Strona 1 James Tiptree, jr Jasnośd spływa z powietrza Tłumaczył Marcin Kryger Jak lód zimni przyszli, by przywrócid Życiu i spotęgowad strach Okropieostw, co miały nie powrócid Zrodzonych w dawnych dniach. Banici, R.Kipling, 1914 Dla doktora Stevena Lipsiusa, niegdysiejszego chirurga polowego najwyż- szej klasy, tak w wyobraźni, jak i w rzeczywistości; uzdrowiciela o ludzkim obliczu wśród tłumu androidów z dyplomami wyższych uczelni - oraz przyjaciela, bez którego jasności byłoby niewiele, powietrza zaś jeszcze mniej. OD AUTORA Częśd Czytelników z zainteresowaniem dowie się, że podczas pi- sania tej książki (1983) bardzo rozrzedzona fala eksplodującej gwiazdy, tak jak w opowieści, przeszła przez nasz System Słone- czny, ogarniając również i Ziemię. PODZIĘKOWANIA Opisywane tu wydarzenia miały miejsce w Pierwszej Erze Gwiezd- nej Ludzkości, kiedy galaktyczny stanowił faktycznie uniwersalny język ludzkości. Cała zasługa za przetłumaczenie tekstu na język Strona 2 rekonstruowany jako starożytna mowa Ziemi, około roku 1985 cza- su lokalnego, spada na moją szacowną koleżankę z Wydziału Ję- zyków Wymarłych Uniwersytetu Rigela, doktor Raccoonę Shel- don, której jestem też winna mą dozgonną wdzięcznośd. I Nowa minus 20 godzin: Wszyscy na powierzchni Damiema Świt subtelnie przeradza się w blask dnia na niewielkiej, uro- czej planecie zwanej Damiem. Słooce, nazywane tutaj Yrrei, jesz- cze nie wzeszło i na zabarwionym na perłowo niebie brak gwiazd; Damiem znajduje się bardzo daleko na Obrzeżu Galaktycznym. Na nieboskłonie widnieją zaledwie dwa światła. Jedno to wielka, szmaragdowa pięknośd o skomplikowanej strukturze, chyląca się ku zachodowi - Zamordowana Gwiazda. Drugie stanowi ognisty punkt, mknący wprost ku powierzchni planety. Rozpościerające się na pierwszym planie lądowisko pokryte jest efektownymi polnymi kwiatami i najwyraźniej od dawna nie było użytkowane. Na skraju polany, w cieniu giętkich gałęzi flagowca, zastygł w oczekiwaniu otwarty naziemny transporter pasażerski o napędzie elektrycznym, zaprzężony do płaskiej przyczepy towarowej. Troje lu- dzi, kobieta i dwóch mężczyzn, siedzi w przedniej części transportera. Ich wzrok utkwiony jest w opadający statek; nie zauważają małego zwierzęcia, chyłkiem podkradającego się do przyczepy. To elegancki, Strona 3 welwetowo-szkarłatny pajęczak o średnicy około pół metra; Dameii nazywają go Avray, czyli "zagłada" albo "potwornośd". Jest niezwy- kle rzadki i nieśmiały. Teraz w mgnieniu oka znika we wnętrzu przy- czepy, czy też pod nią, podczas gdy ludzie zaczynają rozmawiad. - Wygląda na to, że wysłali duży ładownik - mówi Córy Estreel. •- Ciekawe, ilu dostaniemy nadprogramowo? Córy przeciąga się - zadowolona z życia kobieta w kwiecie wieku, o nienagannych kształtach, obdarzona wspaniałym uśmie- chem i lśniącymi brązowymi włosami. Jest pierwszym zarządcą federalnym oraz strażnikiem Dameii, a kiedy zachodzi potrzeba, również i zarządcą niewielkiego pensjonatu dla gości. Dostęp do Damiema jest bardzo utrudniony, z niezwykle ważkiego powodu. Na miejscu kierowcy, obok Córy, Kipruget Korso - czyli Kip - spod zmrużonych powiek obserwuje zniżające się ku planecie ognie. To zastępca zarządcy i strażnik oraz oficer łącznikowy przy Dameii, a także partner Córy. Spojrzenie brązowych oczu Córy kieruje się na moment w bok, ku niemu, na jej twarzy pojawia się uśmiech. Kip to najprzystoj- niejszy mężczyzna, jakiego w