Strona 1 Jones J.V. KOLCZASTY WIENIEC The Barbetl Coil Tłumaczył Dariusz Kopociński Wydanie oryginalne: 1997 Wydanie polskie: 1999 Strona 2 PODZIĘKOWANIA Za nieocenionej pomoc i wsparcie radami podziękowania zechcą przyjąć: Betsy Mitchell oraz Colin Murray, Wayne D. Chang, Russell Galen i Danny Baror, Mari C. Okuda, Sona Yogel i Daniel R. Horne. W kwestii iluminowania rękopisów, ich malowania i przygotowywania szczególnie wiele zawdzięczam pracom Michelle P. Brown i Janet Backhouse (chociaż muszę przyznać, że sama wymyśliłam co ciekawsze receptury). I, jak zawsze, dziękuję Richardowi... Strona 3 Dla Betsy Strona 4 PROLOG Ten, który miał wkrótce zasiąść na tronie, biegł nago przez las. Stworzenia nocy, ptaki i owady, towarzyszyły mu w podróży poprzez splątany gąszcz drzew. W rozrzedzonym powietrzu unosiły się tysiące zapachów. Księżyc w nowiu połyskiwał niczym ostrze wysunięte z pochwy. Korzenie łapczywie wyciągały palce, a gałęzie złowieszczo trzeszczały. Wszystko – odległe gwiazdy, ciemne plamy chmur, rozmokła ziemia i zwierzęta przyczajone w cieniu – należało tej nocy do niego. Pozostało pięć tygodni do czasu koronacji. Pięć tygodni do rozpoczęcia wielkiego dzieła. Pięć tygodni, by przygotować się na to, co nieuniknione. W liczbie pięć drzemie prawdziwa potęga! Starożytna, mroczna magia! Ten, który miał wkrótce zasiąść na tronie, zwrócił oczy na zachód. Góry Działowe nie dawały mu spokoju. Resztki śniegu, zdobiące wierzchołki, nęciły go swym dziewiczym kolorem. Z jakąż radością okrwawiłby te górskie przełęcze! Z jakąż rozkoszą przekłułby te sędziwe wąwozy, by dostać się do żyznych krain leżących poza nimi! Garizon tęsknił za portem morskim i wybrzeżem, ale nie tylko. Zwyciężony, zdruzgotany, zniewolony, a na koniec zapomniany – przetrwał, karmiąc się krwią, żółcią i moralnym zepsuciem. Od rządów ostatniego władcy upłynęło pięćdziesiąt lat. Wystarczający to czas, by jego pogromcy na zachodzie zmarli, zapomnieli lub padli ofiarą syfilisu. Garizonowi nadano przydomek: “Nasz spichlerz na wschodzie i przyjaciel w potrzebie”. Już wkrótce Garizon przestanie pomagać komukolwiek. Miał teraz własne potrzeby. Należało przywrócić chwałę, upomnieć się o ziemię, ukoronować króla Kolczastym Wieńcem ze złota. Pięćdziesiąt lat poddaństwa: cóż to jest wobec pięciuset lat konfliktów? Ten, który miał wkrótce zasiąść na tronie, uśmiechał się, mijając kolejne drzewa. Ludzie na zachodzie mieli krótką pamięć. Ci, którzy zapomnieli, skazali się na los o wiele gorszy niż tylko popełnianie tych samych błędów. Strona 5 “San Diego Union Tribune”, 28 marca WŁAMYWACZE ZAMIAST PIENIĘDZY WYNOSZĄ Z BANKU SKRYTKI Z DEPOZYTAMI Jeden z pracowników ochrony postrzelony w pierś i około trzystu skradzionych skrytek z depozytami to rezultat włamania do Banku Narodowego La Havra w Chula Vista, które miało miejsce w nocy z wtorku na środę. 46-letni Samuel Ossaco znajduje się w stanie krytycznym na oddziale w Scripps Memoriał Hospital. Niespełna czterdzieści minut po tym, jak złodzieje oddalili się z łupem, zdołał włączyć alarm i powiadomić posterunek policji. Bandyci przed napadem przecięli linie telefoniczne. Wykorzystując miniaturowy palnik, włamywacze usiłowali dotrzeć do głównego skarbca. Zgodnie z pierwszymi ustaleniami policji, kiedy nie udało im się otworzyć sejfu, dostali się do pomieszczenia ze skrytkami. Trwa intensywne śledztwo. “To robota fachowców – stwierdził w wywiadzie pułkownik Jamie Peralla z wydziału dochodzeniowego. – Sprawcy nie działali na oślep. Wiedzieli, które kable przeciąć, znali rozkład instalacji alarmowej, dysponowali profesjonalnym sprzętem”. Prezes banku, George Bonnaheim, wyznaczył 10 tysięcy dolarów nagrody za wskazówki, które pomogą odzyskać skrytki z depozytami. “Bandyci zabrali dorobek życia różnych ludzi – stwierdził. – Trudno powiedzieć, co znajduje się w tych skrytkach”. (o skrytkach czyt. na str. 30) Jeff Welz Strona 6 ROZDZIAŁ PIERWSZY Zabierając się do śniadania, Tessa McCamfrey przeglądała kilka pierwszych stron “Union Tribune”. Interesowały ją tylko nagłówki, fotografie i ogłoszenia. Wzrok miała dobry, potrafiła odczytać drobną czcionkę artykułów i listów do redakcji, lecz nie znosiła koncentrować uwagi na literkach. Denerwował ją ich rozmiar. Pochylona nad białym, laminowanym blatem, sięgnęła po kanapkę z boczkiem, która leżała tuż przy aparacie telefonicznym. Podobnie jak to czyniła zawsze przed zatopieniem zębów w zapiekaną, angielską bułeczkę, zerknęła do środka, by upewnić się, czy wszystko jest tak jak należy. Lubiła patrzeć na układ warstw boczku. Zadowolona z oględzin, odgryzła spory kęs i przewróciła stronicę. WCIĄŻ NIE NATRAFIONO NA ŚLAD SKRADZIONYCH SKRYTEK. Ile to już upłynęło czasu? Miesiąc? Sześć tygodni? Nikt ich chyba nie znajdzie. Właśnie wtedy, gdy odkładała gazetę, rozdzwonił się telefon. Zesztywniała. Po trzech kolejnych sygnałach nowa, automatyczna sekretarka Sony Deluxe przystąpiła do akcji. Zakręciły się rolki kasety, zapaliły właściwe światełka i głos, nie należący do Tessy, powiadomił dzwoniącego: “Chwilowo nie ma w domu nikogo z rodziny. Po usłyszeniu sygnału proszę zostawić wiadomość i czekać na odpowiedź”. Tessa zmarszczyła czoło. Nikogo z rodziny! Doprawdy – powinna nagrać inną wiadomość. Jednak w ślad za tą myślą nasunęła się następna: z pewnością tak się nie stanie. Nigdy nie umiała wziąć się w garść, gdy trzeba było załatwić jakąś pilną sprawę. Rozległ się głośny sygnał, a zaraz po nim cichy, męski głos: – Tesso? Tesso? Jesteś tam? – Nastąpiła przerwa, po której spokojny do tej pory głos zabrzmiał o wiele bardziej