Strona 1 Strona 2 Strona 3 ===bAg5Wz8JPFloXjwPOl8+DjoKPF0/WjhdblhuDDoCZFE= Strona 4 Dla Erika ===bAg5Wz8JPFloXjwPOl8+DjoKPF0/WjhdblhuDDoCZFE= Strona 5 „Ma w sobie jakiś urok”. Simon Renard o Elżbiecie Tudor ===bAg5Wz8JPFloXjwPOl8+DjoKPF0/WjhdblhuDDoCZFE= Strona 6 BOHATEROWIE W KOLEJNOŚCI POJAWIANIA SIĘ 1. Brendan Prescott: szpieg na służbie u Elżbiety; posługuje się przybranym imieniem Daniel Beecham 2. Kate Stafford: dama dworu Elżbiety 3. Peregrine: giermek Brendana, były stajenny w Whitehall 4. William Cecil: były sekretarz dworski, doradca i przywódca sieci szpiegowskiej 5. Katherine Ashley: guwernantka księżniczki Elżbiety i gospodyni w Whitehall 6. Robert Rochester: rachmistrz królowej Marii 7. Maria Tudor: królowa Anglii 8. Jane Dormer: jedna z podopiecznych i dam dworu Marii 9. Susan Clarencieux: dama dworu, faworytka Marii 10. Sybilla Darrier: jedna z dam dworu królowej 11. Simon Renard: ambasador króla Hiszpanii Karola V, cesarza rzymskiego 12. Margaret Douglas, hrabina Lennox: kuzynka Marii i Elżbiety Strona 7 13. Edward Courtenay, hrabia Devon: kuzyn Marii i Elżbiety 14. Elżbieta Tudor: siostra królowej i następczyni tronu 15. Dziobaty: najemnik Courtenaya 16. John, Ambrose, Henry i Guilford Dudleyowie: bracia Roberta 17. Jane Grey: córka księcia Suffolk, uwięziona w lochach Tower 18. Robert Dudley: bliski przyjaciel Elżbiety, uwięziony w lochach Tower 19. Nan: karczmarka 20. William Howard: lord admirał ===bAg5Wz8JPFloXjwPOl8+DjoKPF0/WjhdblhuDDoCZFE= Strona 8 Zima 1554 W życiu każdego człowieka nieuchronnie nadchodzi czas, gdy musimy przestąpić pewien próg i przekroczyć niewidzialną granicę oddzielającą to, kim jesteśmy, od tego, kim musimy się stać. Czasami ów moment przejścia jest wyraźnie widoczny – to niespodziewana katastrofa, która poddaje próbie siłę naszego charakteru; tragiczna strata, która otwiera nam oczy na przekleństwo śmiertelności; albo osobisty sukces, który dodaje nam pewności potrzebnej do tego, byśmy mogli się wyzbyć dręczących nas lęków. Innym razem ta chwila ginie wśród natłoku szczegółów przepełnionego wrażeniami życia i dostrzegamy ją dopiero w przebłysku zakazanego pożądania; w melancholijnym poczuciu niewytłumaczalnej pustki lub w pragnieniu czegoś więcej, bez przerwy więcej niż to, co już posiadamy. Czasami skwapliwie korzystamy z okazji, aby przekroczyć tę granicę, upatrując w tym szansy na zrzucenie skóry podrostka i sprawdzenia się w starciu z nieustannymi kaprysami losu. Innym razem pomstujemy na niespodziewane okrucieństwo, na to, że bez ostrzeżenia wepchnięto nas w wir spraw świata, którego nie jesteśmy jeszcze gotowi odkrywać, którego Strona 9 nie znamy i któremu nie ufamy. Przeszłość jest bezpieczną przystanią i wcale nie mamy ochoty jej opuścić z obawy, że przyszłość zgubi nasze dusze. Lepiej się nie zmieniać, niż stać się kimś, w kim nie rozpoznamy siebie. Doskonale znam tę obawę. Znam to uczucie, gdy ukrywa się sekret i udaje się, że można być takim samym jak inni ludzie – zwykłym, przeciętnym, niczym niewyróżniającym się człowiekiem; że można poddać się stałemu rytmowi dni rozpiętych między świtem a zmierzchem, że można oddać serce tylko jednej osobie. Pragnąłem być kimkolwiek innym niż tym, kim byłem. Myślałem, że wiedziałem wszystko, co można wiedzieć o zmiennych kolejach losu i utraconej niewinności, o okrucieństwach popełnianych w imię wiary, władzy i namiętności. Wierzyłem, że przemilczając prawdę, będę bezpieczny. Nazywam się Brendan Prescott, w przeszłości byłem giermkiem lorda Roberta Dudleya, teraz zaś służę księżniczce Anglii