Strona 1 Strona 2 Patrycja Gryciuk PLAN Strona 3 Dla mojego osobistego Magika, o nieuczciwie długich rzęsach i zaraźliwym uśmiechu, który jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nawet najgorszy dzień czy humor potrafi zmienić w cudowną chwilę. Za jego miłość i anielską cierpliwość. Za to, że jest. Strona 4 „Spotkanie dwóch osobowości jest jak kontakt dwóch substancji chemicznych: jeżeli zajdzie między nimi jakakolwiek reakcja, obie ulegają zmianie”. C.G. Jung Strona 5 SPIS TREŚCI WSTĘP CZĘŚĆ I – ŚWIEŻOŚĆ SPOJRZENIA I NIEOCZEKIWANA UTRATA TCHU CZĘŚĆ II – CUDOWNA ZAMASZYSTOŚĆ I NIEOGRANICZONA ROZPIĘTOŚĆ SKRZYDEŁ CZĘŚĆ III – DRAMATURGIA CISZY I AKCEPTACJA NOCY ZNIKAJĄCEJ O PORANKU ZAKOŃCZENIE PODZIĘKOWANIA Strona 6 Wszystkie postaci i wydarzenia w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób żyjących jest całkowicie przypadkowe. Strona 7 WSTĘP Paryż, 3 października Dzień zapowiadał się mało atrakcyjnie. Rzut oka na termometr pogorszył sprawę: było o wiele zimniej, niż przypuszczałam. Późny poranek 3 października w Paryżu mógłby być cieplejszy, a już z pewnością nie mroźny. Tymczasem drzewa za oknem spowijał biały szron. Biały szron na wątłych gałązkach: jedyny obraz, jaki miałam teraz przed oczami. To dziwne, ale jakoś niczego innego nie byłam w stanie dostrzec. Stałam przy oknie, trzymając w opuszczonej ręce telefon, który ciągle migotał na zielono. Po drugiej stronie ktoś czekał na moją reakcję. Ale ja nie byłam już w stanie nic z siebie wykrztusić. – Anno? Anno? Słyszy mnie pani? – dopytywał się męski głos ze słuchawki. Nie było mnie. Ani tu, ani tam, ani nigdzie indziej. Zupełnie jakbym przestała istnieć, a cały świat razem ze mną… Był tylko ten nieszczęsny szron na drzewach przy Champs Élysées i cisza. Cholerna cisza… Nie wiem, ile czasu upłynęło od porannej rozmowy. Gdy się ocknęłam, za oknem było już ciemno i tylko światła neonów z ulicy pulsowały lekko na ścianach salonu. Leżałam na podłodze, ubrana w czarną sukienkę i lakierki Chanel na wysokim, koturnowym obcasie. Nowe. Jakże Strona 8 odpowiednie do tej chwili, pomyślałam z ironią. Leżący obok mnie telefon nadal do mnie mrugał, tym razem na czerwono. Mojego rozmówcy już nie było. Starałam się nie zwracać na niego uwagi, ale on zerkał na mnie swym małym, czerwonym światełkiem i przypominał najgorszy moment mojego życia. 3 października, rano. Myłam zęby, z zadowoleniem patrząc na swoje odbicie w lustrze. Jego rama, jak zawsze, wzbudziła we mnie zachwyt. Kupiliśmy je z Siergiejem w jednym z antykwariatów na Montmartre. Było przepiękne, kryształowe, w grubej, rzeźbionej, orzechowej oprawie. Wyplułam resztki pasty, kiedy mój wzrok skierował się na szafkę. Leżała tam moja torebka, a obok w nieładzie cała jej zawartość. Wczoraj wieczorem nie mogłam znaleźć nitki do czyszczenia i rozwiązałam problem jak każda kobieta. Nagle zdałam sobie sprawę, jak mało mam czasu. Notes, szminka, tampony, pióro, rachunek z restauracji – do śmieci, baterie – niepotrzebne, komórka, chusteczki, zmywacz do lakieru, pistolet, słuchawki, okulary, których wcześniej tak długo szukałam… Wrzuciłam pospiesznie wszystko do środka