Strona 1 Heather Graham Pozzessere Pod świetlistym niebem raju 0 Strona 2 PROLOG 2 czerwca 1863 roku Fernandina Beach, Floryda - Panienko Eugenio! Panienko Eugenio! Niech panienka popatrzy! Eugenia wyprostowała obolałe plecy, jej wzrok poszybował ponad rzędem starych sosen ku odległej plaży, a robótka wypadła z w głowie, serce zalała fala szczęścia. us rąk. Dziewczyna gwałtownie poderwała się z fotela. Zakręciło jej się a lo Od strony skalistego przylądka zbliżał się mężczyzna. Szedł po piasku, a fale rozbijały się o jego wysokie kawaleryjskie buty. Z nd daleka wyglądał jak uosobienie piękna. - Pierre! - z ulgą i niedowierzaniem Eugenia wyszeptała jego c a imię. Bała się, że jeśli wymówi je głośno, postać zniknie. Gorąco pragnęła, żeby tym razem nie był to kolejny omam, wywołany przez falami. - Pierre! s upalny, letni dzień i słoneczne refleksy, igrające ponad morskimi To naprawdę on - dumny i postawny w szarym konfederackim uniformie. Zbliżał się do niej, a od złotych medali odbijało się słońce. Był jeszcze daleko, ale Eugenia czuła, że ją widzi. Że jego błękitne, sokole oczy spotkały się z jej oczami, wyrażającymi płomienną miłość. 1 Anula Strona 3 Mężczyzna szedł coraz szybciej zacienioną, piaszczystą po dywanie z sosnowych igieł. Słońce i cień, słońce I cień - nie widziała wyraźnie jego twarzy, wydała jednak okrzyk radości i zbiegła po schodach z werandy, przytrzymując ciężkie spódnice. Teraz i ona spieszyła się na spotkanie męża, tak pięknego w swoim szarym mundurze, by wreszcie znaleźć się w jego ramionach. Promienie słońca migotały między drzewami, zalewając ich oboje złotą poświatą. Pod stopami czuła miękki piasek i sosnowe igły. us W uszach słyszała szum wiatru i własny, przyspieszony oddech. Jej mąż był już tak blisko, że mogła dostrzec klasyczne rysy jego twarzy lo oraz spojrzenie wyrażające pragnienie i czułość. Rzucił się ku niej, by a nareszcie wziąć ją w ramiona. - Pierre... nd - Eugenia! - Jej imię zabrzmiało w jego ustach jak szloch. Niemal przefrunęła ostatnie dzielące ich metry i zarzuciła mu c a ręce na szyję. Uniósł ją w górę, ku słońcu, i obrócił się wokół własnej osi. Drżąc, spoglądał jej w twarz i wciąż nie mógł uwierzyć, że to s rzeczywiście ona i że jest aż taka piękna. Z bliska nie prezentował się już tak idealnie. Szary mundur był zszargany i obsypany kurzem, buty porysowane i popękane, a medale pokryte śniedzią i rdzą. - Och, Pierre! - wykrzyknęła, wstrząśnięta - nie na widok jego zniszczonego munduru, lecz ściągniętej, pobrużdżonej twarzy. - Powiedz mi, co tu robisz? Czy coś się stało? - Nie cieszysz się, że mąż wrócił? - zapytał z wyrzutem. 2 Anula Strona 4 - Ależ cieszę się, cieszę, ale... - Nie mów nic, Eugenio, żadnych ale. Przytul mnie tylko, a ja także będę cię tulił tej nocy tak czule jak potrafię, z całą miłością... Niósł ją na rękach, po ścieżce wysłanej pachnącym igliwiem i najmiększym piaskiem. Przez cały czas patrzył jej w oczy. Ona także nie spuszczała wzroku ze swojego kawalera. Jej Pierre, przystojny, wspaniały, czuły Pierre o orlich rysach, sokolim wzroku i pięknych, złotych włosach. Pierre o twardym, pokrytym bliznami