Strona 1 Strona 2 Przełożyła Iwona Zimnicka Prószyński i S-ka Strona 3 Tytuł oryginału KUN ÉT LIV Copyright © 2007 by Sara Blædel First Published by Lindhardt og Ringhof, Denmark, 2007 Published by arrangement with Nordin Agency AB, Sweden Projekt okładki Joanna Szułczyńska Zdjęcie na okładce © Flickr RM/Getty Images/ Flash Press Media Redaktor prowadzący Katarzyna Rudzka Redakcja Renata Bubrowiecka Korekta Mariola Będkowska Łamanie Ewa Wójcik ISBN 978-83-7839-514-0 Warszawa 2013 Wydawca Prószyński Media Sp, z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl Druk i oprawa DRUKARNIA TINTA 13-200 Działdowo, ul. Żwirki i Wigury 22 www.drukarniatinta.pl Strona 4 Dla Leifa i Annegrethe Strona 5 D ostrzegała niebieskie rozbłyski między rosnącymi gęsto drzewami, ale nie widziała, ile radiowozów przyjecha- ło na miejsce. Leśna droga była wyboista, a ogromne stosy drewna po obu stronach zasłaniały ostre przedpołudniowe światło. Søren Velin podjechał jeszcze kawałek dalej. Drobne ka- myki uderzyły o podwozie auta, które lekko poślizgnęło się na zakręcie. Policjant pilnujący zagrodzonego obszaru ge- stem pozwolił mu wjechać i Søren zaparkował obok jednego z radiowozów. Louise Rick wysiadła. Droga urywała się na stromym zboczu, z którego wąska ścieżka prowadziła do wody. Gład- ka powierzchnia fiordu rozciągała się aż do wyspy Orø. Z daleka Louise nie rozpoznała żadnego z mężczyzn stojących w grupce na krawędzi zbocza, wzięła więc kurtkę z tylnego siedzenia i puściła Sørena przodem. - Znalazł ją wędkarz - poinformował ciemnowłosy, 7 Strona 6 potężnie zbudowany mężczyzna, który wyszedł im na spo- tkanie. Minął Velina i wyciągnął rękę do Louise. - Storm - przedstawił się. - Cieszę się, że masz ochotę nam pomóc. Louise uścisnęła jego dłoń, lekko się przy tym uśmiecha- jąc. Komisarz z Wydziału Wsparcia przy Komendzie Głów- nej Policji, nazywanego Lotną Brygadą, równie dobrze jak ona wiedział, iż fakt, że w tej chwili znajdowała się na brze- gu fiordu położonego nieco na północ od Holbæk, nie miał żadnego związku z jej ochotą. Decyzja zapadła bez jej udzia- łu. Po prostu oddelegowano ją i mogła jedynie się cieszyć, że właściwie jej to pasowało. - Na razie jeszcze nie wiemy, od kiedy dziewczyna leży w wodzie - podjął Storm, kiedy już razem ruszyli na kra- wędź zbocza. - Policję w Holbæk powiadomił o znalezieniu zwłok o ósmej trzydzieści pięć wędkarz. Dziewczynie przy- wiązano do pasa ciężką betonową płytę, która wciągnęła ją na głębokość około półtora metra i tam zahaczyła o metalo- wą siatkę. Wędkarz zrezygnował z uwolnienia jej za pomocą wiosła i wezwał policję, która przyjechała razem z karetką. Ratownicy z Falcka dopiero przed chwilą wyciągnęli zwłoki. Louise już wcześniej zauważyła samochód z przyczepką na ponton, którym udano się po dziewczynę. Jeden z nurków wskoczył do wody, by oswobodzić ciało, drugi wciągnął je na pokład. Teraz ponton ładowano z powrotem na przyczep- kę. 8 Strona 7 Podeszła do samej krawędzi zbocza i zobaczyła przykryte białym płótnem ciało dziewczyny. Technicy kryminalistyczni ubrani w białe kombinezony szukali śladów na brzegu. - Miejscowa policja ogrodziła miejsce zdarzenia i, jak widzicie, technicy już wzięli się do roboty - ciągnął Storm. Przerwał swoją krótką relację, kiedy dotarli do innych, i zaczął kolejno przedstawiać kolegów. - To jest Bengtsen, pracuje w policji kryminalnej w Holbæk już ćwierć wieku - powiedział z wyraźnym szacun- kiem. - Wie wszystko, co warto wiedzieć o Holbæk i jego mieszkańcach. Bengtsen