oprócz pistoletu, który wylądował w szufladzie łazienkowej komody. Siergieja nie ma, więc się nie dowie. Nienawidziłam nosić broni w torebce, była taka ciężka… Musiałam tylko pamiętać o tym, aby z powrotem ją tam włożyć, zanim się zobaczymy, żeby znów nie prawił mi kazań. Mój kochany, przewrażliwiony histeryk… Wychyliłam głowę w kierunku telewizora w salonie. Znów coś mówili o whitegreenoil. Zdjęcie Borysa pojawiło się na ekranie, kiedy dziennikarka mówiła o kolejnych bajońskich sumach zarobionych przez firmę. Miliardowe zyski… To przeszło nasze najśmielsze oczekiwania. Mój genialny Siergiej… Właśnie miałam założyć moje ulubione kolczyki w kształcie kropli Strona 9 wody, kiedy zadzwonił telefon. Byłam już bardzo spóźniona na spotkanie w fundacji i zawahałam się, czy odebrać. Może po prostu go zignorować i wybiec z mieszkania? Przecież Oleg czekał już na mnie na dole! Głupie uczucie odpowiedzialności popchnęło mnie do podniesienia słuchawki. – Słucham? – Halo? Anna? – Tak, kto mówi? Nie rozpoznawałam tego głosu. To dziwne, tak małe grono ludzi posiadało mój numer, że usłyszeć nieznany głos w telefonie było czymś nietypowym. – Anna Taredov? – zapytał spokojny, męski głos. – Tak, to ja. Kim pan jest? – Marcus Downey. To nazwisko mi coś mówiło. Czyżby jeden z partnerów biznesowych Siergieja? Ale oni nigdy nie dzwonili na telefon stacjonarny, wszyscy wiedzieli, że mój mąż tego nie lubi. Od takich spraw była komórka. – Marcus Downey. Adwokat z Los Angeles – powiedział mężczyzna. Nagle zaschło mi w gardle. SIERGIEJ!!! Marcusa Downeya nigdy nie poznałam osobiście. Raz widziałam go przez ułamek sekundy na służbowym spotkaniu z Siergiejem w Los Angeles. Mignął mi gdzieś na korytarzu. Nie zmieniało to jednak faktu, że nagle oczywiste było, dlaczego dzwoni. Tragicznie oczywiste. Siergiej i ja mieliśmy umowę: adwokat zadzwoni wtedy, kiedy będzie mi miał do przekazania jedną wiadomość. Zaczęłam się oszukiwać, że nie znam wagi tej wiadomości, że w ogóle nie wiem, o co mu chodzi. Zanim cokolwiek powiedział, miałam ochotę go zapytać, czy jest pewien i czy chodzi o mnie i o tego właśnie Siergieja, a nie Strona 10 o jakiegoś innego Siergieja Taredova, brytyjskiego miliardera, znanego we wszystkich ważnych kręgach tego świata. Nie mojego męża… – Anna Taredov? – Tak, to ja… – Mój głos brzmiał dziwnie obco. – Czekam na panią w Los Angeles. Rezerwację lotniczą znajdzie pani w skrzynce e-mailowej. Na lotnisku odbiorę panią osobiście. – Spokojna, opanowana powaga. –… – Czy ma pani pytania? –… – Anno? Anno? Słyszy mnie pani? Czas się zatrzymał. Kiedy obudziłam się ponownie, był dzień. Siedziałam we wczorajszych ubraniach, znów na ziemi, tym razem obok kanapy. Telefon już nie migotał, bateria musiała się wyładować. Po omacku szukałam stolika, żeby móc się podnieść, ale po paru minutach znalazłam go, jak leżał przewrócony do góry nogami. Podniosłam się, upadając niezdarnie dwa razy, i rozejrzałam się dookoła. Książki porozrzucane po podłodze z gazetami i ubraniami, rozlana poranna kawa, wypatroszona torebka, jakieś papiery. Totalny nieład. Zrobiło mi się niedobrze. Kto to zrobił? Jak mogłam niczego nie