Strona 1 Janet Fitch Pomaluj to na czarno Dla Almy Strona 2 Widzę czerwone drzwi i chcę, żeby ktoś pomalował je na czarno, Nie chcę już żadnych kolorów, niech wszystkie zamienią się w czerń... Pomaluj to na czarno, The Rolling Stones Strona 3 1. Echo Dotkliwe zimno zupełnie pozbawiło czucia czubek nosa Josie Tyrell oraz jej tyłek, a to dlatego, że znalazła się poza zasięgiem ciepła bijącego z ogrzewającego studio kaloryfera. Jedna noga kompletnie jej zdrętwiała. Josie zmieniła pozycję, leciutko, tylko na tyle, żeby rozluźnić napięte mięśnie i w żadnym wypadku nie zakłócić zajęć malarza, który pracował w poplamionej farbą kurtce a la Mao, z włosami splecionymi w sięgający do pasa warkocz. Henry'emu Ko nie szło tego dnia zbyt dobrze. Co parę minut przerywał, żeby otrzeć oczy wierzchem dłoni, podczas gdy z głośników sączyły się dźwięki Double Fantasy. Wszyscy puszczali teraz Double Fantasy. John Lennon został zastrzelony w Nowym Jorku i wszędzie, gdzie tylko zjawiała się Josie, ludzie słuchali tych samych pieprzonych piosenek Beatlesów, w kółko, do wyrzygania. W Double Fantasy słychać było także Yoko Ono, przynajmniej tyle. Na okładce płyty, porzuconej na brudnej kanapie, John i Yoko tulili się do siebie w pocałunku, który miał trwać wiecznie. Wszyscy zawsze obrzucali błotem Yoko Ono, obwiniając ją o rozpad Beatlesów, ale Josie wiedziała, że po prostu byli zazdrośni, ponieważ John wolał Yoko od jakiejś grupy facetów z rozdmuchanym ego. Ludzie nie lubią zakochanych, bo miłość to prywatna impreza, na którą nikt poza głównymi bohaterami nie dostaje zaproszenia. Josie podobały się zdjęcia Yoko i Johna ze stojącymi hipisowskimi fryzurami, na białym łóżku. Uciekli do kraju, w którym było tylko dwoje obywateli. Z zewnątrz wyglądało to jak śmierć. Ludzie mogli do woli walić pięściami w ściany, ale nie mieli szans, by znaleźć drzwi. Nikt nie był w stanie odgadnąć, jak wygląda ukryty za wysokimi murami ogród. Strona 4 Z wysokich okien studia Henry ego Ko widać było wzgórza, a na nich, aż do Bulwaru Zachodzącego Słońca niechlujne domki parku Echo, wyglądające jak dziecinne zabawki. Kanciaste gałęzie ogołoconych przez zimę żakarand cięły widok prostymi liniami; tu i ówdzie zwisały z nich okrągłe gniazda nasienne, podobne do kastanietów. Henry ciągle opłakiwał Johna Lennona, lecz Josie dużo bardziej żal było Darby'ego Crasha. Darby zabił się w akcie desperackiego teatru, w geście, który przesłoniła śmierć eks-beatlesa. Dobrze chociaż, że Josie miała okazję go poznać, z jego nieśmiałością i krzywymi zębami, które odsłaniał w uśmiechu. Spotykała go w takich lokalach jak Masque czy Fuckhouse, no i na Carondelet. Darby nie był naturalnym performerem, musiał się zmarnować, pakując sobie do ust wszystko, co był w stanie przełknąć, a potem dając tak pełne napięcia, intensywne występy, że ich oglądanie było po prostu bolesne, sprawiało, że człowiek czuł się jak jakiś zboczony podglądacz. Darby'emu zależało przede wszystkim na tym, by ludzie go zauważali, żeby kogoś obchodziło to, co robi. Wszyscy jego przyjaciele poszli na pogrzeb, wszyscy z wyjątkiem Josie. Jego śmierć była tak przerażająco niepotrzebna, okazała się kretyńskim przedstawieniem, odegranym przez kogoś okropnie smutnego i popieprzonego, kto postanowił zabić się z potrzeby bycia dostrzeżonym. Josie uznała, że nie pójdzie na pogrzeb i stypę, bo brzydzi ją traktowanie czyjejś śmierci jako okazji do imprezy. A na koniec beatles zabrał Darby'emu nawet tę odrobinę uwagi, jaką poświęcił mu świat. - Ale on chciał, żeby tak było - powiedziała Pen. Robiła reportaż i zdjęcia z pogrzebu dla magazynu „Puke", zupełnie jakby najważniejsze było to, kto uczestniczył w ceremonii. Jakby to był jakiś cholerny koncert. Cóż, Darby zdobył przynajmniej