skinął głową, ale nie wyjął rąk z kieszeni twee- dowych spodni. Storm podszedł do smagłego mężczyzny. - Dean Vuukic - przedstawił go, a ten podał Louise rękę. Jego stylowy strój uderzał niezwykłą poprawnością - pod skórzaną kurtką nosił koszulę z krawatem, przez co wyglądał bardziej na urzędnika bankowego niż na asystenta kryminal- nego. Do Louise wyciągnęła się jeszcze jedna dłoń. - Kim Rasmussen. Podobnie jak Dean Vuukic i sama Louise, miał trzydzie- ści kilka lat, może ciut więcej. - Louise Rick - powiedziała i starym zwyczajem chciała dodać: „Wydział Zabójstw”, ale w porę ugryzła się w język. Szybko przyjrzała się nowym twarzom. Grupa była nie- duża, więc Louise tylko przez chwilę zastanawiała się, 9 Strona 8 jak sobie poradzi ze znalezieniem swojego miejsca w tym zespole. Po porannej odprawie w Komendzie Miejskiej Policji w Kopenhadze naczelnik Wydziału Zabójstw Hans Suhr przy- szedł do pokoju, który Louise dzieliła z Larsem Jørgensenem. Właśnie zdążyła postawić filiżankę z kawą na biurku i spytać o samopoczucie chorujących na grypę adop- towanych bliźniąt kolegi, kiedy Suhr w trzech krótkich zda- niach poinformował ją, że jej poprzedni partner Søren Velin właśnie jedzie po nią do komendy. - Od dzisiaj zostajesz wypożyczona do Lotnej Brygady - oznajmił i już go nie było. Louise natychmiast zerwała się na równe nogi i zatrzyma- ła szefa na korytarzu, żeby się dowiedzieć, co się kryje za tą decyzją. Wyjaśnienie, które usłyszała, było krótkie i jasne: została oddelegowana, ponieważ dobrze zna takie sprawy. Niczego więcej Suhr jej nie tłumaczył. Louise wróciła do swojego pokoju i wypiła łyk kawy, kręcąc głową. - Przypuszczam, że chodzi o gwałt - oznajmiła już w drzwiach, z torbą na ramieniu, i życząc bliźniakom kolegi powrotu do zdrowia, wyszła. Na schodach prowadzących do wyjścia na Otto Mønsteds gade pomyślała, że musi to być sprawa gwałtu dość ciężkie- go kalibru, skoro jakaś placówka wzywała pomoc ze stolicy. Dopiero kiedy już siedziała w samochodzie obok Sørena Velina i skierowali się w stronę półwyspu Tuse, a konkretnie w stronę obszaru naturalnego położonego na cyplu, noszą- cym ze względu na kształt dość dziwną nazwę 10 Strona 9 Hønsehalsen, czyli Kurza Szyja, dotarlo do niej, że źle zro- zumiała szefa. - Nie wiem, czy mamy do czynienia również z gwałtem - powiedział jej dawny partner, gdy zaczęła wypytywać, czego ma się spodziewać. - Ale dziewczyna wygląda na imi- grantkę i jeśli dobrze zrozumiałem, właśnie z tego powodu Storm zażyczył sobie, żebyś przyjechała. Louise głośno westchnęła. Właśnie zamknęła podobną sprawę, która do tego stopnia ją poruszyła, że zaczęła roz- ważać zgłoszenie się do policyjnego psychologa, aby ustrzec się od trwałej traumy. Jako młodziutka policjantka bardzo gwałtownie reagowała na ludzkie tragedie, musiała więc ciężko nad sobą pracować, aby nauczyć się, jak sobie z tym radzić. Mimo to jej wrażliwość od czasu do czasu zwycięża- ła i właśnie tak się stało podczas tej ostatniej sprawy - usiło- wania honorowego zabójstwa. Stanęło na akcie oskarżenia o stosowanie wyjątkowo brutalnej przemocy, ale Louise, po- dobnie jak wszyscy pozostali członkowie grupy śledczej, nawet przez chwilę nie miała wątpliwości, że celem działa- nia niektórych członków imigranckiej rodziny było zabój- stwo szesnastolatki. Po prostu nie wykonali swojego planu jak należy i tylko dlatego najstarsza córka dogorywała teraz na oddziale neurologii Szpitala Centralnego. - Leżała na brzuchu tam - wyjaśnił Storm, wskazując