Powieści Dayida Shobina w Wydawnictwie Amber Centrum Dostawca Embrion Kwiat śmierci Obsesja Stan krytyczny w przygotowaniu Kuracja David Shobin Kwiat śmierci 22 01 2002 0EO1- "Jl 11. 09. 2002 2 0. 01 200: [GOI 'L0 X i O 3, 04. 2003 -7. 05. 2003 12, 06. 2003 2 3. O? 2 4 11. 2003 24 oz : ¦•. " 15 06. L ¦:' O 3 09. 2004 0 7 OS. ANBER Tytuł oryginału THESEEDING Redaktorzy serii MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEWFONIOK Redakcja stylistyczna MIRELLA REMUSZKO Ilustracja na okładce THE STOCK MARKET / AGENCJA P Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIO1 Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER Skiad WYDAWNICTWO AMBER MIEJSKA BIBLSOTSII PlfflŁj KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermedia.pl Copyright © 1982 by David Shobin Ali rights reserved For the Polish edition Copyright © 1999 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. PROLOG Luty Było przenikliwie zimno. Sypał śnieg suchy jak proch. Mężczyzna o ciemnej cerze kulił się w marynarskim płaszczu, nie wychylając się z cienia budynku. Po drugiej stronie szerokiego bulwaru zdążyło się zebrać kilkunastu przechodniów. Gapili się ze zgrozą na zmasakrowane ciało młodej kobiety. Szkarłatna kałuża wokół martwego ciała rozszerzała się na zasłanym śniegiem chodniku, na który dziewczyna upadła z piątego piętra. Wiał lodowaty wiatr i dzień stawał się jeszcze bardziej posępny. Odgłos stłumionego szemrania tłumu dobiegał do uszu mężczyzny. Wir śnieżnych płatków sypnął w twarz; białe, krystaliczne drobiny przywarły nie topniejąc do skóry. Usłyszał w oddali przenikliwe wycie syren i wśliznął się niepostrzeżenie do budki telefonicznej. Mgła jego oddechu osiadła już po chwili nieprzejrzystą warstwą na zimnym szkle. Dodatkowa zasłona pomagała ukryć twarz. Wiedział, że popełnili kosztowny błąd, którego nie wolno powtórzyć. I tak na odrobienie szkód potrzebne były długie miesiące. Zdumiewająco zgrabnie przewertował zmarzniętymi palcami strony książki telefonicznej. Szukał adresu ostatniej szansy -jedynej żyjącej kobiety, dzięki której mogą odnieść sukces, gdy tylko będą gotowi do działania. Znalazł właściwą kartkę, wysunął się z budki i znowu zniknął w cieniu. ISBN 83-7245-263-2 ROZDZIAŁ 1 Nie wierzę... - Nie teraz - przerwał lekarz szeptem. Popatrzył surowo na technika, żeby podkreślić wagę swoich słów. Spojrzał na pacjentkę. Chyba nie usłyszała, co mówił. Dobrze. Na przemian traciła i odzyskiwała przytomność, pogrążona w całkowitym odrętwieniu i zobojętnieniu. Ledwie zdawała sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje i jakim badaniom jest poddawana. - Wystarczy? - Zrób jeszcze jeden skan podłużny. Technik radiologii posmarował brzuch pacjentki większą ilością żelu i delikatnie zaczął przesuwać po skórze głowicę aparatu. Na monitorze pojawiły się przerażające, generowane za pomocą ultradźwięków obrazy. Wszędzie było widać nieprawidłowe twory. Duże i małe guzy wypełniały macicę i jamę brzuszną. Mogły oznaczać tylko jedno. - No tak - rzekł cicho lekarz i pokiwał głową. Dość się napatrzył. -Wezwijcie transport i odeślijcie ją z powrotem. Wyszedł w milczeniu z gabinetu ultrasonografu i oddychając głęboko, wrócił do swojego gabinetu. Przez dwanaście lat na radiologii nie widział jeszcze czegoś równie okropnego. Ktoś zapukał we framugę i tak otwartych drzwi. - Znajdziesz dla mnie chwilę? - zapytał gość w białym fartuchu. - Tak. - Skończyłeś z panią Flanagan? - Przed chwilą. - Nie zdjąłeś jeszcze maski. - Hm - radiolog zsunął zieloną maseczkę chirurgiczną. Chorobę pani Flanagan traktowano jako potencjalnie zakaźną, i wymagano, by wszyscy, którzy mają z nią kontakt przestrzegali przepisów ochronnych. - Nie wydajesz się zadowolony. - Nie mogę tego zrozumieć - odparł radiolog. - Pięć, sześć dni temu robiłem jej pielografię dożylną. Niczego nie znalazłem. Zero - koniec, kropka. Czysta miednica, normalna funkcja nerek, i tyle. - A teraz? - Ma pełno guzów. Nie wiem, pierwotnych czy przerzutowych, ale to i tak już nieważne. - Tak myślałem. - Dlaczego? - Zrobiliśmy jej wczoraj punkcję szpiku. Szkiełka przyszły dziś rano. Jej szpik praktycznie obumarł. Doszczętnie. Domyślam się, że coś go wyparło. - Niby co? - Skupiska blastów, jedno przy drugim. - Białaczka? - Nie, nie sądzę. Inaczej się układają. Może to jakiś nietypowy chłoniak? - Nie wyszedł w rozmazie krwi obwodowej? - Nie, i właśnie o to chodzi. Ma wysoką leukocytozę, ale można było się tego spodziewać przy takiej gorączce. - Mówiłeś Clementsowi? - A ty? - Wielkie dzięki-westchnął radiolog. Myśl o przekazaniu złych wieści wybuchowemu ordynatorowi ginekologii i położnictwa nie była przyjemna. Podniósł słuchawkę i wystukał numer wewnętrzny