odrobinę sławy, czego nie można powiedzieć o Henrym. Henry płacze teraz nad Strona 5 Johnem Lennonem, którego w ogóle nie znał. W ubiegłym tygodniu w Griffith Park zebrały się wielkie tłumy, żeby oddać cześć zabitemu beatlesowi. Josie, Pen i ich przyjaciele nie poszli, bo z góry było wiadomo, że będzie to hipisowska impreza pod hasłem miłości i „Give Peace a Chance". Nie trzeba być geniuszem, by się zorientować, że nikt nigdy nie da szansy pieprzonemu pokojowi. I w najbliższym czasie nikt nie wróci do Woodstock, to pewne. Josie nie miała jednak cienia wątpliwości, że stary Henry stawił się tam jak na gwizdek, kopcił kadzidełka, wydzwaniał cymbałkami i palił hasz ku pamięci Johna, jakżeby inaczej. Om rama rama. Czy John Lennon naprawdę chciał tego wszystkiego? Josie słyszała, że facet był całkiem bystry i dowcipny, więc czy rzeczywiście mogło mu zależeć na tym, by wystąpić w roli umarlaka tygodnia, miesiąca czy roku? Artysta wreszcie odstąpił od sztalug, ciężko wzdychając. - Co ty na to, żebyśmy dziś spakowali kramik, Josay? Josie rozplotła nogi, czując, jak krew napływa do nich szybko i gwałtownie, budząc do życia setki drobnych, kłujących igiełek. Rozprostowała kruche ramiona o delikatnych, wyraźnie rysujących się pod skórą kościach. Miała drobne piersi o ciemnych brodawkach, czarny trójkąt łonowy, ostro kontrastujący z utlenionymi na niewiarygodnie jasny blond włosami, których ciemne odrosty zaczynały już wyrastać spod skóry. Ubrała się szybko - sukienka i czółenka na wysokich obcasach z ciuchlandu, podarte legginsy. Podczas gdy Henry czyścił pędzle, pomalowała usta krwawoczerwoną szminką, a potem usiadła obok niego na kanapie obitej pomarańczowym welwetem z brunatnymi obszyciami. Henry przygotował skręta ze specjalnej trawy, którą nazywał „Pająkiem" - jego kumple przysyłali mu te brązowe kłębki z Hawajów. Starzy hipisi uwielbiali trawę. Josie nie miała nic Strona 6 przeciwko temu, aby czasem się przyłączyć, ale nie widziała powodu, żeby robić z tego kult. Kiedy palili, Henry dalej rozczulał się nad Johnem Lennonem. Mówił, że nie może uwierzyć w śmierć dawnego beatlesa. Zupełnie jakby facet był jakimś cholernym świętym... - W końcu się odnalazł - powtarzał Henry. - Wreszcie odkrył, o co w tym wszystkim chodzi... Josie paliła, siedząc obok Henry'ego, i myślała o gościu, który zastrzelił Lennona. Zamordowany przez oszalałego fana... W wiadomościach fani zawsze byli wariatami. Facet dostał od Lennona autograf, a potem go zastrzelił. Najsmutniejsze było to, że Josie nie była szczególnie wstrząśnięta. Jej zdaniem wszystko to razem układało się w spójną całość - Ronald Reagan, chłopcy w zielonych mundurach, uganiający się po całym świecie. Śmierć Lennona wydawała się drobnym detalem. Trzydzieści tysięcy ludzi zaginionych w Salwadorze, te zakonnice, mnóstwo innych nieszczęśników, a tymczasem wszyscy Amerykanie najbardziej przejmowali się tym, kto postrzelił JR z serialu Dallas. Usadowiła się wygodniej. Musiała przyznać, że „Pająk" był pierwsza klasa. Henry powoli odwrócił opartą na poduszce głowę i popatrzył na nią małymi, zaczerwienionymi od trawy oczkami, które zawsze się uśmiechały, nawet kiedy był zły czy smutny. Pachniał tą dziwaczną maścią, którą sam robił i nacierał mięśnie naciągnięte po ćwiczeniach tai - chi, maścią złożoną ze zmiażdżonych korzonków, lukrecji i jakichś cholernych robali. Oparł rękę na jej kolanie. - Nadal jesteś z tym gościem z Harvardu? - zapytał. Jego dłoń na jej kolanie. Henry Ko miał chyba ze trzydzieścipięć lat, co Josie miałaby robić z takim staruszkiem... - Z Michaelem. Tak, nadal jesteśmy razem. Strona 7 W każdym razie taką miała nadzieję. Może Michael już wrócił... Tak, całkiem możliwe, że już jest w domu i czeka na nią. Nagle zaczęło jej