Grzegorz Buchwald Opowieść o Zenasie Humie - I co?!!! Co ma niby być dalej? Spodziewasz się, kurka, czego?!! Mam ci TO opowiedzieć? Skończ, jaj nie robiąc... I tak nie uwierzysz... A jeśli nie zamierzasz uwierzyć, że wszystko TO jest prawdą i tylko prawdą, to dla swojego i mojego dobra odpiernicz się od razu. Patrzył mi w oczy i czekał. Ja, milcząc, również czekałem, dotąd, aż nie spuszczając ze mnie wzroku zaczął:. - Było to tak: Znałem ci ja kiedyś gościa. Miał na imię Zenek. Dasz wiarę?! ZENEK! Ludzie, co za imię!!! Nawet mi, choć go znałem, chce się śmiać! Zenek... - rzucił jeszcze, jakby chciał po raz tysięczny wypróbować brzmienie tego imienia, i po raz tysięczny ustosunkować się do niego. - Wszyscy na niego mówili Cham (nie brzmi to dobrze, więc dalej będę mówił: Hum, Zenas Hum), choć nie wiem dlaczego. A więc... - zaczął jakby od początku, lecz skończył raptem, bo się odezwałem: - Nie wiesz, kołku, że zdania od "więc" się nie zaczyna? Tu spojrzał na mnie litościwie, głową pokiwał, i zimno patrząc mi w oczy czekał, aż zgaśnie mój głupawy, pełen triumfu uśmieszek. Zgasł. - Powinieneś go właściwie znać, bo... - tu znów przerwał, widząc moje pełne zapału, przeczące ruchy głową. - Nie znałeś go? - zapytał szczerze zawiedzionym głosem, a ja raz jeszcze szczerze zaprzeczyłem. Widział, że leję w gacie ze śmiechu. - Kurka! Nie opowiadam dalej... - Dej se luz! Już więcej nie będę - pośpieszyłem z zapewnieniem, przerażony perspektywą, że przyjdzie mi się nudzić przez najbliższe dwie godziny. Spojrzał na mnie czujnie, a że lubił gadać, nie bardzo chciał zauważyć, że dalej leję, tym bardziej, że się starałem, by nie było tego po mnie za bardzo widać. - Jak mogłeś go nie znać? - zapytał czujnie i nie czekając na odpowiedź ciągnął dalej - Nieważne... Dość, że Zenas BYŁ i widywało się go w Miasteczku. Nikt właściwie nie wiedział skąd się wziął. Pojawił się nie wiadomo skąd, mieszkał nie wiadomo gdzie i żył nie wiadomo za czego. Menel - rzec by można, lecz z nim cały ból polegał na tym, że menelem nie był. - Czemu nie był ?- wpieprzyłem się głupawo w słowo. - No nie był... chyba nie był... nie wiem... W każdym razie nie w takim sensie, w jakim się to rozumie. - Czyli...? - No... - zawahał się - ... nie wiem! Menela jak zobaczysz to wiesz, że to menel, a on... on tylko za pierwszym razem sprawiał takie wrażenie i chyba dlatego ludzie go wzięli na języki. - ? - A idź w cholerę, nie opowiadam...! - O co ci znów chodzi? Co ja takiego powiedziałem? - Jaja sobie robisz! - Jakie znów jaja? Nie wiem, kurka, o co ci biega: menel, niemenel... - Dobra! Żeby cię! No, pętał się tu i tam, i jak byś na niego nie patrzył, i jak go nie wąchał, nigdy nie śmierdział, nigdy pijany nie był, nigdy nie miał sino- czerwonej twarzy, i nigdy o nic nie prosił. Nawet z fajką nikt nigdy go nie widział. Nie budził litości, lecz przyciągał wzrok, a kiedy już na niego spojrzałeś, zaraz gały zaczynały ci latać i liżąc wzrokiem szare płyty chodnika odbijałeś w inną stronę, choćby ci po drodze nie było. Pewnie dlatego ludzie go tak nie lubili, i pewnie stąd ten przydomek Ch... Hum. - To mówisz, że u was w Miasteczku taki egzemplarz bywał? - zapytałem. - Pf!!!- psyknąwszo-parsknąwszy skonstatował mój wtręt. - Żeby, tylko bywał! Przez dwanaście miesięcy zdążyli poznać go wszyscy, a szumi po jego zniknięciu pewnie do dziś, a to będzie ze dwa lata jak wsiąkł bez śladu. - To co z nim w końcu było? - Co było... co było... - przedrzeźnił mnie. - Żebym ja, lub ktokolwiek, to wiedział... Doszło do tego, że kiedy rozmawiało się ze znajomymi i zabrakło tematów do rozmów, to rozmawiało się o Zenasie Humie: "Te, wiesz co? Idę ja sobie wczoraj koło ósmej do marketa na zakupy, idę, patrzę, a tu na rogu Lipowej i Akacjowej, na pieńku po Starej Lipie, co to ją wycięli, kiedy ją dwa lata temu wichura połamała, leży coś szarego. Odrasta - mówię sobie - czy co? Podchodzę bliżej, a tam siedzi Zenas. Siedzi i patrzy na mnie. A, kurka - mówię sobie - dupa, niech patrzy i walę dalej, a ten dalej się we mnie wlepia. Idę, idę, ale gdyby nie było mi głupio, to zrobiłbym zwrot na pięcie, wziął nogi za pas, i grzał do chaty ile sił w nogach. Czułem jednak, że on tylko na to czeka, wiec nie zważając na nic i nie zwalniając, drałuję dalej. Ale aż mi się zimno zrobiło, kiedy go mijałem. A kiedy przeszedłem, czułem, jak wierci mi dziurę w karku, i jak coś zimnego leci mi po plecach. A-żż, by go... cholernego Huma!" "Ja też go wczoraj widziałem - odpowiada drugi. - Kejtrucha na spacer wziąłem i idę. Dochodzę ci ja do Figurki, a tam na pieńku, co został po Starej Wierzbie, tej co wycięli dwa lata temu, co to ją wichura w Wielki Piątek połamała. No, tej z dziuplą w środku, co tośmy tatowe ćmiki próbowali... "Wiem, wiem..." "No! Siedzi nie kto inny jak Zenas Hum. Bym go pewnie nie zauważył, ale Kejtruch nagle się najeżył i zaczął tak jazgotać, że myślałem, że smycz zerwie. Wtedy go zauważyłem. Siedział i patrzył na mnie. Gdybym nie był tak blisko, wziąłbym zawrócił, ale gupio jakoś ni z tego ni z owego robić zwrot na widok menela. I idę! Ja idę - pies idzie, ja idę - pies staje i skowyczy, więc i ja staje, a oczu od Zenasa oderwać nie mogę..." - No i...