Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 SPIS TREŚCI Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Epilog Strona 5 Redaktor prowadząca Dominika Szałomska   Redakcja Olga Gorczyca-Popławska   Korekta Katarzyna Myszkorowska   Projekt okładki Justyna Sieprawska   Skład i łamanie Anna Szarko   Konwersja do EPUB/MOBI InkPad.pl   Copyright © by K.M. Dyga 2021 Copyright © for the Polish edition by Papierowy Księżyc 2021     Wydanie I Słupsk 2021   ISBN 978-83-65568-90-8   Wydawnictwo Szósty Zmysł Grupa Wydawnicza Papierowy Księżyc skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12 tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-34-21 e-mail: [email protected] www.szostyzmysl.com.pl Strona 6 PROLOG   Moskwa Przez dźwięk tłuczonego szkła, łamanych desek i  rozbijanych sprzętów przebijały się okrzyki: – Job tvoju mat’! Bodaj ty skis! Sztoby tiebia wyjebali w sraku! Aleksiej już od jakiegoś czasu wyrażał w sposób pełen ekspresji emocje wywołane informacjami, jakie właśnie otrzymał. Dla podkreślenia swoich słów metodycznie demolował pokój. Zawartość biurka poleciała jako pierwsza. Na specjalne traktowanie zasłużył ciężki dziurkacz do papieru, który pofrunął w  stronę przeszklonej witryny z książkami. Trach! Teraz Aleksiej złapał za lampę i cisnął ją w  stronę okna. Szyba nie rozbiła się z krystalicznym brzdękiem, na jaki liczył. Szkoda. Właśnie roztrzaskał w  drzazgi krzesło, a  mały, okrągły stolik posłużył mu jako maczuga do dalszej dewastacji witryny. Rodzinne fotografie – im poświęcił zdecydowanie najwięcej uwagi. Zostały metodycznie i  z  wielką furią zdeptane ciężkimi buciorami. Całości towarzyszył dalszy potok kwiecistej mowy. Oleg stał w  kącie, bezpiecznie oddalony od szalejącego Aleksieja, i  beznamiętnie czekał, aż wyczerpie się jedno z  dwóch – siły jego szefa lub rzeczy do zniszczenia. W końcu Aleksiej powiódł dookoła szaleńczym spojrzeniem, ale wśród rozgardiaszu nie wpadło Strona 7 mu w  oko nic, co stanowiłoby satysfakcjonujący cel. Cały spocony ciężko dyszał. Zatrzymał wzrok na Olegu i wychrypiał: – Powiedz mi to jeszcze raz, na spokojnie. – Idalia Piasecka, lat dwadzieścia cztery, obywatelka Polski, studentka. Matka nie żyje. Ojciec… – Olegowi mimowolnie zadrżał głos, więc odchrząknął i powtórzył to, czego Aleksiej wolałby nigdy nie usłyszeć. – Kurva! Strona 8 ROZDZIAŁ 1 Ostatnie zamówienie, trzy porcje dużego ramenu i  okonomiyaki, podskakuje w  koszyku mojego roweru. Pędzenie po Warszawie w  godzinach szczytu wymaga niezłego samozaparcia, nawet jeśli ktoś porusza się tak jak ja – na ukochanym jednośladzie. Przez całą drogę towarzyszy mi kakofonia typowych miejskich dźwięków, której nie są w  stanie wygłuszyć nawet słuchawki w  uszach. Buczenie rozgrzanych silników, głosy ludzi śpieszących się nie wiadomo dokąd, muzyka napływająca falami z  lokali, a  co jakiś czas przerywnik w postaci klaksonu lub niecenzuralnej wstawki rzuconej przez kogoś, kto nie zdążył wypić popołudniowej kawy albo wypił jej zbyt dużo. Mięśnie łydek palą, a kropelki potu zbierają się nad górną wargą. Zmieniam