce dla żeglarzy. Pełno tam piersiastych dziwek, które sprzedałyby ci
Strona 10
duszę za miedziany pierścień - chociaż nie duszy będziesz u nich szukał.
To najpiękniejszy kawałek ziemi, jaki kiedykolwiek zobaczysz. Zabawisz się
jak jeszcze nigdy w życiu, chłopcze!
Nieco później owego dnia, kiedy stary marynarz załatwił mu miejsce
w załodze Miriona, Gershom zszedł na brzeg, żeby spojrzeć na statek. Nic
nie wiedział o takich jednostkach, ale nawet swoim niewprawnym okiem
dostrzegł, że galera zdaje się mieć spore zanurzenie. Podszedł do niego ja-
kiś mocno zbudowany mężczyzna, łysy i z rozwidloną brodą.
-Szukasz pracy? - zapytał Gershoma.
-Nie. Pojutrze odpływam na Mirionie.
-Jest przeładowany, a nadciąga sztorm - powiedział mężczyzna. - Pra-
cowałeś już kiedyś na galerze?
Gershom pokręcił głową.
- Niezły statek - jeśli kapitan o niego dba, kadłub nie jest obrośnięty pą-
klami, a załoga dobrze wyszkolona. Mirion nie ma żadnej z tych trzech za
let. - Mężczyzna obrzucił go bacznym spojrzeniem. - Powinieneś popłynąć
ze mną, na Ksantosie.
- Na Statku Śmierci? Raczej nie.
Łysy spochmurniał.
- No cóż, każdy człowiek sam podejmuje decyzje, Egipcjaninie. Mam na
dzieję, że nie pożałujesz swojej.
Po niebie przetoczył się kolejny grom. Wiatr znów się wzmógł. Gershom
ostrożnie przetoczył się na brzuch i chwycił krawędzi deski. Sen to
śmierć.
Strona 11
CZĘŚĆ PIERWSZA
WIELKA
ZIELEŃ
Strona 12
JASKINIA
SKRZYDEŁ
P
rzed wylotem jaskini stało dwunastu mężczyzn w sięgających kostek
płaszczach z czarnej wełny. Milczeli i nie ruszali się. Wczesnojesien-
ny wiatr był niezwykle chłodny, lecz oni nie chuchali na zziębnięte dłonie.
W blasku księżyca błyszczały ich napierśniki z brązu i zwieńczone grzebie-
niami z białych piór hełmy, misternie rzeźbione karwasze i nagolenice oraz
rękojeści krótkich mieczy tkwiących w pochwach u pasa. Choć jednak me-
tal ziębił ciało, nie drżeli.
Noc była coraz zimniejsza i przed północą zaczęło padać. Potem o ich
zbroje zabębnił grad. Oni jednak nadal się nie ruszali.
Później przyszedł jeszcze jeden wojownik, wysoki i zgarbiony, w płaszczu
łopoczącym na porywistym wietrze. On też miał na sobie zbroję, lecz jego
napierśnik był zdobiony złotem i srebrem, tak jak jego hełm i
nagolenice.
-Jest w środku? - zapytał.
-Tak, mój królu - odparł jeden z mężczyzn, wysoki i barczysty, o głęboko
osadzonych szarych oczach. - Wezwie nas, kiedy przemówią bogowie.
-Zatem zaczekamy - odparł Agamemnon.
Deszcz przestał padać i król obrzucił swoją świtę spojrzeniem ciemnych
oczu. Potem popatrzył na Jaskinię Skrzydeł. W głębi niej dostrzegł migotliwy
blask płomieni na skalnych ścianach i nawet z daleka poczuł gryzące i odu-
rzające opary wróżebnego ognia. Kiedy tak patrzył, płomienie przygasły.
Nie nawykł do czekania, toteż wzbierał w nim gniew, ale dobrze go skry-
wał. Nawet od króla oczekuje się pokory w obliczu bogów.
Co cztery lata król Mykeńczyków w asyście dwunastu najwierniejszych
dworzan powinien wysłuchać boskiego przesłania. Ostatnio Agamemnon
stał tutaj wkrótce po tym, jak pochował ojca i zaczynał swoje panowanie.