- ponagliłem, a on tylko zerknął na mnie, a widząc, że tym razem "jaj" już nie robię, a gębę mam w pąsach, ciągnie dalej: - "No i..." - zacytował mnie - okazało się w końcu, że obaj o tej samej godzinie go widzieli. Ba! Żeby to tylko im się to przydarzyło, byłoby pół biedy, ale właśnie na tym polegało całe zamieszanie z Humem, że nie podlegał żadnym prawidłom rządzącym małymi społecznościami, gdzie każdy zna każdego, i w każdej sytuacji wie, czego się po kim spodziewać, i kto w jakim miejscu być może. Zenas Hum zaskakiwał, niepokoił i budził ogólny lęk, a w końcu - przerażenie. Moje zaciekawienie nieco ostygło, bo zaczął przynudzać, więc wciąłem mu się: - Może bliźniaka ma i obaj wam grali na nerwach? Widać nie był to taki gupi pomysł, bo zastanowił się - Nie... - zaczął niepewnie, po czym bardziej zdecydowanie jął kontynuować: - Nie, na pewno nie! Bo musiałoby być ich ze czterech. Opowiadał mi Kmitka, no ten z Zagajnikowej... - tu spojrzał na mnie, a ja kiwnąłem głową, że wiem o kogo chodzi, więc pewniej podjął dalej: - ...że ktoś mu opowiadał, że cztery osoby naraz, w tym samym czasie widziały Huma ostatniej jesieni nim zniknął. Wiało ponoć wtedy jak skur...czysyn. Młode drzewka nad Kanałem gięły się w pół, a gałęzie Starych Drzew trzeszczały jak skóra w "oficerkach" Kaspra. Pamiętasz Kaspra? - kiwnąłem potakująco głową i uśmiechnąłem się do tego, co stanęło mi przed oczyma. "Kasper..." Gadał coś, a ja uciekłem na chwilę we wspomnienia: "Kasper..." - powtórzyłem w myślach, by obrazy szybciej zaczęły napływać. Pamiętałem go, a jakże! Trudno było zapomnieć kogoś, kto przez dziesięć lat budził podziw i był wzorem do ziszczenia marzeń każdego w okolicy chłopaka, który nie zdążył skończyć trzynastu lat. "Kasper..." Jeszcze dziś widzę go, jak kroczy w swoim galowym mundurze główną nawą Kościoła, ze wzrokiem wlepionym w ołtarz, z twarzą tak pociętą tysiącami zmarszczek, że nawet nie widać było blizn po drucie kolczastym, na który rzucił się podczas ostatniej wojny z Grundarianinami, kiedy jego odział, ruszywszy do ataku, natknął się na zasieki. Podobno kilku ich wtedy było, no takich, co rzucili się na druty, by pozostali mogli przejść po ich grzbietach, lecz tylko on przeżył. I kiedy tak szedł dumny niczym posąg, rzec o nim można by było - Bóg Wojny. I można by tak rzec, gdyby nie te buty... Pewnie dlatego nie zostałem żołnierzem... Dość, że jego buty skrzypiały i to tak, że - poza chłopcami do lat trzynastu - każdy w ławce lał w galoty, gdy po wielu minutach wyczekiwania, Kasper wchodził wreszcie do kościoła. Po latach kapnąłem się wreszcie, dlaczego msza o jedenastej miała największe wzięcie. Nawet pod płotami nikt nie stał, by na pierdołach szybciej zeszło te sto minut przepisowej mszy... Nikt nie mógł sobie odmówić widoku Kaspra w jego skrzypiących oficerkach, i furażerce za pagonem galowego munduru. - ... kurka! Nie opowiadam i zaraz ci przypierdnikuje!.. - ryknęło mi coś nad uchem. Otrząsnąłem się i wyostrzyłem wzrok. - Nie słuchałeś mnie, kurza twoja papa!! Normalnie mnie nie słuchałeś!! - Gdybym go nie znał, byłbym pewien, że mi przywali, że zmieli me liche ciało, zgarnie na szufelkę, wsypie do reklamówy i wypierwpapier prosto w próżnie. Znałem go jednak na tyle, by wiedzieć, że nie ma większego poczciwoty, gaduły i pozera na pieniacza od niego. Kiedy sobie to uświadomiłem, postanowiłem go nie "krzywdzić" i rzekłem pojednawczo: - Przecież, kurka, słucham cię! Co, myślisz, że nie wiem jak skrzypiały oficery Kaspra? - i tum skończył, bo kiedy TAKA góra mięśni patrzy na ciebie w TAKI sposób, to stajesz się ostrożny. Zamilkłem więc i z niepokojem patrzyłem jak gasną iskry gniewu w jego oczach. - Sorry... rzuciłem, a on rzekł tylko: - A, spierd...niczaj!!! - po czym rozwalił się na siedzeniu jak Lord Mord i zamknął oczy. Wiedziałem, że nie śpi, że nie skończył. Znałem go już tyle lat... To co, że nasze drogi rozeszły się, że każdy z nas miał teraz swoje życie, swoje sprawy... Byliśmy kiedyś najlepszymi przyjaciółmi, choć żarliśmy się zawsze, jak wizkundy z Grundarii. Taki to był ten nasz sposób bycia. A najdziwniejsze było to, że żarliśmy się nie z potrzeby "żarcia się", ale dla zgrywy i po to, by dać upust tej drugiej stronie. Tej złej stronie nas. I patrzę sobie tak na niego i czekam... Odemknął jedno oko i szepnął: - Ani kurka słowa!!! Bo cię walnęęę!!!! - Daj spokój! Gadaj dalej, bo nie zasnę! - powiedziałem tak bardzo poważnie jak tylko mogłem. Uwierzył, bo rozwarł oba ślepia i wpatrzony we mnie jął się pochylać. "Zaraz powie coś, co mi w pięty pójdzie, ale i ja pochyliłem się zrozumiawszy, że za chwilę zaszepcze coś nader poważnego". - Mówię ci, to był diabeł... - zasyczał niespodziewanie. "Odpierdoliło mu" - pomyślałem i z całą powagą na jaką było mnie stać odrzekłem: - Nie denerwuj mnie! - to znaczyło: "Kurka, poważnie? Weź mnie nie strasz, bo ja sam w strachu". - I to na ful-powaga - powiedziałem. Wiedziałem, że jak nie odpowiem w ten sposób, to albo pójdzie nazad spać i nie odezwie się już więcej, albo dostanę w ryja, i ja się już więcej nie odezwę. - Powaga! - zaczął dalej z zapałem, uwierzywszy w moje szczere zainteresowanie. - Nikt nigdy na to nie wpadł, ale JA zauważyłem, że w kilku miejscach na raz pojawia się (Zenas, kurka, Zenas... no... tak myślę, że o nim ciągle mowa) zawsze, gdy wieje. Pierdolone wiatry! Pierdoleni Grundarianie i ich bronie, i to, że przywalili tak blisko nas... - Zaperzył się, wyraźnie się zaperzył, i dlatego wolałem się nie odzywać. - Psia jego krew! - sapnął. - Jeszcze, by było śmieszniej, doszedłem do tego, że pojawia się zawsze w czterech miejscach, w miejscach po zwalonych drzewach, na czterech narożnikach kwartałów naszego Miasteczka i wszystkie z tych drzew zwaliła przed trzema laty wichura. - A mówiłeś, że widuje się go w wielu miejscach... - No... tak, w wielu, ale tylko na pniakach pojawia się jednocześnie i tylko wtedy przeraża ludzi tak, że skóra cierpnie i szumi potem o nim ze dwa tygodnie. Raz nawet ludzie chcieli go zarąbać. Znasz Cwelka Kurdupelka? - A jakże! Znałem! Piździelec... Wybił mi sześć lat temu dwa zęby. Kutas! Naklejenie protez na pozostałe pieńki kosztowało mnie całą pensję. Ale cóż! Byłem młody piękny i