nerwowo. – Słuchaj! Wiem, że tam jesteś. Jadę do ciebie. Musimy porozmawiać. Zanim przebrzmiało ostatnie zdanie, odsunęła krzesło i odszukała buty. Kanapka z boczkiem została odłożona, kluczyki znalezione, portmonetka sprawdzona, a wełniany sweter przykrył bawełnianą bluzeczkę. Nadeszła pora, żeby zmienić klimat. Nie cierpiała rozmów, które towarzyszą rozstaniom; nienawidziła niedwuznacznego wyrazu twarzy u mężczyzn, których zawiodła. Wszystkie jej dotychczasowe związki zakończyły się w podobny sposób: dzwonił telefon, a potem były już tylko wyrzuty sumienia i poczucie winy. Jak miała wytłumaczyć mężczyźnie, że nic do niego nie czuje, choć sama nie wie dlaczego? Na to ostatnie pytanie nie potrafiła odnaleźć odpowiedzi, wobec czego traciła fortunę na coraz to lepsze automatyczne sekretarki. Chciała odgrodzić się nimi od odpowiedzialności. A Strona 7 kiedy, jak w przypadku Mike’a Hollistera, grożono jej odwiedzinami w mieszkaniu i otwartą konfrontacją, zmykała do lasu. Słońce w południowej Kalifornii prażyło bardziej, niżby sobie tego życzyła. Ignorując majową porę i temperaturę przekraczającą dwadzieścia stopni Celsjusza, Tessa nie zrezygnowała ze swetra. Czuła się zbyt wyeksponowana, gdy od zewnętrznego świata oddzielała ją zaledwie pojedyncza warstwa tkaniny. Honda civic była jej dobrą przyjaciółką. W odróżnieniu od tych zdradzieckich samochodów w filmach, które zawsze odmawiają posłuszeństwa, gdy trzeba ulotnić się z heroiną, jej honda zrywała się do biegu tuż po przekręceniu kluczyka w stacyjce. Dokąd jechać? Marzyła o zieleni, ale nie tej chemicznie podkolorowanej, przygotowanej pod budowę domu, ani też tej wypielęgnowanej i przystrzyżonej, jak na polu golfowym Mission Gorge. Pragnęła świeżej, żywej zieleni. Zjechała na Texas Street, zostawiła za sobą University Heights i skierowała się na wschód autostradą numer 8, mijając szereg hoteli, supermarketów, kręgielni i szkółek golfowych. W sobotni ranek na trasie było w miarę spokojnie. Na niebie dominował typowy dla południowej Kalifornii odcień błękitu, którego nie mąciła najmniejsza chmurka. Promienie słońca wpadały przez boczną szybę do wnętrza pojazdu, grzejąc jej ręce i twarz. Gdzieś w głębi duszy cieszyła się z tej ucieczki. Wydawało jej się, że w życiu tylko wtedy czuła się świetnie, kiedy dokądś podróżowała. Przy odrobinie szczęścia mogła przeżyć kilka minut– czasem nawet godzin – euforii związanej z oczekiwaniem na dotarcie do celu, pozwalającej zapomnieć o wszystkim z wyjątkiem samej jazdy. Zawsze jednak z chwilą dojechania na miejsce czuła lekki niedosyt, jakby kres jej podróży leżał znacznie dalej. W czasie jazdy poczuła w skroniach delikatny szum i ostry pisk, jakby ktoś przejechał paznokciami po tablicy. Przeraziła się nie na żarty. Tylko nie teraz, nie dziś! Od tak dawna dobrze się czuła, że zaczęła wierzyć, iż wyzdrowiała. Dodała gazu z nadzieją, że ucieknie od tego hałasu. Doświadczenie nauczyło ją, że im szybciej jedzie i dłużej siedzi za kierownicą, tym mniej dokucza jej tinnitus. Właśnie: tinnitus, brzęczenie w uszach. Po raz pierwszy dolegliwość tę stwierdzono u Tessy w wieku pięciu lat, na krótko przed tym, jak jej rodzina przeniosła się z Anglii do Ameryki. Doskonale pamiętała zielony skrawek ziemi, uchodzący wówczas za ich ogródek. Siedziała na trawie, zaciskała piąstkami uszy i pytała matkę, kiedy “skończy się to buczenie”. Czuła się, jak gdyby ktoś umieścił w jej głowie malutki dzwoneczek. Hałas nie ustawał. Po tygodniu wezwano lekarza rodzinnego. Doktor Bodesill był rosłym mężczyzną z czerwonym nosem, pachniał porto i wykazywał upodobanie do jaskrawoczerwonych, dzierganych kamizelek. Po kilku dostojnych ,,hymknięciach” i ,machnięciach” stwierdził, że dziewczynka powinna udać się do Londynu i poddać badaniu u specjalisty. Dziesięć dni później opatulono Tessę ciepłym zimowym płaszczem (na przekór Strona 8 upalnej pogodzie), włosy zaczesano do tyłu, podciągnięto rajstopy i zaprowadzono na dworzec kolejowy, nie zważając na gwałtowne protesty. Tessa polubiła jazdę pociągiem. Podczas dwugodzinnej podróży miarowy stukot metalowych kół toczących się po szynach i wielotonowy odgłos silnika skutecznie tłumiły tinnitusa. Na tyle skutecznie,że gdy dotarli do Londynu, była przekonana, iż dzwonienie w uszach ustało. Kiedy pociąg wjeżdżał na Victoria Station, dziewczynka odwróciła się do matki. – Mamusiu, znikły hałasy. Matka osłupiała: po zamówieniu wizyty u specjalisty w Londynie i męczącej jeździe pociągiem jej krnąbrna i niewdzięczna córka miała czelność zauważyć, że dobrze się czuje! Na szczęście kolejarz z gwizdkiem oszczędził jej upokorzenia, jakiego by doświadczyła, pojawiając się u lekarza z cudownie uleczonym dzieckiem. Do końca życia Tessa będzie pamiętać dźwięk tamtego gwizdka. Jeszcze na stacji w Stoke ktoś uchylił okno, które nadal było otwarte, kiedy w Londynie kolejarz spacerujący wolnym krokiem po peronie czwartym przystanął w odległości trzech stóp od lewego ucha dziewczynki i dmuchnął potężnie w swój profesjonalny, kolejarski gwizdek. Poczuła się, jakby ktoś nożem przepołowił jej ucho, rozdzielając nerwy, tkankę i membranę, a cały mózg, nie – cała jej osobowość, zatrzęsła się pod wpływem strasznych wibracji, które wywołała praca wielkiego metalowego urządzenia, umieszczonego w głowie. Krzyczała histerycznie, błagając matkę, żeby uciszyła ten hałas. Kilka godzin później dowiedziała się, że wrzeszcząc, tylko pogarszała swój stan. Zanim dotarli na Harley Street, matka związała jej ręce na plecach żółtym, nylonowym szalikiem. Tym sposobem zdołała powstrzymać dziecko od okładania się