na prawo. - Nie wiemy, kim jest, ale przypuszczamy, że może 11 Strona 10 mieć od czternastu do szesnastu lat. Nie miała przy sobie ani torebki, ani żadnego dowodu tożsamości. - Psy już jadą. Zobaczymy, może one znajdą coś, co po- zwoli ją zidentyfikować - powiedział Bengtsen, który pod- szedł do szefa Lotnej Brygady. - Możemy chyba założyć, że wrzucono ją do wody z łodzi - ciągnął, wciąż z rękami w kieszeniach, wpatrzony w zatokę. - Tu jest za głęboko, żeby dało się ją tam po prostu zanieść. A taka płyta swoje waży. Louise usłyszała trzaśniecie drzwiczek samochodu i zo- baczyła, że przy pozostałych autach zatrzymała się niebieska furgonetka, a dwaj mężczyźni już przebierali się w robocze kombinezony. W jednym rozpoznała Frandsena, szefa daw- nego wydziału, a obecnie Centrali Techniki Kryminalistycz- nej. Podeszła się przywitać. Frandsen niedawno skończył sześćdziesiąt lat i w siedzibie wydziału na Slotsherrensvej urządzono z tej okazji wielkie przyjęcie. Louise zaniosła mu niedużą mahoniową podstawkę na fajkę, którą zawsze miał przy sobie, ale nigdy jej nie zapalał. Umieszczenie jej w ką- ciku ust zazwyczaj oznaczało, że technik się koncentruje. - No to znów działamy - powiedział Frandsen, wyjmując z bagażnika samochodu dużą drewnianą skrzynkę. - A ja już się rozsmakowałem w trzecim wieku. Nie urządził wielkiego przyjęcia dla rodziny, tylko wyje- chał z żoną na dwutygodniowe wakacje do Tajlandii. Louise pomyślała, że musiał właśnie wrócić do kraju. Uśmiechnęła się, ponieważ Frandsen nawet przez moment nie zdziwił się jej obecnością w tym miejscu, tak daleko od 12 Strona 11 Kopenhagi. Wiedziała jednak, że całym sobą koncentruje się na czekającej go pracy. Frandsen wziął niezbędne przybory i ruszył za swoimi ludźmi na krawędź zbocza, Louise natomiast przeszła do pozostałych, do których właśnie dołączyli Dean i Kim po rozmowie z jakąś kobietą wyprowadzającą psa. - Nic - westchnął Dean. - Chociaż mieszka w pobliskim gospodarstwie i dwa razy dziennie przychodzi z psem do lasu. Podjechał duży ciemny citroen. - To Skipper - stwierdził Søren Velin, machając do kie- rowcy. Louise słyszała o nim od lat. Był na stałe zrośnięty z Lot- ną Brygadą i słynął ze swoich fenomenalnych zdolności wy- patrywania najdrobniejszych szczegółów. Inną jego cechę, o której niedawno się dowiedziała, potwierdziła głośna muzy- ka wydobywająca się z zamkniętego samochodu. Pod drodze Søren Velin opowiedział jej o wielkiej namiętności kolegi do jazzu fusion, ani trochę niepasującej do jego dyskretnych pulowerów, elegancko zawiązanych krawatów i dystyngo- wanego, powściągliwego stylu bycia, podkreślanego jeszcze przez starannie ostrzyżone siwe włosy, miękko zaczesane do tyłu. Louise się przedstawiła, a Søren Velin dodał, że był jej partnerem, zanim przeszedł do Lotnej Brygady. - No to już wiem, że na nikogo lepszego nie możemy li- czyć. - Skipper uśmiechnął się ciepło. - Witamy. - Dziękuję - powiedziała Louise, zastanawiając się, co Søren mógł jeszcze o niej opowiadać. 