słyszeć? Czy tak ciężko spałam? Postanowiłam pójść do łazienki. Zanurzyć twarz w zimnej wodzie, żeby wreszcie się obudzić. Żeby przeszły mi wreszcie te ohydne mdłości! Przedpokój i sypialnia, którą udało mi się dostrzec przez wpółotwarte drzwi, były w podobnym stanie: wszystko powywalane z szaf, porozwalane na podłodze. – Co tu się dzieje? – pytałam na głos sama siebie. W łazience nie było lepiej. Przebrnęłam przez podłogę pełną Strona 11 rozbitych flakonów. Nie chciałam spojrzeć w lustro. Odkręciłam szybko kran i zanurzyłam obie ręce w lodowatej wodzie. Potem całą twarz. Potwornie chciało mi się pić. Zaczęłam łykać zimną wodę wielkimi haustami, mało co się nie krztusząc. Po paru minutach moja twarz była całkiem lodowata. Policzki zaczęły szczypać niemiłosiernie. Zakręciłam kran i omijając wzrokiem swoje lustrzane odbicie, wróciłam do salonu. – Skup się! Wiesz, co masz robić. Opanuj się! Wszystko będzie dobrze – mówiłam sama do siebie. Co za głupota. Nic już nigdy nie będzie dobrze. I to jedyna rzecz, jakiej byłam teraz pewna. Zamknęłam oczy. Biały szron już nie był jedynym obrazem, jaki się przede mną malował. Teraz widziałam Siergieja. Mojego Siergieja z jego uwodzicielskim uśmiechem. To dziwne, ale moje oczy pozostawały suche. Pewnie wreszcie nastąpił długo oczekiwany przeze mnie moment, kiedy po prostu zabrakło mi łez. Następny obraz przyszedł nagle, jak migawka z telewizyjnych wiadomości: demoluję nasze paryskie mieszkanie. Biegam w furii po salonie, pokojach, kuchni. Wyrzucam wszystko na podłogę, miotam się między poprzewracanymi meblami. Otworzyłam oczy. Chaos w mieszkaniu wydał mi się jeszcze większy. Nie, to niemożliwe… To nie ja! Jak mogłabym nie pamiętać czegoś, co zrobiłam? Rano zadzwonił telefon, potem płakałam, aż w końcu zasnęłam. Przebudziłam się w nocy. Znowu płacz. I teraz był znów dzień. Nie pamiętam, żebym robiła coś innego. Ale czy to w ogóle teraz ma jakieś znaczenie? Marcus Downey. Los Angeles. Zaczęłam nerwowo szukać laptopa, potykając się o porozrzucane wokół przedmioty. Niepojętym zbiegiem okoliczności wciąż miałam na nogach Strona 12 moje nowe szpilki Chanel. Znalazłam komputer pod stertą czasopism naukowych, jego czasopism… Usiadłam na kanapie. W skrzynce e-mailowej czekały na mnie cztery nowe wiadomości. Dwie z fundacji, jedna od Majki i jedna od amerykańskiego adwokata. W tej ostatniej był tylko numer rezerwacji biletu, data i godzina wylotu z Paris Charles de Gaulle. Godzina siedemnasta trzydzieści. 5 października. To za dwa dni. Mechanicznie przejechałam kursorem myszki na prawy, dolny róg ekranu, żeby sprawdzić godzinę. Szesnasta. 5 października. 5 października? Jak to 5 października? Przecież… Zgubiłam się w obliczeniach. Jaki jest dziś dzień? Ile czasu leżałam na podłodze? Co się ze mną działo? Jeżeli jest 5 października godzina szesnasta, to zostało mi półtorej godziny do wylotu. Pewnie nie zdążę… Strona 13 CZĘŚĆ I Świeżość spojrzenia i nieoczekiwana utrata tchu 5 lat wcześniej Oksford, 1 października Obudziłam się później niż zwykle. Najwyraźniej wczorajsza, długa i męcząca podróż autokarem i całe zamieszanie z nią związane zadziałały dobrze na mój niespokojny zazwyczaj sen. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, pomyślałam, przeciągając się leniwie na twardym łóżku. Otworzyłam oczy. Odpadająca z sufitu farba nie zostawiła mi cienia wątpliwości. Od razu wiedziałam, gdzie jestem: Anglia, a dokładniej Oksford. Zaczynałam studia na wydziale architektury. Wczoraj wielkość kampusu i jego budynków przeraziła mnie, kiedy późnym wieczorem samochód pani Miles dotarł pod główny gmach uniwersyteckiego miasteczka i po załatwieniu kilku formalności pojechałyśmy małą, prawie że polną drogą w kierunku internatu dla kobiet, w którym miałam mieszkać. Nie spodziewałam się, że w dzisiejszych czasach może jeszcze istnieć osobny akademik dla dziewcząt i chłopców. Średniowiecze tu ciągle trwa… Weszłyśmy do niewielkiego, starego budynku z czerwonej cegły z dużymi, białymi oknami. Pomimo ciemności nocnych udało mi się jeszcze dostrzec kilka drzew otaczających dom. W środku było cicho i duszno, a spod niektórych drzwi wymykały się Strona 14 cienkie strugi światła, prawdopodobnie nocnych lampek, które oświecały bezsennym mieszkankom strony czytanych książek. Pani Miles odwróciła się do mnie w połowie szerokiego korytarza i przyłożyła sobie palec do ust, nakazując mi milczenie, co mnie zdziwiło, bo od wyjścia z samochodu nie wykrztusiłam z siebie ani słowa. Mój pokój znajdował się na samym końcu. Numer dwadzieścia osiem. Wielki, długi klucz wykonał kilka sprawnych obrotów w zamku i weszłyśmy do ciemnego pomieszczenia, w którym, o dziwo, panował przyjemny chłód. Zapaliłam światło. Matko boska! Jak na wydział architektury i dekoracji wnętrz był raczej urządzony w stylu surowego ascetyzmu. Ściany pomalowane na bladoniebieski, najzimniejszy kolor na świecie, jedno ogromne okno z okiennicami. Łóżko małe, pojedyncze. Wystrój ratowała jedynie stara, drewniana szafa, takie same dwa krzesła, stolik i brązowe biurko z małą zieloną lampką. To taka lampka jak te, które zawsze widać na amerykańskich filmach, pomyślałam. Małe drzwi prowadziły do łazienki z pożółkłą kabiną prysznicową i zasłonką, na widok której przeszedł mnie dreszcz. Od razu wyobraziłam sobie, jak podczas mycia jej lepki materiał klei mi się do pleców. Koszmar… – Powinnaś chyba od razu się położyć, wyglądasz na bardzo zmęczoną. Rzeczy rozpakujesz sobie jutro. Śniadanie jest od godziny szóstej do dziewiątej w budynku obok, naprzeciwko wjazdu na posesję. Dobranoc. Widzimy się jutro – powiedziała jednym tchem pani Miles i wyszła, uważając, żeby cicho zamknąć za sobą drzwi. Usiadłam na łóżku i rozejrzałam się dokładniej po pokoju. Co za speluna! Chyba nie tego się spodziewałam, otrzymując stypendium i pierwszą nagrodę konkursu na Uniwersytecie we Wrocławiu, którą był wyjazd na studia na prestiżowym Uniwersytecie Oksfordzkim. Strona 15 Na pewno nie tego… Postanowiłam szybko się położyć i zasnąć, żeby czasem się nie rozpłakać. Pościel była twarda i wcale nie pachniała czystością. Spałam jednak mocno i podejrzanie spokojnie, a ranek nie wydawał się rankiem za sprawą zamkniętych, ciężkich, drewnianych okiennic. Spojrzałam na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia. O