przerzutkę i  naciskam mocniej na pedały, nucąc dla dodania sobie animuszu w  rytm melodii rozbrzmiewającej w słuchawkach. – Co za baran! – Reaguję na samochód zatrzymujący się przy krawężniku kilka pojazdów przede mną. Strona 9 Kierowca nawet nie wrzucił migacza ani awaryjnych. Auto jest z tych lepszych, białe i błyszczące w słońcu czystym luksusem, więc pewnie to jakiś biznesmen, który może sobie pozwolić na złamanie przepisów bez obawy o  wysokość mandatu. Od strony kierowcy wysiada postawny mężczyzna w  czarnym garniturze. Szybko kalkuluję, że ominięcie jezdnią nie wchodzi w rachubę. Wskakuję na chodnik, z  zadowoleniem stwierdzając, że nie widać tam żadnego pieszego. Mam tylko nadzieję, że w  okolicy nie ma straży miejskiej albo policji, bo za chwilę to ja będę się martwiła, z  czego zapłacić mandat. Świat zamiera, a wszystko zaczyna się dziać jak na zwolnionym filmie. Drzwi od strony pasażera otwierają się bez ostrzeżenia, a  z  samochodu zaczyna wysiadać drugi mężczyzna. Wciskam oba hamulce. Jadę za szybko! Nie zdążę! Jestem dokładnie na kursie kolizyjnym. Film przed moimi oczami toczy się dalej, bez mojego udziału, klatka po klatce. Przerażona krzyczę coś na cały głos. Stopklatka. Mężczyzna obraca głowę w moją stronę. Widzę, jak rozszerzają mu się źrenice, a to znaczy, że jestem już za blisko. Stopklatka. Próbuję skręcić, żeby ominąć przeszkodę. Zyskuję tyle, że zamiast w  mężczyznę wjeżdżam w  drzwi samochodu. Jestem wdzięczna za kask. Stopklatka. Rower się przechyla, a ja spadam na mężczyznę. Stopklatka. Razem ze mną leci zawartość koszyka. Stopklatka. Duży ramen i okonomiyaki z kapustą. Pyszne, warte swojej ceny – lecą. W  tym momencie jestem trochę rozczarowana, bo mają Strona 10 potencjał, żeby wzlecieć wysoko w  powietrze i  po drodze malowniczo wylatywać z  opakowania, po czym wylądować mężczyźnie na głowie. A one po prostu lecą tak… nijak. Stopklatka. Lecą i lądują na garniturze mężczyzny. Stopklatka. Ja, ramen i  kapusta w  ramionach nieznajomego mężczyzny, który z wrażenia aż przysiadł na siedzeniu samochodu. Kurtyna. – Kurwa, co pani wyprawia?! Z  marzeń o  roli pierwszoplanowej w  filmie katastroficznym wyrywa mnie głos kapuścianego mężczyzny. Musiałam doznać szoku, ponieważ zamiast się odsunąć, nadal tkwię w jego ramionach. Podnoszę głowę i napotykam oczy. W tym momencie mam wrażenie, że czas znowu zwalnia bieg, a moje serce potyka się i wywija fikołka nie gorszego niż ja przed chwilą. Napotkane oczy są koloru butelkowej zieleni. Później, przewracając się z boku na bok w łóżku, będę się zastanawiała, czy była to kwestia oświetlenia, mojej wyobraźni czy szkieł kontaktowych. Póki co uważam, że są to najbardziej fascynujące oczy, jakie w życiu widziałam. Twarz schodzi jakby na drugi plan. Co za różnica, że jego włosy są brązowe, a  szczęka mocno zarysowana i  ogolona – są to cechy jak u  wielu innych i w porównaniu z oczami nie mają żadnego znaczenia. – O! – ni to mówię, ni wzdycham, bo na jednym policzku przykleiła mu się nitka kapusty. Nie zastanawiając się, co robię, wyciągam rękę i ją