oddziału. Clements odebrał telefon z rykiem, który rozniósł się po całym gabinecie. Radiolog skrzywił się i tak zwięźle, jak tylko potrafił, przekazał wyniki badań swoich i hematologa. Podsumowanie przerwała mu gniewna perora. Trwała ponad minutę. Wreszcie ordynator rzucił słuchawkę. - Wygląda na to, że jest dzisiaj w świetnej formie. - Słyszałeś? - Tylko ton, nie treść. - Clements pytał mnie, czy uważam go za matoła. Zanim zdołałem wyjaśnić, jakimi darzę go uczuciami zapytał, czy chcę mu wmówić, że młoda, zdrowa kobieta mogła zostać przyjęta do tego szpitala z tajemniczą chorobą, która teraz okazuje się praktycznie nieuleczalna. Nie zdążyłem przyznać mu racji, a oświadczył, że za pół godziny robimy konsylium obok sali pani Flanagan. - No to przepadła mi partia golfa. Dokładnie trzydzieści minut później w sali szkoleniowej niedaleko pokoju Annie Flanagan grupa zatrwożonych lekarzy robiących specjalizację i studentów czekała na pojawienie się doktora Ridleya Clementsa. W parę sekund po czasie ordynator wpadł na salę z rozwianymi połami fartucha. Był wysoki, władczy i miał kwadratwą szczękę. Zmarszczone brwi zdradzały furię. - Nie będę taił moich uczuć - tslcts^l gromkim głosem. - Ten przypadek woła o pomstę do nieba. Jeżeli odkryjęjakiekolwiekzaniedbanie, nie zawaham się zalecić zwolnienia odpowiedzialnej za to osoby. Guzik mnie obchodzi, komu nadepnę na odcisk albo czyją karierę zwichnę - po prostu nie mogę pozwolić na to, by takie rzeczy działy się na moim oddziale! Za chwilę pójdziemy do pacjentki, potem zbierzemy się tutaj ponownie. Tym, którzy byli tak zajęci gdzie indziej, że nie znają podstawowych faktów, dotyczących tego przypadku, wyjaśniam: pacjentka, pani Flanagan, miała za pięć tygodni rodzić po raz drugi. Przewidywaliśmy, że będzie to normalny poród pochwowy bez powikłań. Do niedawna pani Flanagan była zdrową, inteligentną kobietą, cieszącą się ze swego macierzyństwa. Tydzień temu została ponownie przyjęta na oddział położnictwa. Miała wysoką gorączkę i majaczyła. Wstępnie rozpoznano proces infekcyjny, prawdopodobnie macicy. Pobrano posiewy i rozpoczęto podawanie antybiotyków. Co ciekawe, wszystkie posiewy przyniosły ujemne wyniki - tak samo, jak wszystkie badania laboratoryjne! Moi lekarze i liczni konsultanci zapewniali mnie wielokrotnie, że nie potrafiąniczego znaleźć. Mimo to stan pacjentki stale się pogarszał. Wczoraj zanikło tętno płodu, a w ciągu ostatniej godziny dwaj nasi najszacowniejsi klinicyści poinformowali mnie, że u pacjentki występuje rozsiany, piorunujący proces chorobowy! Chcę od was, tutaj zebranych, usłyszeć, jak to możliwe, że młoda ciężarna kobieta zapada nagle na tajemniczą chorobę, i w ciągu tygodnia pobytu w tej prestiżowej instytucji nikt nie potrafi wykryć u niej żadnych odchyleń od normy, aż wreszcie dzisiaj okazuje się, że stoi nad grobem. Do diabła!... Nie, nie zawracajcie sobie głowy- Clements machnął po chwili ręką z obrzydzeniem. - Chyba wolałbym tego nie słyszeć. Chcę zobaczyć pacjentkę. Bez słowa wyszedł z ponurą miną z pokoju. Reszta ruszyła za nim, komentuj ąc jego słowa prawie bezgłośnymi szeptami. Korytarz zapełnił się białymi fartuchami. Dzień był przepiękny, nikt jednak nie zawracał sobie głowy wyglądaniem przez długie okno, z którego roztaczał się panoramiczny widok na centrum Waszyngtonu, aż po odległą kopułę Kapitelu. Procesja zatrzymała się po pani chwilach przed saląpani Flanagan. Tabliczka z wielkim napisem informowała: CAŁKOWITA IZOLACJA - WSZYSCY ODWIEDZAJĄCY MAJĄ ZGŁASZAĆ SIĘ W DYŻURCE PIELĘGNIAREK. Tak jak Clements wszyscy pozakładali chirurgiczne maseczki, czepki i sterylne fartuchy. - Można z tego wyciągnąć niejedną naukę - stwierdził ordynator; chociaż w zamierzeniu miał to być szept, był jednak głośniejszy od tonu, jakim zazwyczaj prowadzi się rozmowę. - Pozwolicie jednak, że to ja ich wam udzielę. Niech nikt więcej się nie odzywa. Pchnął drzwi i wszedł do pokoju. Pozostali ruszyli za nim na palcach. Łóżko pani Flanagan stało wewnątrz komory izolacyjnej, w której utrzymywano stałą wilgotność. Był to pęcherz elastyczny z tworzywa sztucznego ze śluzami, mającymi zapobiec przenikaniu zarazków. Para wodna tworzyła wokół chorej gęstą mgiełkę. Jedna z pielęgniarek pomogła doktorowi Clementsowi założyć sterylny biały kombinezon, następnie rozpięła plastykową klapę wejściową. Ordynator wszedł do środka komory. Pielęgniarka zasunęła za nim polietylenowy zamek błyskawiczny. Widok powoli idącego przez opary Clementsa wywierał upiorne wrażenie. - Pani Flanagan? - zapytał cicho. Zatrzymał się przy łóżku. Ledwie było widać jego ruchy. Pochylił się, dotknął delikatnie pacjentki, przystępując do badania. Nagle obrócił się na pięcie, raptownie przeszedł do plastykowej śluzy, gniewnym ruchem rozsunął zamek i wypadł na zewnątrz. Zdarł maseczkę i czepek. Kłęby pary wysnuwały się za Clementsem na zewnątrz, podczas gdy ściągał z siebie resztę ochronnego stroju. Pielęgniarka zaczęła protestować. - Nie żyje, idiotko! - przerwał jej gwałtownie Clements i wyszedł z sali. Nikt nawet nie drgnął. Opar niknął pod wpływem ciepłego powietrza na zewnątrz komory. Wszyscy wpatrywali się w ciało zmarłej kobiety. Annie Flanagan leżała z otwartymi ustami, jej wysychający język sterczał nad obnażonymi zębami.