Strona 1 JEFERY DEAVER Nakładem C&T St powieści Jeffery'ego Deavera: KOLEKCJONER KOŚCI ŁZY DIABŁA LEKCJA JEJ ŚMIERCI MODLITWA O SEN PŁYTKIE GROBY Strona 2 Przekład: ALEKSANDRA WOLNICKA C&T TORUŃ Strona 3 Tytuł oryginału: BLOODY RIVER BLUES Copyright © 1993 by Jeffery Wilds Deaver Copyright © for the Polish edition by „C&T, Toruń 2009 Copyright © for the Polish translation by Aleksandra Wolnicka Opracowanie graficzne: EWELINA BARCICKA Redaktor wydania: PAWEŁ MARSZALEK Korekta: MAGDALENA MARSZAŁEK Skład i łamanie: KUP „BORGIS" Toruń, teł. (056) 654-82-04 ISBN 978-83-7470-146-4 Strona 4 Wydawnictwo „C&T" ul. Św. Józefa 79, 87- 100 Toruń, tel./fax (056) 652-90-17 Toruń 2009. Wydanie I. Druk i oprawa: Wąbrzeskie Zakłady Graficzne Sp. z o.o., ul. Mickiewicza 15, 87-200 Wąbrzeźno. Strona 5 Dla Moniki Derham Strona 6 Jean-Luc Godard Strona 7 Chodziło mu tylko o karton piwa. A wyglądało na to, że sam będzie musiał go sobie przywieźć. Stile wyjaśnił to w ten sposób: — Cholernie trudno jest upchnąć karton Labattsów na bagażniku yamahy. — Nie ma sprawy — mruknął Pellam do telefonu komórkowego. — Gdybyś chciał sześciopak, proszę bardzo. Ale bagażnik trochę się chwieje. Co chyba tobie zawdzięczam. Mam na myśli bagażnik. Przykro mi, stary. Motor należał do wytwórni, ale udostępniono go Pellamowi, który z kolei pożyczył go Stile'owi. Stile był kaskaderem. Pellam wolał nie zastanawiać się nad tym, co robił, kiedy popsuł ten bagażnik. — Nie ma sprawy — powtórzył do słuchawki. — Załatwię cały karton. Rozłączył się. Z szafki w przyczepie wyciągnął brązową kurtkę lotniczą i spróbował przypomnieć sobie, gdzie widział jakiś tani Strona 8 sklep monopolowy. Delikatesy Riverfront miał niemal w zasięgu ręki, w przeciwieństwie do kolejnego czeku z wypłatą, a Pellam nie miał ochoty bulić dwadzieścia sześć i pół dolara za karton piwa, nawet jeśli importowano je z samej Kanady. Przeszedł do niedużej kuchenki, zamieszał w garnku chili i włożył chleb kukurydziany do piekarnika, żeby się podgrzał. Myślał o tym, żeby choć raz dla odmiany ugotować coś innego. Ale jakoś nikt nie zwracał uwagi na to, że na ich pokerowe spotkania Pellam zawsze przygotowuje chili. Czasami podawał je z hot dogami, czasami z ryżem, ale tak czy owak zawsze jedli chili. I słone krakersy. Było to mniej więcej wszystko, co potrafił przyrządzić. Przyszło mu do głowy, że może obędą się bez piwa; już chciał zadzwonić do Stile'a i powiedzieć mu, żeby jednak przywiózł tego sześcio-paka, ale dokonał w myślach szybkich obliczeń i doszedł do wniosku, Strona 9 że potrzebny jest cały karton. Będą grać w pięciu, przez sześć godzin a to oznaczało, że nawet cały karton może im nie wystarczyć. I w te; sytuacji będzie musiał wyciągnąć mezcal i whisky. Wyszedł na zewnątrz, zamknął drzwi przyczepy i ruszył przed siebie drogą biegnącą wzdłuż szeroko rozlanej, szarej Missouri. Właśnie zapadł jesienny zmierzch i biorąc pod uwagę fakt, że był to zwykły dzień tygodnia, akurat powinna się była zacząć godzina szczytu. Jednak wznosząca się i opadająca przed nim droga była zupełnie pusta. Pełłam zaciągnął suwak kurtki. Był wysoki i