zdejmuję. Jakby przy całym tym obrazku jedna nitka zrobiła w ogóle różnicę. Nie czuję bólu, więc albo nic sobie nie zrobiłam, albo solidna porcja koloroterapii w  połączeniu z  męskimi perfumami zadziałała jak końska dawka środków przeciwbólowych. Znając moje szczęście, jak tylko wstanę, okaże się, że na chodniku wylądowały moje flaki wymieszane z kapustą. Strona 11 Zostanę więc lepiej, gdzie jestem… Mężczyzna przygląda mi się intensywnie tą swoją butelkową zielenią, ale nic nie mówi. Brutalne szarpnięcie za łokieć wyrywa mnie z transu. To osiłek podnosi mnie i rower, żeby uwolnić swojego szefa. – Nic się panu nie stało? – pyta, całkowicie mnie ignorując. Rozglądam się po całym bałaganie i  pierwszą trzeźwą myślą, jaka przychodzi mi do głowy, jest: – Kto zapłaci za jedzenie? – To pani wjechała w  nas, proszę zobaczyć, co pani narobiła! Jasne jest, kto będzie płacił za pralnię i czyszczenie tapicerki. Będzie się pani cieszyć, jeżeli nie zadzwonimy po policję. – Osiłek wymachuje palcem przed moją twarzą. – Proszę pana, mam zadzwonić? – Nie – mówi spokojnie mężczyzna, bezskutecznie próbując strzepnąć resztki jedzenia ze stalowego garnituru. Chyba też nie należy do gadatliwych albo szkoda mu strzępić dla mnie języka. – Oczywiście, że nie chcecie dzwonić na policję – oburzam się. Żaden z nich nie zapytał nawet, jak się czuję! Przechodnie patrzą na nas ciekawsko, ale nikt nie odważy się zainterweniować. – Przez parkowanie w miejscu niedozwolonym naraziliście moje zdrowie, a  może nawet życie. Na pewno życie mojej dostawy! Nikt już nie zje tego pysznego ramenu! Zasługiwał na lepszy los. – Chwytam się pod boki i  staram wyglądać na pewną siebie. – To ja powinnam wezwać policję. Widzę, jak mężczyźnie zaczynają drgać kąciki ust, jakby cała ta sytuacja go bawiła. Ruchem ręki powstrzymuje kierowcę przed odezwaniem się. No tak, dla niego taki ramen to nic. Dla mnie oznaczał kilkadziesiąt złotych, które będę musiała wyjąć z własnego portfela. Strona 12 Niedoczekanie! – To, że jest pan ewidentnie bogaty, nie znaczy, że stoi pan ponad prawem. Tutaj jest zakaz zatrzymywania i postoju! Przez pana zaparkowany samochód musiałam ratować się zjechaniem na chodnik. I dziękuję, że pan pyta – prycham – nic mi się nie stało! Wyjmuję pośpiesznie rachunek za zmarnowane zamówienie i z tyłu zapisuję swój numer telefonu. Paragon wciskam mężczyźnie do butonierki razem z glonem wakame, który tam wylądował. – Proszę do mnie zadzwonić w  celu ustalenia rekompensaty. Zapamiętałam pański numer rejestracyjny. A tam, o – wskazuję ręką – jest kamera monitoringu, która nagrała całe zdarzenie. Do widzenia. Podnoszę rower i  z  całą godnością, na jaką mnie stać, odjeżdżam pośpiesznie, nie dając im czasu na ripostę. – Proszę posprzątać chodnik! – krzyczę, odwracając się po przejechaniu paru metrów. Mogło mi się tylko wydawać, że za mną rozległ się śmiech. Wlokę się po schodach noga za nogą, holując za sobą rower. – Jeden cukierek, dwa wafelki, trzy krówki, cztery karmelki… – Dla zajęcia myśli z każdym stopniem wizualizuję słodkości, na które sobie pozwolę