uroda była mi potrzebna... Widząc, że wiem o kogo chodzi nie czekał dalej: - No! Zebrało się wtedy kilku chłopaków u Binkola na piwku i tak se popijali, tak se opowiadali, aż zeszli z "tematami" na Zenasa. I wtedy się zaczęło! Każdy miał coś do powiedzenia na jego temat. W końcu nadmiar piwa wzmógł nadmierną produkcje adrenaliny, i zaczęli się przekrzykiwać w swych opowieściach. No, i wtedy Kurdupel ryknął: "A ja wezmę skur...czysyna zarąbie!" Umilkło, wszyscy nań spojrzeli, a wtedy Kurdupel wziął się poderwał, flachę po jabolu utłukł i ruszył nie oglądając się na koleżków. - I co? Dorwali go? - Ś-ty gupi? Owszem, Kurdupel przodem, rozchwiana komapanija za nim, i ruszyli wokół miasteczka. I tak szli od pieńka do pieńka i... trzeźwieli. Gdy w końcu dotarli do ostatniego, poza Kurduplem było już tylko dwóch. Też powinieneś ich znać... - machnąwszy niecierpliwie ręką nie dałem mu skończyć. Pojął, że bardziej chcę wiedzieć co było dalej, niż wiedzieć, kto był na tyle nietrzeźwy, by wdawać się w awantury. - No, i kiedy wreszcie wyszli za róg Starej Kamienicy, patrzą, a tam na pieńku po Starej Topoli ktoś siedzi. "He!! K... Gnoju jeden, Zenasie Humie! Idę cię zająbać!!!" - wrzeszczy skurczysyn Kurdupel, a kolesie mu wtórują: "Ja, ja! Zarąbiemy cię kutafonie" - wrzeszczą i walą dalej... - Przyspieszaj, przyspieszaj, łysa pało! - ponagliłem, bo mnie zaczynało brać zniecierpliwienie. - I co? Dorwali go? - Ysssssshehe! Pewnie! A jakże! Idą, idą, drą się w niebogłosy, patrzą, a tam na pieńku siedzi nie kto inny jak... - Zenas! - ryknąłem entuzjastycznie, chcąc pokazać, że w lot przewiduję co ma być dalej. - Chciałbyś... - ? - A tam na pieńku siedzi Glion Bebas. Siedzi i suszarą macha na boki, jakby nie bardzo wiedział nadjeżdżającym z której strony kieszenie wysuszyć. - Glion... Glion... - próbowałem na głos przypomnieć sobie o kogo to może chodzić. - No tak, ty już wtedy nie mieszkałeś u nas... Glion, to policjant z naszego komisariatu; ścierwo nieprzeciętne. Miast łapać gnoi, co i rusz zaczajał się na uczciwych obywateli, i tylko patrzył, który ze współziomków sunie sto dwadzieścia przez obszar zabudowany. Tak, jakby te dziesięć w jedną lub drugą robiło jakąś różnicę... - He-he! - zaśmiałem się porozumiewawczo, bo teraz naprawdę nietrudno było się domyślić, co będzie dalej... - No, i Kurdupel się drze: "zarąbie cię...! u! u!", a ten patrzy, suszarką macha, na boki się rozgląda, bo chyba nie wierzył, że to do niego. No ale w końcu otrzeźwiał i tamci też. Stali tak chwilę naprzeciw siebie, i nagle Bebas jak nie ryknie: "DOKUMENTY!!!!". Dobrze kurka wiedział kogo widzi, i że ci dokumentów mieć nie będą, więc albo to był odruch, albo Bebas całkiem zdurniał. Kurdupel stoi z obtłuczonym szkłem, gawiedź za nim, a naprzeciw nich prawo... - i tu nie wytrzymał i roześmiał się, a ja z nim. I śmialiśmy się tak chyba kilkanaście sekund. - Biilety do kontroli!!! - a my dalej ryjemy, bośmy nie dosłyszeli. Dopiero syk uszczelnianych drzwi wyrwał nas z błogiej beztroski. - Biilety do kontroli!!! - powtórzono, i dopiero wtedy purpurowi ze śmiechu podnieśliśmy oczy. Ciągle chichocząc podniosłem się wolno i sięgnąłem po neseser, wyjąłem z bocznej kieszeni plastik i wsunąłem w automat. Brzdęknęło, jęknęło, światełka mrugnęły i rozległo się beznamiętne: "dziękuję". Drzwi się rozszczelniły, konduktor zawrócił i znów zostaliśmy sami. Poskładałem się i usiadłem. - To co, dorwali go w końcu? - Kogo? - No, Zenasa. - Niiie, poszli na czterdzieści osiem... - ? - A następnego dnia po areszcie Kurdupel zniknął - ?!?!?!! - A zniknął. Pojawił się po tygodniu, ale to już nie był Kurdupel jakiego znaliśmy ... "Oj! znaliśmy, znaliśmy!" - pomyślałem. - Dalej chodził na piwko do Binkola, zadawał się z koleżkami, ale łagodny był jakiś taki... Nie ON. - A mówił co? - W tym rzecz! Gadał jak zawsze, śmiał się i w ogóle, ale to nie był on. - Jak to? - zaczynał mnie wkurzać. - Po prostu. Wcześniej, jak Kurduplowi nie przytakiwałeś to dostawałeś po ryju. Odkąd pojawił się po zniknięciu, uspokoił się. - A gadał z nim kto... wypytywał? - A jakże! Nawet ja sam próbowałem go zagadać. - I...? - I nic! Bełkotał coś do kolejnych flaszek, które mu stawiałem i nic! - Kompletnie nic? - Nic... - ? - No, na końcu, nim stoczył się pod stołek, łypnął na mnie przekrwionym okiem (drugie coś nie chciało nadążyć za tym od mojej strony) i blubrnął: "K... Byłem, Łysy, k... w piekle" i rypnął. Wywlokłem go na zewnątrz, gębę obtłukłem, by się ocknął, a kiedy się ocknął, udał przez krzaki do Rygi. Nim się spostrzegłem Kurdupel jął wiać. Dorwałem go oczywiście, chwyciłem za szmatki i pytam: "Co jest?" Zerknął na mnie, szarpnął się i kiedy stanął na własnych nogach sapnął: "Łysy, wiesz co?.. Spierdalaj!" i tylem się dowiedział. - Trza go było rąbnąć! - spojrzał na mnie i nic nie odpowiedział. - To co, co było z tym Humem? Dowiedziałeś się czegoś w końcu? - zapytałem. - OOO tak! - ? - Sam na niego kiedyś zapolowałem... - ?!! - Zaraz po tej akcji z Kurduplem. Mówię sobie: "Dość tego!" Wziąłem maszynę między nogi i dawaj po Miasteczku. Jeździłem tak ze dwa tygodnie i nic. Aż tu jednego razu, kiedy postanowiłem sobie dać wreszcie spokój, idę późnym wieczorem do Binkola na piwo, idę, patrzę, a tu na pieńku po Starym Klonie siedzi ktoś. Aż mi serducho do gardła podskoczyło. Ale nic - mówię sobie - i idę dalej. "Dobry wieczór" - zaczynam grzeczniutko, a tu nic. Dmuchnęło tylko, kurz się zakręcił, a że ciemnawo już było, skórka mi trochę ścierpła i nieswojo jakoś mi się zrobiło. Tamten ani drgnie, tylko kapota mu zafurkotała. Podchodzę bliżej, ja wiem, może miałem jeszcze pięć kroków do niego, gdy zaczęło się nagle ciemno robić. Mało, że słońce już zaszło, to