- Lekarze i studenci zaczęli popatrywać nerwowo po sobie. Nagle dotarło do nich z całą oczywistością coś więcej, niż zrozumienie, że są śmiertelni. Wywołał to widok szarożółtej skóry, mocno napiętej na zapadniętych policzkach martwej kobiety oraz dziwny zapach. Opar niósł bowiem ze sobą niezmiernie osobliwą woń: egzotyczny, ziołowy aromat, kojarzący się raczej z wilgotną, zieloną roślinnością niż zaduchem towarzyszącym śmierci. ROZDZIAŁ 2 Śmierć była tego ranka nieproszonym gościem, równie niemile widzianym, jak człowiek, który zjawia się bez zaproszenia na herbatę. Jej mroczny cień przystanął nad łóżkiem Rachel Garnes, zawahał się i zdecydował zostać jeszcze na chwilę. Rachel wyczuła tę obecność. W jednej chwili atmosfera w pokoju stała się cieplejsza. Kobieta poczuła że puchowa narzuta nagle stała się ciężka jak stos kołder. To było nawet przyjemne. Rachel zdawała sobie sprawę, że zbliża się nieuniknione, i czekała na to prawie z utęsknieniem. Byłaby gotowa w każdej chwili powoli wypuścić z płuc ostatnie tchnienie i skonać - gdyby nie zapach. Salka wypełniła się niespodziewanie tropikalną duchotą, jak gdyby znalazła się na wilgotnej ścieżce w dżungli. Oczy Rachel zalśniły nie tylko, wskutek gorączki, ale i z powodu nagłego aromatu. Umęczona odetchnęła powoli, wchłaniając woń cedrów, ziemisty aromat humusu i winorośli, wonny bukiet bromelii i bugenwilii. Zapomniane wrażenia drażniły zakończenia ner- 10 wów węchowych w jej mózgu. Może to skraj raju, pomyślała. Strudzona, opuściła trzepoczące powieki. Wszędzie wyczuwała obecność zieleni. Wyobraziła sobie obfitość liści i płatków, pąków i łodyg, kołyszących się trzcin i źdźbeł. Bliżej ciebie, o Boże... Rachel Garnes z radością rozstała się z życiem wydając ostatnie, świszczące tchnienie. Tak szczęśliwa nie była od lat. Jej śmierć odkryto dopiero po kwadransie. Rozwożąca leki młoda pielęgniarka zauważyła brak ruchów klatki piersiowej pod okrywającym wychudłe ciało Rachel prześcieradłem. Spróbowała wyczuć puls, ciężko westchnęła i natychmiast zadzwoniła po młodego lekarza. Numer wystukiwała z niechęcią. Był piąty lipca - czwarty dzień od rozpoczęcia nowego roku akademickiego. Wątpliwy przywilej oficjalnego stwierdzenia zgonu przypadał obecnie w udziale rozpoczynającym specjalizację lekarzom. Pielęgniarka zastanawiała się, jak niedawny absolwent medycyny zareaguje na zgon pacjentki. Pewnie okaże się, że po raz pierwszy od czasu, gdy otrzymał dyplom, będzie miał do czynienia z nieboszczykiem. Doktor Hassan Mohammed pojawił się po paru minutach, potykając się na korytarzu. Był zdenerwowany. To na pewno nie zawadiaka, pomyślała pielęgniarka. Może ratownik, który chce za wszelką cenę walczyć nawet w beznadziejnych przypadkach? A może arogancki cwaniaczek? Zaprowadziła lekarza do łóżka i podała mu stetoskop. Mohammed niezręcznie ujął w dłoń nadgarstek pacjentki i przyłożył słuchawkę do jej klatki piersiowej. Potem uniósł powieki zmarłej i zaświecił w źrenice. Spojrzał na pielęgniarkę oczami rozszerzonymi z przerażenia. Chryste, tylko nie beksa, pomyślała. - Nie żyje - powiedział cicho. - Tak, panie doktorze, zdążyłam zauważyć. - Zawiadomiła pani doktora Eriksona? - Nie. Do stwierdzenia najpierw wzywa się lekarza dyżurnego. - Stwierdzenia? - Zgonu. - Stwierdzenia zgonu? - Tak, zgonu. Zet-gie-o-en-u. Musi pan powiedzieć: „Siostro, stwierdzam zgon te pacjentki". - Przecież nie żyje, prawda? - zapytał Mohammed. O Jezu, daj mi cierpliwość, pomyślała pielęgniarka. Popatrzyła na zegar na ścianie, wzięła do ręki historię choroby i wpisała co trzeba w rubrykę obserwacji pielęgniarskich. - „Zgon stwierdził doktor..." - powiedziała i spojrzała na identyfikator lekarza - „...Mohammed o godzinie 0.42". - Zamknęła historię choroby i podała 11 Hassanowi. - W pańskie ręce. Niech pan wpisze swoje obserwacje na różowym arkuszu. Potem niech pan zawiadomi doktora Eriksona. - Zna pani numer do jego dyżurki? Na pamięć, pomyślała pielęgniarka. - Przykro mi, ale nie. Niech pan zadzwoni na centralę, połączą pana. Ja zajmę się pacjentką. Mohammed ruszył niepewnym krokiem do dyżurki pielęgniarek. Po drodze zatrzymał się w