się śpieszyć. Położyła swoją rękę na szorstkiej od terpentyny dłoni malarza. - Ale dam ci znać, jeżeli ze sobą zerwiemy, słowo honoru, Henry... Wróciła na Lemoyne swoim starym, wiecznie dygoczącym fordem falconem, pudrowobłękitnym reliktem z naklejkami różnych zespołów na bagażniku - X, Germs, Cramps. Zwykle jechała od Henry'ego trzy minuty, ale teraz wpakowała się w długą kolejkę samochodów z włączonymi światłami. Dlaczego tak się czołgali? Może znowu jakiś wiec ku czci Lennona albo coś w tym rodzaju... Trąbiła, zmieniała pasy i wymijała, aż w końcu znalazła się na czele korka i zobaczyła, że przyczyną całego zamieszania był powoli, dostojnie posuwający się karawan. Głęboko zawstydzona swoim zniecierpliwieniem, skręciła w boczną uliczkę i zatrzymała się. Policzki miała gorące i czerwone jak burak. Ale skąd mogła wiedzieć, że to pogrzeb? Czasami wydawało jej się, że minęły zaledwie dwa dni, odkąd jej siostra Luanne wysadziła ją z samochodu przy parku MacArthura. Pozostałą część drogi przejechała poniżej dozwolonej prędkości, zaparkowała przed domem, wyjęła pocztę ze skrzynki i zamknęła furtkę na pętlę z kabla. Ostrożnie stąpając w pantoflach na wysokich obcasach, zeszła po chwiejnych schodkach do stojącego niżej malutkiego domku. Właściwie była to chatka, co tu dużo mówić, ale oni ją kochali, kochali ten spokój, ciszę, widok i rajski śpiew ptaków. Czuli się tu tak bezpiecznie, że nawet nie zawiesili zasłon. Josie otworzyła drzwi, rzuciła klucz do czerwonej misy. - Hej, Michael? Cisza. Puste krzesła, obrazy na ścianach, zasłona z drewnianych korali między pokojem a kuchnią. Jedyne Strona 8 odgłosy dostawały się do wnętrza przez otwarte okno, wychodzące na ruchliwe szosy numer 2 i 5. Minęło pięć dni. Przed pięcioma dniami stał w drzwiach do kuchni oparty o odgarniętą na bok zasłonę z korali na sznurkach i mełł kawę w tym swoim mosiężnym tureckim młynku w kształcie tuby. Powiedział, że wyjeżdża. Josie właśnie zbierała się do wyjścia, jechała na umówioną sesję w Northridge. - Jadę na kilka dni do domu Meredith - oświadczył. Jego matki nie było, wyjechała na koncerty w Urugwaju, Paragwaju czy gdzieś tam. I krzyżyk na drogę. Josie przystanęła w przedpokoju, skończyła malować usta, bardzo dokładnie i równo, nawet bez lusterka. - Po co? - zapytała. - Zastanawiam się nad pewnym projektem - powiedział, nie przestając kręcić młynkiem. - Potrzebuję trochę czasu, żeby to spokojnie przemyśleć. Powiedział to ot tak sobie. Patrzyła na niego w skupieniu, próbując zrozumieć, co naprawdę do niej mówi. Nigdy nie rozstawali się na dłużej niż parę godzin, nawet wtedy gdy się kłócili. - Odkąd to przeszkadzam ci w pracy? - Myślałem, że będziesz zadowolona, że w ogóle pracuję - odparł. Ucieszyło ją to, owszem, ale dlaczego uważał, że musi wyjechać... Uparcie kręcił mosiężną rączką młynka, stojąc w drzwiach kuchni w luźnych dżinsach, boso, z długimi, pięknymi palcami u stóp, niczym u jakiejś greckiej rzeźby. - Muszę mieć trochę przestrzeni, Josie. Postaraj się zrozumieć. - Przecież zawsze malowałeś tutaj i nie narzekałeś... Domek był malutki, to prawda. Michaelowi trudno było malować większe obrazy, choćby takiej wielkości jak pochód Strona 9 ślepych kobiet z twarzą Meredith. A dom jego matki stał pusty, niedaleko, na pobliskim wzgórzu. - Może pojechałabym z tobą... Odstawił wreszcie młynek i objął ją mocno. Pocałował. - Będę pracował, wiesz, jaki wtedy jestem. Zaufaj mi, tak będzie lepiej. Trzymała go w ramionach, zamknęła oczy, wchłaniała jego zapach, aromat sosny, mchu i czegoś jeszcze, czegoś, czym pachniał tylko on, uzależniona od niego jak ćpun od swojej działki. Miała ochotę polizać go jak cukierek. Stali tak długo, Michael tulił ją do siebie z całej siły, prawie miażdżył, drapał jej