pięściami po skroniach. Specjalista, otolaryngolog o nazwisku Hemsch, dał Tessie środek na uspokojenie, szklankę lemoniady i pluszowego misia, którego mogła przytulać podczas oględzin. W ciągu następnej godziny uszy dziewczynki zostały poddane badaniu wiązkami światła i różnymi metalowymi przyrządami, natomiast słuch sprawdzono za pomocą ciągu nisko- i wysokotonowych dźwięków. Pucułowata pielęgniarka z chłodnymi dłońmi pobrała próbki krwi i moczu. Doktor Hemsch wnioski ze swych badań przekazał osobno matce i córce. Tessa będzie mu dozgonnie wdzięczna, że to właśnie z nią porozmawiał w pierwszej kolejności. – Tesso – powiedział, pochylając się nad nią i zdejmując okulary, dzięki czemu ujrzała przyjacielski wyraz jego błękitnych oczu – cierpisz na coś, co my nazywamy tinnitusem. Oznacza to, że słyszysz w uszach ciągłe brzęczenie. Zdarzy się jeszcze nieraz (tak jak na dworcu, kiedy kolejarz zagwizdał w gwizdek), że hałas będzie głośniejszy. Będą także chwile, kiedy niemal umilknie. – Lekarz dotknął ramienia dziewczynki. – Ty i ja, Tesso, będziemy odtąd jedną drużyną. Musimy uchronić cię od głośnych dźwięków, jak ten gwizdek Strona 9 na peronie. Mimo że nie wiadomo, co wywołuje tinnitusa, jedno jest pewne: hałas pogarsza sprawę. – Może pan zrobić, żeby hałas zniknął? – zapytała Tessa, ośmielona tym podniecającym faktem, że będzie wraz z doktorem Hemschem w jednej drużynie. Lekarz spojrzał jej prosto w oczy. – Nie mogę nic zrobić, żeby zniknął hałas. Mogę tylko złagodzić jego oddziaływanie, a jeżeli tinnitus nie zechce dobrowolnie ustąpić, będziemy musieli zastanowić się wspólnie nad dalszym postępowaniem. Tessa uśmiechnęła się kwaśno, wyprzedzając jadącą lewym pasem czarną półciężarówkę. Nie miała okazji być w jednej drużynie z doktorem Hemschem. Wkrótce po tamtej pierwszej wizycie przeniosła się wraz z rodzicami do Nowego Jorku. Tinnitus ustąpił w ciągu dziewięciogodzinnego lotu, by powrócić siedem lat później, budząc przyjemne wspomnienia o niebieskookim lekarzu i pielęgniarce z chłodnymi dłońmi. Kierowca pick-upa przyspieszył i z hukiem silnika wyprzedził ją po wewnętrznym pasie. Kiedy samochód wysforował się przed hondę, zobaczyła nalepkę na tylnym zderzaku. Czarnym, tłustym drukiem wypisano: NIE KUPUJĘ, TYLKO TWORZĘ. Instynktownie zwolniła. Wiedziała, że przekracza dozwoloną prędkość. Nic na to nie mogła poradzić. Kiedy zdawała na prawo jazdy, tinnitus dał o sobie znać i szybko zauważyła, że im mocniej wciska pedał gazu, tym głośniej pracuje silnik. Najlepszym sposobem na tinnitusa było zagłuszenie wysokotonowego jazgotu w uszach hałasem równie głośnym, ale o niskiej częstotliwości. Teoria mówiła, że takie dźwięki powinny się nawzajem wykluczyć. Praktyka nie potwierdziła tej teorii do końca, niemniej Tessa czuła ulgę. Czasem większą, czasem niniejszą. Zauważywszy znak informujący o zjeździe na I-15 w kierunku północnym, zjechała na lewy pas i ustawiła się tuż za czarnym pick-upem. Dokładnie w chwili, gdy żółta honda znalazła się za półciężarówką, zabłysły światła stopu. Przyhamowała gwałtownie. Chociaż droga była wolna, światła mrugnęły jeszcze dwukrotnie, każąc jej powtórnie zwolnić. Zgodnie ze znakiem drogowym skrzyżowanie z I-15 znajdowało się ćwierć mili dalej. Kiedy znów spojrzała przed siebie, poczuła w głowie dojmujące brzęczenie. Pick-up raz jeszcze błysnął czerwienią świateł. Z całej siły nacisnęła na hamulce. Pasy bezpieczeństwa wpiły się w ciało. Kierowca półciężarówki uśmiechnął się we wstecznym lusterku. Miał ciemne wąsy, podwójny podbródek i małe, wypełnione bielą zębów usta. Tessa zawrzała gniewem. Korciło ją, żeby staranować pick-upa, a potem wyprzedzić go i zajechać mu drogę. Wówczas przypomniała sobie dawno usłyszane słowa: “Spokojnie, Tesso, tylko spokojnie. Lekarz powiedział, że nie wolno ci się denerwować, bo powrócą hałasy”. Lata spędzone na ćwiczeniu samokontroli wycisnęły na niej swe piętno: zwolniła do pięćdziesięciu mil na godzinę. Półciężarówką najwidoczniej także zamierzała skręcić. Tessa trzęsła się ze zdenerwowania. Nieznośne buczenie zdawało się rozsadzać skronie. Strona 10 Uzmysłowiła sobie nagle, że nie pragnie już skręcać na północ i wlec się potulnie za pick- upem, przeżywając własną porażkę. Spoconymi dłońmi przekręciła kierownicę i wyprowadziła samochód z pasa zjazdowego z powrotem na “ósemkę”. Wściekła na samą siebie poczuła, że tinnitus przystępuje do kolejnego natarcia. Sprawa wydawała się beznadziejna: miała się nie denerwować, ale sam ten fakt napełniał ją jeszcze większą złością. Honda pędziła na wschód. Mijała kliniki, hale wypełnione artykułami przemysłowymi i ciągi budynków oferujących na wyblakłych afiszach “przeprowadzkę i telewizję kablową gratis”. Przyspieszając do siedemdziesiątki, Tessa próbowała uspokoić się i pozwolić, by warkot silnika ulżył jej zszarganym nerwom. Nie miała pojęcia, dokąd zmierza. Początkowo kierowała się do Mission Trails z ich sędziwymi dębami i sosnami oraz siecią dróżek przecinających cieniste dolinki i piaszczyste wzgórza. Teraz po prostu jechała na wschód. Incydent z pick-upem wyprowadził ją z równowagi. Usiłowała zapanować nad sobą, ale tinnitus – brzęczenie w uszach, które powracało do jej życia niczym fala przyboju – stawał się coraz bardziej nieznośny. “Kojąca muzyka – stwierdził jej ostatni lekarz – pomoże pani, kiedy powróci to dzwonienie”. Doktor Eagleman wręczył jej kasetę z czymś zatytułowanym Ocean zdrowia, za co miesiąc później policzył sobie dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów. Nagranie sprowadzało się do odgłosów fal uderzających o brzeg, przeplatanych