dzięki kaloriom spalonym podczas tej wspinaczki. Dobrze, że rower nie ucierpiał w  wypadku, bo na myśl o kosztach naprawy aż cała drętwieję, a poza tym musiałabym robić dostawy firmowym samochodem, czego nie cierpię. Kolano przy każdym ruchu piecze coraz bardziej, więc jednak coś sobie uszkodziłam. Mam nadzieję, że tylko skórę, bo nie miałam czasu sprawdzić. Strona 13 – Dwadzieścia pączków, dwadzieścia jeden eklerków, dwadzieścia dwa ciacha z kremem… – Mam coraz większe problemy z  oryginalnością, a  podobno mogłabym mówić o  słodyczach cały dzień. Ciekawe, czy pan Kapuśniak odezwie się do mnie i  zapłaci za wszystko. Musiałam zadzwonić do restauracji i  poprosić o  przygotowanie nowego zamówienia, wrócić po nie, dostarczyć klientom i przeprosić za „nieprzewidziane okoliczności na drodze”. Napiwku oczywiście nie dostałam. Do tego specjalnie jechałam inną, dłuższą trasą, bo jakoś nie chciałam się przekonać, czy rzeczywiście posprzątali chodnik z tego bałaganu, jaki narobiliśmy. – Siedemdziesiąt siedem czekolad, siedemdziesiąt osiem drożdżówek z  budyniem… – sapię na ostatnim oddechu, a  rower waży już prawie tonę. Czuję się trochę winna, bo to jednak ja wjechałam w  pana Kapuśniaka. Tak po prawdzie, to też nie zapytałam, czy nic mu się nie stało. Może ma alergię na kapustę albo glony? Z  takimi myślami i  osiemdziesięcioma ośmioma muffinkami docieram na swoje piętro w  kamienicy. Winda psuje się z  taką częstotliwością, że równie dobrze mogłoby jej w  ogóle nie być. Po drodze zabieram listy ze skrzynki, ale nawet nie chce mi się ich przeglądać. Jestem pewna, że większość to reklamy, ewentualnie wezwania do zapłaty. Z  powodu miłości do prądu w  gniazdku będę musiała niedługo uregulować rachunki… Otwieram drzwi i wprowadzam rower do mieszkania. – Cześć, malutkie – witam całe swoje życie upchnięte na niespełna dwudziestu metrach kwadratowych. Nie licząc skrzypnięcia podłogi pod stopami, odpowiada mi spodziewana cisza. Podczas przeprowadzki ze starego, większego mieszkania zabrałam tylko to, co było niezbędne. W  tym trochę Strona 14 pamiątek po mamie, fotografii, a  także obrazy jej autorstwa. Co się dało, sprzedałam. Resztę wyrzuciłam. Odkładam klucze do koszyczka na komodzie, przy czym zatrzymuję wzrok na zdjęciu stojącym obok. Uchwyciło dynamikę bujającej się huśtawki i kobietę w  kraciastej spódnicy, która patrzy z  czułością na szeroki uśmiech huśtającej się dziewczynki. – Miałam dzisiaj przedziwny wypadek, wiesz? Nic się nie stało. Szkoda tylko, że nie mogę ci o  tym opowiedzieć… – Wzdycham ze smutkiem i gładzę opuszkami palców twarz kobiety. Idę do kuchni, żeby zrobić kawę, ale zaraz po włączeniu czajnika przypominam sobie, że zapomniałam kupić nową. Przeczesuję szafki w poszukiwaniu zapomnianych resztek i mój wzrok pada na puszkę z  napisem „ryż”. Kładę ją na blacie i  patrzę na nią w  zamyśleniu. Puszka wiąże się z  pamięcią o  mamie – zawiera tajemnicę znalezioną w  skrzynce pod jej łóżkiem. To plik niezrealizowanych czeków, każdy na dwanaście tysięcy dolarów. Sądząc po datach, musiała je dostawać przez