szczupły. Tego wieczoru miał na sobie dżinsy i roboczą koszulę, która dawniej była czarna, a ostatnio zrobiła się szara w ciemniejsze cętki. Podeszwy jego kowbojskich butów głośno stukały o mokry asfalt. Żałował, że nie założył czapki z daszkiem z logo Lakersów albo kapelusza; od rzeki wiał zimny wiatr o słonym, rybim zapachu. A jego piekły oczy i bolały uszy. Szedł szybkim krokiem. Głównie w obawie, że Danny — scenarzysta filmu, który właśnie kręcili — przyjedzie wcześniej. Pellam pod- rzucił mu niedawno do hotelowej wanny czteroipółkilogramowego suma, a teraz Danny 9 Strona 10 odgrażał się, że w odwecie zaspawa mu drzwi do przyczepy. Ich czwartym partnerem do gry był ich główny oświetleniowiec z San Francisco, wyglądający dokładnie jak marynarz floty handlowej, którym kiedyś był, pokryty od stóp do głów tatuażami. Piątym graczem był prawnik z St. Louis, mężczyzna o jastrzębim profilu i obwisłych policzkach. Wytwórnia zatrudniła go przez swoje biuro w Los Angeles do negocjowania umów z lokalnymi statystami oraz właściciela- mi nieruchomości. Gość bez przerwy mówił o polityce Waszyngtonu w taki sposób, jakby sam ubiegał się o prezydenturę i przegrał tylko dlatego, że spośród wszystkich kandydatów był tym jedynym uczciwym. Jego gadulstwo bywało męczące, ale pioruńsko dobrze grało się z nim w pokera. Obstawiał wysoko i potrafił przegrywać z klasą. Z rękoma w kieszeniach Pellam skręcił w Adams Street i zostawiając rzekę za sobą, przyjrzał się uważnie ponuremu, opuszczonemu budynkowi z czerwonej cegły należącemu dawniej do huty żelaza w Mad- dox. Myślał o tym, że powietrze przesycone jest wilgocią i może się rozpadać. Zastanawiał się, czy przekroczą termin 10 Strona 11 wyznaczony na realizację zdjęć w tym cholernym mieście. Zastanawiał się, czy chili się nie przypali i czy pamiętał, żeby zgasić gaz. I myślał o kartonie piwa. No więc tak: Gaudia będzie szedł Trzecią, zgadza się? Zazwyczaj pracuje do szóstej albo szóstej trzydzieści, ale dziś wieczorem umówił się na drinka z jakąś lalą. Nie wiem, co to za jedna. Philip Lombro zapytał Ralpha Balesa: — A co go sprowadza do Maddox? — Właśnie mówię. Wybiera się na drinka do Wesołego Łajdaka. Kojarzy pan? A potem do Callaghana na stek. Philip Lombro, zasłuchany, przechylił głowę i podparł policzek dwoma palcami ułożonymi w kształt litery „V". Miał pociągłą, opaloną twarz. Od pozostałych członków swojej rodziny różnił się tym, że jego cera nie zbrązowiała, lecz miała srebrzysty, prawie platynowy odcień pasujący do gęstych, siwych włosów, starannie ułożonych przy pomocy lakieru. Odezwał się: — A co z ochroniarzem Gaudii? — Nie będzie go. Gaudia uważa, że w Maddox nic mu nie grozi. No, a tę rezerwację ma na siódmą trzydzieści. Czeka ich 11 Strona 12 pięciominutowy spacer — zmierzyłem czas — więc wyjdą kwadrans po. Ralph Bales siedział na przednim siedzeniu granatowego lincolna i nachylał się do Lombro. Miał trzydzieści dziewięć lat, był muskularny i owłosiony w każdym miejscu ciała poza głową. Jego twarz była nieproporcjonalnie nalana, jakby miał na sobie lateksową maskę przygotowaną przez speca od efektów specjalnych. Nie