życiu spotkała, i chyba nie bardzo zdaje sobie z tego sprawę. Jest od niej o parę lat młodszy, wyglądem idealnie pasuje do wzorcowego plakatu werbunkowego Sił Kosmicznych - potężna, szczupła postad, opalona, twarz o pogodnych szarych oczach, z których bije uczciwośd, ciepły, szybki uśmiech i czarna, kędzie- rzawa grzywa. Przy pierwszym spotkaniu wzięła go za jeszcze jed- Strona 4 nego pozera. Było to ponad dziesięd lat temu, podczas ostatniej demobilizacji. Rozglądała się za federalną posadą na jakiejś rzadko zaludnionej planecie, jak się okazało, podobnie jak Kip. Była od- robinę zaniepokojona, kiedy ten wspaniały okaz mianowany został jej zastępcą, dopóki inni astronauci nie poinformowali jej o jego prawdziwych dokonaniach w czasie wojny. A potem okazało się też, że oboje rozglądali się także za kimś ich pokroju; w pierwszym roku pobytu na Damiemie oficjalnie ogłosili swe partnerstwo. Koniec drugiego już partnerstwa minął dobrych parę lat temu, lecz tutaj, sto minimów świetlnych od naj- bliższej FedBazy, po prostu pozostali w stałym związku. Gdy tak spogląda na Kipa, uśmiech Córy poszerza się. Zapo- wiedź odwiedzin natchnęła go pomysłem wygrzebania z szafy świeżego ubrania; poszarzałego, niegdyś białego polowego stroju oraz cynobrowej chusty. Jeżeli wśród gości znajdzie się jakiś po- dejrzliwy osobnik - przychodzi jej na myśl - ten widok nielicho nim wstrząśnie. Ale sama nie ma prawa się odezwad, skoro ma na sobie szorty dokładnie ukazujące jej kształtne nogi; wcześniej zabroniła sobie zakładania ich ze względu na biednego Brama. Oczekując tak w balsamicznym, słodko pachnącym powietrzu Damiema, Córy posuwa ukradkiem dłoo ku partnerowi. Zaraz jed- nak cofa ją, przypomniawszy sobie o mężczyźnie siedzącym ża- łośnie sztywno po jej drugiej stronie. Doktor Balthasar Baramji ap Bye - dla przyjaciół Baram albo Bram - jest starszym ksenopatologiem i medycznym opiekunem Strona 5 Dameii. To gibki, opalony na brązowo mężczyzna, starszy od Córy 0 kilka lat, o przedwcześnie posiwiałych włosach i lśniących, tur- kusowych oczach. W tej chwili z żarliwą zawziętością wpatruje się w podchodzący do lądowania prom. - Jesteś pewna, że to duży model, Córy? - pyta. - Absolutnie - upewnia go ciepło. Kip chrząka na znak zgody. - Odpalili silniki o jakieś pół minima za wcześnie. A ten czer- wonawy poblask wokół ogni wylotowych, to ponadwymiarowa osłona ablacyjna. W tej okolicy trafiają się jedynie stare silniki rakietowe. Wypalają wszystko. Mam tylko nadzieję, że nasi Da- meii nie postanowią się wyprowadzid. - Proszę, weź lornetkę, Bram. - Córy uważa, że będzie le- piej, gdy jak najszybciej wyzbędzie się niepewności. Baramji nie cierpi na żadną chorobę, trapią go jedynie żądze, jakie są w stanie wpędzid w szaleostwo każdego pełnego wigoru mężczyznę, żyjącego w celibacie w towarzystwie szczęśliwie do- branej pary. Jego partnerka zginęła w kosmosie przed wielu laty, 1 przez jakiś czas pobyt na Damiemie mu pomagał. Czas zaleczył stare rany i teraz przymusowa surowośd pędzonego żywota solidnie daje mu się we znaki. • W pełni ujrzała wielkośd jego cierpienia pewnej nocy, kiedy Kip wyjechał w podróż do Dalekich Dameii. Baram podszedł do niej, zaczerwieniony i spocony ze wstydu. - Łamię kod, Cór, wiem. Wiem. Możesz mi wybaczyd? Jes- Strona 6 tem pewien, że nigdy nie zamierzałaś - ale czasami wydaje mi się, albo śni - musiałem się upewnid. Och, Cór, Córy, piękna pani - gdybyś tylko wiedziała. I umilkł, wszystkie jego uczucia wyraźnie malowały się w jego wspaniałych oczach, pięści wcisnął pod pachy, niczym dziecko powtarzające sobie, że nie wolno mu dotykad upragnionej zabawki. Cała żywiona do niego przyjaźo pchała ją, by przynieśd mu ulgę; kochała Barama głęboko niczym siostra. Była jednak w stanie wyobrazid sobie płynące z tego komplikacje, nieuniknione powtór- ki, fałsz zakradający się do ich grupy. Co gorsza, u człowieka takiego jak Baram, ulga z zatrważającą szybkością przemienid się mogła w miłośd, co wyrządziłoby krzy- wdę im wszystkim. W rzeczy samej, wraz z Kipem podejrzewali, że problemy Brama mają swe źródło nie w lędźwiach, lecz w sercu, i że stara się zaspokoid je przyjaźnią z nimi oraz z Dameii. Tak więc odmówiła mu, również bliska łez. Po jakimś czasie próbował jej za to podziękowad. A teraz czekają na najwyraźniej pokaźną grupę turystów. Za tą powiększającą się plamą ognia na nieboskłonie musi skrywad się niezamężna kobieta dla Barama! Podczas ostatniego najazdu turystów, pragnących obejrzed przejście gwiazdy, Bram nie był jeszcze tak zdesperowany. Tym razem, podejrzewała Córy, nawet jaszczurzyca miałby według niego pewien urok. Spoglądając w górę, oczy Córy mimo woli kierują się ku ol- brzymiemu zielonemu wirowi Zamordowanej Gwiazdy, tam gdzie Strona 7 zawsze stara się nie patrzed. W rzeczywistości nie jest to gwiazda, a jedynie ostatnia fala eksplodującej materii wokół pustki na miej- scu gwiazdy. Określenie gwiazda utrzymało się, gdyż przez dzie- sięciolecia wyglądała niczym gwiaździsty punkt zielonego ognia, płonący na Obrzeżu w prawie absolutnej samotności, w najbardziej pustym kwadrancie nieba nad Damiemem. Tymczasem, tak naprawdę jest to front nowej, zbliżający się do Damiema z olbrzymią prędkością, powiększający się wraz z po- konywaną przestrzenią. Z upływem lat z punktu stał się klejnotem, a teraz tą złożoną plamą światła, której obrzeża zajmują prawie połowę nieba. Dwie inne, zewnętrzne fale nowej przeszły już nad Damiemem, wywołując zapierające dech w piersi efekty świetlne na niebie, lecz nie stanowiąc większego zagrożenia. Tym razem przyszła kolej na ostatnią, wewnętrzną falę. Kiedy wzejdzie nad horyzontem dziś wieczorem, znajdą się w strefie epicentrum - a następnego dnia o tej samej porze ostatnie szczątki miną ich, od- chodząc na wieki. Tylko z Damiema ujrzed można ten widok. Kiedy fale rozprzes- trzenią się na tyle, by osiągnąd inne światy, będą zbyt rozproszone, by można było dostrzec je gołym okiem. - Hej - odpowiada Kip, podążając za spojrzeniem Córy - naprawdę szybko rośnie. I jest inna niż ostatnim razem. Może je- szcze zobaczymy prawdziwy pokaz. - Mam nadzieję - mówi nieuważnie Córy. -- To taki wstyd, tylu ludzi przylatuje z tak daleka, by obserwowad przejście fali Strona 8 nowej - i nic, tylko ładne światełka. - I zawirowania czasowe - odzywa się nieoczekiwanie Bram - których nigdy nie zdarzyło mi się doświadczyd. - Racja, byłeś pod osłoną. - Z piętnastoma ciężarnymi Dameii. - Aha. - Chichocze. - Ale to naprawdę nic wielkiego, Bram. Mówiłam ci już - człowiek czuje się tylko jakiś taki kleisty przez minim czy dwa. Ale nie w czasie rzeczywistym. - Teraz zbliża się do nas samo serce. Rdzeo - stwierdza Kip z nadzieją w głosie. - Coś musi się wydarzyd. Kiedy Córy zadziera głowę ku górze, jej wargi zaciskają się kurczowo. Znowu to przeklęte przywidzenie. Cztery nitki