ostatnie dwadzieścia lat i chować. – Opowiecie mi kiedyś swoją historię? – zwracam się do zawartości puszki. – Kto was przysłał i dlaczego? Lubię myśleć, że gdzieś w świecie jest ktoś z rodziny, kto czuwa z oddali. Ostatni czek przyszedł listem poleconym już po pogrzebie, a  jako nadawcę podano tylko skrytkę pocztową. Poczta nie ujawnia danych właścicieli takich skrytek, więc nie mam punktu zaczepienia. Świadomość, że mam te czeki, wręcz parzy. Długo wahałam się, czy mam do nich prawo. Przecież mama musiała mieć jakiś powód, że nie skorzystała z  tych pieniędzy nawet podczas swojej choroby. Długi, jakie zaciągnęłyśmy, żeby mogła w  bardziej komfortowych warunkach walczyć z  rakiem, codzienne opłaty, czesne i  do tego jeszcze koszty pogrzebu – to wszystko zostało na mojej głowie. Więc kiedy straciłam poprzednią pracę, a  do drzwi zapukali komornik i depresja, zdecydowałam się. Strona 15 – Myślałam, że mnie aresztują – mówię na wspomnienie, jak głośno waliło mi serce, kiedy podchodziłam do okienka w  banku, pełna wątpliwości, czy będę mogła zrealizować czek, a  może potraktują mnie jak jakąś oszustkę? Na szczęście wszystko poszło bezproblemowo. Dla banku kolejna standardowa transakcja, pieniądze po kilku dniach na koncie, a dla mnie wielka rzecz i nieprzespane noce. Wykorzystałam niezbędne minimum z  tych pieniędzy, resztę wpłaciłam na lokatę i udaję, że ich tam nie ma. Nie wiem, czy mama pochwaliłaby takie działania, ale w tamtym momencie czułam, że jestem w pułapce bez wyjścia. Lubię fantazjować, że realizuję je wszystkie. Myśleć, co mogłabym zrobić z  takimi pieniędzmi. Potem zamykam puszkę i  zastanawiam się, skąd mam wziąć na rachunki. Albo na lepszą kawę. Schowana pod poduszką komórka nieznośnie wibruje i  wybudza z  błogiego niebytu. Zaspana czytam wiadomość, choć oczy jeszcze nie do końca potrafią złapać ostrość: Zapraszam Panią jutro o  godzinie 8:00 na rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko asystentki w  firmie Cardecki Investment. Proszę o  potwierdzenie przybycia. Siadam na łóżku, nagle wybudzona. Nie potrafię sobie przypomnieć, czy wysyłałam CV do tej firmy. Wpisuję w  wyszukiwarkę nazwę i  czytam. Nie jest to z  pewnością firma kogucik, wysokość kapitału zakładowego robi wrażenie. Cena akcji Strona 16 również. Z informacji na ich stronie internetowej wynika, że zajmują się działalnością w wielu sektorach. – Handel, innowacje technologiczne… Nawet budowlanka. – Czytam, przeklikując poszczególne zakładki. Nachodzi mnie podejrzenie, że zaszła jakaś pomyłka i  to nie mnie chcieli zaprosić na rozmowę. Nawet jeżeli, to będę szła w zaparte i upierała się, że taki SMS to świętość! Rozczochrana, w  ulubionej piżamie, z  cieniami pod oczami i  obgryzionymi ze stresu paznokciami nie prezentuję się jak asystentka. Nawet stanowisko asystentki sprzątaczki zasługuje na lepszy wizerunek niż ten, który sobą przedstawiam. Poważna firma i poważne stanowisko wymagają równie poważnego image’u. – Czyli – wzdycham – jeansy i  koszulka odpadają. Czas na telefon do przyjaciela. – Po chwili błagalnie zwracam się