Strona 1 Strona 2   Strona 3   Strona 4   Strona 5   Strona 6 Copyright © Agnieszka Pietrzyk, 2024 Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2024   Redaktorka prowadząca: Anna Rychlicka-Karbowska Marketing i promocja: Marta Kujawa Redakcja: Paulina Jeske-Choińska Korekta: Agnieszka Czapczyk, Lidia Kozłowska Projekt typograficzny, skład i łamanie: Teodor Jeske-Choiński Projekt okładki i stron tytułowych: Mariusz Banachowicz Fotografia na okładce: © Mariusz Banachowicz Fotografia autorki: © Monika Juraszek Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki   Zezwalamy na udostępnianie książki w internecie. ;-)   eISBN 978-83-67974-86-8   CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 [email protected] www.czwartastrona.pl Po więcej darmowych ebooków i audiobooków kliknij TUTAJ Strona 7   Strona 8 SPIS TREŚCI   Strona tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja CZĘŚĆ PIERWSZA Rozdział I Rozdział II Rozdział III Rozdział IV   CZĘŚĆ DRUGA Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5   CZĘŚĆ TRZECIA Rozdział V Rozdział VI Rozdział VII   CZĘŚĆ CZWARTA. Czarna wołga wraca Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Strona 9   CZĘŚĆ PIĄTA Rozdział VIII Rozdział IX Rozdział X Rozdział XI   CZĘŚĆ SZÓSTA. Czarna wołga wraca Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14   CZĘŚĆ SIÓDMA Rozdział XII Rozdział XIII Rozdział XIV   CZĘŚĆ ÓSMA. Czarna wołga wraca Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20   CZĘŚĆ DZIEWIĄTA Rozdział XV Strona 10 Rozdział XVI   CZĘŚĆ DZIESIĄTA. Czarna wołga wraca Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26   CZĘŚĆ JEDENASTA Rozdział XVII Rozdział XVIII Rozdział XIX   CZĘŚĆ DWUNASTA. Czarna wołga wraca Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32   CZĘŚĆ TRZYNASTA Rozdział XX Rozdział XXI   CZĘŚĆ CZTERNASTA. Czarna wołga wraca Rozdział 33 Strona 11 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37   CZĘŚĆ PIĘTNASTA Rozdział XXII Rozdział XXIII Rozdział XXIV   CZĘŚĆ SZESNASTA. Czarna wołga wraca Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43   CZĘŚĆ SIEDEMNASTA Rozdział XXV Rozdział XXVI Rozdział XXVII   CZĘŚĆ OSIEMNASTA. Czarna wołga wraca Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Strona 12 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51   CZĘŚĆ DZIEWIĘTNASTA Rozdział XXVIII Strona 13   Strona 14                       Marzenie. Jesteś najlepszą siostrą na świecie. Strona 15   Strona 16             CZĘŚĆ PIERWSZA Strona 17   Strona 18     Rozdział I     WILLIAM OBEJRZAŁ SIĘ NA LAS. Nie było nic niepokojącego w  drzewach oświetlonych wschodzącym słońcem, on jednak dławił się strachem. Najbardziej bał się wścibskich ludzkich oczu. Nikt go nie powinien teraz widzieć. Dyszał. Pot ściekał mu po czole. Wytarł się rękawem koszuli. To nie dla niego taki wysiłek. Był wykładowcą hobbistycznie uprawiającym pomidory. Nawet do zrobienia kompostu wynajął człowieka. A  teraz wziął się do wykopywania grobu. No cóż, tego zadania nie mógł nikomu zlecić. Już świtało. Musi się spieszyć. Wbił ostrze łopaty w trawnik. Od dwóch tygodni nie spadła kropla deszczu. Susza zamieniła ziemię w kamienną skorupę. Wykopanie metrowego dołu stało się wyczynem dla mocarza. Pół godziny później zszedł do wykopu. Nie było nawet metra głębokości. Trudno. Tyle musi wystarczyć. Powinien tylko go poszerzyć. Kopał dalej jak w  transie, trzęsąc się ze strachu. Nigdy wcześniej tego nie robił. Nigdy nie musiał ukrywać ciała. Nawet nie przypuszczał, że kiedykolwiek znajdzie się w tak przerażającej sytuacji. Gdzieś z  daleka dobiegło pianie koguta. Łopata trafiła na kamień, oddając siłę uderzenia w  ramię Williama. Syknął z bólu. Wspierając się na trzonku, wydostał się na górę. Ruszył w  stronę budynku. Szedł skulony, przyciśnięty grozą sytuacji, niespokojnie rozglądając się na boki, z  