policzki ostrym zarostem. Okropnie za nim tęskniła. Wrzuciła listy do misy na niskiej szafce obok telefonu, który milczał jak zaklęty. Dzwoniła do niego już dwa razy, ale nie odpowiadał. Szczerze mówiąc, nie było w tym nic dziwnego. Odkąd go poznała, ani razu nie widziała, żeby podniósł słuchawkę. Tak czy inaczej, wiedziała, że jeśli wkrótce nie wróci do domu, ona pojedzie do niego. Potrzebował przestrzeni czy nie potrzebował, miała to gdzieś. Trzy dni to trzy dni, ale tydzień to długie rozstanie, separacja. Z trudem wytrzymała ten tydzień, chociaż robiła wszystko, żeby jak najmniej o nim myśleć - przyjęła dodatkowe sesje, poszła z Pen na występ grupy Weirdos w Hong Kong Cafe, na imprezę na Carondelet. Mogłoby się wydawać, że korzysta z życia i wolności, lecz ona tylko czekała na niego. Co takiego malował, że nie mógł malować tutaj? A może po prostu ją zostawił? - Hej, pieprzyć jego i jego braci! - parsknęła Pen, kiedy Josie zwierzyła jej się ze swoich obaw na występie Weirdos. - Przecież jest świetnie, całkiem jak dawniej! Carpe diem, do kurwy nędzy! Dziwnie czuła się sama w małym domku, w środku spokojnego popołudnia. Pierwszy raz w życiu naprawdę Strona 10 mieszkała sama. Poprawiła poduszki na kanapie, przejrzała pocztę, włączyła płytę Clash Sandinista!, usiadła, wstała. Nie mogła znaleźć sobie miejsca. Dom wydawał się strasznie pusty, jej obecność wcale nie zmniejszała uczucia pustki. W rodzinnym domu w Bakersfield dzieliła pokój z Luanne i Corinne, na Carondelet mieszkała z Pen, Shirley i Paulem. Jeszcze później, w Fuckhouse, wokół niej zawsze tłoczyła się co najmniej połowa punkowego Hollywood. A teraz była sama, tylko z jego obrazami i rysunkami, z używanymi meblami, które uratowali ze śmietników, z kolekcjami zabawek, czapek i żelazek, pracowicie zbieranych. Bez niego dom przypominał teatralną dekorację bez aktorów. Przysiadła na niebieskiej kanapie i zaczęła przeglądać magazyn o sztuce. Facet, komponujący obrazy z potłuczonych talerzy... Widzieli jego wystawę w dzielnicowym muzeum. Duże płótna pokryte mieszanką o chropowatej, ciężkiej fakturze dużo bardziej spodobały się Josie niż Michaelowi. Podziwiała ich pewną siebie, śmiałą urodę. - Jedno wielkie gówno na pokaz - powiedział Michael. - Trzeba mieć jakąś myśl, nie tylko chęć imponowania... Zawsze był tak krytycznie nastawiony do sztuki współczesnej, nie znosił wszystkiego, co robili artyści. Lubił tylko Francisa Bacona i Luciena Freuda, którzy malowali jak psy gończe, tropiące ludzkie niedoskonałości. I niezmiennie wielbił swojego ukochanego Schielego. Dlaczego nie mógł spać tutaj, a malować tam? Inni malarze mieli przecież studia poza domem. Jeżeli ten pokój był dla niego za mały do pracy, mógłby przynajmniej wracać na noc. Bała się, że ta potrzeba przestrzeni była tylko wymówką. Że już postanowił, ostatecznie zdecydował, że nie chce z nią dłużej być. Pragnęła zadzwonić do niego, ale nie mogła znieść myśli, że telefon będzie dzwonił i dzwonił, a Strona 11 Michael, być może, będzie stał obok i nie podnosił słuchawki, wiedząc, że to ona. Usiadła na jego krześle przy oknie z widokiem na wzgórza, park Echo, Silverlake, a dalej wielki znak Hollywood i Griffith Park. Zielone miedziane kopuły obserwatorium ostro rysowały się na tle jasnoniebieskiego zimowego nieba. Uwielbiała przesiadywać tutaj razem z nim, obejmując go za szyję i sycąc się jego zapachem. Przycisnęła twarz do szorstkiego oparcia, usiłując schwytać ten aromat. Jej rzęsy drżały. Na moment poczuła zapach Michaela, lecz zaraz się ulotnił. Wciąż trochę nawalona po „Pająku", przeszła do kuchni, wypiła szklankę mleka, którą przed wyjściem postawiła przy zlewozmywaku, obrała banana wielkości palca. Starała się w ogóle nie patrzeć na drewniany kącik z wyciętymi