kiepską muzyką New Agę, która pasowałaby do poczekalni lotniczej w jakimś małym miasteczku. W schowku w drzwiach Tessa odnalazła Ocean zdrowia. Kładąc pudełko na tablicy rozdzielczej, wyciągnęła kasetę z okładki w niebieskie paski i pociągnęła za taśmę, która przy wtórze szumu obracających się rolek wylała się z plastikowej oprawki brązowym, błyszczącym strumieniem. Przyciskając kasetę do kierownicy, Tessa ciągnęła i ciągnęła, aż wyciągnęła wszystko. Na widok taśmy, wijącej się na kolanach niczym spaghetti, wyszczerzyła zęby. A jednak okazało się, że Ocean zdrowia doktora Eaglemana posiada jakieś właściwości terapeutyczne- trzeba jedynie wiedzieć, gdzie ich szukać. Na wszelki wypadek rzuciła pustą kasetę na tylne siedzenie. Tak, teraz czuła się znacznie lepiej. Honda civic wciąż gnała na wschód, zostawiając za sobą La Mesa i rozłożyste El Cajon. Tessa, którą podbudował ten drobny akt wandalizmu, zaryzykowała i włączyła radio. Z głośników popłynęła jakaś klasyczna muzyka – chyba Bach. Jej ojciec wiedziałby to na pewno. Oparła się wygodnie, postanawiając delektować się urokami jazdy. Szpitale, sale gimnastyczne i sklepy z meblami ustąpiły miejsca pawilonom samoobsługowym, sklepom z bronią i wywieszkom zapraszającym na wyprzedaż towarów. Autostrada przeszła w zwykłą dwupasmówkę, która zaczęła się wspinać na wzgórza Alpine. Mimo że jechała siedemdziesiątką, wibrujące, metaliczne dzwonienie przybrało na sile. Dźwięk ów zdawał się wypychać skórę na jej głowie, jakby chciał wydostać się na powierzchnię. Podkręciła nieco Bacha i spróbowała skierować myśli na odmienne tory. Strona 11 O tej porze Mikę Hollister powinien zjawić się u jej drzwi. Jakiż on był grzeczny! Z pewnością zapuka delikatnie, choć będzie wiedział, że przed nim uciekła. Tessa miała wyrzuty sumienia, gdyż bardzo lubiła Mike’a. Ten przykładny ojciec czteroletniej córki był miły w obyciu i podzielał jej zainteresowania iluminowanymi rękopisami. To dzięki nim się poznali: na wystawie średniowiecznych ksiąg kanonicznych, zorganizowanej przez Muzeum Sztuki w San Diego. Mikę pracował tam jako kustosz. Kiedy Tessa sięgnęła po jeden z niedużych, oprawnych w skórę modlitewników, Mikę upomniał ją, by nie dotykała eksponatów. Za karę musiała zjeść z nim obiad (a także z jego córką). Tessa z uśmiechem na ustach pokonywała kolejne zakręty. Nie rozumiała, dlaczego czuje tak wielką potrzebę, aby z nim zerwać. Droga omijała niektóre wzgórza, inne natomiast przecinała, wijąc się wzdłuż oszałamiających przepaści i wysokich, poszarpanych ścian skalnych. Zrobiło się bardziej stromo, musiała więc zredukować do trójki. Skrzynia biegów zazgrzytała i grymas bólu wykrzywił jej twarz: hałas w uszach wzmógł się znacząco, przypominając czyjeś przeraźliwe zawodzenie. Dlaczego jej stan się pogarszał? Nie zrobiła nic, co mogłoby się do tego przyczynić. Od czasu przeprowadzki do San Diego (czyli od siedmiu lat) owo irytujące wrażenie dokuczało jej jedynie w chwilach, gdy musiała skupić na czymś uwagę, na przykład przy wypełnianiu deklaracji podatkowej lub przy próbie skopiowania skomplikowanego wzoru, który w jakiś szczególny sposób ją zaciekawił. Wzory były jej pasją: celtyckie ozdoby, kobierce z Bliskiego Wschodu, wiktoriańskie kafelki, rzymskie mozaiki – wszystko to, gdzie powtarzające się kształty tworzyły deseń. Za każdym razem, gdy napotkała jakiś złożony wzór, starała się go odrysować. Niemniej jednak w pewnym momencie żmudnej procedury – gdy tak ją pochłaniała praca, że zaczynała postrzegać sens ukryty za siatką przecinających się linii i rozumieć zamierzenia artysty – dzwonienie w uszach nieznacznie się nasilało. Delikatne, wyczuwalne dłonią tętno stanowiło ostrzeżenie. Już dawno zrezygnowała ze zbyt ambitnych przedsięwzięć. Podziwiała tylko wzory, co najwyżej wodząc bezmyślnie wzrokiem wzdłuż niektórych co ciekawszych konturów. Szarpnęła kierownicą w lewo. Zamyśliła się i honda zaczęła zjeżdżać na prawe pobocze. Padające na asfalt cienie zawężały drogę. Poniżej, w ciemnej dolinie, rósł świerkowy bór; wyglądał jak łoże nabijane gwoździami. Brzęczenie wydostało się z uszu Tessy na zewnątrz i utworzyło jakby obręcz wokół jej czoła. Ta przeraźliwa migrena była tysiąc razy gorsza od zwykłego bólu głowy. Zagryzła wargi, lecz ani na moment nie odwróciła wzroku od czarnej wstęgi asfaltu. Otaczał ją pierścień zieleni. Wzgórza i doliny były najeżone świerkami. Zarośla tłoczyły się wokół, jakby miały zamiar wedrzeć się na jezdnię. Choć od niemal dziesięciu lat nie Strona 12 zapuszczała się “ósemką” tak daleko na wschód, pamiętała, że droga prowadzi środkiem Lasu Narodowego Cleveland. Sądząc z wyglądu drzew, musiała być blisko. Znak po lewej stronie drogi witał przyjezdnych w Alpine. Pod nazwą miejscowości znajdowała się informacja o liczbie mieszkańców, lecz dla niej nie układało się to w żadną sensowną wartość. Tinnitus rozcinał umysł niczym obosieczny miecz. Coś czerwieniło się na jej kolanach. Spoglądając na żałosne szczątki taśmy magnetofonowej, ujrzała wolno wsiąkającą w materiał dżinsów kroplę krwi. Wierzchem dłoni przetarła podbródek. Na skórze pozostały czerwone plamy. Musiała przegryźć wargę. Nie ulegało wątpliwości, że powinna się natychmiast zatrzymać, na przykład zjeżdżając do jednej z utrzymanych w starym stylu przydrożnych knajpek z drewnianymi poddaszami i staroświeckimi szyldami, które oferowały świeże ciastka, gorącą kawę oraz chwilę wytchnienia. “Zażyj dwie tabletki tylenolu, rozmasuj obolałe skronie, zamknij oczy i poczekaj, aż ustanie hałas” – pomyślała. Mimo wszystko postanowiła jechać dalej. Z każdą