celow- nika, zbiegające się z czterech stron świata, spotykające się na gwieździe, tworząc niezwykle cienki, czarny krzyż na tle nieba. Za każdym razem tylko ona go widzi; nie jest to dla niej powodem do radości. Mruga mocno i iluzja znika. Jutro zniknie na dobre. Od strony ładownika dobiega teraz również dźwięk - nara- stające zawodzenie akcentowane odległymi uderzeniami. Jeszcze minim i będzie na ziemi. Kiedy Kip pochyla się, by uruchomid silniki, dostrzegają nad sobą małą, bladą twarz o delikatnych rysach, spoglądającą w dół spomiędzy gałęzi drzewa. Za głową majaczą olbrzymie, na wpół przeroczyste skrzydła. - Witaj, Quiyst. - Córy mówi łagodnie w rozpluskanym ję- zyku Dameii. Głowa odpowiada skinieniem i zwraca się w stronę Strona 9 Kipa, z którym Dameii pozostają w bardziej przyjacielskich stosun- kach. - Powiedz swoim ludziom, żeby się nie bali - tłumaczy Kip. - Ci goście przybywają tylko na parę dni, by obejrzed gwiazdę. Tak jak poprzednio. A czy ostrzegłeś wszystkich, by ukryli się w cieniu, kiedy zrobi się bardzo jasna? To już ostatnie przejście i może na nas spaśd coś nieprzyjemnego. - Ta-ak. - Nieskooczenie piękny człowiek-dziecko wciąż spo- gląda powątpiewająco to na Kipa, to na nadlatujący ładownik, który zaczyna już podnosid w powietrze mętne kłęby pyłu. Quiyst jest stary; jego czysta, opalizująca skóra pokryta jest ledwie dostrzegalną siatką zmarszczek, przechodząca w skrzydła grzywa ma białe zabarwienie. Lecz cała jego postad i każdy ruch wciąż tchną pięknem. - Nie martw się, Quiyst - mówi do niego Kip, przekrzykując hałas. - Nikt już was więcej nie skrzywdzi. Kiedy odejdziemy, przybędą następni, by was strzec, a po nich następni. Wiesz prze- cież, że dla pewności trzymamy tu nawet wielki okręt. Kiedy ci nowi ludzie odlecą, chciałbyś go odwiedzid? Quiyst spogląda na niego enigmatycznym wzrokiem. Kip nie jest pewien, ile Quiyst usłyszał czy zrozumiał. Damei cofa głowę i obraca się, by uciec przed przerażającym widokiem zbliżających się płomieni i huku, od którego na pewno pękają mu uszy. Quiyst jest dzielny, przebywając tak blisko lądowiska. Płonące skrzydła to najgorszy spośród budzących grozę symboli Dameii. - Nie zapomnij, ukryj swój lud przed światłem z nieba! - Strona 10 woła za nim Kip. - I powtórz to Feanyai! - Lecz Quiyst już zniknął, niezauważalnie, tak jak się pojawił. Kip uruchamia silniki i ruszają w stronę lądowiska. Moomowie, masywna, milkliwa, gruboskórna rasa obsługująca większośd linii komunikacyjnych Federacji, słyną z fanatycznego przestrzegania rozkładu lotów, lądując i startując bez względu na to, kto albo co znajduje się pod nimi. Nie jest jasne, czy rozróżniają pasażerów od frachtu, tyle tylko, że fracht nie potrzebuje lodousypiacza. Ich obsługa naziemna jest niezwykle szybka. Tworząc wielki krąg ognia i tuman kurzu, prom osiada na zie- mi, płomienie zapalają się pośród ukwieconego poszycia. Kip pro- wadzi transporter tak szybko, jak tylko pozwala mu śmiałośd. Og- nie ledwie przygasły nad rozpalonym żużlem, a już otwiera się luk towarowy, zaraz po nim trap pasażerski, opierając się na ziemi nadal trochę za bardzo rozgrzanej, by jej dotknąd. - Pewnego dnia usmażą paru pasażerów - mówi Kip. - Mam nadzieję, że nasze opony wytrzymają jeszcze jedno przypieczenie. - Moomowie się tym nie przejmują - odpowiada Córy. - Wystarcza im "Gra w życie" i pilotowanie statków. - Znowu coś się żarzy. Muszę się zatrzymad tutaj, bo