ciele, czasami żony. us pełen goryczy, zawsze jednak łagodny i dobry dla swojej ukochanej lo Weszli na werandę. Mary wymruczała coś na powitanie, a on obdarzył ją promiennym uśmiechem. Przystanął, żeby uściskać starą da piastunkę i popatrzeć na synka, który spał w jej ramionach. Staruszce łzy napłynęły do oczu, mimo to mrugnęła porozumiewawczo, gdy an zapytał, czy tego wieczoru mogłaby podać kolację nieco później. Nie wypuszczając z objęć żony, pchnął nogą siatkowe drzwi. sc Znał na pamięć ten dom, bo to był jego dom - to on go zbudował. Nie musiał szukać wzrokiem schodów - wchodząc na górę, spoglądał Eugenii w oczy. Wniósł ją na rękach do sypialni i choć prócz nich na całym półwyspie nie było nikogo, zamknął drzwi na klucz. A potem kochał się z Eugenią. Z desperacją, nienasyceniem i determinacją. Jakby wciąż nie mógł dać jej dosyć rozkoszy, a także zaspokoić swojego pragnienia. Pomyślała, że był przecież żołnierzem. Żołnierzem, który dawno temu odszedł na wojnę i dopiero co wrócił, prosto z pola bitwy. Nie 3 Anula Strona 5 przestawał jej dotykać i całować, jakby nie poznał jeszcze smaku jej ust. Obejmował ją ramionami, udami, jakby nie mógł znieść myśli o rozłące. - Mój ukochany - szeptała, wielbiąc go i chłonąc wszystkimi zmysłami. Na niebie dawno już zapłonęły gwiazdy, a on wciąż szeptał jej czułe słówka, przepraszając za swoją pospieszną szorstkość. Uciszała go wtedy pocałunkiem, zapewniając że nigdy nie pragnęła innego kochanka. us Kolację jedli bardzo późno. Mary im usługiwała, Pierre huśtał synka na kolanach, a Eugenia starała się zabawiać męża lekką, wesołą lo rozmową, żeby odciągnąć jego myśli od wojny. a Menu było iście królewskie - pieczony dorsz w tradycyjnym kreolskim sosie z Luizjany, ale Pierre domyślił się, że podano rybę, bo nd znikło gdzieś domowe ptactwo. A kiedy Mary poszła położyć małego, Eugenia niechętnie przyznała, że, owszem, Jankesi znowu wrócili i a zabrali cały drób, świnie, a nawet starego muła. Pierre zaczął wściekle c s przeklinać, spoglądając z trwogą na Eugenię. Podeszła do niego i patrząc mu w oczy, przysięgła, że wprawdzie Jankesi ogołocili dom, ale poza tym okazali się dżentelmenami i traktowali ją z szacunkiem. - Oni już tu nie wrócą - powiedziała po chwili wahania. -Nawet jeśli znowu przyjdą do Jacksonville. Nie wrócą tu z powodu... - Z powodu twojego ojca - dorzucił z goryczą Pierre, mając na myśli ojca Eugenii, generała George'a Drew z Baltimore. Wiedział, iż Jankesi tylko dlatego nie puścili wszystkiego z dymem, bo jego żona była córką jednego z nich. 4 Anula Strona 6 - Do diabła!- zaklął i ciężko osunął się na krzesło. Podbiegła do niego z okrzykiem rozpaczy, a potem uklękła u jego stóp i chwyciła go za ręce. - Kocham cię, Pierre. Tak bardzo cię kocham. - Powinnaś do niego wrócić. - Nigdy cię nie opuszczę. Uniósł żonę i posadził ją sobie na kolanach, tuląc do serca. - Muszę wracać - powiedział cicho. - Generał Lee planuje wypad na północ. Za dwa dni muszę być w Richmond. - Och Pierre, nie! Przecież dopiero co... us lo - Muszę wracać - powtórzył z uporem. a - Twój głos brzmi tak... dziwnie, Pierre. - Eugenia mocniej go objęła. nd - Boję się, Eugenio, choć nie umiem powiedzieć dlaczego. I to nie bitwy, bo już tyle razy brałem udział w bitwie, tylko... boję się przyszłości. c a s - Przecież zwyciężymy! Pierre uśmiechnął się. Jego żona, piękność z Północy, okazała się bezwzględnie lojalna wobec niego i sprawy Południa. Chłodny powiew znad oceanu sprawił, że wstrząsnął nim zimny dreszcz. I wtedy zrozumiał, że nie zwyciężą. Ukrył twarz w zagłębieniu szyi żony, wdychając delikatny zapach jej skóry, a jego sercem targał już ból na myśl o rozstaniu. - Nie musisz się niczego obawiać, Eugenio. - Zamknął ją w uścisku. - Zabezpieczyłem was. Pomyślałem o wszystkim. Pieniądze 5 Anula Strona 7 są w domu - mówił gorączkowym szeptem, choć w pokoju byli zupełnie sami. - Dobrze, ale nie martw się, ja niczego nie potrzebuję. Wojna się skończy i znowu będziemy razem, najdroższy. - Tak, będziemy razem, moja ukochana. Zbyt mocno go kochała, by mu powiedzieć, że wie, iż Południe umarło. Nie powiedziała mu też, że konfederacka waluta, którą ukrył w domu, jest równie bezwartościowa jak papier, na którym ją us wydrukowano. Pierre chciał ją zabezpieczyć. Jakże mogłaby mu powiedzieć, że jego zabezpieczenie warte jest tyle co garstka popiołu? lo A on nie powiedział jej, że poczuł lodowaty powiew i usłyszał a zawodzenie wiatru, które brzmiało jak rozpaczliwy płacz, jak ostrzeżenie przed zbliżającą się śmiercią. nd Wziął Eugenię na ręce i ponownie zaniósł na górę. Kiedy ich oczy się spotkały, uśmiechnęła się do niego z nie- a wysłowioną czułością. c s - Znowu będziemy mieli dziecko, Pierre. - Co? Objął ją mocniej, a jej oczy rozświetliły się szczęściem. - Będziemy mieli dziecko, Pierre. - Moja najdroższa! Delikatnie ucałował żonę. A potem kochał się z nią tak delikatnie, jak tylko potrafił. Kiedy się obudził, Eugenia jeszcze spała. Wstał, owinął się prześcieradłem i pełen niepokoju poszedł sprawdzić skrytkę w ścianie. 6 Anula Strona 8 Kiedy wyjął cegłę, powitał go kojący błysk. Odetchnął z ulgą. Musi wracać na wojnę, choć tak bardzo chciałby zabrać synka i brzemienną żonę i zaszyć się z nimi gdzieś na końcu świata. Jest jednak żołnierzem i ma do spełnienia swój żołnierski obowiązek! Jedno go pocieszało - wiedział, że cokolwiek się wydarzy, jego ukochanej Eugenii nie zabraknie niczego. Wsunął cegłę na miejsce. Nie, ani Eugenii, ani dzieciom niczego nie zabraknie. us a lo nd c a s 7 Anula Strona 9 ROZDZIAŁ 1 Alexi zamarła ze strachu. Strach paraliżował jej serce, umysł, a nawet duszę. Obezwładniał ją i hipnotyzował, w jednej chwili pozbawił tchu. Jak w sennym koszmarze, nie mogła nawet krzyczeć, bo z jej ust nie chciał się wydobyć żaden dźwięk. Czuła, że coś ją dotyka, coś próbuje schwytać. Coś namacalnego i cielesnego. Jakieś gorące, wibrujące ciało próbowało jej dotknąć. Ciało Ciało... us twarde jak stal. Długie palce, poruszane przez jakieś nadnaturalne siły. a lo Wreszcie, po chwili, która zdawała się wlec w nieskończoność, uświadomiła sobie, że została napadnięta. Otaczała ją smolista nd ciemność - nigdy w życiu nie doświadczyła tak kompletnych ciemności jak tej nocy. Żadnych gwiazd, żadnego księżyca, żadnych c a świateł