chwilą pogłębiała się przepaść między tym, co uznawała za konieczne, a tym, co robiła. Dzwonienie w uszach już nie tylko irytowało, ale wbijało się klinem, jakby chciało rozdzielić rozsądek od działania. Honda przemknęła przez Alpine i zanurzyła się w porastające wzgórza lasy. Tessa podejrzewała, że tinnitus przejął od niej kierownicę. Brała ostro zakręty, z rajdową precyzją wymijała przyczepy kempingowe. Gaz, hamulec, zakręt. Nie miała doświadczenia wjeździe samochodem po tak stromych wzniesieniach, tymczasem zmieniała biegi ze zręcznością tutejszego mieszkańca. Kiedy jej oczy wypatrzyły zjazd, skręciła bez wahania. Wycie syren targało na strzępy jej myśli, więc nie miała ochoty zastanawiać się nad swoim postępowaniem. Jechała dalej. Po opuszczeniu dwupasmówki zagłębiła się w leśne ostępy. Asfalt zniknął, a zamiast niego pojawił się żwir, który ostatecznie ustąpił miejsca zwykłej ścieżce myśliwskiej. Całe armie oklapniętych świerków blokowały dostęp promieni słonecznych i odcinały drogi ucieczki. Tessa nie miała wyboru – musiała brnąć głębiej w las. Kiedy zerknęła we wsteczne lusterko, drzewa zdawały się wychodzić na dróżkę i zamykać ją w potrzasku. Buczenie w skroniach stawało się nie do zniesienia. W oczach zakręciły się łzy. Co się z nią działo? Nigdy jeszcze hałas ten nie był tak dokuczliwy. Na wprost ujrzała skupisko wierzb i dębów. Szerokie, przysadziste pnie wyglądały na schron otoczony zdyscyplinowanym wojskiem świerków. Wypatrzyła rozwidlenie ścieżki i bez namysłu skręciła w stronę dębów. Gdy tylko pogrążyła się w cieniu, temperatura we wnętrzu pojazdu wyraźnie spadła, a widoczność tak zmalała, że południe zdawało się przechodzić w zmierzch. Zadrżała na widok ścieżki, która się rozszerzyła, zatoczyła półokrąg i gwałtownie urwała. Tessa zatrzymała hondę i zaczęła rozcierać skronie. Palcami wyczuwała szalone tętno. Musiała wysiąść. Strona 13 Drzwi samochodu zaskrzypiały przy otwieraniu, co dodatkowo wzmogło tinnitusa. Przeżywała katusze. Przedzierała się między drzewami, nieświadoma celu swojej wędrówki. Niebo zasłaniał baldachim wierzb i dębów, które zdawały się rosnąć tym ciaśniej, im więcej łez napływało jej do oczu. Szła bardzo długo, gubiąc ścieżki i znajdując nowe, brnąc przez zarośla i wysoką trawę. Ból głowy kierował nią niczym sznurek marionetką. Nogi zdążały tam, gdzie rozum wcale nie zamierzał iść; oczy rozróżniały kształty, których nie potrafiła nazwać. Straszliwy, nieznośny hałas przejął kontrolę nad Tessą McCamfrey. Przestała być dwudziestosześcioletnią kobietą, pracownicą Clairmont Telesales i posiadaczką mieszkania pozbawionego opieki i umeblowania. Była teraz dzieckiem, które pragnęło pocieszenia. Kiedy wspięła się na niewielkie wzniesienie i natrafiła na polanę, znalazła to, czego szukała. Leżały w żółtej trawie między zeschniętymi krzakami, tworząc przeróżne kształty i wzory niczym klocki porozrzucane na podłodze w dziecięcym pokoiku: setki szarych pudełek. Wszystkie były otwarte. Ich zawartość ktoś poukładał w stosy, które gdzieniegdzie rozsypały się pod własnym ciężarem. Gdy tylko je zobaczyła, hałasy umilkły. Strona 14 ROZDZIAŁ DRUGI Deveric, królewski doradca, uczony w starożytnych pismach i mistrz zapomnianych wzorów, pochylił się nad stołem i przycisnął rękę do piersi. Strużka ciemnej krwi sączyła mu się z nosa. Spływając wzdłuż jednej z głębokich zmarszczek, pokrywających całą twarz starca, kropelka dotarła do podbródka, skąd spadła na iluminację, której dotykał lewą ręką. Krew poplamiła zarówno manuskrypt, jak i skórę dłoni. Wróżbę tę mądry Deveric mógł zinterpretować tylko w jeden sposób: więcej wzorów nie namaluje, ten będzie ostatni, a równocześnie najlepszy. Ślęczał nad nim pięć dni i pięć nocy, choć sędziwe oczy odmawiały posłuszeństwa. Początkowo nad drżeniem rąk panował, korzystając z narkotyków, później musiał zwrócić się o pomoc do asystenta. W tej jednej iluminacji zawarł wszystkie ze znanych mu wzorów. Nie pominął żadnej reguły, właściwym zestawem linii oddzielając wszelkie przeplatające się z sobą przejawy życia roślinnego oraz zwierzęcego. Wszystko – symetrie, powtórzenia kształtów i kolorów, zwierciadlane odbicia motywów i symboli – zostało dopracowane w najmniejszym szczególe. Iluminację tę nasycił wielką mocą: wystarczającą, żeby pokonać magię Rozdziału. W tym pełnym zakamarków pomieszczeniu, gdzie szczątki wszystkich światów gromadziły się równie cicho i nieubłaganie, jak kurz na parapecie kominka, coś się poruszyło. Deveric czuł, że to rośnie; każde pociągnięcie piórem stanowiło wezwanie, przy każdym zwrocie zaostrzonej końcówki atrament ukazywał coś niezamierzonego. Wzory o takiej złożoności, że oko nie umiało ich ogarnąć, połączone z symbolami o tak dużej wymowie, że samo ich wykreślanie wydawało się świętokradztwem, przydawały iluminacji blasku. Nie chodziło tu wcale o światło, jak by sugerowała nazwa, ale o prawdę, moc i znaczenie. Wzór, będący filigranową mozaiką pętli, kształtów i barw, był zarówno dziełem sztuki, jak i magicznym wytworem. Ażeby go stworzyć, Deveric musiał zaprząc do pracy całą swą osobowość; jego serce, umysł i dusza wpisały się między linie. Jakże stosownym wydawało się, by jego krew je oblała. – Panie mój? – rozległ się cichy, niezdecydowany głos. – Panie mój, dobrze się czujesz? Deveric usłyszał wszystkie słowa, zrozumiał ich znaczenie, lecz nie zdołał wykrztusić odpowiedzi. Sędziwe serce zabiło po raz ostatni. W momencie wykreślenia zamykającego znaku, w chwili ukończenia wzoru, serce pękło na dwoje. Wypełnił swoją powinność, wyrysował fundament, na którym będzie można zbudować