jeszcze jakieś takie chmurzyska skądś się wzięły... Ale nic! Twardo idę dalej, i jeszcze raz zagajam: "Dobry wieczór" - mówię do jego pleców, bo teraz dopiero zauważyłem, że siedzi do mnie tyłem. Drgnął, odwraca powoli tą swoją białą jak kreda gębę w moją stronę i uśmiecha się. Ale, kurka, tak jakoś zimno, tak szyderczo, że już miałem niemal nawalone, ale na dobre nawaliłem dopiero za chwilę. Nagle bowiem, jak nie pierdyknie ni z tego ni z owego... To wtedy zapalił się semafor koło Budki Żrumola. Omal wtedy nie ogłuchłem, a gdy błyskawica rozświetliła niebo, jego gęba na chwilę znikła i tak sobie migała, pojawiając się i przygasając w takt, jak kolejne gałęzie pioruna rozświetlały się, rozszczepiały i gasły. I ten lodowaty uśmieszek... Anim myślał czekać na ciąg dalszy. Jeszcze tak nogami nie przebierałem, a za mną tuman śnieżnego pyłu pchany lodowatym podmuchem... Nagle dogonił mnie, otoczył, a ja gnałem jak szalony, na wpół ślepy i głuchy, i tak przerażony, jak nigdy dotąd. Sam nie wiem jak długo biegłem... Byle dalej i szybciej - byle uciec, byle nie dać się pochwycić... zatrzymać... - Przypadek... - odezwałem się cicho, ale nie dał mi dokończyć. - Ładny przypadek! Do dziś mam ślady po odmrożeniach! Mam ci kurka pokazać? Uskakiwałem jak zająć! I ten ścigający mnie chichot...! Jeszcze dziś go słyszę: "Tssshoooo? Chćsiiiałbyś zajrzeć mi do kieszeni? Hh Hh Hhhhhh". Nawet nie mogłem wtedy myśleć ze strachu. Kiedy wpadłem do domu i matka mnie zobaczyła, przeżegnała się. Nawet nie zapytała co się stało, porwała mnie w ramiona i ściskała tak mocno, że omal mnie nie udusiła. Pierwszy raz od piętnastu lat spałem u jej boku i trzymałem ją za rękę. Strach udzielił mi się i siedziałem z rozdziawioną gębą, i wlepiałem się w niego. Ciekawość jednak zwyciężyła i zapytałem w końcu: "I co? Co dalej?" Podniósł na mnie wilgotne oczy, pośpiesznie otarł je rękawami i jakby dodatkowo chciał naprawić tą małą "niemęskość" - uśmiechnął się blado. Mnie, niestety, nie było do śmiechu - zaczynałem mu kurka wierzyć, i... naprawdę się bać. - E! - bąknął. - Wlazłem na niego następnego dnia. Siedział w tym samym miejscu, obrócony w tą samą stronę i kiwał się w przód, i w tył. - Gadałeś z nim? - A czy z nim kto kiedy pogadał? - Więc co? Może, kurka, to wcale nie był ON? - Nie, wuja, TO BYŁ ON! Był dzień, ludzi na około pełno... Przełamałem się i podszedłem do niego, stanąłem naprzeciw jego bladej gęby i patrzę. Ślepia miał zamknięte, i ani na mnie spojrzy. Stałem tak ładną chwile i przyglądałem mu się; zebrałem się w końcu na odwagę, by się odezwać, ale nie wiedziałem kompletnie co powiedzieć, od czego zacząć... Co! Miałem powiedzieć: "Cześć Zenas, aleś mnie kurka wczoraj nastraszył?" - Było zawołać policję - palnąłem głupotę. Oj była to głupota! Ależ na mnie spojrzał! - Policję... Ty chyba gupkowaty jesteś. I co bym im powiedział? "Panowie policjanci, oto Zenas Hum! Wczoraj sprawił, że o mało narąbałem w gacie ze strachu". "Czy groził panu?" "Nie, tylko siedział, i łeb mu znikał i się pojawiał! A poza tym, wywołał burzę gradową, i odmroził mi dupę". Ty, człowieku, myśl czasami, zanim co powiesz. Nie ukrywam, że zrobiło mi się głupio - Mówiłeś, że łydki... Tu zachowałem się właściwie: zrobiłem głęboki unik, ale nie cieszyłem się długo, bo kiedy oglądałem sobie sznurowadła, coś pacnęło mnie przez potylice. - Znów zaczynasz... - Sorka, niechcący...- zacząłem się kajać. - Tak jakoś wyszło... No i co w końcu? Odezwał się? - Jeszcze nie... - Co "jeszcze nie"? - zapytałem, bo pomyślałem, że mówi o sobie, że jeszcze nie "dojrzał", by ze mną rozmawiać, ale on już ciągnął dalej: - Jeszcze się nie odezwał. Już miałem dać sobie spokój, i już miałem się odwrócić, gdy nagle przestał się kiwać. - I odezwał się w końcu!? - Nie, jeszcze nie... Zatrzymałem się w pół kroku, poprawiłem pozycję i czekam. A ten nic. Już mam odejść, gdy naraz otworzył oczy i uśmiechnął się do mnie, ale tak, że mnie wmurowało. Już wiedziałem, że ani ten piękny dzionek mi nie pomoże, ani ci wszyscy ludzie, którzy na dziesięć metrów od nas w obie strony, przechodzili na drugą stronę chodnika albo zawracali. Nagle pojąłem, że jestem samiusieńki, sam na sam z NIM. - I co, i co? - A co? Byłeś kiedyś w zoo? - kiwnąłem twierdząco głową, choć było to bardzo, bardzo dawno temu, kiedy w ogrodach żyło jeszcze parę sztuk zwierzyny. Teraz, to nawet nie bardzo jest po co tam chodzić... - A kobrę widziałeś? - ciągnął nie czekając aż zbyt wiele sobie przypomnę. O tak! Kobrę pamiętam dobrze. Pamiętam jak stałem przed grubą szybą terrarium i patrzyłem, jak gdzieś z góry zsunął się szczur. Pamiętam, jak płaz poderwał się i rozpostarł kapelusz, a szczur znieruchomiał. Nawet nie wiem, czy to była pora karmienia, czy gryzoń wpadł tam przypadkiem, bo szczurów jakoś cywilizacja i wojny nie mogły przerzedzić, i było ich wszędzie zatrzęsienie, szczególnie w zoo. Poruszyłem się wówczas nerwowo, bo chciałem zawołać ojca, by podszedł i popatrzył, i w tym momencie kobra odwróciła się w moją stronę. Kiwała się na boki wpatrzona we mnie, a ja zamarłem. Światło w pomieszczeniu było lekko ściemnione, a szyba była tak czysta, że właściwie niewidoczna. Stałem tam jak zamurowany, gdy naraz podszedł ojciec: "Co chciałeś synku?" - zapytał i wyrwał mnie z hipnozy. Poruszyłem się i w tym samym momencie z zębów jadowych stwora trysnęła mgiełka, a w ułamek sekundy później coś klapnęło w szybę. Długi i gruby jak ręka kształt odpełzał wolno w kierunku drgającego szczura. Terrarium było małe, słabo wentylowane i mgła jadu przeznaczona dla mnie opadła na polnego gryzonia paraliżując go na chwilę. O tak!, widziałem kobrę - No! - Przytaknąłem. - A widziałeś jak się gotuje do ataku? - Aż