był brzydki, ale jego twarz — zwłaszcza jeśli patrzyło się na niego en face — przypominała księżyc w pełni. Tego wieczoru miał na sobie koszulkę do gry w rugby w czarno-czerwone pasy, niebieskie dżinsy i skórzaną kurtkę. — Więc pójdzie Trzecią, tak? Jest tam taka boczna uliczka odchodząca na zachód. Ciemna jak cholera. Stevie może tam na niego zaczekać. Będzie udawał bezdomnego. — Bezdomnego? W Maddox nie mają bezdomnych. — No to włóczęgę. Włóczęgów na pewno tam mają — odparł Ralph Bales. — W porządku. — Będzie miał małą berettę, dwudziestkę dwójkę. Nawet nie potrzeba tłumika. Ja będę miał rugera. Stevie coś do niego zawoła, on się zatrzyma i odwróci. Stevie załatwi go z 12 Strona 13 bliska. Ja będę ubezpieczał tyły, tak na wszelki wypadek. Raz, dwa, a po wszystkim ładujemy się do bryki Steviego, przejeżdżamy rzekę i tyle nas widzieli. — W takim razie ja będę czekał przy wylocie tej uliczki — powiedział Lombro. — Na rogu Trzeciej. Ralph Bales milczał przez chwilę, nie spuszczając wzroku ze swojego rozmówcy. Widział jego haczykowaty nos, łagodne oczy, elegancki garnitur, krawat w tureckie wzory... Dziwne, ale to było wszystko, co dawało się zauważyć. Wydawać by się mogło, że łatwo go zaszufladkować, tak jakby siwe włosy, wypolerowane na wysoki połysk brązowe mokasyny z frędzlami i wysłużony rolex mogły cokolwiek powiedzieć o tym, jakim człowiekiem jest Philip Lombro. Ale nie, na tym sprawa się kończyła. To były tylko detale i nic poza tym. Zupełnie, jakby się patrzyło na czyjeś zdjęcie w magazynie „People". Lombro, który spokojnie odwzajemnił spojrzenie Ralpha Balesa, odezwał się:— O co chodzi? Masz jakiś problem? Ralph Bales uznał, że wygrałby ten wzrokowy pojedynek, gdyby tylko chciał, i zaczął dla odmiany przyglądać się kępce włosów porastających wierzch jego dłoni. — Po prostu 13 Strona 14 nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. Ale już to panu mówiłem. — Owszem, mówiłeś. — I nadal uważam, że to kiepski pomysł. — Chcę go zobaczyć martwego, i tyle. — Zobaczy pan na zdjęciach. Będą w „Post-Dispatch". I w „Reporterze". Kolorowe... — Będę czekał od siódmej piętnaście. Ralph Bales bębnił palcami w skórzaną tapicerkę lincolna. — Tutaj chodzi też o mój tyłek. Lombro spojrzał na zegarek. Szkiełko było ukraszone i pożółkłe. Szósta pięćdziesiąt. — Mogę poszukać kogoś innego, kto wykona tę robotę. Ralph Bales odczekał chwilę. — To nie będzie konieczne. Jeśli chce pan tam być, to pańska sprawa. — Faktycznie, moja. Nic już nie mówiąc, Ralph Bales z rozmachem otworzył drzwiczki samochodu. I wtedy to się stało. Kurwa mać... Głuche stuknięcie, brzęk szkła, stłumiony syk. Ralph Bales ujrzał mężczyznę — chudego faceta w brązowej skórzanej kurtce — stojącego przed nim na chodniku i spoglądającego w dół z gorzkim uśmiechem — uśmiechem, który zdawał się mówić: 14 Strona 15 „Wiedziałem, że coś takiego mnie dzisiaj spotka". Spienione piwo wyciekało z leżącego na chodniku kartonu. Mężczyzna popatrzył na Ralpha Balesa, a potem za niego, do wnętrza samochodu. Ralph Bales zatrzasnął drzwiczki i odszedł. Mężczyzna zawołał za nim, uśmiechając się z żalem: — Halo, proszę pana, moje piwo... Ralph Bales zignorował go i szedł dalej przed siebie wzdłuż Adams Street. — Halo, moje piwo! Ralph Bales nadal go ignorował. Mężczyzna postąpił krok za nim. — Mówię do pana! Halo! Ralph Bales odwarknął: — Wal się. — I skręcił za róg. Wysoki mężczyzna stał przez chwilę nieruchomo, śledząc go wzrokiem, z ustami zaciśniętymi z oburzenia, po czym pochylił się i zajrzał przez szybę do wnętrza lincolna. Osłonił oczy dłońmi. Zastukał w szybę. — Halo, twój kumpel... Halo... — Znowu zastukał. Lombro wrzucił bieg. Samochód ruszył z miejsca. Mężczyzna w samą porę zdążył od- skoczyć. Patrzył, jak lincoln znika mu z oczu. Następnie przykucnął nad okaleczonym kartonem, z którego piwo lało się do rynsztoka jak woda z cieknącego hydrantu. 15 Strona 16 Donald Buffett, oficer patrolowy z wydziału policji w Maddox, patrzył, jak ostatnie strużki piwa spływają na chodnik, i myślał, że gdyby coś takiego wydarzyło się na osiedlu Cabrini w zachodniej części miasta, tuzin gości wylizywałoby już piwo z rynsztoka albo walczyło na noże o każdą rozbitą butelkę. Buffett stał oparty o ceglany mur i przyglądał się, jak facet — Buffett stwierdził, że wygląda na kowboja — otwiera karton i usiłuje co- kolwiek ocalić, jak dzieciak grzebiący w pudle pełnym zabawek. Wreszcie kowboj wstał i przeliczył dwanaście, a może piętnaście ocalałych butelek. Kartonowe pudło było całkiem przemoczone i rozpadało się na kawałki. Buffett spodziewał się, że mężczyzna rzuci się na tamtego, który wysiadł z lincolna. Był taki czas, zanim wstąpił na służbę — zanim nawet poszedł do akademii — kiedy bójki były tym, co lubił najbardziej. Teraz patrzył, jak kowboj ustawia ocalałe butelki w cieniu magazynu meblowego Neumana, ukrywając je przed wzrokiem osób niepowołanych. Widocznie zamierzał wrócić do sklepu. Na razie wyrzucił karton do śmieci i wytarł ręce o spodnie. Buffett oderwał się od muru i przeciął ulicę. — Dobry wieczór panu — zagadnął. 16 Strona 17 Kowboj spojrzał na niego i pokręcił głową. — Widział pan coś podobnego? — odezwał się. — Po prostu nie do wiary. Buffett odparł: — Mogę ich popilnować, jeśli chce pan skoczyć po torbę czy coś w tym rodzaju. — Naprawdę? — Pewnie. — Dzięki. — Zniknął na końcu opustoszałej ulicy. Wrócił po dziesięciu minutach, niosąc dużą, plastikową torbę na zakupy, w której znajdowały się dwa sześciopaki. W drugiej ręce trzymał papierową torebkę, którą wręczył Buffettowi. — Zaproponowałbym panu piwo, ale pewnie macie jakieś przepisy co do picia na służbie. Dlatego dostanie pan kawę i pączka. W torebce jest też cukier. — Dziękuję panu — odparł Buffett oficjalnym tonem. Był skrępowany i zastanawiał się, dlaczego. — Nie trzeba było. Kowboj zaczął zbierać butelki z chodnika i pakować je do torby. Buffett nie zaproponował, że mu pomoże. W końcu kowboj wyprostował się i przedstawił: — John Pellam. — Donnie Buffett. Skinęli sobie głowami, ale nie wymienili 17 Strona 18 uścisków dłoni. Buffett podniósł w górę kubek z kawą, jakby wznosząc toast, i odszedł, nasłuchując pobrzękiwania butelek, które cichło w miarę, jak mężczyzna oddalał się w stronę