drzwiach, by jeszcze raz popatrzeć na pacjentkę. Siostra zdążyła już naciągnąć prześcieradło na jej twarz. Stwierdziwszy, że nie ma nic więcej do zrobienia, Mohammed przeszedł do dyżurki i zadzwonił do starszego stażem kolegi. Doktor Craig Erikson przyszedł z ociąganiem. Wsunął się sennie na oddział, bez krawata, z rozpiętym kołnierzykiem. Mohammed zerwał się na równe nogi. - Przykro mi, panie doktorze. - Co takiego, Mohammed? - Przykro mi, że... że musiałem panu przeszkodzić. - Mnie też jest przykro - ziewnął Erikson. - Pacjentka mogłaby odczekać do piątej czy szóstej, żeby mi nie psuć nastroju. Mohammed niezupełnie pojął, o co chodziło koledze po fachu. - Dobrze zrobiłem, że zadzwoniłem? - zapytał z wyraźnym obcym akcentem. - Dobrze, brachu - uśmiechnął się Erikson i poklepał go po ramieniu. - Po stwierdzeniu zgonu wzywa się któregoś z kończących specjalizację lekarzy. Nie wiem, jak u was, może po prostu wrzuca się sztywniaków do Zatoki Perskiej? - Och, nie, panie doktorze. - Groziłoby to skażeniem ropy, prawda? - Mohammed był zdezorientowany. - Nieważne. Zawiadomił pan rodzinę i dokumentację? - Potulny wyraz twarzy Araba świadczył, że tego nie zrobił. - Chryste, Hassan, ciekaw jestem, czy sam byłem na początku taki zielony? - Przepraszam, panie doktorze. - Proszę, oszczędź sobie tych przeprosin. Kiedy zrobiłeś to po raz pierwszy, myślałem, że żałujesz, bo nie zdołałeś uratować pacjentki. Sam zawiadomię rodzinę. W tym przypadku będzie potrzebna autopsja. - Autopsja? - Sekcja zwłok, Hassan. Posiekanie na plasterki. Erikson wyjaśnił Mohammedowi jakie są wymagania proceduralne i jakie dokumenty należy wypełnić w związku ze zgonem w szpitalu. Potem zawiadomił najbliższą rodzinę Rachel. Jego głos był poważny, pełen skruchy i żalu. - Mam wrażenie, że bardzo panu zależało na tej pacjentce - powiedział Mohammed. 12 - Zależy mi na sekcji, Hassan. Nie zawsze, ale w tym wypadku wyjątkowo. Dokończ zaraz historię choroby. Spotkamy się u dyrektora administracyjnego o wpół do ósmej. Pokażę ci, jak się to robi. Rano Erikson i Mohammed spotkali się w holu działu administracji. Craig był odświeżony, natomiast młodszy lekarz sprawiał wrażenie doszczętnie wytrąconego z równowagi. Erikson odprowadził go na bok. - Słuchaj Hassan, tylko nie zacznij się mazać. Tam siedzi rodzina. Kiedy wejdziemy, zrób pokorną minę i usiądź w kącie. Ja będę mówił, ty słuchaj. Patrz, co będę robił, i na miłość boską, nie otwieraj dzioba. Mając na karku Mohammeda, Erikson dziękował Bogu, że rodzina Gar-nesów to nie Żydzi. Craig ubierając się tego ranka, obmyślał sposoby uzyskania od krewnych zmarłej zgody na sekcję. Wszystkie podejścia były wariacjami na ten sam temat; używało się w nich garści pospolitych technik. Jedną z nich stanowiło odwołanie się do liberalizmu zmarłego. Innym było udowadnianie, jakie korzyści płyną stąd dla nauki. Trzecią metodę, pochodną pierwszej, znano pod mianem „branie na solidarność". Załóżmy, sugerował lekarz, że jutro do szpitala trafi pacjent dokładnie w takim samym stanie. Jeżeli dzięki wykonanej dzisiaj sekcji udałoby się mu pomóc, czy rodzina nie powinna przystać na nią z zadowoleniem? Na pewno chciałby tego sam zmarły. Ostatnie podejście nazywało się „obciążeniem winą". Należało stosować je ostrożnie, by nie przyniosło rezultatów odwrotnych od oczekiwanych. Polegało ono na wzbudzeniu w rodzinie poczucia winy—subtelnie, jednak na tyle dobitnie, by krewni przystali na sugestie lekarzy. Gdyby tylko chora trafiła do nas szybciej... Albo: gdyby tylko ktoś uparł się, że Rachel powinna zgłosić się do lekarza natychmiast, kiedy tylko zachorowała - kto wie, co byłoby wówczas? Erikson nie zdecydował, którą metodą się posłuży. Jego główną bronią była zdolność wypowiadania się w uporządkowany i przekonujący sposób. Poprawił krawat i wszedł do gabinetu. Mohammed ruszył za nim. Zjawiło się czterech członków rodziny Rachel Garnes: trzy kobiety i mężczyzna. Mohammed bez słowa usunął się w kąt. W obszernym gabinecie meble były porozstawiane dookoła niskiego stolika do kawy. W kątach tkwiły donice ze sztucznymi roślinami, ściany ozdobiono reprodukcjami niemodnej już sztuki współczesnej. Kiedy Erikson wszedł, członkowie rodziny mieli spuszczone głowy. Sprawiali wrażenie, jak gdyby chcieli dokładnie zapamiętać układ słojów na blacie stołu. Powoli unieśli głowy i popatrzyli na lekarza. Erikson pamiętał kobiety, które przychodziły w odwiedziny do Rachel. Mężczyznę widział po raz pierwszy. Ostatnia z kobiet wyglądała wspaniale. Erikson natychmiast zdał sobie sprawę, że jej uroda przysporzy mu najwięcej problemów. Ciekaw był, kim jest mężczyzna. Może bratem? - Jestem doktor Erikson - przedstawił się. - Jestem jednym z