nazbyt z bliska... - No, to tak się wtedy poczułem. Tyle, że oczy miał gorsze niż kobra: białe, jak ugotowane z wąskimi, granatowymi, poziomymi szparkami miast źrenic. I te usta: fioletowe jak burzowe chmury podświetlone łuną zachodzącego słońca. Człowieku! Jeszcze teraz dostaję gęsiej skórki na samo jego wspomnienie. Jego wargi poruszyły się i usłyszałem syk, bo tego nikt normalny i przy zdrowych zmysłach nie nazwałby mową: "I tssshoooo? Chćsiiiałbyś zajrzeć mi do kieszenii? Hh Hh Hhhhhh". I patrzy mi w oczy i ani drgnie, tylko ten martwy uśmieszek... Musiałem wtedy wyglądać jak sam Bebas, bo czułem wyraźnie, że każdy włosek sterczy mi na grzbiecie "na baczność" i wypycha ubranie. Jak ja się wtedy bałem...! No, ale nic się więcej nie działo, więc ile można stać i się trząść? Zaczynałem wolniutko odzyskiwać rozsądek. W końcu sam tego chciałem. Gdyby nie mój genialny koncept, by napytać sobie biedy, nigdy by do tego nie doszło. "Kim ty jesteś? Skąd się wziąłeś? Czego od nas chcesz?" - wyjąkałem. Gęba mu się rozlazła jeszcze bardziej, a fioletowe usteczka poruszyły się: "Chcesz wiedziećććć? Na pewno chcesz to wiedziećććć?" Kiedy to mówił, kątem oka dostrzegłem skupiających się wokół nas ludzi. O! O! - uniósł rękę, widząc, że zaczynam się wiercić, by coś powiedzieć. Poprawiłem się więc tylko i przymknąłem na wpół otwarte usta. - Nie, wuja, nie! Ludzie stali - owszem; i gapili się - owszem, ale by przyjrzeć się walczącym, wściekłym wizkundom podeszliby bliżej. Poustawiali się tak daleko, że nawet kiepsko dało się poznać kto jest kto. Niemniej poczułem się trochę pewniej. Spojrzałem znów na niego i znów przestało mi być do śmiechu. A jemu widać owszem. Tyle tylko, że gdybym nie miał nóg jak z waty, wydarłbym stamtąd szybciej niż pchła zmienia pieska. - Co, ugryzł cię? - wciąłem się jednak. - Pss! Gdybym w tamtej chwili choćby pomyślał, że może mnie ugryźć tym, co pojawiło się w jego gębie, to nie rozmawialibyśmy dzisiaj... - ? - ...bo niechybnie dostałbym zawału. Patrzę ci ja na niego, patrzę, i nie mogę się połapać, co właściwie widzę - nie wierzę w to co widzę! Zębiska! Czarne i ostre jak poustawiane jedna obok drugiej, przełamane na pół wykałaczki. Kiedy spojrzałem nań pierwszy raz, były tycie - tu lekko rozchylił dwa palce - jakby się dopiero zaczynały wyrzynać z bladych dziąseł. Wyglądały jak mikrusia palisada, ale w miarę jak gęba mu się rozdziawiała rosły, rosły! rosły!! aż stały się tak ogromne, że dałbym się pociąć, że przegryzłby mnie na pół, gdybym tylko z jakiegoś powodu znalazł się między nimi. Naraz gdzieś daleko huknęło. Potem się okazało, że jakichś dwóch palantów (na szczęście nie miejscowi) zagapiło się na tłum, i wjechało na siebie. Marmolada! Nie było co zbierać. Daj spokój! Nawet jeśli zwolnili do osiemdziesię.... - Skończ, kurka! Wiem, co mogło z nich zostać! - No! I wtedy się ocknąłem. Gęba mu się z powrotem zamknęła w fioletową kreseczkę, ale uśmieszek pozostał. Nagle wargi znów mu zafalowały i znów się odezwał: "To tssschoooo? Chćsiiiałbyś zajrzeć mi do kieszenii? Hh Hh Hhhhhh". Na "miękkich" nogach podszedłem bliżej i powiedziałem, starając się jednocześnie, by głos mi nie drżał, choć pewien jestem, że to mi się nie udało: "Chcę..." A co miałem zrobić? Gapiów na około pełno... Gupio było by się później tłumaczyć... "Nchooo to podejdź jeszszcze bchhliżej i zajszszyjyj" -zasapał i wstał... Nie, właściwie - poderwał się... Nie, właściwie - to jak siedział, tak nagle stał. Nie zauważyłem momentu, kiedy wstawał; kłęby kurzu zawirowały wokół nas, chmury zasnuły niebo, a mi zrobiło się tak zimno, że już w końcu nie wiedziałem, czy trzęsę się ze strachu, czy z zimna. Złapał się za lewą połę płaszcza i uniósł ją w górę, prawą ręką natomiast chwycił za wewnętrzną kieszeń i uchylił ją. Wylało się z niej seledynowe światło, i rozlało się jak gęsta, fluorescencyjna ciecz wokół rozwartego otworu. Już nie miałem ochoty tam zaglądać, ale szedłem dalej, i coraz wyraźniej słyszałem jęki, syki, wizgi, jakby głosy wichur z wszystkich tysięcy lat naszej cywilizacji naraz ozwały się na nowo. Milczał przez chwilę. Milczenie przeciągało się, a ja zaczynałem nerwowo szurać nogami, i patrzeć na niego w oczekiwaniu na ciąg dalszy. - I co?!!! Co ma niby być dalej? Spodziewasz się, kurka, czego?!! - No i jak się to skończyło? - A jak się miało skończyć? Znaleźli mnie tydzień później przegryzionego na pół. Trzy dni w szpitalu leżałem, zanim mnie pozbierali. - Teraz to ty mnie chcesz zdenerwować... Nim skończyłem, ten już stał na nogach i łapał się za lewą połę kapoty. Żeby go jasna i nagła krew zalała!!! Zesztywniałem! Ten patrzy mi w oczy i mówi: "Chcesz zobaczyć co mam w kieszeni?" Ż-by go wściekłym wizkundom Grundarianin na pożarcie rzucił, i to ubranego, by zanim mu bestie bebechy wywloką! Mógł sobie te pare chwil wyczekiwania urozmaicić wyobrażaniem tego momentu! A-ż by go!! Tak wcisnąłem się w oparcie siedzenia, że w domu koszula od pleców nie chciała mi odejść. A ten stoi nade mną i sięga prawą ręką do wewnętrznej kieszeni. Ślepia to mi na wierzch chciały wyskoczyć! Patrzył w tym momencie gdzie sięga, jednak przez na moment spojrzał na mnie i zamarł z łapą w kieszeni. - Co ty! Co ci? Źle się czujesz? - zapytał, a ja łamiąc swój sztywny z przerażenia kark zmusiłem głowę do kilku przeczących ruchów głową. Wzdrygnął ramionami i wyszarpnął z wewnętrznej kieszeni portfel, klapnął obok mnie i jął grzebać w jego zawartości. - Patrz! - powiedział, i wyrwawszy z przegródki namacany palcami biały rożek jakiejś kartki, wyszarpnął ją i podstawił mi przed oczy. Spojrzałem, a tam jakiś berbeć w koronkach, ze smoczkiem w pulchnej, różowej gębuli na kolanach u jakiejś kobiety. - A, kurka, to