sercami, gdzie jedli posiłki, ani na wiszący tam obraz, przedstawiający ją przy starej kuchni, oświetloną wpadającym przez kuchenne okno słonecznym blaskiem. Śmieszne, bo to Michael zawsze gotował, jej umiejętności kończyły się na podgrzaniu zupy z puszki. Przeszła do sypialni i wyciągnęła się na łóżku, na pościeli, ciągle jeszcze pachnącej ich ostatnią miłością. Cztery ściany pokoju zdobił ich własny widok Montmartre. Zrzuciła pantofle i wczołgała się pod kołdrę, białą jak śnieg w bezbarwnym świetle. Zbliżało się Boże Narodzenie. Musiała wykończyć koszulę dla Michaela, koszulę w poprzeczne pasy, żeby była bardziej oryginalna. Zieloną, by pasowała do koloru jego oczu. Może znajdzie jeszcze jakąś przyjemną, leniwą muzykę w jednym z małych sklepików przy Bulwarze Hollywood, jakieś nagrania seksownego bluesa z lat dwudziestych. Mogłaby też udekorować dom papierowymi płatkami śniegu, zawiesić je pod sufitem, gęsto jak liście. Ale Strona 12 się zdziwi, kiedy stanie w drzwiach i zobaczy te płatki... Jasne, że wróci. Na pewno wróci. Jeszcze jeden dzień, najwyżej dwa. Myślała o płatkach śniegu, kiedy w dużym pokoju zadzwonił telefon. Zerwała się z łóżka tak szybko, że zakręciło jej się w głowie, dopadła do szafki i chwyciła słuchawkę. - Michael, dzięki Bogu, chciałam już... - Przepraszam bardzo, tu inspektor Brooks... Jakiś pieprzony urzędas. - Dzwonię z biura lekarza sądowego okręgu Los Angeles. Z kim rozmawiam, jeśli można wiedzieć? Cholera... Luanne, ta kretynka. Kiedy Josie ostatni raz widziała siostrę, Luanne ważyła czterdzieści pięć kilo. Choć oczywiście równie dobrze mogło chodzić o Jimmy'ego. Albo Tommy'ego. O którekolwiek z jej rodzeństwa... - Mówi Josephine Tyrell. Co się stało? - Znaleźliśmy pani numer telefonu w książce meldunkowej motelu... Jesteśmy w trakcie sprawdzania odcisków palców, ale proszę powiedzieć mi, czy ostatnio nie zaginął nikt z pani bliskich? - Raczej nie... W słuchawce rozległ się szelest kartek. - Biały mężczyzna. Wpisał się do książki meldunkowej jako Oscar Wilde... Teraz słyszała już tylko grzmiący ryk pulsującej w jej głowie krwi. - Panno Tyrell? Ledwo trzymała słuchawkę. W jednej chwili straciła władzę w rękach. - Przychodzi pani do głowy, kim może być ta osoba? - Ten głos brzmiał zupełnie tak, jakby nic się nie stało. - Tak - odpowiedziała. - Nie... Szybko usiadła na włochatej kanapie, byle tylko nie upaść. Strona 13 - Nie wiem... - wykrztusiła. - W jakim wieku jest człowiek, którego ma pani na myśli? Spróbowała coś powiedzieć, ale tylko zachrypiała rozpaczliwie. Odchrząknęła. - Dwadzieścia dwa lata. - Wzrost? - Mniej więcej metr dziewięćdziesiąt... - wyszeptała. - Waga? Nie wiedziała, ile ważył. Nie mieli w domu wagi. - Raczej chudy... - Kolor oczu? - Zielony... Proszę, błagam, niech ten facet powie, że to pomyłka, bo tamten ma brązowe oczy... - Blizny albo tatuaże? Pomyślała o jego ciele, przebiegła po nim pamięcią jak palcami. - Blizna na prawej dłoni, między kciukiem i palcem wskazującym... - Potarła twarz, starając się nie upuścić słuchawki. Chciała uciszyć ogłuszający szum krwi w uszach. - Duże znamię, myszka, z prawej strony klatki piersiowej... Była modelką, stale pozowała artystom, wyrobiła sobie doskonałą pamięć do ciał. Ta pamięć działa niezależnie od umysłu, który wyłączył się, odciął od świata. To niemożliwe... Niemożliwe. Takie rzeczy zdarzają się przecież tylko Tyrellom - wyścigi samochodowe na marnych drogach, pchnięcia nożem, strzelaniny. Potem identyfikacja zwłok. W słuchawce zapadła cisza. - Czy jest ktoś, kto mógłby pani towarzyszyć? Chcielibyśmy, żeby przyjechała pani do Zakładu Medycyny Sądowej. Josie stała na chodniku, obejmując się ramionami, jakby się bała, że jej wnętrzności wyleją się na beton, jeśli chociaż