ulicznych - zupełnie jakby wpadła w czarną kosmiczną dziurę, a nie leżała na zakurzonej podłodze starej, popadającej w ruinę s rezydencji. Atakowana przez kogoś albo coś, co było... ciałem. Ciało. Twarde, gorące i silne, napierające na jej własne - zlodowaciałe i osłabłe ze strachu. Wszystko wydarzyło się tak szybko. Weszła przez okno i wtedy czyjeś ramiona zamknęły ją w stalowym uścisku. Upadła na podłogę i po chwilowym szoku odczuła obecność jakiegoś żywego, muskularnego ciała. Nadal jednak nie mogła krzyczeć. Nie mogła też znieść przemocy. Doświadczyła jej już wcześniej. Dlatego właśnie tu przyjechała - żeby uniknąć zagrożenia. 8 Anula Strona 10 Rozpaczliwie próbowała krzyknąć, ale z jej ust wyrwał się tylko stłumiony jęk. Nagłe uświadomiła sobie, że to jakiś mężczyzna przyciska ją do ziemi. Mimo ciemności wyczuła, że napastnik jest szczupły, lecz muskularny, zręczny i bardzo silny. Jednym szarpnięciem przewrócił ją na plecy i unieruchomił rękę nad głową. A potem znowu przygniotło ją ciężkie, gorące ciało. Zaczęła się dusić. Resztką sił spróbowała walczyć - szarpiąc się spazmatycznie, usiłowała zrzucić z siebie ten obcy ciężar, a także us nieznośne brzemię strachu. Jednak stalowe palce wymacały w ciemności jej drugą rękę i na dobre ją unieszkodliwiły. lo Mimo to paraliż nagle ustąpił. Głośno krzyknęła, a potem a zaczęła się wyrywać. Umiała przecież walczyć - nauczyła się tego. Zaczęła kopać, wić się i przewracać na boki, żeby zrzucić z nd siebie to atakujące ją ciało. Krzyczała coraz głośniej i coraz bardziej histerycznie. W końcu udało jej się trafić napastnika w szczękę. a Zaklął chrapliwie, a ona poniewczasie zadała sobie pytanie, czy c s nie powinna raczej milczeć. Co to za człowiek? Skąd się wziął w jej domu? Przecież niczego nie słyszała i nie widziała, a tu nagle ten ktoś ją zaatakował. Czy to tylko zwykły złodziej? A może gwałciciel i morderca? Krzyk nic tu nie pomoże. Na tym pogrążonym w ciemności półwyspie, gdzie diabeł mówi dobranoc, jest sam na sam z napastnikiem. Przecież nikt nie przyjdzie jej z pomocą. A wszelkie próby walki są z góry skazane na niepowodzenie. Mimo to znowu krzyknęła. I znowu. I znowu. I nadal walczyła. Dławiąc się i krztusząc, słyszała szybki, urywany oddech mężczyzny. 9 Anula Strona 11 Czuła ten oddech na twarzy. Był gorący i przesycony miętą. Jego ciało napierało na nią coraz mocniej. W milczeniu próbował ją sobie podporządkować. Znowu nadgarstki Alexi znalazły się w stalowym uścisku, a potem nagle jej ręce wylądowały unieruchomione nad głową. Zrozumiała, że jest zdana na łaskę napastnika ukrywającego się w ciemności. - Nie... us Łzy trysnęły z jej oczu. Nie po to tak daleko uciekała, żeby na koniec miało ją spotkać coś tak okropnego! W desperackim lo przypływie energii wyswobodziła jedną rękę i na oślep zadała cios. a Trafiła! Usłyszała głuchy jęk, a potem pełne zdumienia: - Cholera! jej rękę. nd Stalowe ramię wypełzło z ciemności, żeby znów unieruchomić c a A potem znowu usłyszała oddechy. Jego, kontrolowany, tak blisko, że muskał jej policzki. I swój s własny, spazmatyczny, przyspieszony. Strach jak żywa istota zawładnął jej ciałem i duszą. Zaprzestała walki, leżała, uwięziona, i rozmyślała nad własnym końcem. Tylko tyle zostało. Śmierć. Tak bardzo chciała uciec na koniec świata, a kiedy tu dotarła, okazało się, że musi umrzeć. Jeszcze tylko nie wiedziała jak. Może napastnik ją udusi. Zaciśnie palce na gardle... - Przestań! Nie chcę ci zrobić krzywdy! Tylko się nie ruszaj! Nawet nie próbuj! Rozumiesz? 