Wtedy był zdenerwowany, lecz teraz jeszcze bardziej. Ponieważ przepowied-
nie, których wówczas wysłuchał, ziściły się. Stał się nieskończenie bogat-
szy. Żona urodziła mu trójkę zdrowych dzieci, chociaż same dziewczynki.
Mykeńskie armie zwyciężały we wszystkich bitwach i pokonały wielkiego
bohatera.
Jednak Agamemnon pamiętał także podróż, którąjęgo ojciec odbył przed
Strona 13
ośmioma laty do jaskini Skrzydeł, i jego szarą jak popiół twarz po powrocie. Nic
nie mówił o tej ostatniej przepowiedni, lecz jeden z dworzan powtórzył ją jego
żonie i wieść sie rozeszła. Wieszcz zakończył przekaz słowami: „Żegnaj, królu
Atreuszu. Więcej już nie przyjdziesz do Jaskini Skrzydeł".
Wielki król-wojownik umarł tydzień przed następnym objawieniem.
Z jaskini wyszła kobieta w czerni. Głowę miała okrytą muślinowym woalem.
Bez słowa podniosła rękę, dając znak czekającym mężczyznom. Aga-memnon
nabrał tchu i poprowadził ich do środka.
Wejście było wąskie, więc zdjęli grzebieniaste hełmy i poszli gęsiego za
kobietą, aż dotarli do resztek wróżebnego ogniska. Dym wciąż wisiał w po-
wietrzu i wdychając go, Agamemnon poczuł, że serce zaczyna mu bić szybciej.
Barwy stały się bardziej wyraziste, a ciche dźwięki - chrzęst skóry, szuranie
sandałów na kamieniach - głośniejsze, niemal groźne.
Ten liczący setki lat rytuał opierał się na pradawnym wierzeniu, że tylko w
obliczu śmierci kapłan może w pełni porozumieć się z bogami. Tak więc co
cztery lata wybierano człowieka, żeby umarł dla króla.
Starając się płytko oddychać, Agamemnon spojrzał na chudego starca
spoczywającego na pryczy. Twarz leżącego była blada w blasku ognia, a oczy
szeroko otwarte i nieruchome. Cykuta już zaczęła działać. Ten człowiek umrze
w ciągu kilku minut.
Agamemnon czekał.
- Ogień na niebie - rzekł kapłan - i góra wody sięgająca chmur. Strzeż
się wielkiego konia, królu Agamemnonie.
Starzec opadł na posłanie, a kobieta w czerni uklękła przy nim. Uniosła i
podtrzymała jego kruche ciało.
- Nie dawaj mi zagadek - rzekł Agamemnon. - Co z królestwem? Co z po
tęgą Myken?
Oczy kapłana na moment rozbłysły. Agamemnon ujrzał w nich gniew, który
jednak zaraz minął, i starzec się uśmiechnął.
- Twoja wola jest tu rozkazem, królu. Ofiarowałbym ci las prawdy, lecz
ty chcesz mówić tylko o jednym listku. Dobrze. Wciąż będziesz potężny,
gdy następnym razem będziesz kroczył tym kamiennym korytarzem. Oj
ciec syna.
Potem szepnął coś do kobiety, która podniosła kubek z wodą do jego ust.
- A jakim niebezpieczeństwom stawię czoło? - spytał Agamemnon.
Ciałem starego kapłana wstrząsnął skurcz agonii i z jego ust wyrwał się
głośny krzyk. Potem zwiotczał i spojrzał na króla.
- Władca zawsze jest w niebezpieczeństwie, królu Agamemnonie. Jeśli
nie będzie silny, zostanie pokonany. Jeśli nie będzie mądry, zostanie obalo
ny. Nasiona zguby są rozsiewane o każdej porze roku i nie potrzebują słoń
ca i deszczu, żeby wzejść. Posłałeś herosa, aby usunąć niewielkie zagrożenie,
i tak oto rzuciłeś te ziarna. One teraz wschodzą i z ziemi wyjdą miecze.
Strona 14
-Mówisz o Alektruonie. Był moim przyjacielem.
-Nie był niczyim przyjacielem! Był rzeźnikiem i nie słuchał przestróg.
Wierzył jedynie w swój spryt, okrucieństwo i siłę. Biedny ślepy
Alektruon. Teraz pojmuje, jak bardzo się mylił. Pokonała go własna
arogancja, gdyż żaden człowiek nie jest niezwyciężony. Bogowie
zsyłają pychę na tych, których chcą zniszczyć.