nie to! To ja z mamą, kiedy miałem roczek. - Gdyby nie to, że jeszcze gębę ocierałem z zimnego potu, pewnie coś bym powiedział, albo przynajmniej uśmiechnął się, tymczasem, ze zrozumieniem potaknąłem i obserwowałem, jak tym razem uważniej sortuje coś w portfelu. - No! - sapnął zadowolony z rezultatów poszukiwań, wyciągnął zdjęcie i podetknął mi je pod nos. Tym razem wypadałoby zacytować mocne słowo na "k", które mi się wówczas wyrwało na widok tego, co było na zdjęciu. Ale po co? A na zdjęciu był on. Leżał na noszach, a w łapach trzymał swoje flaki. Na samym wierzchu leżał żołądek, który troskliwie przytrzymywał dłońmi. "Zawsze lubił dobrze zjeść" - pomyślałem wtedy. Jedna z nóg dolnej części ciała, która leżała oddzielnie, to znaczy nieco niżej na noszach od górnej części, wypadła za nosze i zwisała obuta w biały, sportowy but. - No i co ty na to? Nieźle się prezentowałem, co nie? - zapytał, a ja dalej mamrotałem pod nosem owo mocne słowo, i przyglądałem się zdjęciu ze wszystkich sił. - Jakim cudem ty jeszcze żyjesz? -zmieniłem wreszcie płytę. - Ba! Sam bym to chciał wiedzieć. Powiedziałem im podobno, by mnie pozszywali i koniec. Ktoś nawet zdjęcia porobił, bo widać też sobie to pytanie zadawali... - Jak to: "podobno"? - Podobno, bo widzisz, ja nic z tego nie pamiętam. Obudziłem się na trzeci dzień, i kiedy opowiedziano mi co ze mną było, i kiedy pokazano mi nagranie, i zdjęcia, to chciałem ich obić za to, że robią ze mnie wała. Ale wolniutko zacząłem sobie przypominać wszystko do momentu, kiedy Zenas Hum pokazał mi, co ma w kieszeni. - I co w końcu miał? - Czy ty mnie słuchasz? Mówię przecież, że nie wiem. - Jak, kurka "nie wiem"? - No nie wiem! Nie wiem i tyle! Raz jeszcze rzuciłem okiem na zdjęcie i oddałem mu je. - Może to pic i fotomontaż? - Fotomontaż?! To też jest fotomontaż? - bez namysłu łapnął się na krzyż z boku za ubranie, i jednym ruchem podciągnął je do góry. O mało się nie wyrzygałem. Na wysokości pęka jago tułów obiegała nierówna, postrzępiona linia. Płaty różowego mięsa gdzieniegdzie wyłaziły spomiędzy rozchylonych brzegów niezaciągniętej skóry, i zlewały się z sinymi, pionowymi krechami szwów. - Schowaj to człowieku, bo rzeczywiście niezbyt się czuję... - stęknąłem płaczliwie. Posłuchał. - Nie mogli cię posklejać? Wyglądasz jak dzieło artysty: chirurga-maniaka... - Ano nie mogli. Tylko nici trzymały. Żaden klej nie chciał "chwycić", a w restrukturyzatorze podobno zaczynałem się gotować - odparł, i wyraźnie zmęczony, i zrezygnowany, wolno przesiadł się na swoje miejsce. Przez chwilę milczeliśmy, po czym odezwałem się: - No, a co z Humem? Widziałeś go jeszcze kiedyś? Dowiedział się ktoś czegoś o nim? - Zacząłem znów drążyć. Spojrzał na mnie i szepnął cicho: - Byłem w piekle... Co z Humem? A gówno mnie to obchodzi! Wyprowadziłem się z Miasteczka i jesteś pierwszą osobą, z którą na ten temat rozmawiam. - Czemu mówisz, że byłeś w piekle? Coś jednak pamiętasz? - Nie, wuja, nie. Nie pamiętam nic poza bólem... Popatrzyłem na niego ze zrozumieniem. Już wiedziałem, że się niczego więcej nie dowiem. Rozparłem się we fotelu i myślałem o wszystkim, czego się dowiedziałem. W pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, jak to zrobił, że nie skasował biletu. Spojrzałem na niego i już chciałem go o to zapytać, ale spał tak smacznie... Ja, po chwili, w końcu też przysnąłem. Nie minęło nawet pół godziny, kiedy rozstawaliśmy się na płycie portu. Uściskałem go. Syknął lekko, kiedy "tak po naszemu" wymierzyłem mu markowany cios pięścią w brzuch. Nic jednak nie powiedział. Rozstaliśmy się w końcu na dobre i rozeszliśmy każdy w przeciwnym kierunku. Jednak po kilku krokach obejrzałem się, by raz jeszcze spojrzeć za odchodzącym przyjacielem, bo wszechświat jest ogromny, i kto wie, czy jeszcze kiedyś się spotkamy... Stał tam w świetle lądującego statku, w rozwianym płaszczu i głowę bym dał, że nie miał głowy. Pojawiła się dopiero, kiedy smuga oślepiającego blasku zaczęła ześlizgiwać się z jego twarzy. Uśmiechał się do mnie, a jego usta były fioletowe. A może, kurka, mi się wydawało... - I co?!!! Co ma niby być dalej? Spodziewasz się, kurka, czego?!! - Wyraźnie był rozdrażniony. Nie chciałem go bardziej jeszcze zdenerwować, bo w końcu nic od niego bym nie wyciągnął. - No... - odezwałem się w końcu. - Dobra! - przerwał mi niespodziewanie. - Powiem ci, bo jeśli ja ci tego nie powiem, to, czuję w kościach, dalej będziesz łaził po Miasteczku i mendził, i napytasz biedy nie tylko sobie , ale NAM wszystkim. - Już chodziłem... - Ale nie doszedłeś... I nie próbuj! - No to jak to w końcu było? Widziałeś... byłeś wtedy... tam... - Byłem i widziałem, i nigdy więcej nie chciałbym tego powtórnie przeżyć. Widzisz? - tu jego palec powędrował do czarnej zakrywającej lewe oko opaski. - Byłem w piekle...- Słyszałem to już wcześniej i aż się odsunąłem. Uśmiechnął się tylko - ... i nie chcę znaleźć się tam powtórnie. - To co się w końcu wtedy wydarzyło? - Ano, co się wydarzyło... Idę ja sobie chodniczkiem z Kejtruchem, spacerkiem, witryny oglądam, a tu naraz jak nie łupnie! Patrzę, a semafor koło Budki Żrumola w ogniu... - To już wiem... - To po kiego pytasz? - Tego dowiedziałem się od niego. Ale co było później... następnego dnia...? - Spokojnie, dojdziemy. No, i gapię się tak na ten semafor, a że nie bardzo miało się na nim co palić, to po chwili, kiedy kable i plastiki się wyjarały, została tylko stercząca, biała od żaru rura. I tak sobie patrzę jak stygnie, i nawet nie wiem, kiedy zerwał się wiatr. Chmurzyska takie niebo zasnuły, że ciemno się zrobiło, jak w najczarniejszą noc. A zimno...! Brrr! Jeszcze dzisiaj pamiętam... I stoję tak chwilkę, a tu naraz słyszę biegnie ktoś