Elżbiecie Tudor. Tamtej zimy 1554 roku oszustwo, które skrywałem, wyszło na jaw. ===bAg5Wz8JPFloXjwPOl8+DjoKPF0/WjhdblhuDDoCZFE= Strona 10 HATFIELD Rozdział 1 – Cięcie i sztych! W lewo! Nie, w twoje lewo! W krużganku rezydencji Hatfield rozległ się krzyk Kate przerwany świstem metalowego ostrza, gdy miękkim ruchem przesunęła po posadzce stopy i wymachując rapierem, uczyniła wypad. Nie zwracając uwagi na pot skapujący mi z brwi ani na kosmyki długich do ramion włosów, które wysunęły mi się zza wiązadła i przykleiły do karku, błyskawicznie oceniłem sytuację. Przewagę dawały mi wzrost i słuszna masa, ale na korzyść Kate przemawiały lata doświadczenia. Prawdę mówiąc, wprawa, z jaką władała rapierem, zupełnie mnie zaskoczyła. Poznałem się z Kate zaledwie pięć miesięcy wcześniej w pałacu Whitehall w niebezpiecznym czasie, kiedy to służyłem jako giermek lordowi Robertowi Dudleyowi, synowi potężnego księcia Northumberland, ona zaś była zauszniczką naszej pani, księżniczki Elżbiety Tudor. Podczas naszego pobytu na dworze Kate wykazała się dość niezwykłymi jak na kobietę umiejętnościami, ale kiedy pierwszy raz zaproponowała, że udzieli mi paru lekcji fechtunku, nie podejrzewałem, iż okaże się tak znakomita w szermierce. Postanowiłem podjąć Strona 11 wyzwanie, spodziewając się, że stać ją będzie zaledwie na kilka zwykłych pchnięć i podstawowych zasłon. Bardzo szybko udowodniła, w jak dużym byłem błędzie. Teraz uczyniłem unik, a jej rapier przeciął powietrze. Obróciłem się na miękkich podeszwach skórzanych butów i obserwowałem zbliżającą się do mnie Kate. Udając znużenie, pozwoliłem jej podejść, po czym w chwili gdy szykowała się do wyprowadzenia sztychu, uskoczyłem i ciąłem rapierem. Stalowe ostrze smagnęło przegub rękawicy Kate z trzaskiem, który w panującej wokoło ciszy zagrzmiał niczym huk pioruna. Kate wydała stłumiony okrzyk zdziwienia, a jej rapier z brzękiem potoczył się po posadzce. Zapadło pełne napięcia milczenie. Czułem, że serce podeszło mi do gardła. – Moja droga… dobry Boże, jesteś ranna? Wybacz mi. Nie chciałem. Nie… Nie wiedziałem… Pokręciła głową, zdejmując rękawicę. W miejscu, którego dosięgło moje ostrze, ujrzałem głębokie rozcięcie i przedartą czerwoną podszewkę. Strach ścisnął mi żołądek. – Ale jak…? – urwałem, nie mogąc wyjść ze zdumienia. Przesunąłem palcem po stalowej klindze. – Mój rapier – nie jest stępiony. Czubek: powinien być stępiony. Końcówka musiała odpaść! Zacząłem rozglądać się po ziemi, ale zaraz znieruchomiałem, gdyż coś przyszło mi do głowy. Strona 12 Spojrzałem na młodzieńca o patykowatych nogach, który stał w kącie jak struchlały. – Peregrine! Czy stępiłeś mój rapier, tak jak kazałem? – Oczywiście, że stępił – odezwała się Kate. – Nie krzycz. Spójrz, nic mi się nie stało. To tylko draśnięcie. – Wyciągnęła nadgarstek w moją stronę. Delikatna biała skóra, którą całowałem niezliczoną ilość razy, zaczynała ciemnieć, tworząc coś, co zapowiadało się na pokaźny siniak, jednak ku swojej uldze zobaczyłem, że nie było otwartej rany. – Zachowałem się jak gwałtownik – wymamrotałem. – Nie powinienem był uderzać tak mocno. – Nie, uczyniłeś właśnie to, co powinieneś był uczynić. Zaskoczyłeś i rozbroiłeś przeciwnika. – Podniosła na mnie złociste oczy. – Potrzebny ci lepszy nauczyciel. Ja pokazałam już wszystko, co umiem. Jej pochwała sprawiła, że przez moment się zastanowiłem. Chociaż komplement z jej ust sprawił mi przyjemność, wydawał się służyć potrzebie chwili i nie potraktowałem go do końca poważnie. Schyliłem się po rapier leżący u jej stóp. Poczułem, że zaciskają mi się