-Co jeszcze widziałeś? - rzekł Agamemnon. - Mów zaraz! Twoja śmierć
już bliska.
-Nie obawiam się śmierci, królu mieczy, królu krwi, królu grabieży. Bę-
dziesz żył wiecznie, Agamemnonie, w ludzkich sercach i myślach. Imię
twego ojca pokryje kurzem wiatr czasu, lecz twoje będzie wymawiane
głośno i często. Wciąż będzie powracało echem, gdy twój ród stanie się
wspomnieniem, a wszystkie królestwa rozpadną się w proch. Oto, co
widziałem.
-To już bardziej mi się podoba - rzekł król. - Co jeszcze? Spiesz się, bo
mało masz czasu. Nazwij największe zagrożenie, przed jakim stanę.
-Chcesz tylko znać jego imię? Jakże... dziwni są ludzie. Mógłbyś... zażą-
dać odpowiedzi, Agamemnonie. - Głos starca był coraz słabszy i mniej
wyraźny. Cykuta docierała do mózgu.
-Powiedz mi jego imię, a sam znajdę odpowiedź.
W oczach starca znów zapalił się gniew, powstrzymując działanie truci-
zny. Gdy przemówił, jego głos znów był silniejszy.
- Alektruon pytał mnie o imię, gdy byłem tylko jasnowidzem, nie obda
rzonym - jak teraz - mądrością konającego. Wymieniłem Helikaona, Zło
cistego. I co uczynił ten... ten głupiec? Wypłynął na morze w poszukiwa
niu Helikaona i sam sprowadził na siebie zgubę. Teraz ty pragniesz poznać
imię, królu Agamemnonie. To jest to samo imię. Helikaon.
Stary kapłan zamknął oczy. Zapadła cisza.
- To Helikaon mi zagraża? - zapytał król.
Umierający kapłan znów przemówił:
- Widzę ludzi płonących jak pochodnie i... statek w płomieniach. Widzę
bezgłowe ciało... i ogromny gniew. Widzę... widzę wiele okrętów, jak nie
zliczone stado ptaków. Widzę wojnę, Agamemnonie, długą i straszną, oraz
śmierć wielu herosów.
Z przeszywającym krzykiem osunął się w ramiona kobiety w czerni.
- Nie żyje? - zapytał Agamemnon.
Kobieta poszukała pulsu, po czym skinęła głową. Agamemnon zaklął.
Podszedł do niego potężnie zbudowany wojownik o włosach tak jasnych, że
w świetle lampy wydawały się białe.
- Mówił o wielkim koniu, panie - odezwał się. - Na żaglach okrętów He
likaona jest namalowany wielki czarny koń stający dęba.
Agamemnon nie odezwał się. Helikaon był krewniakiem Priama, króla
Troi, a Agamemnon zawarł przymierze z Troją i większością handlowych
Strona 15
królestw na wschodnim wybrzeżu. Te przymierza nie przeszkadzały mu
finansować pirackich wypraw mykeńskich galer, które plądrowały miasta
sprzymierzeńców i przechwytywały kupieckie statki z ich ładunkami miedzi,
cyny, ołowiu, alabastru lub złota. Każda z tych galer oddawała mu część łupów.
Dzięki nim mógł wyposażyć swoje wojska i obsypywać łaskami dowódców i
żołnierzy. Jednak publicznie potępiał piratów i groził im śmiercią, tak więc nie
mógł otwarcie ogłosić Helikaona wrogiem Myken. Troja była bogatym i
potężnym królestwem, więc sam handel z nią przynosił duże zyski w miedzi i
cynie, bez których nie można zrobić zbroi i oręża z brązu.
Wojna z Trojańczykami zbliżała się, ale jeszcze nie był gotów zrobić sobie
wroga z ich króla.
Opary wróżebnego ognia nieco zrzedły i Agamemnonowi rozjaśniło się w
głowie. Słowa kapłana były bardzo krzepiące. Będzie miał syna, a imię
Agamemnon będzie niosło się echem przez wieki.
Jednak starzec mówił także o nasionach zguby i nie należało ignorować tej
przestrogi.
Spojrzał w oczy jasnowłosemu wojownikowi.