chodnikiem. Ale jak biegnie! Chłopie! Byś ty to widział! Jeszcze nie wiedziałem kto to, ale po chwili zobaczyłem go... - Zenasa? - wciąłem się. - Ci...! Jeśli jeszcze raz wypowiesz jego imię na głos - znikam. Nie, to nie był ON. - No to kto? - No widzisz? Takiś niby mądry, a nie wiesz... Łysy! - Łysy? - Ale byś go chłopie widział! "Łysy! - krzyczę - gdzie cię tak pędzi? Nagłej sraczki dostałeś? Skręć w krzaki, bo nie doniesiesz..." - próbowałem zagaić, ale kiedy tak biegł w moją stronę i nawet na mnie nie spojrzy, to już mniej mi było do żarcików. Po chwili wbiegł w światła witryn i... - Łeb mu zniknęła... - znów chciałem wypróbować bystrość swojego umysłu. - "Łeb mu zniknęła?" - zacytował mnie i jakoś dziwnie na mnie spojrzał... - Ocipiałeś? "Łeb mu zniknęła..." Psss, też coś! Tobie zaraz zniknie, jak co chwilę będziesz mi się wpieprzał. - Sorka. Więc co? "Wbiegł w światła witryn i..." co? - I gdybym miał się wtedy gdzie schować, to... bym się schował. Nawet zapaść pod ziemię się nie umiałem... Stoję więc tam i oczy coraz większe mi się robią... - Co, blady był jak kreda...? - Blady... a skąd, kurka, wiesz... - I oczy miał jak ugotowane... - "Ugotowane"? Oci... Mówiłem, żebyś mi się nie wcinał... - Mów dalej - rzekłem pojednawczo, a on tylko łypnął na mnie tym swoim jednym okiem i ciągnął dalej: - Blady był ci on jak skurczysynek, a gały to miał takie, że mało mu z orbit nie wyskoczyły. I pędzi na mnie, i sapie jak lokomotywa, a za nim biały tuman śnieżnego pyłu. Całkiem, jakbyś stał na peronie w mroźny, śnieżny poranek, i ekspres by ci przed nosem przejechał. Dopiero kiedy podbiegł jeszcze, zorientowałem się, że nie tylko blady ci on jest, ale, że jest w ogóle cały biały; biały, jakby dopiero co z zamrażarki wylazł, a strach z niego bił taki, że myszy z dziur wyskakiwały i pędziły przed nim całym stadem jak ogłupiałe. Pewnie nawet dżdżownice by pouciekały, gdyby mogły zdążyć... I wtedy mnie zauważył... Widać było, że mu ulżyło, ale biec nie przestał i tylko woła z daleka: "Wiej, człowieku, wiej jeśli chcesz jutra doczekać!!!" Nie wiem czemu, ale nie dałem sobie tego drugi raz powtórzyć, i nie wiem czemu, choć wydawało mi się, że Łysy szybko biegnie, dogonić mnie coś nie mógł... Słyszałem, co prawda, jego sapanie na karku, ale stawało się coraz cichsze i cichsze, aż w końcu się urwało. Ja gnałem do swojego domu, a on skręcił do swojego. - I co? - I nic! - Jak to "nic"? - zapytałem z lekka skonsternowany. Poprawiłem się lekko na ławce, bo mi się jej szczeble zaczęły wrzynać w ..., odgarnąłem gałązkę wierzby płaczącej, którą mi lekki podmuch wiatru wrzucił przed chwilą na twarz i patrząc na niego czekam. - Dobiegłem do domu, zatrzasnąłem drzwi i czekałem... - Na co? Na co czekałeś? - ...czy to już, czy jeszcze nie... - Co, kurka, co!!!??? - ... pora wzywać ambulans... - O rzesz ty...! - Nie patrz tak na mnie! Myślałem, że zawału dostanę! Co ty, kurka! Przyjrzyj mi się! Czy ja wyglądam na Vikula Babelu? Myślisz, że ile ja w moim wieku mogę przebiec szybciej od niego? Mało tego, to ten cholerny łysol napędził mi takiego strachu, że aż się dziwię, że gdzieś po drodze nie chlasnąłem w krzaki z zawałem! No, ale tak stoję w holu i tak powoli do siebie dochodzę, i tak zacząłem się zastanawiać: "Czy ty gupi już całkiem jesteś? Co ty robisz człowieku? No niech by cię tak kto po drodze widział...I czemu... dlaczego... w końcu: czego tak się przestraszyłeś?" Odsapnąłem chwilkę i tak jeszcze, by się upewnić, podchodzę do okna, odgarniam firanki i patrzę. - No! No! I co! - ponagliłem - A tam za oknem koniec świata nadciąga... - Co ty... - A tak-ty... Niebo na ziemię zstąpiło, a chmury latały między chałupami, jak szare, brudne prześcieradła. Całkiem jak wtedy, kiedy Grundarianie zrzucili koło Miasteczka tę swoją pieprzoną bombę. Tak samo! Ty chyba jeszcze wtedy... Nie, ty młody byłeś... nie możesz pamiętać... - Widziałem na filmach... - Phhh! "Widziałem na filmach..." Na filmach to gorsze rzeczy możesz zobaczyć! Wystarczy pójść do pierwszego z brzegu virtualkina i horror sobie obejrzeć. Ale choćbyś nie wiem jak się bał, wiesz, że to tylko pic, i że wyjdziesz stamtąd w jednym kawałku. Co ty możesz wiedzieć o wojnie... o bombach... Rzeczywiście nie wiele wiedziałem, bo i skąd? - Może Grundarianie znów coś kombinują? - Nie. Od lat panuje pokój i dopóki nie rozgryzą, co to rozszczepienie atomu, możemy być spokojni... - To może to jakieś anomalie po tamtym... - Może, choć nie sądzę... Dość, że było w tym wszystkim coś dziwnego... - W czym? - Czy ty mnie słuchasz? - przytaknąłem. - Chmury burzowe, jak byś je z najbardziej wrednego nieba zdjął, walały się, kłębiły, przewracały, zwiewały i rozwiewały, ale cicho jakoś, bezgłośnie; i ledwiem to sobie uświadomił, jak nie ryknie!!! Człowieku!!! To, co podczas wojny robiły bomby Grundarian w naszej atmosferze, to był "pikuś" w porównaniu z tym. Wyło tak, że nie słyszałem nawet własnych myśli i... wtedy go zobaczyłem... - Kogo, na Boga, kogo?! - A o kim, kurka, rozmawiamy? No jego... - Zenas... - nie dokończyłem, bo mi przyłokciował, że dech mi zaparło, i choćbym nawet chciał skończyć, to nie mogłem... Długo nie mogłemmm... Ach! Mmmm! Jeszcze mnie boli... - Mówiłem, żebyś go nie wołał, bo, kurka, przyjdzie i zeżre nas obu! Mówiłem? - ...mmm...mhm. - odpowiedziałem, a on zaczął dalej, tylko słabo go jakoś słyszałem... słabiuśko... - No! Stoję, patrzę, a tu jakaś sina poświata przez chmury przebija. Tak, jak światło chodu przebija przez mgłę, tyle, że to nie była mgła, a TO nie było TAKIE światło. Większe się robi i większe, a w środku jakaś postać majaczy. "Daleko jeszcze" - pomyślałem i już sobie zaczynałem obliczać kiedy podejdzie na tyle blisko, by było