Strona 14 na moment rozluźni uścisk, i wpatrywała się w czerwone auto Pen. Jej przyjaciółka zahamowała przed domem, odgarnęła do tyłu fioletowe włosy, otworzyła drzwiczki. - Przyjechałam najszybciej, jak się dało! Och, Josie, nie zakładaj niczego z góry, to może być ktokolwiek! Josie wsiadła, Pen zatrzasnęła drzwi. Była godzina szczytu. Ominęły wjazd na autostradę i skręciły na biegnącą wzdłuż brzegu rzeki Riverside Drive. Minęły Piwiarnię, gdzie niecałe dwa tygodnie temu Josie pozowała Timowi Delauneyowi. Nie myśl, nie myśl, powtarzała sobie. To naprawdę może być ktokolwiek. Miała nadzieję, że tak będzie. Ktokolwiek inny, kurwa... Stanęły u stóp góry z betonu, jaką był szpital ogólny Los Angeles, jednak biuro lekarza sądowego znajdowało się nie w szpitalu, a niżej, w prostokątnym dwupiętrowym budynku. Parkowały przed nim ciężarówki i lżejsze samochody, a umieszczony z boku napis głosił: ZAKŁAD MEDYCYNY SĄDOWEJ W LOS ANGELES, Badania lekarskie, Laboratorium medycyny sądowej, Usługi publiczne. Pen zaparkowała w poprzek dwóch miejsc. Wpadły do holu wyłożonego brązowym marmurem, z beżowym linoleum na podłodze i sufitem obitym wyciszającymi płytami, do złudzenia przypominającego wnętrze taniej przychodni dentystycznej. Siedząca za kontuarem otyła czarnoskóra kobieta oszołomionym wzrokiem zmierzyła fioletowe włosy i czarną szminkę Pen, uczesaną na punka tlenioną głowę i sztuczne żółte futerko Josie. - Dostałam telefon... - zaczęła Josie. Kobieta nadal patrzyła na nie z lekko rozchylonymi wargami. - Od jakiegoś inspektora - uzupełniła Pen. - Brooksa - dokończyła Josie. Strona 15 - Trzeba przejść łącznikiem do drugiego budynku - kobieta wskazała drzwi z mrożonego szkła. - Zaraz zawiadomię, że jest ktoś do niego... Czekały na płóciennych krzesłach w mniejszym holu. Josie wcisnęła dłonie do kieszeni futerka, cała jej istota skurczyła się do maleńkiego punkciku bólu, do jądra atomu, które w każdej chwili mogło się rozpaść i rozsadzić cały świat. Nie myślała, nie czuła, tylko jej prawa stopa drgała nerwowo. - Wszystko jest w jak największym porządku - powiedziała Pen, głaszcząc włosy i szyję Josie. - Oddychasz, wszystko jest w porządku... Dlaczego ten pierdolony idiota tak się grzebie... Zerwała się, szarpnęła za klamkę, kopnęła ciężkim martensem w metalowe drzwi i wróciła na miejsce obok Josie. - Zapal mi peta... - poprosiła Josie, nie wyjmując z kieszeni mocno zaciśniętych w pięści dłoni. Czuła cebulkę każdego włosa w skórze głowy. Pen pogrzebała w szkolnej torbie Josie, znalazła papierosy, gauloises bleues, zapaliła jednego i wetknęła go między wargi przyjaciółki. Josie siłą wdusiła dym do płuc, dzięki papierosowi przypomniała sobie, jak oddychać. Wyjęła jedną rękę z kieszeni, żeby przytrzymać papierosa. Jej umysł przypominał zaciśniętą pięść, nie wchodziła tam żadna myśl, żaden sygnał, tłukło się tylko jedno słowo: „nie, nie, nie, nie". Czuła, że przeżywa najdłuższe pięć minut w historii. - Wszystko będzie w porządku, będzie dobrze... - Pen zapaliła camela i małą poczekalnię wypełnił dym. Za oknem zimowe niebo przybrało różowawy kolor. Jeżeli dopalę papierosa przed przyjściem tego gościa, to nie będzie Michael... - Nienawidzę takich miejsc - westchnęła Pen. - Najchętniej wysadziłabym całe to gówno w powietrze... Strona 16 Wpatrywały się w ciężkie drzwi prowadzące na korytarz, wyposażone w malutkie zakratowane okienko. Zanim Josie wypaliła papierosa do połowy, otworzyły się i do poczekalni wszedł czarnoskóry mężczyzna w niebieskim rozpinanym swetrze. - Panna Tyrell? Josie wstała. - Pójdzie pani ze mną, dobrze? Pani także, bardzo proszę... Przeszli przez hol, skąpany w obrzydliwie zielonkawym świetle jarzeniówek. Biuro inspektora Brooksa było małe, pozbawione okien, zarzucone