-Każ rozgłosić, Kolanosie, że ten, kto zabije Helikaona, otrzyma dwa razy
tyle złota, ile sam waży.
-Dla takiej nagrody zapoluje na niego każdy piracki okręt na Wielkiej Zieleni
- rzekł Kolanos. - Za twym pozwoleniem, mój królu, wypłynę również
trzema moimi galerami na jego poszukiwanie. Chociaż nie będzie łatwo
wciągnąć go w pułapkę. To zręczny wojownik i nie traci zimnej krwi w
bitwie.
-Zatem spraw, żeby stracił tę zimną krew, mój Łamaczu Dusz - rzekł
Agamemnon. - Znajdź tych, których Helikaon kocha, i zabij ich. Ma rodzinę
w Dardanos, młodszego brata, którego uwielbia. Zacznij od niego. Niech
Helikaon pozna, co to wściekłość i rozpacz. Potem i jego pozbaw życia.
-Wypłynę jutro, panie.
-Zaatakuj go na otwartym morzu, Kolanosie. Jeśli znajdziesz go na lądzie i
nadarzy się sposobność, każ go zadźgać, udusić lub otruć. Nie obchodzi
mnie, jak to zrobisz. Jednak ślady nie mogą prowadzić do mojego domu. Na
morzu rób, co chcesz. Jeśli weźmiesz go żywcem, zetnij mu głowę. Powoli.
Na lądzie niech jego śmierć będzie szybka i cicha. Jako wynik prywatnego
sporu. Rozumiesz?
-Tak, mój królu.
-Kiedy ostatnio o nim słyszałem, był na Cyprze - powiedział Agamemnon -
gdzie nadzorował budowę wielkiego okrętu. Mówiono mi, że ma być gotowy
do żeglugi z końcem lata. To dość czasu, żebyś dał mu się we znaki.
Za ich plecami rozległ się zduszony krzyk. Agamemnon odwrócił się. Stary
kapłan znów otworzył oczy. Całe jego ciało dygotało, a ręce podrygiwały
spazmatycznie.
Strona 16
- Mija Wiek Herosów! - krzyknął nagle głośno i wyraźnie. - Rzeki są peł-
Strona 17
ne krwi, a niebo ognia! Patrzcie, jak płoną ludzie w Wielkiej Zieleni! - Oczy
umierającego przywarły do twarzy Agamemnona. - Koń! Strzeż się Wiel-
kiego Konia!
Krew trysnęła mu z ust, mocząc jasną szatę. Jego twarz wykrzywił okrop-
ny grymas, a w szeroko otwartych oczach widniał strach. Potem kolejny
skurcz wstrząsnął jego ciałem i z gardła wydobyło się ostatnie tchnienie.
Strona 18
BÓG ŚWIĄTYNI
1
B
ogowie przechadzają się w czasie burz. Mała Fia wiedziała o tym, gdyż
matka często opowiadała jej o nieśmiertelnych: o tym, że błyskawice to
włócznie Aresa, boga wojny, a gromy to odgłos uderzeń młota Hefajstosa.
Wzburzone morze oznaczało, że Posejdon pływa sobie w jego głębinach albo
jeździ po Wielkiej Zieleni w rydwanie zaprzężonym w delfiny.
Tak więc ośmioletnia dziewczynka próbowała opanować strach, brnąc w
górę po błotnistym zboczu, ku świątyni. Wypłowiały samodziałowy chiton nie
osłaniał jej przed świszczącym wiatrem i ulewnym deszczem smagającym
wybrzeże Cypru. Nawet w głowę było jej zimno, gdyż dziesięć dni wcześniej
matka obcięła jej złote włosy, żeby pozbyć się pcheł i wszy. Pomimo to chude
ciało Fii wciąż było pokryte bąblami i rankami. Większość tylko swędziała, ale
rana na kostce po ugryzieniu szczura była opuchnięta i obolała, co jakiś czas
pękała i broczyła krwią.
To jednak były drobiazgi, którymi zmierzająca do świątyni dziewczynka
wcale się nie przejmowała. Kiedy poprzedniego dnia matka zaniemogła, Fia
pobiegła do uzdrowiciela w mieście. Ten gniewnie kazał jej trzymać się z
daleka. Nie odwiedzał tych, na których bogowie rzucili klątwę ubóstwa, i
ledwie słuchał, kiedy tłumaczyła, że matka nie podniosła się z łóżka, jest bardzo
gorąca i cierpi.