do telefonu: – Aga! Ratuj! – Co się stało? – W  słuchawce odpowiada mi głos, który z powodzeniem mógłby należeć do prezenterki radiowej. – Jutro rano mam rozmowę kwalifikacyjną w  dużej firmie. Nie chcę tego zepsuć, a nie wiem, co na siebie włożyć. Musisz coś zrobić z moimi paznokciami. No i włosami! – O  dziewiętnastej kończę pracę, więc powinnam być przed dwudziestą u ciebie. – Aga jest jak zawsze konkretna. Niestety, nie pierwszy raz ubolewam, że nie mogę od niej pożyczyć ubrań, bo nosi rozmiar 36. Natomiast ja wciskam się w 40 tylko w przypadku zawyżonych rozmiarówek. Agnieszka pojawia się na moim progu równo o  dziewiętnastej, obładowana jak obwoźna przekupka. Kuferki, walizeczki i  torby wchodzą do mieszkania pierwsze, za nimi metr sześćdziesiąt mojej przyjaciółki plus szpilki. Ma na sobie prostą, ciemnozieloną sukienkę z  wiązaniem w  pasie, a  jej blond włosy do ramion ułożone w nienaganne fale wyglądają, jakby właśnie wyszła z salonu. Strona 17 No cóż, technicznie rzecz biorąc, tak właśnie jest. – O  rety! Patrząc na ciebie, cieszę się, że przełożyłam ostatnią klientkę i przyszłam wcześniej. Coś ty, dziewczyno, ze sobą zrobiła? – wita mnie od drzwi. – Też się cieszę, że cię widzę. Tak wygląda klasa ucząco- pracująca. – Krzywię się, bo powód, dla którego ją do siebie wezwałam, jest oczywisty. – Czyli podsumowując – Aga pracuje ostro nożyczkami przy moich końcówkach – nie pamiętasz, żebyś tam w ogóle wysyłała CV, nie wiesz, jakie są wymagania na to stanowisko, jakie proponują warunki ani o co będą pytali podczas rozmowy, tak? – Zgadza się. Taka randka w ciemno – żartuję. – Równie dobrze może to być randka z  przystojnym prezesem, który zakocha się w  tobie od pierwszego wejrzenia, zabierze z  tej nory, którą masz za mieszkanie, i da diamentową kartę bez limitu na wydatki służbowe. – A nazywał się będzie Christian Grey i zabierze mnie z tej, jak to nazwałaś, nory prosto do swojego pokoju zabaw, gdzie będziemy całymi dniami uprawiać namiętny seks, o którym usłyszy cały świat. – Nawet nie staram się ukryć kpiny w głosie. – Ty to powiedziałaś, nie ja. Ale prawda jest taka, że przydałoby ci się trochę akcji. Dlaczego myślę w tym momencie o butelkowozielonych oczach…? – Przydałaby mi się dobrze płatna praca, nic więcej. Jakiś czas później zamiatam podłogę z  resztek włosów, a  Aga krząta się przy stole, rozkładając sprzęt do manicure. – Paznokcie powinny pasować do stroju, ale znając twój gust, będzie to coś kolorowego, bo jedyne, co masz w  stonowanych kolorach, to szare dresy i tę okropną czarną marynarkę. – Mogłabym przysiąc, że aż się wzdrygnęła na myśl o marynarce. Aga ubiega moje wszelkie obiekcje, podnosząc rękę. – Nawet nie zaczynaj. French? Strona 18 W  końcu po przejrzeniu niezliczonej ilości wzorników dochodzimy do kompromisu co do moich paznokci. Czuję się, jakby ta decyzja miała wagę reszty mojego życia. Po eonach piłowania, malowania, suszenia i polerowania słyszę słowa, na które czekałam: – No, gotowe! Pedicure też chcesz? Patrzę na Agę, uśmiechając się krzywo. Po co mi w marcu zrobione paznokcie