13 Strona 12 Spojrzała na niego, rozmawiał teraz z przedstawicielami miejscowej policji. Był już w Wydziale A, kiedy zapropo- nowano jej tam etat, i przez kilka lat, aż do jego odejścia, naprawdę dobrze im się współpracowało. Technicy kryminalistyczni przeszukiwali zbocze i brzeg morza. Nie liczyli na zebranie materiału do badań DNA z ciała dziewczyny, skoro leżała w wodzie, ale zwłoki i miej- sce ich wyłowienia starannie obfotografowano, zabezpieczo- no też wszystko, co znajdowało się na brzegu, a dwóch ludzi zajęło się szczególnie odciskami stóp i opon. Louise zorien- towała się, że dołączył do nich również patolog sądowy Flemming Larsen. Jego dwumetrowej sylwetki nie dało się pomylić z żadną inną, chociaż stał do niej tyłem i szukał czegoś w torbie opartej na podniesionym kolanie. Odwró- ciwszy się, dostrzegł Louise, odstawił torbę i podszedł do niej z uśmiechem. - Czy dziewczyna pochodzi z Kopenhagi, skoro ty tu je- steś? - spytał zaskoczony i uściskał ją na przywitanie trochę dłużej, niż Louise było w smak. Pracowała z Flemmingiem przy wielu sprawach, a ostat- nio zaczęli się też widywać prywatnie, ale to nie powinno nikogo obchodzić. - Przysłano mnie jako wsparcie razem z Lotną Brygadą - odpowiedziała, czując, że jej ton zabrzmiał trochę chłodno. - No, no - uśmiechnął się Flemming. - Nie przypuszcza- łem, że Suhr i reszta Wydziału A mogą się bez 14 Strona 13 ciebie obyć. Rozwiązanie już na stałe? - Tylko do tej sprawy. I na pewno poradzą sobie beze mnie - odparła, myśląc, że jedyną osobą, która zdawała się mieć jakiś problem z jej oddelegowaniem do Lotnej Bryga- dy, był Michael Stig, ale jemu zapewne chodziło głównie o to, że wybór powinien paść raczej na niego. - No to powodzenia. Zadzwoń, kiedy będziesz miała czas wyskoczyć gdzieś na piwo. Poszedł po torbę, bo Frandsen wrócił już znad wody z in- formacją, że patolog może rozpocząć oględziny ciała. Louise zbliżyła się do krawędzi zbocza i obserwowała, jak Flemming odchyla płótno i kuca przy zwłokach. Dziew- czyna leżała na czarnym mokrym brzegu fiordu na plecach. Miała zamknięte oczy i płytę chodnikową wciąż przywiąza- ną do brzucha, a T-shirt z długimi rękawami i lekka jasna kurtka podsunęły się jej trochę do góry, odsłaniając sznur wbity w skórę. Patolog delikatnie odgarnął jej z twarzy dłu- gie ciemne włosy i zaczął badać ciało. Nachylony, cały czas składał relację Skipperowi, który skrótowo notował informa- cje. - Niezidentyfikowana kobieta znaleziona niedawno - za- czął Flemming, koncentrując się na twarzy dziewczyny. - Brak punktowych wybroczyn w spojówkach i w okolicy oczu. W rejonie brzucha widoczna - przez chwilę oceniał sznur - niebieska nylonowa linka długości około trzech, czte- rech metrów, zawiązana na podwójny węzeł. Jeden 15 Strona 14 koniec oplata talię dziewczyny, drugim uwiązana jest płyta chodnikowa w rozmiarze pięćdziesiąt na pięćdziesiąt centy- metrów. Na brzuchu widoczne plamy opadowe, które nie znikają pod naciskiem. Oznacza to, że ofiara nie żyje co najmniej od czterech albo pięciu godzin. Temperatura w od- bycie wynosi dwadzieścia siedem i dwie dziesiąte stopnia, a temperaturę wody oceniam na szesnaście i pół - zakończył, podnosząc wzrok na Skippera. - A co powiesz o przyczynie zgonu? Utonęła? I jak dłu- go przebywała w wodzie? - spytał Skipper, przysuwając się o krok. Flemming wyprostował się i chwilę postał z rękami skrzyżowanymi na piersi, przyglądając się leżącej na ziemi dziewczynie. W końcu pokręcił głową. - Nie potrafię określić bezpośredniej przyczyny zgonu. Nie widać żadnych oznak przemocy, ale nie wydaje mi się, żeby oddychała pod wodą. Miałaby pianę w ustach, choć oczywiście piana mogła się wypłukać. Plamy opadowe są nieliczne i czerwonawe, a skóra ściągnięta na całym ciele, co często się spotyka u osób leżących w wodzie. No i wyraźne jest rozmiękczenie skóry na palcach u rąk i u nóg, a także na spodniej części dłoni i stóp, ale ten objaw występuje już po kilku godzinach. - Podsumował stwierdzeniem, że na pod- stawie