10 Anula Strona 12 Głos był stłumiony, opanowany i szorstki. „Nie chcę ci zrobić krzywdy". Słowa zrazu nic nie znaczyły, ale kiedy w końcu dotarł do niej ich sens, bardzo chciała w nie uwierzyć. Alexi miała wrażenie, że to nieprzenikniona ciemność pozbawia ją zdrowego rozsądku. Mężczyzna ją puścił i stał teraz nad nią, usiłując zachować równowagę. A ona wciąż drżała jak zaszczute zwierzę. Chciała go znowu zaatakować, a potem rzucić się do ucieczki. Oszołomiona, próbowała us zebrać myśli. Powinna przecież działać rozumnie, jednak jej mózg spowijała czarna mgła. W tej przerażającej ciemności czuła zapach lo mężczyzny i to wprawiało ją w jeszcze większy popłoch, bo był to a zapach przyjemny, jak słona bryza napływająca znad oceanu, delikatny i orzeźwiający. Co się z nią działo? Szczyciła się przecież nd swoją rezerwą, umiejętnością chłodnego rozumowania w sytuacjach stresowych. Tymczasem, kiedy przyszło co do czego, tkwiła tu, a ogarnięta paniką, niezdolna do myślenia. Czy jednak kiedykolwiek c s byłaby w stanie wyobrazić sobie taką sytuację? Przecież właśnie przed czymś takim uciekła. I znowu została zaskoczona w chwili, gdy się tego najmniej spodziewała. Walcz! - nakazała sobie. Nie wolno ci się poddawać! - Proszę... - wyszeptała z wysiłkiem. A potem nagle rozbłysło światło. Jasne i oślepiające. Zamrugała, próbując dostrzec cokolwiek, i machinalnie uniosła rękę, żeby zasłonić oczy przed ostrymi promieniami. - Kim pani jest? - zapytał głos. 11 Anula Strona 13 Świat się kończy! Nie tylko została napadnięta, ale na domiar wszystkiego ten złodziej czy morderca Zadawał jej pytania! Któreś z nich musiało postradać zmysły. Pewnie ona. Przyjechała, żeby tu zamieszkać. A on czaił się w ciemnościach. Musiał widzieć, jak mocowała się z opornym zamkiem, a potem poszedł za nią pod okno, odczekał, aż się włamie do jego mrocznego królestwa, i wtedy ją zaatakował... Drżała tak silnie, że nie mogła wykrztusić słowa. rozkazujący. us - Kim pani jest? - powtórzył głos. Szorstki, zdecydowany, lo Przecież ma wolne ręce! Zamachnęła się i uderzyła. Mężczyzna a chwycił ją jedną ręką za nadgarstki, trzymając w drugiej latarkę, wycelowaną w jej twarz. mnie. nd - Nie zabijaj mnie! - wyszeptała, drżąc. - Proszę, nie zabijaj c a - Dlaczego miałbym cię zabijać? - Jestem warta niezłe pieniądze, ale tylko żywa. Za mojego trupa s nie dostaniesz złamanego grosza. Nie opłaciłam ubezpieczenia. Przysięgam, jeżeli mnie puścisz, to ci się opłaci. Ja... - Mój Boże, nie zamierzam cię zabić! Nie chciałbym też zrobić ci krzywdy. Czy mogła sobie pozwolić na ulgę? Ogarnęła ją dziwna słabość, a potem, ku swemu zdumieniu, usłyszała swój własny głos: - A pan kim jest? 12 Anula Strona 14 - Ja zapytałem pierwszy. A poza tym... - mogłaby