widać wyraźniej kto zacz. AAAAA!!!!!!!! - jak się głupek nie wydrze mi wprost do ucha. No bęcwał jeden! Gdybym się trzymał ławki, a nie własnych żeber, może bym i nie spadł, ale się nie trzymałem i spadłem. - Ocipiałeś!! Czego, kurka, czego powtarzam się tak drzesz! - bluzgam go rajdając się z ziemi. Wstałem, otrzepałem się ze źdźbeł trawy i tego, co mi się poprzylepiało i siadłem z powrotem obok niego, a ten się cieszy. - No i z czego? Z czego?! - Fajną miałeś minkę... - Zaraz ty będziesz miał... "minkę..." - sapnąłem, zamierzywszy się jednocześnie, jakbym chciał go palnąć. - Jeszcze raz to zawołam... - Idę! - powiedział i zaczął się zbierać. - ...tatę. - dokończyłem. Spojrzał na mnie i powiedział: - Śmiejemy się ze starego? Jaja sobie robimy, tak? Żarciki, taak? Śmiać by ci się odechciało, gdybyś choć raz taką gębę zobaczył... - Siadaj - powiedziałem pojednawczo. Usiadł. - Skąd wiesz, czy nie widziałem? - ? - Chyba widziałem... Z daleka... Dlatego chcę wiedzieć... Muszę wiedzieć! Od pół roku nie sypiam. Ciągle mi się wydaje, że ktoś za mną łazi, śledzi mnie. Nie wiem czemu, ale czuję, że to się skończy dopiero, kiedy dowiem się kim ON jest. Musiałem wyglądać jak mówiłem, a mówić jak wyglądałem, bo po chwili wahania odezwał się: - Rozumiem. Przepraszam, że się wydarłem... - a po chwili dodał: - Ale zawaliku byliśmy bliscy? - Byliśmy, ale nie rób tego więcej i gadaj wreszcie coś zobaczył. - Oj zobaczyłem! Widywałem go wcześniej z daleka, jak każdy, ale wtedy wyglądał, przynajmniej z daleka, normalnie, o ile ON w ogóle może wyglądać normalnie. - To skąd wiesz, że to był on? - spojrzał na mnie jakoś tak i już wiedziałem, że wiedział... - Chłopie! Tej gęby nie zapomnę do końca życia! Wielka i blada jak księżyc w pełni. I te ślepia...Zamknięte, zapadnięte jak u kogoś, kto nie ma gałek... Yah! Płynie tak sobie to jego "popiersie" jak przyklejone do tej plamy seledynowego światła. Gdyby to porównanie nie było szkaradne, to powiedziałbym, że wyglądał, jak moja prababka na tej owalnej fotce, co to wisi u mnie w gościnnym. Pokazywałem ci je kiedyś... - skinąłem głową, że pamiętam. - No! Ale to kiepskie porównanie. Psia jego... - zaczął i klapnął dłonią w usta, jakby chciał sobie wepchnąć te nieopatrzne słowa z powrotem do gęby. - Trzeba uważać, co się mówi... - zaczął tonem usprawiedliwienia. - W każdym razie... Co to ja mówiłem? - Coś o odliczaniu... - No! I tak se rachuje, aaaaa... -to było to "AAAA!", ale tym razem się nie wydarł - ... tu bach! Jakby ktoś mu odpalił silnik fotonowy w tyłku. W jednej chwili ta koszmarna morda znalazła się tuż za moim oknem. Blade, martwe oblicze, ślepia zamknięte i te fioletowe wargi... Patrzę na niego jak zahipnotyzowany. Nagle to ślepska otwarły się i wlepiły we mnie! Aż by ... - tym razem zatrzymał się wcześniej. - Pomyślałem: "Koniec ze mną", a on w tym momencie pokiwał głową na boki, jakby zaprzeczał moim myślom, uśmiechnął się tak jadowicie, tak szyderczo, że gdybym nie trzymał się parapetu, to leżałbym w kuwecie z psim gównem, co to go nie zdążyłem wynieść po Kejtruchu. I... zniknął. I co byś powiedział? "Że trzeba częściej psie g...uano wynosić" - jakoś tak mi się pomyślało, a na głos odezwałem się: - I co dalej? I już? Tak po prostu zniknął? - A zniknął, wsiąkł, przepadł, ale nie tak do końca... - Zaczynasz chrzanić. Jak: "nie do końca"? To zniknął czy nie? - Tak w ogóle, to tak; ale nawet teraz, kiedy zamknę oczy, to go widzę! Widzę go tak wyraźnie, jak teraz ciebie. Gdzie nie spojrzę to widzę tą bladą, upiorną paszczę. Jeszcze trochę, a zacznę chodzić z zamkniętymi oczami, bo boję się nawet do szafy zaglądać. - No nie przesadzaj - powiedziałem, choć jakoś mi nie wyszło tak jak chciałem. W końcu rozumiałem go, bo z mojego mieszkania, szafy zniknęły już dawno temu... - Nie przesadzaj... Łatwo ci mówić: "nie przesadzaj". Tej nocy nie zmrużyłem oka. Nawet się do łóżka nie położyłem, a kiedy Kejtruch zaskrobał do drzwi, to nie wiedziałem jak ze sufitu zleźć...Psia jego matka i ojciec! Ale mnie wtedy wystraszył. Długo skamlał do drzwi zanim go wpuściłem. - Musiał być nieźle wypłoszony... - Wypłoszony? Gdyby jeszcze on był wypłoszony, to wierz mi, chyba bym poszedł się pogodzić z żoną, byle tylko z nim nie zostać w domu. - No to co z nim było? Przecież był z tobą kiedy Łysy cię gonił. - Łysy mnie nie gonił. - ? - Łysy mnie tylko wystraszył, a później biegł wolniej ode mnie... - A Kejtruch? - Kejtrucha puściłem wcześniej, żeby się wybiegał i wy... robił przed wieczorem. Latał gdzieś, kiedy jego pan też się wyrabiał, by zdążyć do domu i ... - ... nie nas... po drodze w gacie? - No! Dokładnie. - A burza? Przecież kiedy zaczyna się burza, każdy szanujący się pies zrobi wszystko, byle tylko załapać się w szczelinkę zamykających drzwi. - Nic! - Co: "nic"? - Nic po nim nie było widać. Wesoły był i szczęśliwy jak nigdy. - Musi być, że jakąś psią dupeńkę po drodze obwąchał, tudzież -zaliczył. - A cholera go wie, tym bardziej, że to suka... - Kejtruch suka? - zdziwiłem się nieco, bo dotąd myślałem, że ta psia, wielorasowa morda, to "on". - Ano suka. - Przyznasz, że "Kejtruch", to raczej "chłopięce" imię. - Ano, dzieciaki mi go popsuły. - A czemuż to dałeś go popsuć? - A co ty bidoku możesz wiedzieć... Zachciało się chłopcom pieska, to go dostali. Że to suczka, wiadomo było od początku... - No, trudno by było inaczej. Toż u psa, jak u człowieka - nie trza specjalisty... - Właśnie. "No, to jak jej, chłopcy, damy na imię" - zapytuję się, trzymając na rękach małego Kej... No, jak był jeszcze mały, to był suką...- zapowietrzył się z lekka, a ja zrobiłem uspokajający gest, wiec nieco podbudowany ciągnie dalej: - Uśmiechają się, głaszczą, podszczypują i nic