inaczej strzelą opony. Lornetka doktora Baramjiego skierowana była na statek podczas wszystkich wstrząsów i podskoków pojazdu. Kiedy się zatrzymują, nad zejściem otwiera się, wychylnie na zewnątrz, luk pasażerski, przesuwany gigantycznym, szarym ramieniem. Ramię cofa się, a ze Strona 11 statku wyskakuje kompletnie łysy, odziany na czerwono mężczyzna, obładowany sprzętem holowizyjnym, zbiega po trapie na dół i od- wraca się w stronę ładownika. Bijący od gruntu żar wydaje się go deprymowad; cofa się przy użyciu skomplikowanych kontrolek, po- spiesznie dostrajając swe kamery, podczas gdy z wnętrza dochodzi przeciągłe porykiwanie sygnału alarmowego. - Gotowe, dzieciaki! - woła. - Uważajcie - ziemia jest gorąca! Baramji sapie głośno. Przez luk przechodzi młoda dziewczyna, piękna jak marzenie, o srebrzystych blond włosach, ubrana w strój, będący w wyobraźni jakiegoś projektanta mody typowym odzie- niem badacza obcych planet. Strój, który ukazuje równie wiele, jak zasłania. Jedną dłoo przykłada do gardła, jej wielkie oczy roz- szerzają się, gdy niepewnie stąpa w dół trapu. Minim później Baramji wydaje z siebie mimowolny, chrapliwy jęk. Za dziewczyną podąża postad - przystojny młodzieniec, o czuprynie tak czarnej, że aż granatowej, odziany w taki sam idio- tyczny kostium. Usłużnie odprowadza ją na miejsce, gdzie ziemia zdążyła już. bardziej ostygnąd. Chwilę później powtarza się ten sam scenariusz, tyle że tym razem pierwszy wychodzi szczupły blondyn o rozjaśnionych słoo- cem włosach. Porusza się falującym krokiem, dziwnie przygarbio- ny, i zaraz odwraca się, machając ponaglająco dłonią. Piękna czar- nowłosa dziewczyna, o oczach płonących fioletem nawet z tej odległości, pospiesznie podbiega do niego i potulnie pozwala mu Strona 12 zaprowadzid cię raczej bezcerememonialnie, do pozostałych. Widzia- na z bliska, twarz chłopaka nabiera wyrazu sennej, zawadiackiej złośliwości. Ta para ubrana jest identycznie jak poprzednia. - Przypieką się w tych butach - mruczy Kip. Podnosi nieco głos. - Tutaj! Przynieście tutaj swoje rzeczy! Chodźcie, pora wsiadad! Baramji wzdycha posępnie. - Mówiłaś, że ilu ich tam jest, Córy? - Dziesięcioro... poczekaj, znowu coś odbieram. Może ich byd więcej. Hej, witamy! Na trapie pojawia się dosyd młody ludzki chłopak, nienagannie odziany w miniaturową wersję męskiej wizytowej tuniki. Na jego głowie widnieje dziwnie wymięta wełniana czapka, zwieoczona trzema złotymi piórami. Słysząc nawoływanie Kipa, zeskakuje z rampy - teraz widzą, że jego buty, chod ozdobne, są przyzwoitej jakości - i dźwigając swą torbę, podbiega do nich, by zaraz zgrab- nie wsiąśd do transportera, pozdrawiając ich skinieniem głowy i uśmiechem. Uśmiech ma ujmujący, podobnie jak sposób bycia, zaskakująco ułożony jak na kogoś, kto nie może mied więcej niż dwanaście lat. Skoro tylko znajduje dla siebie miejsce, odwraca głowę i zaczyna przypatrywad się pierwszej czwórce z zauważal- nym niepokojem. Teraz wysiada dwóch starszych mężczyzn. Pierwszy z nich jest wysoki, mocno zbudowany, o ceglastoszarej skórze. Za nim kuś- tyka niewielki gnom o krzaczastej siwej czuprynie, ubrany w staro- Strona 13 świecki płaszcz i spodnie. Wydają się sobie obcy. Obaj najpierw rozglądają się w poszukiwaniu gwiazdy, następnie spoglądają w stronę luku bagażowego, a dopiero potem stosują się do poleceo Kipa. Kolejne porykiwania - i następne sapnięcie od strony doktora Baramjiego. Na