Grzegorz Babula A To Mistyka Klatka Zaczęło się w samym środku słonecznego dnia. Byliśmy akurat z żoną na spacerze i gdy nagle zapadły ciemności, zamarliśmy z przerażenia. Ciemności to może za mocno powiedziane. Po krótkiej chwili, koniecznej oczom do adaptacji, zaczęliśmy dostrzegać zarysy nowej rzeczywistości, w której mieliśmy żyć przez parę następnych dni. Wstrząs był niemały. Trawniki porastała czerwona trawa, a drzewa okryły się purpurowymi liśćmi. Fioletowe słońce, wiszące na żółtym niebie, zalewało świat potokami czarnego światła. Już nie świeciło - zaciemniało. Kierowcy ze zdumieniem oglądali śnieżny asfalt pod równie białymi oponami samochodów. Całe szczęście, że nie doszło wtedy do wypadków, chociaż na skrzyżowaniach czerwone światła zamieniły się w zielone. Z zielonymi było dokładnie na odwrót, tak więc równowaga została zachowana. Za to żółte jarzyły się teraz błękitem. Rozszerzonymi oczyma rejestrowałem dalsze szczegóły - smolisty chodnik, kremową glebę i swoje pomarańczowe dżinsy. W głębi czarne łabędzie z dziobami koloru khaki pływały po cytrynowym stawie. Nie lepiej było tuż przy mnie. Za każdym razem, gdy mój wzrok zawadzał o murzyńską twarz stojącej obok żony, doznawałem szoku. Niesamowite były zwłaszcza jej hebanowe zęby, błyskające spomiędzy zgniłozielonych warg. Tak to się zaczęło. Przyszły kolejne dni. Życie przeniosło się na noc. Dopiero bowiem o zmroku niebo rozjaśniało się bielą, lekko znaczoną czarnymi punkcikami gwiazd i umaczanym w smole sierpem księżyca. Najciemniej było oczywiście pod latarniami. Pracowaliśmy w nocy, a w dzień kładliśmy się spać, włączywszy uprzednio światło, by zapewnić sobie większą ciemność. Oświetlenie stało się zbyteczne. Wystarczyło zasłonić okna, odciąć dopływ promieni słonecznych zalewających świat czernią, by w mieszkaniu zrobiło się jasno. Trwało to piekło całe osiem dni. Dziewiątego zaś niespodziewanie owionął nas dziwny fluid, wciskając się we wszystkie możliwe zakamarki. Po kilku sekundach niesamowite uczucie obmywania całego ciała ustąpiło i oczom naszym ukazał się nowy świat. To znaczy stary. Wszystko wróciło do normy. Dawne, znajome barwy nabrały nawet świeżości i intensywności. Odetchnęliśmy z ulgą. Gdzieś w głębi tlił się jednak niepokój. Cóż to było? Czy może się powtórzyć? Te pytania dręczyły wszystkich, również i mnie. Odpowiedź usiłował mi dać mój stary przyjaciel, przypadkowo spotkany na ulicy. - Przecież to bardzo proste - machnął ręką lekceważąco. Mój syn, którego trzymałem za rękę, przyglądał mu się ciekawie. Przyjaciel słynął z dziwactw, na wszelkie pytania odpowiadał żartami i mało kto traktował go poważnie. Dlatego też słuchając go uśmiechnąłem się pobłażliwie. - Rzecz w tym, że od paru dni nie jesteśmy już prawdziwymi ludźmi - zakomunikował patrząc mi w oczy. Otworzyłem usta zaskoczony: - A kim? - Kopią. Dokładnie rzecz biorąc zdjęciem. Ktoś stamtąd wskazał ręką na niebo - zrobił Ziemi zdjęcie doskonałe. Absolutne. Kontynuujące życie oryginału. To jest jakby doskonalsza forma filmu. Jesteśmy dokładnie przekalkowaną, drugą wersją naszych pierwowzorów, tylko żyjemy na klatce filmowej. Ci prawdziwi zostali na Ziemi. A my po prostu byliśmy przez parę dni negatywem. Kolorowym negatywem. Potem nas wywołano. Ot i wszystko. - Założył ręce za plecami i zadowolony z siebie bujał się na obcasach. - Sam to wymyśliłeś? - zapytałem z przekąsem. - Sam - odparł z dumą, nie zauważywszy ironii w mym głosie. Rozmowę przerwał nam oślepiający snop światła, spływający nie wiadomo skąd, który zdawał się przenikać nasze ciała. Odniosłem wrażenie, jakby wszystko wokół mnie, łącznie z moją osobą, rozrastało się, zwiększało swoje rozmiary. - Co to jest? Co się dzieje?! - zacząłem krzyczeć w przerażeniu. - Ojej, tatusiu, jak ty nigdy nic nie rozumiesz - zawołał mój syn. - Po prostu nas wyświetlają! Jak zwykle miał rację.