szczęki. – Powinienem był wiedzieć. Wygląda na to, że końcówka z twojego ostrza również odpadła. – Urwałem, wpatrując się uważnie w jej twarz. – Na Boga, Kate, co cię opętało? Dlaczego to uczyniłaś? Poczułem, jak w ostrzegawczym geście kładzie dłoń Strona 13 na moim ramieniu, ale zignorowałem ją i ruszyłem gwałtownie w stronę Peregrine’a. Chłopak ani drgnął. Utkwił we mnie spojrzenie szeroko otwartych zielononiebieskich oczu, których barwę podkreślały ciemne pukle okalające jego twarz. Peregrine nie znał dnia swoich narodzin, ale przypuszczał, że ma około czternastu lat, i chociaż nie zdążył jeszcze zbyt urosnąć, jego oblicze powoli traciło delikatne dziecięce rysy i zaczynało przypominać twarz urodziwego mężczyzny, którym pewnego dnia miał się stać. Czyste powietrze i obfitość jedzenia tu, w rezydencji Elżbiety w Hatfield, odmieniły go i nie sposób było w nim poznać tego niedożywionego stajennego, z którym zaprzyjaźniłem się niegdyś podczas pobytu na dworze. – Powinieneś był sprawdzić – powiedziałem. – To należy do twoich obowiązków jako giermka. Giermkowie zawsze dwa razy sprawdzają rzeczy swoich panów. Peregrine wysunął dolną wargę. – Ja naprawdę sprawdzałem. Ale… – Naprawdę? – Mimo że słyszałem narastający w swoim głosie gniew, nie potrafiłem nad nim zapanować. – Skoro więc sprawdzałeś, marnie ci to wyszło. Może nie jesteś gotowy do pełnienia służby giermka. Może powinieneś wrócić do stajni. Tam przynajmniej nikomu nie stanie się krzywda. Kate wykrzyknęła z irytacją: – Brendanie, doprawdy! Teraz rzeczywiście Strona 14 zachowujesz się jak gwałtownik. To nie wina Peregrine’a. Ja zdjęłam końcówki, zanim przyszedłeś. Mam też pod kamizelką wystarczająco grubą warstwę pikowanego okrycia, żeby przeżyć atak rozjuszonego byka. Nic mi nie groziło. – Nic ci nie groziło? – Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. – Mogłem odciąć ci dłoń. – Ale nie odciąłeś. – Westchnęła i stanęła na palcach, żeby mnie pocałować. – Proszę, nie podnoś gwałtu. Ćwiczymy codziennie od wielu tygodni. Kiedyś wreszcie trzeba było zdjąć te końcówki. Sapnąłem ze złością, chociaż wiedziałem, że nie powinienem czynić jej wyrzutów. Musiało minąć trochę czasu, a moje ciało musiało pokryć się licznymi siniakami, zanim zrozumiałem, że nasze lekcje miały co prawda na celu wprowadzenie mnie w arkana fechtunku, ale przede wszystkim stanowiły sposób na poradzenie sobie z rozczarowaniem i irytacją spowodowaną tym, iż nie mieliśmy okazji poprosić o zgodę na zaślubiny przed wyjazdem księżniczki Elżbiety do Londynu na uroczystość koronacji jej przyrodniej siostry, królowej Marii. Biorąc pod uwagę okoliczności, postanowiliśmy, choć niechętnie, nie obciążać Elżbiety naszą prośbą. W dniach poprzedzających wyprawę do stolicy z twarzy księżniczki nie schodził uśmiech, ale ja wiedziałem, że obawiała się spotkania ze starszą siostrą, której nie widziała od lat. Martwiła ją nie tylko dzieląca je różnica Strona 15 wieku wynosząca siedemnaście lat. W wyniku rozłamu religijnego, który dokonał się za sprawą ich ojca, króla Henryka VIII, Elżbieta została wychowana w wierze protestanckiej, natomiast Maria pozostała przy katolicyzmie –i straciła przez to niemal wszystko w ostatnich dniach panowania ich brata króla Edwarda. Doskonale zdawałem sobie sprawę z niebezpieczeństwa, które groziło wcześniej księżniczkom, i z tego, co przeszły. Zarówno Elżbieta, jak i Maria stały się przedmiotami knowań Johna Dudleya, księcia Northumberland, rządzącego w imieniu Edwarda. Gdy młody król leżał na łożu śmierci, Northumberland snuł intrygę mającą na celu