lekarzy, którzy zajmowali się Rachel. Niektórych z państwa już spotkałem. Przykro 13 mi, że nie miałem sposobności poznać wcześniej pozostałych. — Wpatrywali się weń zaczerwienionymi oczyma, czekając, co jeszcze ma im do powiedzenia. - Nie potrafię wyrazić, jak bardzo mi przykro. Od pewnego czasu spodziewaliśmy się takiego końca, lecz gdy wreszcie nastąpił, mimo wszystko okazał się dla nas wstrząsem. - Urwał dla większego efektu, na chwilę odwracając wzrok. - Gdyby tylko było cokolwiek, co mogliśmy zrobić, jakiś drobiazg... Czy ja wiem? W pewien sposób czuję, że jesteśmy za to odpowiedzialni. - Nie - wycedził martwym głosem mężczyzna. - To nie wasza wina. - Wiem. Podpowiada mi to logika, lecz emocje rządzą się innymi prawami. Przywiązałem się do Rachel. Czułem się tak, jakbym ją znał. Była taka młoda. Atrakcyjna kobieta zaczęła płakać. Bluzka podskakiwała jej na piersiach w rytm szlochu. Nie rób tego, kochaniutka, pomyślał Craig. Mam zadanie do wykonania. Też wybrałaś sobie okazję, żeby nie założyć stanika. - Badaliśmy ją dwa razy dziennie. Czasami trzy — kontynuował. — Walczyliśmy o jakiś promień nadziei, o trochę czasu, żeby coś wymyślić. Na nic się to nie zdało; jej stan ulegał ciągłemu pogorszeniu. Ciągle kołacze mi się po głowie, że być może coś przegapiliśmy. Dawaliśmy jej wszystkie leki, jakie mieliśmy do dyspozycji, jednak nawet te wspaniałe preparaty nie dokonały cudu, na który liczyliśmy. Po prostu nie zadziałały. Wiem jako lekarz, że działo się tak dlatego, iż stan Rachel okazał się beznadziejny. Mimo to nie potrafię otrząsnąć się z wrażenia, że mogło chodzić o coś jeszcze. - Co to znaczy: o coś jeszcze? - zapytała jedna z kobiet, które odwie- działy Rachel. - Sam nie wiem. Nie jestem pewien. Może staram się znaleźć wytłumaczenie dla naszego niepowodzenia. Musiał jednak istnieć jakiś powód, skoro leki nic nie zmieniały w jej stanie. Powinna nastąpić przynajmniej ograniczona poprawa, było jednak inaczej. Może nie dotarliśmy do najistotniejszego czynnika. Może dołączyło się jakieś schorzenie, którego nie zdołaliśmy wykryć. - Jakie? - Tego też nie jestem pewien - pokręcił głową Erikson. - Długo się nad tym zastanawiałem, ale nie potrafię wskazać nic konkretnego. Mimo to wiem, że właśnie coś takiego się działo. Zdążył się rozkręcić. Rodzina słuchała z uwagą. Jak każdy doświadczony aktor bez trudu wygłaszał swą kwestię, słowa płynęły z ożywieniem i emfazą. Powoli zaczynały ponosić go emocje, które starał się przedstawić. Zaczął żyć rolą. - Proszę, zrozumcie - wychylił się naprzód, patrząc wprost w oczy krewnych - zrobiliśmy dla Rachel wszystko, co było w naszej mocy. Nie sądzę, aby gdziekolwiek miała lepszą opiekę. Mimo to w głębi serca wiem, że coś nam umknęło. Po prostu musimy dowiedzieć się, co to takiego. Wiem też, że żal, jaki odczuwacie, nie pozwoli wam być bezdusznym. - Przenosząc wzrok z jednej osoby na drugą, uniósł dłonie w błagalnym geście. - Właśnie z tego 14 względu, z powodu tego, co umykało naszej uwagi, proszę was o zezwolenie na badanie zwłok. Nie pozwalał im oderwać od siebie wzroku; nie zamierzał dać im czasu na zastanowienie. - Chodzi panu o sekcję? — zapytał mężczyzna. Słowo się rzekło, pomyślał Erikson i zaczął uważnie oglądać swe dłonie. Ze zdumieniem stwierdził, że drżą. Własne słowa wywarły na nim potężne wrażenie. Serce waliło mu jak młotem, żal wezbrał w gardle. Przenosił wzrok z jednego krewnego na drugiego tak szybko, że ich obrazy wydawały mu się kolejnymi klatkami filmu. Młoda kobieta wyprostowała skrzyżowane nogi i rozchyliła kolana. Jej minispódniczka była absurdalnie niestosowna na tę okazję. Erikson mógł dostrzec znaczną część jej ud. - Proszę nie traktować tego jako sekcji. Brzmi to tak okrutnie, tak ozięble. Gdybym przyszedł do was wczoraj i powiedział: Chcemy przeprowadzić operację; może okazać się nieskuteczna, ale może też uratować Rachel -wyrazilibyście przecież zgodę, prawda? - Pokiwali głowami. - Wobec tego właśnie tak o tym pomyślcie -jak o operacji, którą chcieliśmy przeprowadzić, ale która się nie powiodła. Wiem, że tego właśnie chciałaby Rachel. Jestesmyjej winni rozwiązanie tej zagadki, tej okropnej tajemnicy, która stała się przyczyną jej śmierci. W pięć minut krewni Rachel Garnes podpisali trzy komplety dokumentów, umożliwiające przeprowadzenie sekcji. Erikson zdołał po raz kolejny wydębić zgodę na autopsję. Ruszył z Mohammedem w stronę kafeterii na śniadanie. Pomyślał jeszcze, że koniecznie musi się dowiedzieć o numer telefonu młodej kobiety. - Był pan wspaniały, panie doktorze! - zawołał w uniesieniu Moham-med. - Nie wiem, gdzie się pan nauczył tak działać! - Daj spokój, Hassan. - Nie, mówię poważnie. Wszystko, co pan powiedział, to prawda, ale do tego dochodzi jeszcze sposób, w jaki rozmawiał pan z rodziną. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak będę potrafił. - Powinieneś, Hassan. Jeżeli wyniki sekcji okażą się takie, jak przypuszczam, powinieneś zrobić to jak najszybciej, bo będzie nas czekać cały cholerny nawał podobnych przypadków. Szpitalna kostnica przypominała inne, znajdujące się w ośrodkach klinicznych. Było w niej dość miejsca dla przypadków pospolitych i wyjątkowych, poczynając od rutynowych sekcji po wyszukane ćwiczenia z preparowania. Dwa stoły z lśniącymi blatami z nierdzewnej stali stały obok siebie. W sali cuchnęło formaldehydem oraz innymi odczynnikami, przez wszystko to przenikał jednak kwaśny odór krwi, przesycający nawet świeżo umytą glazurę. 15 Każdy robiący specj alizację lekarz miał obowiązek poprowadzić przypadek od początku do końca, od izby przyjęć po wypis, chociażby ten ostatni polegał na przewiezieniu do zakładu pogrzebowego. Obecność przy sekcjach była obowiązkowa. Jeszcze tego samego ranka Erikson i Mohammed dołączyli więc do doktora Hanka Cho, patologa, pochodzącego z mieszanej koreańsko-amery-kańskiej rodziny, który podczas sekcji wykazywał się niezrównaną zręcznością i błyskotliwością. Cho przystąpił do autopsji w asyście dwóch lekarzy. Zgrabnie wykonał skalpelem cięcie Rokitansky'ego - w kształcie litery Y, biorące początek pod obojczykami, łączące się na mostku i schodzące aż po spojenie łonowe. Odłożył skórę i przeciął elektryczną piłą chrząstki mostkowo-żebrowe. Dotarł do jamy brzusznej i odsłonił pętle żółtawobiałych jelit. W tej właśnie chwili on i jego pomocnicy wyczuli mocny zapach. Kwietna woń zaskoczyła Mohammeda. Odsunął się gwałtownie od stołu. Erikson chwycił go za ramię. - Spokojnie, Hassan. Nic ci nie jest? - Ni s, chyba nie. Co to za zapach? - Dobre pytanie - wtrącił się Cho. - Nie wiemy, skąd pochodzi. To trzeci przypadek w ciągu dwóch tygodni. Otwiera się brzuch i proszę bardzo, można wąchać do upojenia. Jak kwiaty. Niezupełnie, pomyślał Erikson. Woń przypominała zapach kwiatów, ale kojarzyła się raczej z wnętrzem kwiaciarni lub szklarnią, w której hodowano rośliny. Była to mieszanina zapachów, a nie pojedyncza woń. Równie dobrze Craig mógłby pchać kosiarkę do trawników: w powietrzu rozchodził się zapach świeżo ściętej trawy. Albo zrywać dojrzałe gruszki i brzoskwinie w nasłonecznionym Sadzie. Lub przycinać róże czy palikować pomidory w ogródku. - Pachnie jak eukaliptusy na targach w moich stronach. - Czyli jakich, doktorze Mohammed? - Nie pytaj, bo będzie za późno, Hank — powiedział Erikson. - Kiedy Hassan zacznie się rozwodzić nad pięknem Bliskiego Wschodu, nie sposób mu przerwać. Nawet wielbłądzie placki zamieniają się w kawior. Cho zręcznie robił swoje. Szybko poprzecinał więzadła i tkankę łączną, zanim przedłużył cięcie do okolicy łonowej. Nagle znieruchomiał, gdy w polu widzenia znalazła się wypełniająca całą miednicę, niewątpliwie zawierająca płód macica. - Nie mówiłeś, że była w ciąży. - Nie miałem pojęcia. - Erikson był zdezorientowany. W historii Rachel Garnes nie było wzmianki o ciąży. - Który miesiąc? - Wygląda na piąty, może szósty. Trudno powiedzieć, taka jest wynędzniała. Pomóżcie mi, dobrze? W ciągu paru minut zdołał z pomocą asystentów wyjąć trzewia pacjentki - usunął z j ej ciała wszystkie narządy od podstawy j ęzyka po odbytnicę. Zwłoki 16 zamieniły się w wydrążony korpus. Kopiec wilgotnych organów lśnił w padającym z góry świetle. Były wciąż ciepłe; w klimatyzowanym, chłodnym powietrzu unosiły się znad nich rzadziutkie smużki pary. Nadal czuć było woń bukietu kwiatów. - Czy inni zmarli na raka pachną tak samo? - zapytał Mohammed. - Niestety nie - odparł Hank Cho. - W większości przypadków nowotworów to... - zawahał się - ...no, coś zupełnie odmiennego. Mohammed zarumienił się, myśląc, że popełnił paskudną gafę. - Ale pani Garnes miała raka, prawda? - Istotnie. Te guzki to przerzuty. — Cho wskazał żółtawoszare twory w płucach. - Założę się, że za chwilę znajdziemy je też w wątrobie i węzłach chłonnych. Jest cała przeżarta przez raka. - Ale nie znajdziesz ogniska pierwotnego - powiedział Erikson. - Owszem, jeżeli jej przypadekjest taki, jak pozostałe. - Ogniska pierwotnego? - zapytał Mohammed. - Punktu, z którego brał początek złośliwy proces nowotworowy. Zwykle dotyczy to określonego narządu - powiedział Cho. - W dwóch ostatnich przypadkach również nie mogliśmy znaleźć ogniska pierwotnego. Ponieważ nie zdołaliśmy ustalić, skąd wzięło się to cholerstwo, opisaliśmy je ostatecznie jako „uogólniona rakowatość". Sądząc po wyglądzie - i zapachu-jestem gotów założyć się, że w tym przypadku będzie tak samo. Cho skończył sekcję makroskopową