książkami, papierami i folderami, z mapami i czarną tablicą z magnesikami na ścianach. Josie i Pen usiadły na dwóch metalowych krzesłach, inspektor zajął miejsce za biurkiem. - Dobrze się pani czuje, panno Tyrell? - Nie, nie czuje się dobrze, do cholery! - odparła Pen. - Nie widzi pan, że mało nie rzyga ze strachu? Nie moglibyśmy od razu przejść do rzeczy? Josie podniosła drżącą rękę do ust, zaciągnęła się papierosem. Jeśli nawet inspektorowi przeszkadzał dym, to nie zaprotestował. - Kiedy ostatni raz widziała pani swojego chłopaka, panno Tyrell? Zauważyła popielniczkę na biurku, strząsnęła do niej popiół. Jej górna warga zastygła, zesztywniała w odwróconym U. - Pięć dni temu. W środę. - A kiedy uświadomiła sobie pani, że zaginął? Josie w milczeniu wpatrywała się w czubek papierosa. Kiedy uświadomiła sobie, że zaginął? W ogóle nie zdawała sobie sprawy, że coś się z nim stało. Po prostu w środę pożegnała się z nim, była świadkiem jego wyjazdu. Strona 17 - Nie uświadomiłam sobie. Nadal nic nie wiem o tym, że zaginął... Mężczyzna wydął pełne wargi, wyjął z szuflady biurka białe kartoniki. - Muszę panią poprosić, żeby spojrzała pani na te fotografie - rzekł. - I ostrzegam, nie są to przyjemne zdjęcia, ale trzeba ustalić pewne fakty, dla dobra wszystkich zainteresowanych... Białe prostokąty w jego rękach, rewersy dwóch zdjęć. Inspektor gadał i gadał, wyjaśniał, tłumaczył, co Josie zobaczy, że kula weszła do jamy ustnej i wyszła tyłem głowy, mówił coś o efekcie rany postrzałowej... Josie kilka razy skinęła głową, nawet przez chwilę nie skupiając się na słowach policjanta. Miała ochotę wyrwać mu fotografie z rąk, ale w końcu położył je przed nią na metalowym blacie biurka. Twarz. Podsiniałe oczy, zupełnie jak po jakiejś strasznej bójce. Zapuchnięte powieki, nie całkiem zamknięte, Boże, powinni zamknąć mu oczy... Niezależenie od tego, czyje to były oczy. Nie jego. Nie, to niemożliwe. Widziała kosmyk włosów, głowę obłożoną płótnem, te podsiniałe oczy, odrobinę krwi wokół nozdrzy, usta, nie, nie miała pojęcia, kto to, bo na pewno nie Michael, ale skąd brała się w niej ta pewność, skąd mogła wiedzieć... Skąd? Kiedy widziała go ostatni raz, był żywy. - Nie wiem... - szepnęła. - Po prostu nie wiem... Inspektor zebrał zdjęcia i włożył je do teczki z inicjałami NN na okładce. - Pani chłopak ma rodziców? - spytał. - Ma. Jego ojcem jest Calvin Faraday, pisarz. Mieszka w Nowym Jorku. Inspektor Brooks zapisał na kartce imię i nazwisko razem z numerem sprawy, danymi Michaela. Strona 18 - Matka nazywa się Meredith Loewy... - Josie przeliterowała starannie. - Jest teraz w Ameryce Południowej, na tournee... - Najpierw musimy ustalić, czy to faktycznie on... - Brooks wybrał krótki numer na tarczy zielonego telefonu. - Tak, jesteśmy gotowi - powiedział do słuchawki i wstał. Josie zdusiła papierosa w popielniczce. Kiedy szli korytarzem, kurczowo trzymała się Pen, zdawała się na nią całkowicie, jak niewidomy na psa przewodnika. Przed oczami wciąż miała to zdjęcie z polaroidu, sine, obrzmiałe powieki. Nie przyszło jej do głowy, żeby sprawdzić, czy na górnej wardze była mała blizna, pewnie dlatego, że wszystko to razem nie miało nic wspólnego z rzeczywistością. Michael żył. Był w domu matki, malował w pokoju tuż obok swojej starej sypialni, w której spędził sporą część dzieciństwa. Josie wyobraziła go sobie przy sztalugach, starała się, żeby był to jak najbardziej szczegółowy obraz. Dęby za oknem. Jasny blask zimowego słońca. Ale będą się z tego później śmiali... Tylko pomyśl, przez ułamek sekundy wydawało mi się, że nie żyjesz... Jeżeli uda jej się zobaczyć go dokładnie i wyraźnie, sprawi, że tak właśnie będzie. Pen mocno trzymała ją za rękę, gniotła jej palce. Czuła zapach skórzanej kurtki