rampie pojawia się solidnie złocone, zasłonięte parawanem łóżko szpitalne, wyposażone w kompletny zestaw do podtrzymy- wania życia - butelki na stojakach, baterie, pompy - niechętnie prowadzone przez młodego majtka z załogi. Obok niego kroczy obłok brązowego, skrzącego się złotem muślinu, ukazującego ra- czej, niż kryjącego kobietę. I to jaką kobietę! Niewysoką, o nieskazitelnie kremowej skórze, ognistych czarnych oczach, przywodzących na myśl haremy sta- rożytności, przepysznie ciemnych lokach ułożonych w koafiurę, która, jak podejrzewa Córy, stanowi ostatni krzyk mody, stromym biuście ponad talią wąską jak u osy i dojrzałych, owalnych bio- drach. Jej dłonie są drobne i ozdobione chmarą klejnotów, a równie maleokie palce u stóp osłonięte welwetem. Według szacunków Có- ry ledwie co pozostawiła za sobą wiek młodzieoczy. Jedna z ma- łych dłoni zaciska się zaborczo na łóżku, chod na rampie wyraźnie czuje się niepewnie. Dobrze słychad jej słodki głos, kiedy dziękuje Moomowi; oczywiście nie otrzymuje żadnej odpowiedzi. Lornetka Baramjiego z głuchym odgłosem uderza o podłogę transportera. Strona 14 - Tam leży pacjent! - woła ochryple, przeskakując przez burtę i co tchu w piersiach pędzi w stronę zjawiska. - No, no! - powiada Kip. - Chciałbym wiedzied, do jakich bogów modlił się Bram. Pojawienie się Barama na rampie powitane zostaje promiennym uśmiechem, na który składa się taka mieszanina ulgi, podziwu i uwodzicielskiego czaru, że doktor, z tej gotowości niesienia po- mocy, wydaje się rozpuszczad nad łóżkiem na oczach wszystkich. Obaj Korsowie chichoczą pogodnie. - Zakładam, że pacjent nie stanowi najmniejszego zagrożenia - rozważa Kip. - Posłuchaj, masz coś przeciwko temu, że je- szcze raz poznęcam się nad oponami i podprowadzę przyczepę bli- żej tego łóżka? Moomowie za nic w świecie nam nie pomogą, przez to świostwo nie da się go przetoczyd, a coś mi szepcze do ucha, że ono waży co najmniej tonę. - Masz zielone światło. O, popatrz. Wciąż jeszcze coś się dzieje - mówi Córy, kiedy przejeżdżają przez krąg wciąż jeszcze na wpół rozżarzonych węgli. Luk nad ich głowami pozostaje otwarty, doby- wają się z niego odgłosy kłótni między ludźmi a Moomami. Kiedy zatrzymują się przy łóżku, na rampę wychodzi rozczochra- ny młody blondyn o wściekłym wyrazie twarzy. Za nim podąża wy- soki, ciemny mężczyzna o wąskich ramionach, wyglądający na trzy- dzieści parę lat i okryty długim, ciężkim płaszczem ciemnego koloru. W połowie drogi blondyn odwraca się, wymachując pięścią w kierunku luku. Strona 15 - Podam was do sądu! - wrzeszczy. - Podam do sądu wa- szą kompanię! Zrujnowaliście pracę mego życia - wysadzając mnie na jakiejś zafajdanej planecie, o której w życiu nie słyszałem, cho- ciaż wszystkie moje kwity opiewają na Grunions Rising! - Po- trząsa trzymanym w garści plikiem kwitów podróżnych i szarpie za swój modny sportowy kaftan, który przekrzywił mu się na ple- cach. - Uniwersytet wytoczy wam za to proces! Z wewnątrz nie pada żadna odpowiedź. Tymczasem człowiek w płaszczu omija krzykacza i dalej scho- dzi po trapie. Chociaż zachowuje się cicho, jego wąskie wargi są mocno zaciśnięte, a w blisko osadzonych oczach płonie złośd. Wy- soki kołnierz jego płaszcza ozdobiony jest biegnącymi równolegle srebrnymi zygzakami, buty zaś posiadają identyczny emblemat na cholewach, co sprawia, że jego strój wygląda niczym mundur nie- znanej formacji wojskowej. Ignorując