- Idź do kapłana - powiedział.
Tak więc Fia pobiegła przez port do świątyni Asklepiosa, gdzie stanęła w
kolejce wraz z innymi szukającymi rady i pomocy. Wszyscy czekający ludzie
nieśli jakieś dary. Wielu miało węże w koszykach z wikliny, niektórzy pieski,
inni żywność lub wino. Kiedy w końcu przepuszczono ją przez wysokie wrota,
napotkała młodego człowieka, który zapytał ją, jaki przyniosła dar. Próbowała
powiedzieć mu o chorobie matki, lecz on ją odprawił i wezwał następną osobę z
Strona 19
kolejki, starego człowieka z drewnianą klatką, w której gruchały dwa białe
gołębie. Fia nie wiedziała, co robić, i wróciła do domu.
Strona 20
Matka nie spała i rozmawiała z kimś, kogo Fia nie mogła zobaczyć. Potem
zaczęła płakać. Fia również.
Burza nadeszła o zmierzchu i Fia przypomniała sobie, że w taką pogodę
spacerują bogowie. Postanowiła, że sama z nimi porozmawia.
Świątynia Apollina, Pana Srebrnego Łuku, była blisko pochmurnego nieba,
a Fia pomyślała, że bogowie lepiej ją usłyszą, jeśli wespnie się wyżej.
Teraz drżała w nocnym chłodzie i martwiła się, że dzikie psy biegające po
wzgórzach zwietrzą woń krwi z rany na jej kostce. Potykała się w ciemnościach.
Uderzyła kolanem o kamień i krzyknęła z bólu. Kiedy była mała i zraniła się,
biegła do matki, która tuliła ją i głaskała, aż ból minął. Wtedy jednak mieszkali
w większym domu, z ogrodem pełnym kwiatów, a wszyscy wujkowie byli
bogaci i młodzi. Teraz byli starzy i niechlujni i nie przynosili ładnych
prezentów, tylko kilka miedzianych pierścieni. Już nie przesiadywali i nie śmiali
się z jej matką. Przeważnie wcale się nie odzywali. Przychodzili w nocy. Fię
odsyłano na jakiś czas, a oni wkrótce wychodzili. Ostatnio zupełnie przestali
przychodzić. Nie było prezentów, pierścieni i niewiele do jedzenia.
Fia wspięła się wyżej. Na szczycie urwiska zobaczyła krąg głazów ota-
czający świątynię. Nazywano go Skokiem Apollina, ponieważ, jak mówiła jej
matka, ten złotowłosy bóg słońca odpoczywał tam kiedyś, zanim odleciał z
powrotem do nieba na swoim ognistym rydwanie.
Dziewczynka była już prawie u kresu sił, gdy wreszcie pokonała strome
zbocze. Półprzytomna ze zmęczenia, chwiejnie weszła między głazy. Bły-
skawica rozświetliła niebo. Fia krzyknęła, gdyż w ostrym świetle ujrzała postać
z wyciągniętymi w górę rękami, stojącą na samym skraju urwiska. Pod Fią
ugięły się nogi i osunęła się na ziemię. W tym momencie chmury rozeszły się i
zaświecił księżyc. Bóg opuścił ręce i powoli się odwrócił. Był półnagi i krople
deszczu lśniły na jego torsie.
Fia spoglądała na niego szeroko otwartymi, przestraszonymi oczami. Czy to
Pan Srebrnego Łuku? Na pewno nie, bo jego włosy były długie i czarne, a
Apollo podobno ma włosy z promieni słońca. Twarz tego mężczyzny była
wyrazista i surowa, a oczy jasne i twarde. Fia spojrzała na jego stopy, mając
nadzieję, że zobaczy skrzydełka przy kostkach, co oznaczałoby, że to Hermes,
posłaniec bogów. Hermes był znany z przyjacielskiego stosunku do
śmiertelników.
Jednak skrzydełek nie było.
Bóg podszedł do niej i zobaczyła, że jego niebieskie oczy są zdumiewająco
jasne.
-Co tu robisz? - zapytał.
-Czy jesteś bogiem wojny? - spytała drżącym głosem.
Uśmiechnął się.
-Nie, nie jestem bogiem wojny.