stężenia pośmiertnego, plam opadowych i temperatu- ry uważa, że dziewczyna nie żyje od dziewięciu do piętnastu godzin. - Kiedy możesz przeprowadzić sekcję? - spytał Skipper, gestem przywołując Storma, aby ten wydał zezwolenie na 16 Strona 15 sekcję, a jednocześnie wywarł presję, gdyby patolog prote- stował, twierdząc, że wszystkie sale sekcyjne są obłożone. Flemming spojrzał na zegarek. - Możemy zacząć o pierwszej, jeśli jesteście w stanie skłonić Falcka do przysłania trupiego ekspresu - powiedział ponuro. Zawsze się irytowali tym, że tak trudno ściągnąć na miej- sce samochód do transportu zwłok. Trupi ekspres. Louise pokręciła głową. Ta nazwa po- wszechnie się przyjęła. W niektórych wypadkach była traf- na, w innych - raczej ironiczna. Tak jak teraz. Dziewczynę zapakowano do worka na zwłoki z białego plastiku, przypo- minającego pokrowiec na garnitur, tyle że wielkości czło- wieka, i miała zostać przewieziona do Instytutu Medycyny Sądowej w bezosobowym ambulansie z przyciemnianymi szybami. Tak miała wyglądać ostatnia droga dziewczyny o nieznanej tożsamości. Louise przez chwilę miała ochotę jej towarzyszyć, żeby nie zostawiać jej samej, ale w karetkach do przewozu zwłok nie było miejsc dla pasażerów. W środku mieściły się jedy- nie dwie pary noszy, a w suficie zamontowany był wentyla- tor o dużej mocy. Szybko więc zrezygnowała ze swojego pomysłu. Po odjeździe patologa Storm ruszył w stronę samocho- dów, szykując się do podróży na komendę w Holbæk. - To oznacza, że mogła leżeć w wodzie od północy- stwierdził, otwierając drzwiczki. - Bierzmy się do roboty. 17 Strona 16 Louise po raz ostatni rzuciła okiem na miejsce znalezienia zwłok i usiadła obok Sørena Velina. Wjechali na leśną dro- gę. Strona 17 K omenda w Holbæk okazała się imponującym staro- świeckim, ale zadbanym budynkiem z czerwonej cegły, z pomalowanymi na biało oknami. Storm poprowadził ich długimi korytarzami, aż w końcu dotarli do części zajmowa- nej przez policję kryminalną. Pokoje leżały jeden przy dru- gim; niektóre dzielić musiały ze sobą dwie osoby, inne były pojedyncze. Bengtsen miał samodzielny narożny pokój z oknami wychodzącymi zarówno na ulicę, jak i na duży zie- lony trawnik, za którym rozciągało się morze. Kim Rasmussen i Dean Vuukié zajmowali natomiast nieco mniej- sze i ciemniejsze pomieszczenie, w którym nie mieściło się w zasadzie nic poza biurkami i regałami. Louise trudno było sobie wyobrazić, jak sobie radzą, gdy muszą rozmawiać z wezwanymi osobami. Velin wcześniej opowiadał jej o tym, jak członków Lotnej Brygady sadzano przy niewielkim stoliku na korytarzu albo cały czas przeno- szono z miejsca na miejsce. Ale tym razem nie 19 Strona 18 zapowiadało się chyba aż tak źle, bo właśnie w tej chwili jej były partner wyłonił się z pustego pokoju. Przeczesał palcami jasne półdługie włosy, przyglądając się swojej torbie podróżnej i dwóm torbom z laptopami, któ- re odstawił na podłogę. - Wprowadzasz się? - spytała Louise, podchodząc do niego. - Chyba najmądrzej będzie zaczekać, aż się dowiemy, jak zostaniemy rozdzieleni. Ale miło by było mieć jakieś przyzwoite miejsce do pracy - powiedział. W tej samej chwili Storm wystawił głowę z drzwi na koń- cu korytarza. - Zebranie! - zawołał, kiwając na nich ręką. Weszli do pomieszczenia, które musiało być wydziałową salą konferencyjną. Louise domyśliła się, że właśnie tutaj odbywają się poranne odprawy policji kryminalnej. Ściany zostały pomalowane na żółty kolor, trochę za ostry do tego niewielkiego pomieszczenia. Nasuwał