kurczę, śniadanie! Pójście spać w ubraniu okazało się doskonałym rozwiązaniem: w trzy sekundy wyskoczyłam z łóżka i znalazłam się przed budynkiem internatu. Słońce przygrzewało już bezwstydnie, a liście na drzewach połyskiwały w jego blasku. Zaczęłam nerwowo szukać stołówki, o której mówiła wczoraj pani Miles. Szybko znalazłam mały, parterowy budynek, w środku którego panował leniwy nastrój i unosił się zapach świeżo parzonej kawy. Usiadłam przy pustym stoliku w rogu sali z kawą i dziwną bułką z rodzynkami, obserwując wszystkich dookoła. Stołówka powoli się wyludniała, aż zostałam w niej sama z parą innych dziewczyn, które siedziały kilka stolików dalej i śmiejąc się głośno, kończyły śniadanie. W pewnym momencie obie się podniosły i podeszły do mnie. – Cześć. Jesteś nowa? – Niska blondynka o niebieskich oczach patrzyła na mnie pogodnym wzrokiem. Wyglądała jak jedna ze znanych amerykańskich aktorek, której nazwiska za nic w świecie nie mogłam teraz sobie przypomnieć. Była bardzo ładna. – Tak. Nazywam się Anna Smith. A wy? – odpowiedziałam, odwracając głowę w stronę, z której dobiegł ostry hałas przewróconego przez kogoś krzesła. Jakiś chłopak podniósł ręce do góry w geście przeprosin. – To jest Monika Wintway, ja mam na imię Suza. Suza Syz. Witamy na architekturze. Który rok? – zapytała blondynka, patrząc dziwnie na moje ręce. Monika miała rude włosy Strona 16 i piegowatą twarz z brązowymi oczami w kształcie dojrzałych migdałów. – Pierwszy. A wy? – ukradkiem zerknęłam na moje dłonie, żeby sprawdzić, czy wszystko z nimi w porządku. Wyglądały normalnie… – My jesteśmy na drugim – wygłosiły równocześnie dziewczyny, nie ukrywając dumy. Po chwilowym zastanowieniu blondynka rzuciła nieśmiało, przygryzając swoje bladoróżowe wargi: – W piątek wieczorem urządzamy u mnie małą imprezę, jak chcesz, to przyjdź, będzie parę osób z wydziału i nie tylko. O dwudziestej w pokoju numer siedemnaście. To co? – Dziękuję, na pewno będę – wycedziłam niepewnie, nie mogąc uwierzyć, że właśnie zostałam zaproszona na studencką imprezę. Pierwszą studencką imprezę w życiu! O rany! – Super. No to na razie! – rzuciły i wyszły, chichocząc. Dopijałam moją zimną już kawę, fantazjując o piątkowym wieczorze, kiedy poczułam na sobie czyjś wzrok: zza kuchennego okienka gruba kucharka patrzyła na mnie spode łba. – Zamykamy! – wrzasnęła tonem, o który bym jej nawet nie podejrzewała. Skinęłam grzecznie głową i z nietkniętą bułką w ręce skierowałam się do wyjścia. Gorący dzień sprawił, że trudno było się na czymkolwiek skupić. Nie myślałam, że w Anglii mogą panować takie upały. Tymczasem trawa była aż wypalona od słońca i od rana do nocy nie było czym oddychać. Przez cały boży dzień udało mi się tylko wypakować rzeczy z walizki, obejść kampus, zgubić się w nim dwa razy i zjeść nieopisanie podejrzany obiad na stołówce. Miałam wrażenie, że powoli to miejsce wypełnia się ludźmi. Coraz więcej osób targało wielkie walizki na podwórku przed internatem. Strona 17 Późnym popołudniem ktoś zapukał do mych drzwi. Wysoka i chuda brunetka w rurkach i białym podkoszulku stała i milczała, patrząc na mnie wzrokiem osoby, do