organów o jedenastej. Z każdego z narządów starannie pobierał wycinki. Miał rację; nie znalazł żadnego guza, który mógłby być pierwotnym ogniskiem nowotworu. Wycinki tkanek służyły do przygotowania preparatów mikroskopowych. Zwykle szkiełka były gotowe do obejrzenia następnego ranka, tym razem jednak patologowi zależało na czasie. Poprosił laborantów o przygotowanie preparatów jeszcze tego samego dnia. Miał nadzieję, że ogląd pod mikroskopem pozwoli znaleźć to, czego nie udało mu się odszukać przy badaniu makroskopowym. Preparaty były gotowe o piątej po południu. Cho wezwał Eriksona i Mohammeda. Obydwaj byli ciekawi diagnozy. Cho posługiwał się dwuokularo-wym modelem mikroskopu, tak, że dwie osoby równocześnie mogły oglądać preparat. Erikson stanął po przeciwnej niż Cho stronie biurka i popatrzył w tu-bus. - Komórki niewątpliwie złośliwe - skomentował Cho, kręcąc śrubą mikrometryczną, dzięki czemu preparat przesuwał się pod skrzyżowaniem cienkich linii na obiektywie. - Całe skupiska. Nieprawidłowe mitozy... hiper-chromazja - nadmierne wybawienie jąder. Nie mogę w żaden sposób określić struktury tkankowej. Przejrzał preparaty po kolei, najpierw z Eriksonem, następnie z Mo-hammedem. Powtórzył w końcu, że nie zdołał w ogóle określić, z jakiego narządu brały początek komórki nowotworowe, które rozsiały się po całym organizmie pacjentki. 2 — Kwiat śmierci 17 - No i tak; ugrzęzłem w ślepym zaułku - przyznał Cho. - Zadzwonię do Atlanty. - Do CDC? - spytał Erikson. - Tak jest. Erikson i Mohammed przysłuchiwali się, gdy patolog telefonował do Cen-ter for Disease Control, czyli ogólnokrajowego Centrum Epidemiologicznego. W krótkim czasie stwierdzono trzy przypadki identycznej, nie dającej się zidentyfikować postaci raka. Być może istotnie chodziło o epidemię. Hank Cho miał nadzieję, że zdoła uzyskać z Centrum odpowiedź na to pytanie. Po wymianie grzeczności z kimś znajomym Cho zaczął opisywać przez telefon to, co stwierdził. Zrelacjonował pokrótce przebieg kliniczny choroby, wyniki badania somatycznego oraz rezultaty sekcji. Przerwano mu jednak, gdy opisywał kolejne szczegóły historii choroby jednej z pacjentek. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaciekawienia i dezorientacji. Wsłuchał się uważnie w słowa swego rozmówcy, wtrącając jedynie od czasu do czasu pojedyncze słowa. - Tak, zgadza się... Ale skąd...?... Właśnie.... No dobrze. Wyślę je wam z samego rana. Dzięki. Najwyraźniej stropiony Cho odłożył słuchawkę. Pogrążył się w głębokiej zadumie. - Co się stało, panie doktorze? - zapytał Mohammed. - Czego się pan dowiedział? Cho odwrócił głowę i potarł oczy. - Cóż, zmartwiłem się, bo okazało się, że mój kumpel w Atlancie wiedział doskonale, o co mi chodzi. Z góry się orientował, co chcę powiedzieć. Wygląda na to, że cały ostatni tydzień wisiał na telefonie. Doniesiono o dwóch podobnych przypadkach, obydwóch u ciężarnych kobiet. Zakończyły się zgonem w wyniku nie dającego się bliżej określić rozsianego procesu nowotworowego. Obydwa przypadki były identyczne, nawet jeśli chodzi o obecność zapachu. - Cóż, to raczej wyklucza możliwość infekcji - powiedział Erikson. - Niekoniecznie. Te dwa wypadki i nasze trzy dają razem pięć - odparł Cho. - Wszystkie zdarzyły się w Waszyngtonie. ROZDZIAŁ 3 Biegła przez las pni i gałęzi. Prześladowcy byli niedaleko za nią. Tropili ją nieubłaganie, stale zmniejszając dystans. Obejrzała się, potknęła i upadła. Ziemia była wilgotna i gąbczasta. Zerwała się na równe nogi z rozszerzonymi z przerażenia oczami i pomknęła dalej w las. Przerwała głową zasłonę pajęczyn, starła z twarzy część lepkich nici. Cieniutkie, jedwabiste pasemka przy- 18 warty do jej powiek i policzków. Nie potrafiła sobie z nimi poradzić. Potrząsnęła gorączkowo głową, trąc desperacko oporne włókienka. Widok pełznącego ku jej oczom wielkiego, czarnego pająka sprawił, że przeraziła się jeszcze bardziej. Michelle zerwała się ze snu. Usiadła na łóżku, zlana potem. Cienka, akrylowa koszula nocna lepiła się jej do skóry. Rozbolał jążołądek; przyłożyła dłoń do dołu brzucha. Wciąż nie mogąc otrząsnąć się z koszmaru, jeszcze nie w pełni przytomna rozejrzała się ostrożnie dookoła. Była we własnej sypialni. To tylko sen. Kolejny koszmar, najgorszy, jaki zdarzył jej się do tej pory. Odetchnęła głęboko i otarła mokre czoło. Przerzuciła nogi przez skraj materaca i poszukała stopami pantofli. Wsunęła je na nogi i wstała. Była jednak tak osłabiona, że natychmiast osunęła się z powrotem na łóżko. Przez kilka minut siedziała w katatonicznej mgiełce, wpatrując się przed siebie niewidzącym wzrokiem, jak świeżo wydobyta z gruzów ofiara bombardowania. Zamrugała, gdy zaczęła powoli dochodzić do siebie. Myślenie