Kipa, kieruje się wprost do luku towarowego. Blon- dyn, rozejrzawszy się w zdezorientowaniu dookoła, krzyczy: - Tylko żebyście wystawili cały mój bagaż! - po czym rusza w ślad za nim. - A, tak - mówi Kip. - Właśnie sobie przypomniałem. Wiecie, kto to jest ten w płaszczu? Akwamanin! - Że co? - pyta Córy. - Aqua - woda - mówisz o tych ludziach ze skrzelami? Nigdy nie oglądałam ich z bliska. - Można by pomyśled, że kieruje się na Grunions. - Taak... cóż, rzeczywiście wygląda na to, że zaszła jakaś Strona 16 pomyłka. - Na statku Moomów? Mało prawdopodobne. U szczytu rampy pojawiła się odziana na biało postad, o og- niście rudych włosach - szczupła dziewczyna z dystynkcjami ofi- cera pokładowego na koszuli. W dłoni trzyma niewielką torbę. Mo- że to byd jedynie oficer logistyczny statku. Najwyraźniej na pokładzie nie ma już więcej ludzkich pasażerów, tak więc może zatrzymad się tu, na Damiemie, dopóki statek nie powróci z Grunions Rising, by zabrad ich wszystkich do domu. Co mogło się przydarzyd pasażerom lecącym na Grunions? Kiedy tylko stopy dziewczyny stają na ziemi, rampa wsuwa się do wnętrza statku, a luk zatrzaskuje się z hukiem. Otwarty pozo- staje jedynie luk bagażowy. - Co razem czyni trzynastu -- podsumowuje Córy. - Mu- siała zdecydowad się na zejście z pokładu, by obejrzed gwiazdę i wrócid na statek w drodze powrotnej. - Z wyglądu sympatyczny dzieciak, i ma ekstra włosy - stwierdza Kip. - Posłuchaj, pomogę Bramowi wepchnąd ten wó- zek na pokład. Moomowie z obsługi frachtu zajmą się torbami, ale tego nie tkną. Zgoda? - Wysiada, wołając: - Hej, ludziska, łapcie bagaże ł w te pędy wsiadajcie do transportera! Ładownik wystartuje zgodnie z ich harmonogramem, nawet jeżeli będziecie stali bezpośrednio pod dyszami. Formalnościami zajmiemy się później - teraz wszyscy na pokład! Dwaj starsi mężczyźni znaleźli już swój bagaż i potulnie niosą Strona 17 go w stronę transportera; torba karzełkowatego staruszka wyposa- żona jest w jeden z tych nowoczesnych, zabójczo drogich dryfów, tak więc daje sobie z nią radę, mimo kalectwa. Tymczasem łysy kamerzysta w czerwieni podbiega zaaferowany do Kipa. - Jestem Zannez! - Moje gratulacje. Wsiadaj pan. - Widzę, że się nie rozumiemy, myr, eee, Korso, zgadza się? Ta czwórka młodych ludzi to sławne na całą Galaktykę gwiazdy hologridu. Musiał przecież pan słyszed o Absolutnie Perfekcyjnej Komunie? - Niestety, nie, podobnie jak i o panu. - Hej, dzieciaki! Wreszcie trafiliśmy na prawdziwe pograni- cze! Nikt nas tu nie zna. - Wiem tyle, że jeśli nie pozwoli mi pan odtransportowad was na przyzwoitą odległośd od ładownika, zostaną panu cztery gala- ktycznie usmażone gwiazdy rozrywki. - Ale potrzebujemy osobnego samochodu, ma się rozumied. - Przykro mi, nic z tego. Mamy tutaj niewielki pojazd robo- czy na prąd, ale nawet gdyby miał kto po niego pójśd, za nic w świe- cie nie zdążyłby przyjechad przed startem statku i zamiast was za- stałby tutaj stertę węgielków. - Tak, rozumiem, że istnieje słuszny powód do pos'piechu. Ale chyba mamy dosyd czasu, by nakręcid jedno krótkie ujecie szefa tej planety, witającego dzieciaki? - Hmm, jeżeli będzie naprawdę krótkie. Córy, możesz tu po- Strona 18 dejśd na minim? - Och, nie, nie pani - odzywa się do niej Zannez ostrym tonem. - Proszę się cofnąd. Kip staje tuż przed nim. - Posłuchaj pan, panie Jakiśtam. Ta pani, na którą pan właśnie wrzasnął, to zarządca planety. Nawiasem mówiąc, również