rzeki. Tego samego wieczoru, dwadzieścia po siódmej, Vincent Gaudia zajrzał w głęboko wycięty dekolt białej sukienki, którą miała na sobie towarzysząca mu blondynka, i oznajmił: — Pora coś zjeść. — Na co miałbyś ochotę? — spytała zmysłowym głosem; uśmiechnęła się, a w odrobinę zbyt grubej warstwie pudru koło jej oczu pojawiły się ledwie zauważalne kurze łapki. Gaudia był uzależniony od kobiet takich jak ona. Chociaż traktował je jak towar, starał się nie zachowywać względem nich protekcjo- nalnie. Niektóre te jego przyjaciółki bywały bardzo inteligentne, inne bardzo uduchowione, a jeszcze inne poświęcały wiele godzin na działalność dobroczynną. I choć nie pożądał ich z powodu stanu ich intelektu, duszy czy sumienia, uważnie przysłuchiwał się, gdy opowiadały mu 0 swoich zainteresowaniach, i robił to z autentycznym zaciekawieniem. Z drugiej jednak strony najbardziej cenił sobie 18 Strona 19 te chwile, gdy zabierał dziewczynę do siebie, mówił, żeby się wreszcie zamknęła i przestała pieprzyć o duchach opiekuńczych, a następnie kazał jej chodzić na czworakach, podczas gdy sam chwytał jej pas do pończoch w obie ręce, jak lejce. W tej chwili niby przypadkiem dotknął piersi swojej towarzyszki uniesionym łokciem i odparł: — Póki co, mam na myśli kolację. Dziewczyna zachichotała. Wyszli z Wesołego Łajdaka, przecięli River Road i ruszyli pod górę Trzecią w stronę centrum Maddox, mijając po drodze ponure magazyny, wystawy sklepowe pełne poplamionych i pleśniejących używanych mebli, parterowe biura, obskurne kafejki. Kobieta przytuliła się do niego mocniej, szukając ochrony przed zimnem. Chłodne powietrze przypomniało Gaudii jego chłopięce lata w Cape Girardeau, dni, kiedy wracał ze szkoły do domu w swoich eleganckich, biało- czarnych trzewikach, szurając liśćmi i pogryzając jabłko w cukrze albo cukierka na Halloween. W przeddzień Wszystkich Świętych wycinał zawsze niezłe numery i do tej pory zapach zimnego, jesiennego powietrza budził w nim najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. Odezwał się do dziewczyny: — Jak spędzałaś Halloween, kiedy byłaś mała? 19 Strona 20 Zamrugała oczami, zastanawiając się nad odpowiedzią. — No wiesz, świetnie się bawiłyśmy. Najczęściej przebierałam się za księżniczkę, albo coś w tym rodzaju. A raz byłam prawdziwą wiedźmą. — Wiedźmą? Niemożliwe. Nawet gdybyś się bardzo starała, nie wyglądałabyś jak wiedźma. — Kochany jesteś... A potem znosiłyśmy do domu tony cukierków 1 batoników. Najbardziej lubiłam takie z orzeszkami i nugatem i jak znalazłam jakiś dom, gdzie je dawali, wracałam tam nawet kilka razy. Pamiętam takie Halloween, kiedy nazbierałam ich cały tuzin... Ale musiałam bardzo uważać, bo w dzieciństwie miałam straszne pryszcze. — Teraz już dzieciaki nie chodzą tyle po domach. To niebezpieczne. Słyszałaś o tym gościu, który wbijał igły w jabłka? — Nigdy nie lubiłam jabłek, tylko batoniki. — Z orzeszkami i nugatem — przypomniał jej Gaudia. — Dokąd idziemy? Ta okolica przyprawia mnie o gęsią skórkę. — Całe to miasto może człowieka przyprawić o gęsią skórkę. Ale podają tutaj najlepsze steki w całym stanie, poza Kansas 20