nadzieję. Świat ciepłych poranków i chłodnych wieczorów pozostał daleko za nim. W udziale Strona 15 przypadło mu szczęśliweżycie: miał dzieci, wnuki i kochającą żonę. Gdyby tylko synowie byli nieco bardziej uprzejmi, o cóż więcej mógłby prosić? – Panie mój! Zbudź się! Proszę, zbudź się! Deveric uśmiechał się. Jego asystent, Emith – zacny człowiek, którego miłości i lojalności nikt nie kwestionował, który dwadzieścia dwa lata życia poświęcił służbie swemu panu – nie miał pojęcia, jaka moc została przed chwilą przywołana. Plątanina wzorów – pasemka rozwidlające się i z powrotem schodzące na całej powierzchni pergaminu, kształty ścigające się na krawędziach, nici niemal stykające się z sobą – stanowiła klucz całego zamysłu. Emith jednakże widział tylko linie. Ból przeszył zwiotczały mięsień, stanowiący niegdyś serce Deverica. Będzie tęsknił za swym starym asystentem. Teraz już mógł tylko żywić nadzieję, że ten końcowy wzór wchodzący w skład większej całości, nad którą pracował przez ostatnich dwadzieścia jeden lat, wypełni swoją misję: połączy tych, którzy zdołają pomścić potworne krzywdy i przywrócić ład. Tego dnia pewien człowiek zasiądzie na tronie w kraju po wschodniej stronie gór. W ciągu pięćdziesięciu długich lat w Garizonie panowało bezkrólewie – i nie bez powodu: dynastia władająca tym krajem niszczyła ziemię z bezmyślną pasją huraganu. Nawet teraz ten, który miał zasiąść na tronie, kierował swój wzrok na zachód, choć Kolczasty Wieniec nie spoczął jeszcze na jego głowie. Deveric wiedział, do czego dąży ów człowiek. Znał jego naturę. Mętnym wzrokiem policzył krople krwi, które ściekły z jego podbródka. Było ich pięć: trzy na pergaminie, dwie na dłoni. Kiedy świat przysłoniła mu mgła, asystent zaczął biegać w kółko i biadać, a posłaniec pognał zawiadomić lekarza i rodzinę – Deveric zrobił ostatnią rzecz w życiu. Odwróciwszy dłoń wierzchem do dołu, wtarł w pergamin dwie krople jeszcze nie zakrzepłej krwi. Stało się. Pięć kropel krwi na iluminacji. Pięć kropel krwi na wzorze zabarwionym złotem korony, błękitem morza i zielenią lasu. Akty własności domów, akcje i obligacje, odznaczenia wojenne, świadectwa ślubu, nagrody dla pracowników miesiąca, dyplomy szkolne, książeczki adresowe, listy miłosne, listy z pogróżkami, rysunki dzieci, wsuwki do włosów, wyblakłe wstążki, zdjęcia, filmy wideo i kartki z życzeniami. Tessa siedziała na żółtej trawie w otoczeniu smukłych świerków, przeglądając zawartość skrytek depozytowych. Papiery i zdjęcia, leżące na wierzchu stosów, wyblakły na słońcu. Te natomiast, które znalazły się na samym dnie, na ziemi, były mokre i pokryte niebiesko-czarną pleśnią. Ledwie je ujrzała, Tessa zrozumiała, z czym ma do czynienia: z depozytami skradzionymi z banku w Chula Vista. Szybko też zorientowała się, że wszelkie cenne przedmioty zostały usunięte. Nie znalazła żadnych klejnotów rodowych, biżuterii ani pieniędzy. Żadnej gotówki, monet, weksli czy złota. Pozostały wyłącznie papiery, książki i fotografie. Strona 16 Przeglądając je, poznawała właścicieli tych drobiazgów. Skrytka rodziny Sanchezów była świadectwem ich radosnego życia; cała piątka uśmiechała się do Tessy z fotografii z rodzinnych zjazdów, przyjęć zaręczynowych, spartakiad szkolnych i wakacji w Disneylandzie. Dosyć miła rodzinka z szerokimi czołami i prostymi ramionami. Ojciec spłacił drugą ratę za dom. Skrytka Lilly Rhodes pachniała fiołkami. Wycinek z gazety głosił: DEBIUTANTKA SEZONU. Data wskazywała na zimę 1938 roku. Drugi wycinek mówił o jej mężu, pilocie myśliwca, który został zestrzelony nad kanałem La Manche w 1944 roku. Zdjęcie przedstawiało parę nowożeńców: ramiona Charlesa i Lilly dotykały się wzajemnie, kiedy pochylali się, by podzielić tort. Lilly wyglądała jak Rita Hayworth. Gary Ubois już nie żył. W jego skrzynce znajdowała się kserokopia aktu zgonu. Był lekkoatletą. Dziesiątki zdjęć przedstawiały, jak się rozgrzewał przed wyścigiem, kucał przy starcie, przebiegał linie mety, wznosił puchary przed małymi, ale rozentuzjazmowanymi grupkami sympatyków. Dno skrzynki zaścielały równiutko ułożone świeczki urodzinowe. Było ich dziewiętnaście. Po jednej za każdy rok życia. Tessa poczuła się jak szpicel. Podpatrywała, czytała, szukała i odrzucała, oglądając wszystko, co wpadło jej w ręce. Nie umiała nad sobą zapanować. Wiedziała, że postępuje niewłaściwie, lecz na widok kolejnego złożonego dokumentu, raportu bądź testamentu ogarniał ją szał “zdobywania wiedzy”. Ci ludzie stanowili teraz jej własność. Poznała ich stan cywilny, majątek, stopnie naukowe i wszystkie tajemnice. Mijała godzina za godziną. Cienie zaczęły wypełniać polanę, ona jednak nie zauważała niczego, prócz świstków, które akurat trzymała w dłoni. Raz była detektywem badającym ślady, drugim razem dzieckiem szukającym łakoci. Natrafiła na małżonków, którzy mieli odrębne skrytki. On w swojej przechowywał wszystkie listy miłosne od żony, spięte atłasową wstążką; ona w swej umieściła zdjęcia wykonane polaroidem, które przedstawiały ją nagą obok innego mężczyzny. Tessa jak w transie przyklękła przy ostatniej stercie, zawierającej głównie koperty, notatniki, kartki z życzeniami i wydruki komputerowe, czyli nic nadzwyczajnego. Stosowała się tylko do jednej zasady: jeśli koperta była zaklejona, nie zaglądała do środka (chociaż wiedziała, że to czysta hipokryzja). Skoro ktoś postanowił zabezpieczyć swą własność, nie dowierzając nawet bankowej rękojmi, szanowała jego życzenie. Włamywacze i tak otworzyli większość z kopert. Te większe, które mogły zawierać biżuterię bądź gotówkę, zostały rozerwane, a ich zawartość – nerwowo rozgrzebana – wybrzuszała papier, podczas gdy taśma sklejająca brzegi powiewała smutno na wietrze. Ostatnia sterta została przeszukana nader skrupulatnie. Tessa przejrzała raport ze sprzedaży, świadectwo adopcji z dołączonym kompletem dokumentów, zbiór przyklejonych do jasnożółtych kartoników much wędkarskich i kilka starych czasopism z młodymi Strona 17 aktorkami z lat pięćdziesiątych, ubranymi w stroje kąpielowe i pierzaste boa. Zabawne, co też cenią sobie niektórzy ludzie. W całej tej pryzmie szpargałów tylko jedna koperta wydawała się nietknięta: duża, szara, wciśnięta między kartoniki z muchami a dokumenty adopcyjne. Podświadomie czuła, że tę kopertę coś wyróżnia od reszty papierów. Była niezwykle krucha, i delikatnie zabarwiona. Rozejrzała się wokół, sprawdzając najbliższe pudełka. Nie dało się jednak ustalić, z której skrytki pochodziła. Przy powtórnych oględzinach dostrzegła w prawym górnym rogu, tam gdzie powinien znajdować się znaczek, rozmazany odcisk kciuka. Podobny odnalazła na wycinkach z gazet Lilly Rhodes i rodzinnych fotografiach Sanchezów. Ślad ten mógł zaprowadzić do złodzieja. Człowiek, który pootwierał te skrytki i przetrząsnął ich zawartość niczym poszukiwacz wypłukujący złoto w strumieniu, pobrudził palce atramentem wszystkich dokumentów, jakie wpadły mu w ręce. Pocąc się na myśl o ukrytych skarbach, pozostawił na papierach świadectwo swojej zbrodni. Dłonie Tessy były suche i chłodne. Gdy przyglądała się papierowi, zerwał się wiatr i uniósł skrzydełko pokrytej starym klejem koperty. Westchnęła ze zdziwienia. Ktoś ją jednak otwierał! Chwyciła za rogi i potrząsnęła, lecz nic nie wyleciało. Rozczarowana, włożyła palce do środka i zajrzała. Koperta była pusta. Mimo to coś się nie zgadzało. Zważyła papier na dłoni: jeden z narożników nieznacznie ciążył ku dołowi. Ogarnęła ją euforia. Rozdarła kopertę na dwie części. Papier poddał się z dziwnie dźwięcznym odgłosem, podobnym do grzechoczących na dnie słoika szklanych paciorków. Po odrzuceniu jednej części zajrzała do wnętrza drugiej. Promienie popołudniowego słońca zdołały jakoś dotrzeć na samo dno. Na pierwszy rzut oka nie było tam niczego prócz zwyczajnych bruzd i pofałdowań. Patrząc jednak uważniej, można było zauważyć dziwnie nabrzmiałe dno, jakby coś się pod nim chowało. Serce Tessy zabiło żywiej. Po raz drugi rozdarła kopertę, tym razem przez środek. Coś rozbłysło złotym światełkiem i na jej udzie wylądował dość ciężki – jak na swoje niewielkie rozmiary – przedmiot. Był to pierścień utworzony z przeplatających się złotych nici, tworzących niezwykle skomplikowany wzór. Ugrzązł tak głęboko w narożniku koperty, że uszedł uwagi złodziei. Tessa podniosła błyskotkę. Dokładniejsze oględziny wykazały, że nici są zaopatrzone w kolce. Pierścień stanowił miniaturowy zwój kolczastego drutu, splątanego niby kłębowisko zamroczonych dymem węży; co ciekawe, nie odbijał światła, lecz je rozpraszał! Tessa zamrugała. Z niemałym trudem skupiła uwagę na zawiłym wzorze. Kiedy chłodny podmuch zachodniego wiatru poruszył gałęziami drzew, była gotowa do działania. W głębi duszy tego oczekiwała. Strona 18 Coś się chowało wewnątrz tych, złotych zwojów; gdyby tylko zdołała zapanować nad sobą i skoncentrować uwagę na pierścieniu, z pewnością by to coś odkryła. Usłyszała ciche brzęczenie, niepodobne do poprzedniego wysokiego, drażniącego jazgotu; przypominało raczej szum muszli trzymanej przy uchu. Bawiła się pierścieniem. Złoto wiło się i przeplatało bez początku i końca. W jej posiadaniu znalazł się niewątpliwie starożytny klejnot, ale nie miała pewności co do epoki i stylu, w jakim go wykonano. Jego wygląd przywodził na myśl orientalne wzorce, lecz przeplatające się nici wskazywały raczej na Celtów. Samo wykonanie zapierało dech w piersiach: pierścień musiał być arcydziełem wielkiego mistrza w złotnictwie. Zastanawiała się, jak będzie się prezentował na dłoni (i czy w ogóle wejdzie na jej palec). Ukojona dźwiękiem morskich fal i romantycznym widokiem ostatnich promieni słońca, rzucających długie cienie na polanę, postanowiła przymierzyć pierścień. O godzinie piątej po południu, w piąty dzień piątego miesiąca w roku, Tessa McCamfrey uniosła dłoń i wsunęła złotą błyskotkę na palec. Nie czuła ukłucia kolców, dopóki pierścień nie znalazł się na właściwym miejscu. Złoto, ślizgając się po skórze (miała wrażenie, że pieści ją chłodna dłoń), swobodnie minęło paznokieć i kostkę, aż znalazło się u szerszej podstawy palca. Dopiero wtedy pokazało zęby. Tessa poczuła lekkie ukłucie, później następne, następne i następne. Po chwili ciernie wpiły się boleśnie w ciało. W jakiś dziwny sposób kolce – dotychczas zwrócone na zewnątrz – skierowały się do środka. Nigdy dotąd nie czuła podobnego bólu. Przeszył ją dreszcz, jakby bosą stopą stanęła na zimnej posadzce lub włożyła rękę pod strumień wrzącej wody. Ale nie tylko. Przypomniały jej się średniowieczne zapiski mówiące o wyrafinowanym, oświecającym bólu. Straciła oddech, wpadła w niezwykłe uniesienie, zapadała się coraz głębiej i głębiej. Świat zaczął się kurczyć i oddalać. Szum morza brzmiał coraz intensywniej, światło mrugało i gasło. Gdy pięć złotych kolców wyżłobiło na kości swoje tajemnice, krew koronkowym wzorem pokryła bladą jak prześcieradło skórę. Ravis nie mógł zrozumieć, jak to się stało, że spóźnił się na statek do Mizerico. Nie należał do ludzi, którzy nadużywają czyjejś gościnności. Sypiał krótko. Dlaczego zatem zaspał, budząc się dwie godziny po świcie? I – co ważniejsze – dlaczego “Czterolistna Koniczynka” zdecydowała się wypłynąć bez niego? Zagryzając