pojmanie sióstr Tudor i zamiast nich osadzenie na tronie własnego młodszego syna Guilforda oraz synową Jane Grey. Bardzo możliwe, że zamysł ten powiódłby się, gdybym nie został wepchnięty w sam środek spisku i mimowolnie nie przyczynił się do śmierci księcia. Wtedy właśnie poznałem Kate i zacząłem służyć Elżbiecie; teraz, gdy Northumberland nie żył, pięciu jego synów było uwięzionych, a Anglia świętowała wstąpienie na tron Marii, Elżbieta nie miała wyboru, musiała przybyć na wezwanie siostry, mnie jednak bardzo niepokoiło to, że uparła się pojechać na dwór bez nas. – Nie, przyjaciele – oznajmiła. – To nie najlepszy czas, żeby zjawiać się z całą świtą. Wezmę udział w koronacji jako wierna poddana i wrócę, ani się Strona 16 obejrzycie. Maria wcale nie chce, żebym została. Ma dość frasunków. Byłabym dla niej kolejnym ciężarem. Elżbieta wzięła ze sobą jedynie zaufaną damę dworu, stateczną matronę Blanche Parry. Nie podobało mi się to. W wieczór przed wyjazdem ponownie prosiłem księżniczkę, niestety na próżno, aby pozwoliła, bym dotrzymał jej towarzystwa, i wyliczałem niebezpieczeństwa czyhające na nią w bagnie, jakim był nieustannie spiskujący dwór. Elżbieta roześmiała się. – Zapominasz, że oddycham oparami tego bagna od dnia narodzin! Przeżyłam Northumberlanda i chyba niczego już się nie lękam. Obiecuję ci jednak, że jeśli zajdzie potrzeba, aby ktoś stanął w mojej obronie, będziesz pierwszym człowiekiem, po którego poślę. Opuściła Hatfield w czasie, gdy jesień zaczynała powlekać złotem drzewa. Po jej wyjeździe sprawy domowe toczyły się utartym torem. Próbowałem odsunąć od siebie pełne niepokoju myśli, poświęcając się nauce, lekcjom szermierki i innym obowiązkom, i po pewnym czasie zrozumiałem, że Elżbieta kazała mi zostać nie dlatego, iż nie chciała, abym jej towarzyszył, ale dlatego, że znała mnie lepiej niż ja sam i działała na moją korzyść. Prawda bowiem wyglądała tak, że nie byłem gotowy do powrotu na dwór. Wciąż potrzebowałem czasu, aby zagoić rany. Kiedy sobie o tym przypomniałem, z miejsca Strona 17 pożałowałem, iż podniosłem głos na Peregrine’a, który tak bardzo w ostatnim czasie mi pomógł. Objąłem Kate w talii i skinąłem na chłopaka. – Podejdź – poleciłem. Niepewnie ruszył do przodu. Stał się moim cieniem, wszędzie za mną chodził – „niczym zakochany w swoim panu szczeniak”, zauważyła kiedyś Kate – teraz zaś żarliwie wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami. – Powinienem odesłać cię do czyszczenia latryn albo do innego równie nieapetycznego zajęcia – mruknąłem. – Nie nauczyłeś się jeszcze, że nierozsądnie jest zaufać niewieście? Kate dała mi kuksańca. – Tak – wymamrotał Peregrine. – To znaczy nie. Kate roześmiała się. – Jesteś nieznośny! Zostaw chłopaka w spokoju. Ma jeszcze wiele czasu, żeby poznać sztuczki płci pięknej. – Odsunęła się ode mnie, rozwiązała przepaskę na włosy i rozpuściła kasztanowe pukle. Zmierzwiłem czuprynę Peregrine’a. – Rzeczywiście zachowałem się jak gwałtownik – przyznałem, patrząc na młodzieńca. – Wybacz mi, proszę. Peregrine otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale w tym momencie rozległ się okrzyk Kate: – Ojcze, cóż za niespodzianka! Ja zaś zamarłem i utkwiłem pełnie niedowierzania Strona 18 spojrzenie w drugim końcu krużganku. Zbliżał się ku nam człowiek, którego najmniej spodziewałem się ujrzeć – elegancki mężczyzna w czarnej pelerynie i z przerzuconą przez ramię torbą. Gdy William Cecil zdejmował z łysiejącej głowy płaski czarny kapelusz, pomyślałem, że nie wygląda na swoje trzydzieści trzy lata i wydaje się w lepszym zdrowiu niż podczas naszego ostatniego spotkania. Nawet jego rudawej brody nie przetykały jeszcze srebrzyste nitki, a śniada cera świadczyła o tym, że podobnie jak ja spędzał każdą cenną wolną chwilę na świeżym powietrzu, zajmując się uprawą ogrodu, pielęgnacją zagonu ziół albo jakąś inną czynnością, która zapewniała mu chwilę wytchnienia od manipulowania życiem innych ludzi. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – spytał typowym dla siebie uprzejmym tonem. – Pani Ashley powiedziała, iż zażywacie tutaj trochę ruchu. – Zawsze przeszkadzasz – usłyszałem szept Peregrine’a i położyłem dłoń na jego ramieniu. W błękitnych oczach Cecila błysnęło rozbawienie, zerknął na chłopca, po czym przeniósł wzrok na Kate, która zdawała się wyjątkowo podenerwowana. Mimo że udawała zaskoczenie, odniosłem nieodparte wrażenie, iż przybycie Cecila nie było dla niej niespodzianką. – Najdroższa Kate, tyle się nie widzieliśmy. – Cecil objął ją. – Moja żona, lady Mildred, zamartwiała się, czy przypadkiem się nie rozchorowałaś. Z ulgą przyjęliśmy Strona 19 wiadomość od ciebie. Wiadomość? Przyjrzałem się bacznie Kate, która również uściskała Cecila. Ostatecznie miała do tego wszelkie prawo. Od śmierci matki była jego podopieczną, wychowywała się w domu Cecila w pieczy jego i jego żony. Dlaczego miałaby do niego nie pisywać? Tyle że nic mi o tym nie wspomniała, mimo iż znała mój stosunek do tego człowieka. Ona nigdy z nim nie walczyła, ja natomiast owszem. Musiałem stawić mu czoła w czasie, gdy służył u księcia Northumberland jako jego osobisty sekretarz i nakłonił mnie, abym szpiegował przeciwko rodowi Dudleyów. Kate nie wiedziała, że jej ukochany opiekun to człowiek o kilku obliczach i że żadnemu z nich nie można w pełni zaufać. – Przykro mi, że przysporzyłam trosk tobie i lady Mildred – odpowiedziała Kate. – Pragnęłam was odwiedzić, ale… – Odwróciła się w moją stronę i ujęła mnie za rękę. Cecil zerknął z pozoru obojętnie na nasze złączone dłonie, chociaż sugestia płynąca z tego gestu nie mogła ujść jego uwadze. – Czas po prostu przecieka nam przez palce –ciągnęła Kate. – Nieprawdaż, Brendan? – Uśmiechnęła się do mnie. – Ostatnio mam wrażenie, że dzień stał się za krótki. W domostwie jest bez przerwy mnóstwo pracy. – Nie wątpię – odparł Cecil. – I nie chcę nadużywać waszej gościnności, chociaż miałem nadzieję zatrzymać się na wieczerzę. Przywiozłem pieróg nadziewany mięsem i słój miodu. Przekazałem je pani Ashley. – Strona 20 Uśmiechnął się ciepło do Kate. – Pamiętam, że kiedy byłaś małą dziewczynką, uwielbiałaś miód z naszej pasieki. – Jesteś bardzo hojny! Tak, zaraz wszystkiego dopilnuję. Kate znów na mnie zerknęła; poczułem skurcz w żołądku. Zebrałem się w sobie i zdobyłem się na suchą uwagę: – Rzeczywiście. Jak moglibyśmy odmówić? Spojrzenia moje i Cecila skrzyżowały się. Bezbłędnie wyczuł chłodną nutę pobrzmiewającą w moim tonie, ja zaś wiedziałem, że sprowadza go coś więcej niż zwykła troska o zdrowie Kate. – Proszę mi na chwilę wybaczyć – zwróciłem się do niego, po czym odprowadziłem Kate, zostawiając Cecila sam na sam z Peregrine’em, który obrzucał przybysza gniewnym spojrzeniem. – Co się dzieje? Dlaczego on tu przyjechał? I dlaczego nie uprzedziłaś mnie o jego przyjeździe? – Po prostu wysłuchaj go – odpowiedziała Kate. – To ważne. Znieruchomiałem. – Czy chodzi o…? – Tak. – Położyła palec na moich wargach, uprzedzając mój wybuch. – Możesz złajać mnie później, ale teraz zostawiam was samych, żebym mogła dopilnować wieczerzy. Postaraj się na niego nie rzucić, dobrze? – Obróciła się z promiennym uśmiechem