moja part- nerka. Albo zmieni pan ton, albo jedno jej słowo wystarczy, by statek Patrolu zabrał pana z planety i przetrzymał w karcerze do powrotu Moomów. Może też zająd cały paoski sprzęt; ja również. - Eh-eh - powiedział Zannez, ale nie wyglądał na szcze- gólnie przejętego. Przez mgnienie oka wpatruje się intensywnie w Córy, przyglądając się jej długim, opalonym nogom, efektownie wypełnionym szortom poniżej talii, królewskim ramionom i szyi odsłoniętej przez lekką bluzkę. - Proszę posłuchad, ona jest fan- tastyczna, ale nie o to chodzi. Kobieta jako dowódca sprawia, że wszystko staje się no, mniej dzikie. A dwóch gospodarzy w ko- mitecie powitalnym tylko zdezorientuje publicznośd. Uniżenie pa- nią przepraszam. Z całego serca pragnę panią sfilmowad - ale, czy pani partner nie mógłby po prostu powitad dzieciaki przy statku - powiedzmy - w pani imieniu? - Och, na wielkiego Aferiona! Proszę bardzo: witaj, witaj, wi- taj, witaj - mówi Kip. - A teraz wolicie upiec się żywcem, czy wsiad do transportera? Nie będę z waszego powodu narażał po- zostałych. Ale Zannez jeszcze nie skooczył. Strona 19 - Chciałbym, żeby usiedli z przodu obok pana. - Nic z tego. Musimy obsługiwad instrumenty. Siądziecie tam, gdzie reszta. -- Cóż, a czy przynajmniej mógłbym zebrad ich koło siebie z tyłu? W ten sposób będę mógł sfilmowad ich tak, jak gdyby byli sami. - Dobrze, wsiadajcie. Zannez, obładowany sprzętem, wciskając się do transportera, niespodzianie spostrzega chtopca. - Och, nie! Nie wierzę własnym oczom. - Och, tak. - Chłopiec się uśmiecha. - Czemu nie? Wie pan inni też chcieliby obejrzed gwiazdę. Jęcząc i potrząsając głową, Zannez odwraca się w stronę swoich podopiecznych, również wsiadających do pojazdu. Blondynka mi- jając go, mruczy coś pod nosem: - Dziwne. Śniło mi się, że go widziałam. Zannez chrząka i zwraca się do Kipa: - Czy przyczepa z tym łóżkiem będzie nam zasłaniad widok przez cały czas? Może zostawilibyśmy ją po drodze i wrócili po nią później? - Jeżeli kogokolwiek zostawimy, to pana - odpowiada bez- namiętnie Kip i odwraca się, by pomóc Baramjiemu w umocowa- niu łóżka. Zannez przechodzi na tył transportera, za swoje gwiazdy, krzy- cząc do Baramjiego: Strona 20 - Hej, myr, jak ci tam, trzymaj się z boku, bo szlag trafi całe ujęcie. Myr Korso, proszę mu powiedzied, żeby sobie przycupnął, skoro już musi tam tkwid. - Sam sobie przycupnij - woła w odpowiedzi Bram. - I ob- ród kamerę w górę. Nie wie pan, że jeżeli w ogóle zobaczy pan jakichś Dameii, co jest mało prawdopodobne, zważywszy na jaz- got, jakiego jest pan źródłem, to będą w górze? W górze, wśród drzew, jak większośd form tutejszego życia. Teraz, Kip, ruszaj po- woli. To, co mamy w środku, jest bardzo delikatne. Podczas gdy Zannez przy cicha, Córy mówi: - Trzynastu na pokładzie. Wszyscy usadowieni? Nikomu nic nie zginęło z bagażu? Nikt się nie odzywa. - W takim razie zielone światło. Kip, zabierz nas stąd. Szum silników transportera przybiera na mocy i pojazd rusza z miejsca, z każdą chwilą szybciej. - Niech bogowie czuwają nad tymi oponami - mówi Kip. - Pojedziemy na gołych obręczach, jeśli będzie trzeba. Z radia odzywa się głos Mooma. Transporter jeszcze bardziej przyspiesza, kołysząc się na boki. - Ostrożnie, ostrożnie, Kip! - krzyczy Baramji z przyczepy. - Nie da rady - odpowiada Kip. Ledwie dojeżdżają na skraj pogorzeliska, kiedy w dyszach ła- downika budzi się pomruk. - Trzymajcie się!