której ktoś właśnie zapukał, a nie wzrokiem pukającego. Jej oczy były duże i niebieskie, a włosy, długie do ramion, związane w małą kitkę. Po dużej chwili obserwacji to jednak ona się odezwała, mówiąc powoli i leniwie: – Masz coś do czytania? – Yyy… Chyba mam. Wejdź – odparłam zaskoczona i zaprosiłam ją do środka. – Skąd jesteś? – zapytała nieznajoma. – Z Polski, a ty? – Stąd, to znaczy z Leicester. Zaczęłam rozglądać się po pokoju, próbując sobie przypomnieć, gdzie położyłam kilka książek przywiezionych ze sobą z domu. W końcu znalazłam je na podłodze pod biurkiem i wysunęłam je stopą w stronę brunetki. – Hmmm… Większość jest po polsku… – przebąknęła z grymasem na twarzy. – Powinny też być po angielsku – dodałam z zakłopotaniem, jakbym musiała się usprawiedliwić, dlaczego posiadam polskie książki. W tym momencie Angielka natrafiła na dwa tytuły, które od razu odrzuciła. – Nie, dzięki, to mnie nie interesuje – rzuciła w powietrze, po czym dodała: – To na razie… – i udała się w kierunku drzwi. Super… – Jak się nazywasz? – zapytałam zdziwiona, kiedy już była na korytarzu. – Marcy Root – wymamrotała, nie odwracając się. Marcy Root, miło było cię poznać, raczej nie zostaniemy Strona 18 przyjaciółkami, pomyślałam i zamknęłam za nią drzwi. Ludzie są dziwni. Ciekawe, czego ona tak naprawdę chciała? Nie wyglądała mi na miłośniczkę literatury ani w ogóle na miłośniczkę czegokolwiek. Usłyszałam, jak głośno zamyka drzwi w pokoju obok. Najprawdopodobniej byłyśmy sąsiadkami. Wieczór ciągnął się w nieskończoność i siedziałam na zapadniętym łóżku, słuchając muzyki i rozmyślając o jutrzejszym dniu i rozpoczęciu roku akademickiego. Myślałam też o moich rodzicach i o mojej przyjaciółce, Mai. Wszyscy zostali we Wrocławiu. Moja mama, najpiękniejsza kobieta na świecie, czuła, ciepła, pełna gracji, energii i odważna. Polka. Mój ojciec, zabawny, wysoki i zaczytany. Zakochany w mojej mamie, najmniej angielski Anglik, jakiego znam. Brytyjczyk, który na przekór wszystkiemu wybrał komunistyczny kraj ze stanem wojennym i ukochaną kobietą, zamiast wrócić do wolnego Londynu. Fakt, że od lat był skłócony z całą swoją rodziną, pewnie ułatwił mu ten wybór, a jednocześnie przyczynił się do tego, że dziś czułam się tu zupełnie obco, pomimo biegłej znajomości angielskiego. Ten język i brytyjskie obywatelstwo były jedynymi rzeczami, jakie wiązały mnie z tym krajem. Ojciec nigdy nas tu nie przywiózł. Nigdy też nie opowiadał mi o swojej rodzinie ani o swoim życiu przed emigracją do Polski. Nie lubił tego tematu i latami go unikał, aż w końcu, po prostu, przestałam pytać. Nie chciał wracać do Anglii, a niewygórowane zarobki nauczyciela języka angielskiego i nauczycielki tańca i tak nie pozostawiały wielkiego wyboru. Na wakacje wyjeżdżaliśmy rzadko i prawie nigdy za granicę. Byliśmy w sumie typową polską rodziną, tyle że mówiącą w dwóch językach. Miałam bardzo szczęśliwe Strona 19 dzieciństwo, z tortami urodzinowymi, książkami czytanymi na dobranoc, zamkami z piasku na bałtyckiej plaży i kanapkami z żółtym serem w tornistrze do szkoły. Teraz nagle zatęskniłam do tego wszystkiego i przez chwilę