przysiąc, że w jego głosie zabrzmiała nuta rozbawienia - przecież to pani błaga mnie o litość. Niech on wreszcie zabierze tę cholerną latarkę! Może wtedy zdoła wymyślić, jak wyjść z twarzą z tej niegodnej sytuacji. - Jak się nazywasz? Odpowiadaj! - zażądał. Dlaczego tak boleśnie ściskał jej nadgarstki? Zacisnęła zęby, w poczuciu kompletnej bezsilności. - Jestem Alexi Jordan. - Nieprawda! us lo Powiedział to takim tonem, że na chwilę sama w to zwątpiła. a - Prawda! Mężczyzna poruszył się, zwolnił uścisk. Wstał i mocnym nd szarpnięciem poderwał ją na nogi. - Pani Jordan ma przyjechać dopiero jutro. Kim jesteś? Mów, bo a jak nie, to wzywam policję. c s - Policję? - Oczywiście. Wtargnęłaś na teren cudzej posiadłości. - Nie, to ty wtargnąłeś na teren cudzej posiadłości! - Dobrze. Dzwonię na policję. Niech oni to ustalą. - Dzwoń, dzwoń! Proszę bardzo. Tak będzie najlepiej. Szedł, ciągnąc ją za rękę. Kiedy skierował latarkę na podłogę, Alexi znowu zamrugała. Próbowała się wyrwać, a snop światła tańczył po zakurzonej, pokrytej pajęczynami podłodze salonu i zniszczonych, pozapadanych kanapach. 13 Anula Strona 15 Gdy Alexi poczuła, że znowu ma swobodę ruchów, zareagowała histerycznie. Sama nie wiedziała, czy to szloch, śmiech, czy płacz. Zupełnie nie radziła sobie w takiej sytuacji. - Pójdziesz za to do więzienia! - krzyknęła. - Naprawdę? Zapomniałaś, jak mnie błagałaś, żeby cię nie zabijać? Umilkła i cofnęła się o krok. Byle jak najdalej od tego obcego mężczyzny. Serce tłukło się w jej piersi jak spłoszony ptak. Czuła miarowe. us swój przyspieszony puls i tętno tego człowieka, silniejsze, bardziej lo Nadal nie udało jej się zobaczyć jego twarzy. Czy był stary, czy a młody? Jakie miał oczy? Ciemne czy niebieskie? Nigdy nie zapomni jego głosu. Niskiego, lekko schrypniętego barytonu. Przywykłego wydawać rozkazy... nd Znowu wymówił to słowo „zabić". Zapomniała, że jest zdana na jego łaskę. c a s - Czego chcesz? - wyszeptała, oblizując wargi. Nim zdążyła zaprotestować, uniósł ją i położył na zakurzonej sofie, a potem przysunął sobie krzesło i usiadł. Wyraźnie słyszała szuranie i skrzypnięcie starego mebla. Snop światła wyłowił z mroku jej torebkę. Mężczyzna trzymał ją teraz w rękach. W pierwszym odruchu chciała mu ją wyrwać, ale wiedziała, że i tak nie uda jej się uciec. Widziała zarys jego sylwetki. Siedział na krześle i grzebał w jej torebce. Była jednak pewna, że gdyby spróbowała się podnieść, okazałby się szybszy niż wiatr. 14 Anula Strona 16 Chrząknęła. Chociaż to tylko jej torebka, poczuła się, jakby ją gwałcił. - Nie wolno... nie masz prawa... Glos jej zamarł. Poczuła na sobie jego wzrok. Nadal nie widziała twarzy, ale czuła na sobie to spojrzenie - rozkazujące, a może... rozbawione? - Pięć szminek do ust? Szczotka, grzebień, ołówek, puderniczka, jeszcze jedna pomadka, podkład, klucze, znowu szminka... aha! us Nareszcie mamy portfel! I rzeczywiście jesteś Alexi Jordan! Oświetlił jej twarz. Zacisnęła wargi i nie wiadomo czemu lo poczerwieniała. Jeżeli zamierzał ją zabić, nie powinna rumienić się a przed mordercą. Ale on powiedział coś o wezwaniu policji. Powiedział, że nie