u stóp? – Depilację też mi zaproponujesz? No wiesz, przystojny prezes z  niesłabnącą erekcją i  te sprawy. – Spoglądam z  uśmiechem zadowolenia na francuski manicure. – Mam oczojebne paznokcie, fajnie! – Zamiast białego lakieru Aga pomalowała końcówki różnokolorowymi lakierami neonami. – Widzę, że ci się podobają. – Uśmiecha się. – Tak myślałam, pasują do ciebie. To teraz odkryjmy potwory z twojej szafy. Nie zostało nic innego, jak tylko otworzyć puszkę Pandory i  wypuścić na świat chmarę moli w  towarzystwie plagi braku gustu i funduszy. – O  matko i  córko! Ile ty masz kombinezonów? – Zdziwienie w głosie Agi jest ogromne. – Tak jakbyś mnie nigdy w  nich nie widziała. – Prycham. – Przecież kombinezony to moja wielka, jedyna odwzajemniona miłość! – wykrzykuję może z  ciut za dużą emfazą. – No co, wolałabyś, żeby to były koty? Nie trafiam z dowcipem, bo Aga patrzy na mnie z politowaniem, jakby widziała w mojej niedalekiej przyszłości przynajmniej jednego dachowca. – Dobra, a masz chociaż jakąś sukienkę? – pyta z nadzieją. Pokazuję z niepewną miną moje dwie sukienki, bo wiem, że jej nadzieja na coś nadającego się do ubrania w  mojej szafie szybko pryśnie. Strona 19 – Hmm, cofam pytanie. Pokaż kombinezony. – Aga wygląda, jakby zaraz miała zacząć się hiperwentylować. Patrzę na nią z  rozbawieniem. Tam, gdzie Agnieszkę cechuje elegancja, wyrafinowany gust i zamiłowanie do wysokich obcasów, ja preferuję praktyczność, dres i trampki. Pomimo wielu rozmów na ten temat i próby wprowadzenia mnie w jej świat nadal nie rozróżniam tipsów od żeli, a mikrodermabrazja jak dla mnie równie dobrze może być gatunkiem egzotycznego ptaka. Podczas gdy Aga rozpieszcza się serią zabiegów w domowym spa, ja wolę wlać do wanny bąbelki i po prostu poczytać książkę. No cóż, Aga jest idealna pod prawie każdym względem. Natomiast ja jestem… sobą. Może właśnie bycie przeciwieństwami cementuje naszą przyjaźń. Przekopanie się przez całą szafę nie zajmuje nam dużo czasu i  ostatecznie po wielu ciętych komentarzach Agnieszki na łóżku pozostają do wyboru dwa kombinezony. – Załóż – zarządza. Przeglądam się w  lustrze z  zadowoleniem, bo naprawdę lubię kombinezony. Nie przesadzałam też z  tym, że odwzajemniają moją miłość. Nawet Aga musi przyznać, że dobrze na mnie leżą, wyglądają jak szyte na miarę i  pasują do figury. Maskują skutecznie te dwa nadmiarowo zjedzone kawałki pizzy, za to uwidaczniają kusząco biust i  pupę. Poza tym są stosunkowo rzadko noszone przez inne kobiety, co daje mi poczucie oryginalności, a to lubię. – Ten! – W  końcu pada wyczekiwany przeze mnie werdykt. – Drugi ma fajny dekolt, ale niech przystojny prezes poleci najpierw na twój intelekt. Pokaż, jakie masz buty. Tutaj nie ma wyboru. Mam jedne czółenka na niewielkim obcasie. – Dobra, niech będą. Ale jak tylko dostaniesz pierwszą wypłatę z  nowej roboty, to idziemy na zakupy. Ja wybieram, ty płacisz. Strona 20 Bezdyskusyjnie! – Tak jest, szefowo! – Salutuję jej z rozbawieniem. – To teraz należy tylko mieć nadzieję, że w  tym kombinezonie nie zachce ci się siku w trakcie rozmowy.