zaczęłam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłam. Bardzo chciałam wyjechać i poznać kraj taty, o którym tak niewiele wiedziałam. I jak zaniosłam swój projekt placu zabaw dla dzieci na konkurs na wydziale architektury dla maturzystów, serce waliło mi jak szalone. Nawet chyba bardziej niż wtedy, kiedy okazało się, że go wygrałam. Ale tu i teraz byłam bardzo, bardzo sama. A oni byli tam. Daleko. Tej nocy ciężko było mi zasnąć i gdy budzik zadzwonił o siódmej, nogi za nic w świecie nie chciały się zsunąć na podłogę. Chłodny prysznic wyrzucił ze mnie resztki snu. Dżinsy i biała koszula wydały mi się najbardziej odpowiednie na dzisiejszy dzień. Spięłam moje długie, proste włosy w kok i ruszyłam niepewnym krokiem na śniadanie. Tym razem stołówka była przepełniona. Przy każdym stoliku siedziało kilka osób, kolejka po jedzenie sięgała aż za ladę. Uwielbiam śniadania, jednak dziś miałam ściśnięty żołądek i trudno było mi cokolwiek wybrać. Nic nie wydało mi się apetyczne, więc wzięłam tylko kawę i tost z dżemem. Udało mi się znaleźć stolik z dwoma wolnymi miejscami, przy którym siedziała dziewczyna z chłopakiem. Na szczęście byli bardziej zajęci sobą i po uprzejmej wymianie „dzień dobry” i „jak leci” zajęli się omawianiem nowego planu zajęć i narzekaniem na jakiegoś wykładowcę. Obserwowałam ludzi dookoła. Wydawało mi się, że wszyscy się doskonale znają i jestem tu jedyną nową. Nagle, parę stolików dalej, zauważyłam Marcy Root siedzącą w gronie chłopaków, która opowiadała im jakąś historię, przesadnie przy Strona 20 tym gestykulując i wywołując u swych słuchaczy dzikie wybuchy śmiechu. Chyba czuła się jak ryba w wodzie. Po chwili zobaczyłam dwie dziewczyny, które zagadnęły mnie w pierwszy dzień. Suza pomachała mi ręką i dała znak, żebym się do nich przysiadła. Wzięłam kawę i zbliżyłam się do ich stolika. – Hej, Anno! Pozwól, że cię przedstawię. To jest Marc Price, to Finn Connors, a to Lorcan Maidley – wyrecytowała, uśmiechając się, gdy wypowiadała imię tego ostatniego. – Anna Smith, nowa sąsiadka Marcy Root. – Cześć, jak się masz? Miło cię poznać – odpowiadali po kolei. Marc Price był chyba nieśmiały, bo nawet nie spojrzał mi w oczy, miał ciemne blond włosy i okrągłe okulary. Finn Connors, wysportowany brunet, przywitał mnie uśmiechem, ale Lorcan był zdecydowanie najprzystojniejszy z całej trójki. Miał jasne blond włosy, rozwiane jak przez wiatr, i wielkie, chłopięce, niebieskie oczy, które przyciągały mój wzrok jak magnes… Niesamowity, powalający uśmiech. Od razu wydał mi się zarozumiałym podrywaczem, świadomym swojej urody, trudno było się jednak oprzeć, żeby na niego nie zerkać. Lorcan Maidley… – Z kim tam siedziałaś? – zapytała Suza, po czym, nie dając mi szansy na odpowiedź, ciągnęła dalej: – Anna jest na pierwszym roku i przyjechała z Polski. Wieści szybko się rozchodzą – dodała, rzucając zabawne spojrzenie w kierunku Marcy, która dalej zabawiała swoją publiczność. Kątem oka widziałam, jak zarozumiały młodzieniec pisze coś na swoim telefonie komórkowym, zupełnie nie słuchając tego, co mówiła blondynka. – A… Tak – oświadczyłam nieśmiało. – Nie słychać akcentu, świetnie mówisz po angielsku