chce jej zrobić nic złego. nd - Proszę. ?. - odezwała się cicho. Przyglądał jej się w milczeniu, a snop światła bezlitośnie c a przewiercał jej mózg. Pomyślał, że wygląda jak księżniczka z bajki. Albo postać z s jakiejś legendy. Jej rozszerzone strachem oczy były niewiarygodnie zielone, a falujące włosy w świetle latarki połyskiwały jak najszlachetniejszy z kruszców, otaczając szczerozłotą ramą najpiękniejszą twarz, jaką w życiu widział: lekko wystające kości policzkowe, mały, prosty nosek, zdecydowany podbródek, miodowe, lekko wygięte brwi. Nawet w tak żałosnej sytuacji nieznajoma była wręcz oszałamiająca, a jej uroda zapierała dech. 15 Anula Strona 17 Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, że nadal bezmyślnie świeci jej w oczy. Zobaczył też, że dygocze jak w gorączce. Więc to była Alexi Jordan. Wnuczka Gene'a, który prosił go, żeby pilnował tego miejsca. A on ją zaatakował. I nie życzył sobie jej obecności - tak naprawdę nie życzył sobie niczyjej obecności w tym domu. Oczywiście nie miał zamiaru z nią walczyć. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, i zrozumiał, iż to nie wystarczy. Musi do niej podejść, musi jej dotknąć. Jest wciąż taka przerażona. Wzdrygnęła się ze strachu, a potem zaczęła spazmatycznie chwytać powietrze. Nachylił się nad nią, dotknął jej policzka, później ujął ją za rękę. - Mój Boże, drżysz jak liść! -Ty, ty... - Nic ci nie zrobię! - Napadłeś na mnie! - Musiałem się dowiedzieć, kim jesteś. Kiedy zobaczyłem, jak zakradasz się przez okno, pomyślałem, że jesteś włamywaczką. Uspokój się. Nic już ci nie grozi. Jesteś bezpieczna. Nie, wcale nie czuła się bezpieczna. Tkwiła w ciemnościach, tuż obok obcego mężczyzny, który ją zaatakował, i nie mogła opanować drżenia. Tymczasem on mówił coś, czego właściwie nie rozumiała, cichym, łagodnym głosem. Potem - ku swemu przerażeniu - uświadomiła sobie, że ni to szlocha, ni się śmieje, a ten obcy 16 Strona 18 mężczyzna trzyma ją w objęciach i głaszcze po głowie. A ona nadal nie ma pojęcia, ani kto to jest, ani jak wygląda. - Cicho, już wszystko dobrze. - Te same ręce, które trzymały ją z brutalną siłą, okazały się teraz tak niebywale delikatne. Tulił ją, jakby była przerażonym dzieckiem. - Wszystko w porządku. Mój Boże, przepraszam. Nie wiedziałem. Znała już jego głos, znała zapach. Znała brutalność i delikatność rąk, ale nadal nie wiedziała, jak ma na imię ani jaki ma kolor oczu. topniał. us Pod kojącym wpływem jego słów i cielesnej bliskości, lęk powoli lo - Przepraszam. - Odsunęła się, czując irytujące zażenowanie. Za a co przepraszała tego człowieka? Przecież jest intruzem w jej domu, w domu Gene'a. - Kim jesteś? nd Wstał. Natychmiast wyczuła dzielący ich dystans. Co było - minęło. I przemoc, i czułość. a - Nazywam się Rex Morrow. c s Rex Morrow. Jej umysł pracował teraz bardzo szybko. Rex Morrow... I nie zamierzał jej zabić. Wprawdzie Rex uśmiercał ludzi bez skrupułów - ale tylko na kartach książek. Alexi dawno już doszła do wniosku, jeszcze przed tym żałosnym spotkaniem, że jego książki to wytwór chorej wyobraźni. Poderwała się, rozpaczliwie pragnąc światła. Rex Morrow. Gene ją