skojarzenia z rysun- kiem dziecka, na którym słońce jest zbyt duże i zbyt jaskra- we, ale światło wpadające przez wysokie okna sprawiało, że pokój nie był aż tak przytłaczający. Pod jednym oknem stała duża biała tablica, identyczna jak ta, którą mieli w jadalni w kopenhaskiej komendzie, ze śladami niebieskich i zielonych kresek. Na jednej ścianie wisiał duży kalendarz firmy Mayland, a obok mapa okolicy. Przeciwległą ścianę ktoś ozdobił repro- dukcją Matisse'a, przypiętą pineskami, a w rogu za drzwiami skrywał się duży rzutnik. Louise usiadła obok Velina i się- gnęła po bloczek kartek w linie formatu A5, 20 Strona 19 których kilka zostało wraz z długopisami po poprzednim zebraniu. - Wydaje mi się, że Storm rozdzieli Kima i Deana, więc tobie przypadnie któryś z nich - szepnął do niej Søren. Louise popatrzyła na dwóch nowych kolegów. Nie miała nic przeciwko ani jednemu, ani drugiemu. Na ogół łączono w pary pracowników lokalnej komendy z przyjezdnymi, zresztą raczej nie powinna zaczynać od zgłaszania życzeń. Szybko stwierdziła również, że jest jedyną kobietą w grupie, możliwe więc, że miejscowi też mieli swoje zdanie o per- spektywie współpracy z nią. Podobno policjanci z lokalnych komend często szli na zwolnienia, gdy nagle pojawiała się pomoc z Lotnej Brygady, mieli bowiem wrażenie inwazji, kiedy zmieniano ich odwieczne przyzwyczajenia. Z rozmy- ślań wyrwał ją Storm, który otworzył zebranie. - Nikt nie zgłosił zaginięcia dziewczyny, wysyłamy więc meldunek o znalezieniu zwłok do wszystkich okręgów policyjnych i dajemy komunikat do prasy. Na razie bez zdję- cia - dodał. - Poprzestaniemy na opisie ubrania, w którym ją znaleziono. Dopiero jeśli to nic nie da, trzeba będzie zamie- ścić fotografie zrobione przez techników. Jej rodzice nie powinni się dowiedzieć o śmierci córki z gazet - wyjaśnił, a kilka osób w pokoju pokiwało głowami. - Tworzymy trzy zespoły... W tej samej chwili otworzyły się drzwi i do sali weszła kobieta z elegancko obciętymi pomarańczowymi włosami i umalowanymi na czerwono wargami. Na ramieniu miała torebkę, a pod pachą laptopa. 21 Strona 20 - Cześć - powiedziała z uśmiechem. - Ruth Lange - przedstawił ją Storm. - Nasza koordyna- torka. Nowo przybyła przywitała się po kolei ze wszystkimi. - Ruth i ja zajmiemy „centrum operacyjne”, to znaczy tę salę konferencyjną - oznajmił szef Lotnej Brygady, wskazu- jąc na żółte ściany. - Zespoły będą tworzyć następujące pa- ry... - podjął, kiedy Ruth odłożyła już swoje rzeczy i usiadła. Kolejno przyglądał się wszystkim. Miejscowi policjanci sie- dzieli obok siebie, Louise obok Sørena Velina, który wyróż- niał się w swoich wojskowych spodniach i czarnym golfie. Po lewej stronie miała Skippera. - Skipper i Dean - zdecy- dował szef. - Wy będziecie odpowiedzialni za miejsce znale- zienia zwłok. A więc za wszystkie ślady techniczne. Mężczyźni uśmiechnęli się i kiwnęli sobie głowami. - Rick i... - Storm zajrzał do swoich papierów - ...Kim Rasmussen. Wy dwoje zajmiecie się odnalezieniem rodziny i ustaleniem kręgu znajomych. Musimy odkryć motyw. Louise ma spore doświadczenie z imigrantami. Louise zmarszczyła brwi. To chyba za wiele powiedziane, pomyślała, ale uznała, że nie będzie o tym dyskutować w tej chwili. - Bengtsen, ty i Søren Velin zajmiecie się telekomunika- cją i przesłuchaniami osób z okolicy. Bengtsen uderzył o stół bloczkiem na notatki i zadowolony kiwnął głową. Louise domyślała się, że ucieszył się raczej z przydzielenia mu zadań związanych z telekomunikacją i 22