spękaną wargę, przeniósł wzrok z pustego nabrzeża na otwarte morze. Jeszcze dzisiaj powinien opuścić to miasto. Po chwili wpatrywania się w błyszczące, błękitne wody Zatoki Obfitości, wyśledził ciemną cętkę na widnokręgu:“Czterolistną Koniczynkę”. Miał już nigdy nie zobaczyć swego statku. – Nie dziw się, panie Ravisie – odezwał się robotnik portowy, przerywając tok jego myśli. – Chyba sądzili, że mają pana na pokładzie. To się często zdarza. Strona 19 Obcy wydał mu się podejrzany z dwóch powodów: po pierwsze – co robił na nabrzeżu w godzinę po odpłynięciu statku? Po drugie – skąd znał jego imię? Ravis oderwał zęby od wargi i zapytał niechętnie: – Widziałeś się może z zacnym kapitanem tego okrętu? Robotnik rozpromienił się, ukazując bogatą kolekcję kształtów, kolorów i szczerb. – A jakże, panie. Jednak obaj znamy kapitana Crivita – nie gawędzi z ludźmi mojego pokroju. Ravis znał Crivita, który – chociaż rzeczywiście nie lubił wdawać się w dysputy z takimi ludźmi, jak ten tu nieznajomy – często płacił im za milczenie. Robotnika czuć było przednim beriakiem, jak też tłoczonym w górach i leżakowanym w dębowych beczkach trunkiem, który sprzedaje się w tawernach po dziesięć srebrników za kielich. Wątpliwe, czy ten prosty robotnik mógł zarobić tyle przez dwa tygodnie. Ravis sięgnął pod wyświechtany, skórzany płaszcz i wydobył monetę. Popatrzył na nią uważnie, po czym wrzucił do wody. Srebro zamigotało w powietrzu i znikło w granatowej głębinie portu. Zadowolony z efektu, powtórzył tę czynność. Robotnik portowy obserwował go z rosnącym zdumieniem. Kiedy pod wodą znikła trzecia moneta, nie wytrzymał: – Panie, skoro już uparłeś się wyrzucać pieniądze, obierz sobie za cel jakiegoś ojca rodziny, a nie morskie odmęty. Ojca rodziny? Ravis znów zagryzł wargę. Siląc się na cierpliwość, wyrzucił czwartą monetę. – Szukam prawdy, przyjacielu, i mam nadzieję, że morska starucha rozwieje moje wątpliwości. Na pryszczatej twarzy robotnika pojawił się wyraz zrozumienia. – Morska starucha miała dziś sporo pracy z falami, panie. Wątpię, czy widziała coś ciekawego. Kolejna moneta powędrowała do wody. – Ach, tak? A kto opiekował się zatoką podczas jej nieobecności, może ty? – I owszem, panie. Następna moneta poleciała w stronę robotnika, który złapał ją chciwie, niczym jaszczurka muchę. Jak na kogoś, kto śmierdział winem, miał doskonały refleks. – Wobec tego, przyjacielu, co właściwie słyszałeś? Robotnik, sprawdzając, przygryzł monetę zanim przemówił. – Kapitan wiedział, że nie ma cię na pokładzie. – Mów dalej! – Ravis ponaglił go jeszcze jedną monetą. – Nikt nie miał pojęcia, gdzie się znajdujesz. Kapitan rozkazał przeszukać okręt, a skoro nie znaleźli po panu śladu, podniósł kotwicę i wypłynął w rejs. Strona 20 Wszystko się wyjaśniało. Crivit go jednak szukał. A zatem poczciwy kapitan naprawdę nie wiedział, gdzie przebywa, co wykluczało sztuczki z proszkiem nasennym w winie, lecz nie stało w sprzeczności z możliwością skorzystania z nadarzającej się okazji. – “Czterolistna Koniczynka” wypłynęła o czasie? – Punktualnie co do minuty. Ravis odchrząknął gniewnie. Cały jego dobytek, broń i dochody z trzech ostatnich lat odpłynęły w stronę wschodzącego słońca. Trzymając się skrupulatnie harmonogramu rejsów, Crivit zgarnął niezły kąsek. – Czy ktoś zaproponował, żeby zaczekać z podniesieniem kotwicy do mojego przybycia, albo wysłał ludzi do miasta, żeby mnie szukali? – Ravis rzucił pryszczatemu trzeciego srebrnika, którego ten z gracją złapał. – Oficer pokładowy chciał posłać kogoś do tawerny, ale kapitan powiedział, że nie ma na to czasu. Upierał się, że fale są coraz większe i jak tak dalej pójdzie, to statek w ogóle nie wypłynie, tylko utknie w porcie na kolejny dzień. Ravis parsknął cicho. Fale były najlepszymi przyjaciółkami kapitana i najczęstszą wymówką. Crivit dokonał kradzieży w majestacie prawa. Ravis miał świadomość, że nie ujrzy już swojego mienia. Zaginie na morzu, padnie łupem korsarzy, zniszczy je słona woda lub pożrą zachłanne rekiny. Kapitan chował w zanadrzu sporą kolekcję mało przekonujących wyjaśnień. Ravis kopnął w zmurszałe, pokryte ptasimi odchodami drewno pomostu. Jak to się mogło stać? Jeszcze nigdy nie zaspał. Wiele razy faszerowano go narkotykami, ale w tym przypadku wykluczył taką możliwość – jego głowa i żołądek w mgnieniu oka rozpoznałyby ich działanie. Musiało jednak istnieć jakieś logiczne rozwiązanie tej zagadki. Nikt go nie uderzył, nie związał, nie uwiodła go też kobieta, przy której mógłby się zapomnieć w miłosnym upojeniu. Nie napotkał żadnych przeszkód, nie czuł się wyczerpany. A jednak spóźnił się na statek, na którego pokładzie miał wreszcie opuścić ten skrawek ziemi. Spoglądając przez ramię w stronę zamglonych, szarobłękitnych zabudowań miasta, potrząsnął głową z niedowierzaniem. Czyżby godziny Bay’Zell były już policzone? – Panie – przerwał ciszę robotnik portowy, beznamiętnie zwijając linę cumowniczą. – Jeśli potrzebujesz miejsca na nocleg, zanim następny statek odbije na południe, z chęcią powitam cię w moich niskich progach. Ravis zbył tę propozycję machnięciem ręki. – Wątpię, czy stać mnie na twoje stawki, przyjacielu. Każdy, kto popija przy śniadaniu beriak, z pewnością zażąda ode mnie wygórowanej zapłaty. – Pokłoniwszy się nieznajomemu, ruszył kładką w stronę nabrzeża. Prawda była taka, że pieniędzy miał jak na lekarstwo. Nie musiał ważyć sakiewki w dłoni, aby się przekonać, że w porównaniu ze złotem zawiera o wiele za dużo srebra, którego zasoby zresztą uszczupliły się znacznie za sprawą desperackiego aktu, jakim było wrzucanie monet do wody.