obawą, że zaraz wypatrzy jakiegoś człowieka. Gdy się sprowadził do Dawid pięć lat temu i  postawił tu drewniany dom z  tarasem, mieszkańcy kręcili się w  pobliżu jego posesji. Zagadywali, Strona 19 dopytywali. William niechętnie odpowiadał. Uznali go za odludka i  dali spokój. Dzisiaj jednak ktoś mógł się wypuścić na poranny spacer pod las. A  on w  tej chwili nie potrzebował gości. Postukał trampkami o  pierwszy schodek, pozbywając się grudek ziemi. Wewnątrz domu było duszno. Ta duchota przycisnęła mu płuca, potęgując uczucie trwogi. Czy jeszcze kiedyś zdoła oddychać pełną piersią? Bez tego dławiącego strachu? Wątpił w to. Hol, salon i  kuchnia tworzyły wspólną przestrzeń ze schodami prowadzącymi na piętro. Drżącą ręką wyciągnął z  szafy cienki polarowy koc. Nie chciał spoglądać na zwłoki, ale źrenice mimowolnie ich szukały, jak gdyby umysł musiał się utwierdzić w  potwornej rzeczywistości. Ciało leżało pod przeciwległą ścianą. Swoją nieruchomością doprowadzało Williama do rozpaczy. Zdawało się pozbawiać go życia, jakie znał i uwielbiał. Odbierało mu przyszłość. Musi jak najszybciej się tego pozbyć. Wypił dwie szklanki wody i  wziął się do pracy. Zawinął trupa w  koc, zawiązując rogi, aby ciężka zawartość się nie wysunęła. Otworzył drzwi na taras i  wyszedł na zewnątrz. Pod nosem liczył: raz, dwa, trzy. Pomagało mu to wykonywać kolejne czynności. Przestawił leżaki, krzesła i  stolik na jedną stronę. Podniósł dwie puszki po piwie. Wydały znajomy zgrzyt, gdy je zgniatał. Rozejrzał się. Czysty błękit nieba zapowiadał kolejny upalny dzień. Brak deszczu zmienił okolicę w  apokaliptyczny krajobraz. Zieleń lasu stała się przybrudzona, jak gdyby ktoś wysypał popiół na drzewa. Grusze i śliwy w sadzie miały pozwijane żółtawe liście, a  iglaki wydawały się przykurczone. Dobrze, że miał tak mało drzewek owocowych. Korzenie utrudniłyby mu wykopanie grobu. Wrócił do kuchni i  chwycił za związane rogi koca. Strona 20 Pociągnął. Ciężar gładko sunął po deskach tarasu, potem pięć schodków i  wysuszony trawnik. Wepchnął zwłoki wraz z  kocem do dołu i  zaczął go zasypywać. Spieszył się, nie mogąc znieść tego, że w ogóle to robi. Udeptał ziemię na grobie i  poprawił gałązki pobliskiej tui. Wreszcie skończył. Już po wszystkim. Koniec koszmaru. A może wcale nie koniec? Wskazówki zegarka na jego nadgarstku pokazywały szóstą piętnaście. Powlókł się prosto do sypialni i  padł na łóżko. Zasnął. To był bardzo głęboki sen i  spokojny wbrew tej potworności, która się wydarzyła w  jego domu. Gdy po godzinie otworzył oczy, pomyślał, że będzie dobrze, jakoś wszystko się ułoży. Poszedł pod prysznic. Chłodna woda przywróciła mu siły. Założył szorty i  koszulkę bez rękawów z  nadrukiem ryby zaplątanej w  woreczek foliowy. Zrobił sobie kawę i  tosty z  dżemem. Wyszedł z  tym na taras. Jadł powoli, wsłuchując się w  bzyczenie os i  śpiew skowronka. Zwyczajna codzienna aktywność przywracała go do normalności. Drugą kawę wypił z kostkami lodu i mlekiem. Wyniósł laptop na taras i  zajął się sprawdzaniem poczty. W  skrzynce znajdowały się cztery nowe wiadomości. Społeczna Akademia Nauk w  Warszawie proponowała mu poprowadzenie cyklu wykładów od października. Wyglądało na to, że jakiś profesor im się wykruszył i  na gwałt szukali zastępcy. Drugi mail przyszedł od nauczyciela z Zielonej Góry.   Drogi Williamie, długo zastanawiałem się, czy napisać do Ciebie. Od dawna marzę o  tym, żeby zostać pisarzem. Wiem, że pisaniem wzbogacę własne życie i  życie przyszłych czytelników. Moja wyobraźnia przepełniona jest mnóstwem historii, a  każda domaga się opowiedzenia. Mógłbym napisać tysiąc książek, bo tyle pomysłów kotłuje się w  mojej głowie. Myślę, że wiesz, o  czym mówię, bo też cierpisz na ten nadmiar. Siła twórcza może przytłaczać, gnieść umysł ciężarem kreatywności. Mógłbym nawet jak Ty stać się sprzedawcą początków powieści