uprzedzał. Powiedział jej przecież, że na półwyspie mieszka prócz niego jeszcze jeden człowiek - pisarz Rex Morrow. I że to właśnie on pilnuje domu. 17 Anula Strona 19 Zapewniał ją też, że w domu jest światło. Potykając się, ruszyła tam, gdzie spodziewała się napotkać ścianę z kontaktem. Przygryzła wargi, próbując opanować wzburzenie. Wszelkie emocje były dla niej szkodliwe i niebezpieczne. A może lepiej pozostać przy zgaszonym świetle? Napaść tego człowieka wpędziła ją w panikę, a ulga rzuciła w jego ramiona. Czy to możliwe, żeby ona, która tak bardzo ceniła sobie swoją zimną krew, krzyczała histerycznie ze strachu? Strumień światła przeciął brutalnie mrok, wyławiając z niego us wyłącznik. Podeszła i wcisnęła klawisz, a potem oparła się o ścianę i spojrzała na mężczyznę, który aż za dobrze poznał jej słabe strony. lo Może zapalone światło położy kres tej absurdalnej intymności? Kto a wie, może nawet częściowo przywróci jej godność? Mężczyzna okazał się zaskakująco młody. Z jakiegoś powodu nd żywiła przekonanie, że brał udział w drugiej wojnie światowej i w swoich powieściach szpiegowskich opierał się na własnych a doświadczeniach. Tymczasem on nie mógł mieć więcej niż trzydzieści c s pięć lat. Był też niepokojąco przystojny. Miał na sobie stare dżinsy i koszulę tak czarną jak hebanowa czerń jego włosów. Oczy także miał ciemne - nigdy dotąd nie widziała tak wyjątkowego, czekoladowego odcienia. Był opalony, miał wystające kości policzkowe, kształtny, prosty nos i pełne usta -zmysłowe a zarazem cyniczne. Jej badawczy wzrok, pełen mimowolnej aprobaty, wcale go nie krępował. Z pewnym zażenowaniem odkryła, że patrzył na nią w podobny sposób. Zaczęła się nawet zastanawiać, jak ją oceniał. 18 Anula Strona 20 Pomyślała, że musi wyglądać okropnie. Z drugiej strony, trudno wymagać od kogoś, kto musiał włamać się do domu, gdzie został napadnięty, żeby wyglądał nienagannie. - Alexi Jordan we własnej osobie - powiedział tonem, który dowodził, że i on odczuwał skrępowanie na wspomnienie tego, co zaszło między nimi w ciemności. Potrząsnął głową, jakby chciał zebrać myśli, ruszył ku Alexi, a potem minął ją i poszedł w głąb domu. us Spojrzała na niego, marszcząc brwi i ruszyła za nim. Przeciął wielki hol, który musiał być kiedyś bardzo piękny, i lo zniknął za wahadłowymi drzwiami. a Drzwi te omal nie uderzyły jej w twarz, wzmagając tylko jej irytację - pozostałość po doznanym szoku. Miała wszelkie prawo tu przeprosić. nd być, a on ją brutalnie zaatakował i nawet nie czuł się w obowiązku a Światło, błogosławione światło! Poczuła, że zaczyna odzyskiwać c s tę osobowość, której ukształtowanie kosztowało ją tyle wysiłku. Na myśl o tym, jak przed chwilą krzyczała ze strachu, okryła się rumieńcem, który jeszcze się pogłębił, kiedy sobie przypomniała, jak płakała w ramionach Rexa na wieść o tym, że nie zamierza jej zamordować. Powinna wezwać policję. Miała prawo się wściekać. - Pchnęła ze złością drzwi i weszła do kuchni. Rex stał z butelką piwa w ręku. Salon, jak zauważyła, oddano we władanie pająkom, natomiast kuchnia była wysprzątana i ktoś nawet pomyślał o czymś takim jak piwo. 19 Anula