przyjaciółki. - Pomożemy ci przez to przejść, wszystko jedno, co się okaże - odezwała się Pen. - Słyszysz mnie? Inspektor Brooks przepuścił je przez drzwi w ścianie z brunatnego marmuru. Znalazły się w brudnym korytarzu, pomalowanym na różowawy beż, wszystkie drzwi nosiły tu czarne ślady po kopnięciach u dołu. Dotarli do windy. Brooks wpuścił je do środka, wsiadł i przekręcił kluczyk w panelu. Drzwi zamknęły się, kabina ruszyła w dół. Josie martwym wzrokiem wpatrywała się w pasiaste linoleum. Proszę, Boże, tylko nie to... Strona 19 Drzwi się rozsunęły. Dokładnie przed nimi, pod szarą ścianą, obok kranu pośrodku okrągłej umywalki, na metalowym wózku leżała ludzka postać przykryta białym prześcieradłem. Josie mocno ściskała ramię Pen, a może to Pen trzymała ją za rękę. To pomieszczenie miało dziwny zapach, zapach, jakiego nie znała, ciężki odór brudu i nieświeżego mięsa. - Nie wygląda jak zwłoki w domach pogrzebowych, został umyty, ale mimo wszystko będzie taki jak na tych zdjęciach, rozumie pani? - mówił Brooks. - Zdejmę teraz prześcieradło, proszę się przygotować... Odwinął górną część prześcieradła. Ciało owinięte było w jeszcze jeden kawał płótna, zawiązany na środku klatki piersiowej w węzeł podobny do róży, ramiona były częściowo przykryte, głowa także, ale na prześcieradle widniały plamy krwi. Nie patrz na to, nie patrz, patrz tylko na twarz... Podsiniałe oczy, sine usta, wargi ciemne, jakby pił atrament, ciemny zarost, piękne brwi, rzęsy, niezamknięte oczy... Osunęła się na kolana, stuknęła rzepkami o zimną podłogę. Inspektor i Pen chwycili ją pod ramiona, ale trochę się spóźnili. - Jego oczy... Najbardziej diaboliczna rzecz, jaką kiedykolwiek widziała. Zwymiotowała, na kurtkę, na kolana, na podłogę. Zastanawiam się nad pewnym projektem. Potrzebuję trochę czasu, żeby to spokojnie przemyśleć. Podnieśli ją, pomogli usiąść na krześle. Pochyliła się nisko, wetknęła głowę między kolana. Pen przykucnęła obok, objęła ją, razem z wymiocinami i wszystkim. Jego zwłoki. Dygotała jak w febrze, nie mogła przestać. Jego zwłoki, niech go szlag! JEGO ZWŁOKI! Inspektor Brooks przykrył go, lecz ona zerwała się gwałtownie, szarpnęła prześcieradło i przytuliła twarz do jego najdroższej, potwornej twarzy. I zaraz Strona 20 poderwała głowę, cofnęła się. Twarz Michaela była twarda, sztywna, zimna. Była przedmiotem, rzeczą. Zmienił się w rzecz. W pieprzony przedmiot. - MICHAEL, TY KUTASIE, TY GŁUPI, PIERDOLONY KUTASIE! - krzyknęła mu prosto w twarz, ale niczego to nie zmieniło. Nie obudził się. Dalej leżał tam z tą siną skórą i widocznymi spod powiek białkami oczu. Brooks znowu go przykrył, jego dłoń na tle prześcieradła była ciemna i żywa. - Chodźmy... - Pen otoczyła Josie ramieniem. Inspektor przytrzymał drzwi windy, z korytarza do sali, w której stał wózek, wszedł rosły brodaty facet z mopem. Wjechali na górę, znowu przeszli przez różowobeżowy hol. Policjant wskazał im ławkę. - Proszę usiąść... Josie usiadła obok Pen, zęby jej szczękały, starała się oddychać. - Czy chciałaby pani o coś zapytać, panno Tyrell? Co mogłaby zrobić, żeby to wszystko przestało się dziać? Żeby wyłączyć ten przeklęty film? - Co teraz? - spytała Pen. - Zawiadomimy jego rodziców, a oni zajmą się niezbędnymi formalnościami. Jestem pewien, że skontaktują się z panną Tyrell i poinformują ją, jakie podjęli decyzje... Pen prychnęła wzgardliwie. - Jasne, zaraz do niej zadzwonią, ma to jak w banku! Niech pan nie udaje Greka! - W takim razie ja zadzwonię do niej, kiedy tylko czegoś się dowiem, w porządku? - Brooks przykucnął, położył swoją żywą dłoń na ręce Josie. Miała ochotę go kopnąć, zdzielić pięścią w nos, zranić. Nienawidziła go za to, że jest ciepły, podczas gdy Michael jest sztywny i zimny, zawinięty w prześcieradło.