przychodziło jej z trudem, nie mówiąc o koncentracji. Czuła się, jakby była pod wpływem narkotyków. Zebrała siły, znowu wstała i poczłapała do łazienki. Popatrzyła na swoją twarz w lustrze. Na górnej wardze perliły się drobniutkie kropelki potu. Nie miała jednak worków pod oczami i wyglądała na wypoczętą. Była dopiero szósta rano. Czuła się, jakby spała niezmiernie długo. Koszmar odebrał jej siły. Mimo świeżego wyglądu czuła się fizycznie i emocjonalnie wyczerpana. Odkręciła kurki i napełniła wannę po brzegi gorącą wodą. Zanurzyła się w kąpieli i siedziała w niej tak długo, aż nadszedł czas, by ubierać się do pracy. Wybrała z szafy luźną letnią sukienkę. Przyłożyła ją do siebie i przyjrzała się tkanemu materiałowi w lustrze w sypialni. Pokój wypełniało poranne światło. Termostat klimatyzatora zareagował na ciepło, włączył się skraplacz pary i przez sypialnię poniósł się chłodny powiew. Michelle nagle zerknęła w lustro. Zobaczyła, że drzwi sypialni powoli się zamykają. Krzyknęła. Sukienka wypadła jej z rąk. Obróciła się, podbiegła do drzwi i szarpnęła za klamkę. Drzwi otworzyły się gładko. Wyjrzała natychmiast na korytarz. Odprężyła się, gdy stwierdziła, że w mieszkaniu panuje całkowity porządek. Przymknęła oczy i głęboko odetchnęła. Co się z nią działo? Czuła napięcie; była kłębkiem nerwów, jak nigdy dotąd. Doszła do wniosku, że to nagły powiew klimatyzowanego powietrza zatrzasnął drzwi. Zdarzało się to już dziesiątki razy. Znała doskonale towarzyszący temu odgłos. Dlaczego sądziła, że ktoś zakradł się do środka? Przestań, zbeształa się. Daj spokój i wreszcie się ubierz. Koncentrując się na konkretnych czynnościach, upięła włosy, umalowała się i po półgodzinie wyszła z mieszkania. Michelle Van Dynę wkroczyła energicznie do swojego gabinetu tuż przed dziewiątą. Jej sekretarka jeszcze się nie pojawiła. Michelle rozmyślała o tysiącu i jednej sprawie, czekających na nią z początkiem nowego tygodnia 19 1 w pracy. Gdy chowała torebkę do szuflady, z zaskoczeniem zauważyła, że na blacie panuje całkowity porządek. Wyraźnie pamiętała, że w piątek zostawiła na nim parę rzeczy, by zabrać się do nich od razu w poniedziałek. Papiery jednak znikły. Rozległo się pukanie, uchyliły się drzwi do gabinetu. Była to sekretarka. Michelle uśmiechnęła się na powitanie i wróciła do szperania w szufladach. - Maggie, wydaje mi się, że zostawiłam w piątek na biurku całą stertę papierów, a dzisiaj nie mogę znaleźć nawet jednej kartki. -Nie zdołała odszukać w środkowej szufladzie dokumentów, o które jej chodziło, więc zaczęła grzebać w skoroszytach po prawej stronie. - Maggie? - Sekretarka wpatrywała się bez słowa w swoją szefową. Miała uchylone usta i minę kogoś absolutnie oniemiałego ze zdumienia. Powoli podeszła do Michelle, wciąż ze zdezorientowanym wyrazem twarzy. Michelle podniosła głowę i zauważyła jej spojrzenie. - Och, rany, po twoim wzroku widzę, że będą kłopoty. Gdzieś zarzuciłam te papiery, prawda? No dobrze, gdzie je... - Nic pani nie jest? - zapytała Maggie ledwie dosłyszalnym szeptem. Michelle nie miała pojęcia, o co chodzi sekretarce. Maggie nagle ożywiła się, wyminęła biurko i z całych sił uścisnęła szefową. Gdy się od niej odsunęła, w jej oczach lśniły łzy. - Tak się martwiliśmy, proszę pani -powiedziała. -Gdzie pani była? - Słucham? - Ciągle do pani dzwoniłam. Wszędzie pani szukaliśmy. Myśleliśmy, że stało się z panią coś strasznego! Michelle uśmiechnęła się niezręcznie, czując zaniepokojenie. Czyżby strojono sobie z niej żarty? - Maggie, mam uczucie, że chcesz mi coś powiedzieć, prawda? - Nie wiedziała pani, że jej szukamy? - Kiedy? - Przez ubiegłe dwa dni! - Przez weekend? Cóż tak ważnego się działo, że nie mogło zaczekać do poniedziałku? - Przecież chodzi mi właśnie o poniedziałek! I wtorek! Dzwoniliśmy do gospodarza domu, do pani przyjaciółek. Zastanawialiśmy się, czy nie zatelefonować do pani rodziców, ale nie chcieliśmy ich denerwować. Pan Richardson powiedział, że jeżeli do dzisiaj się pani nie znajdzie, będziemy musieli zawiadomić policję! - Chyba żartujesz! - rzekła Michelle z uśmiechem. Maggie umilkła. Michelle poczuła, że zaczyna jąogarniać niepokój i dezorientacja. Podeszła do radia z zegarem, stojącego na szafce na akta. W połowie drogi raptownie przystanęła. Cyfrowy wyświetlacz wskazywał 9.04. Obok godziny dostrzegła datę. Według zegara była środa, dwudziesty siódmy. Serce Michelle zabiło szybciej. 20 - Tego już za wiele! - powiedziała do Maggie zirytowanym głosem. -Potrafię doceniać żarty tak jak każdy, ale to przestało być śmieszne. Do diabła, Maggie, może wreszcie przestaniesz stroić głupie miny?! - Zawiadomię pana Richardsona, że nic się pani nie stało... - Oczywiście, że nic mi nie jest! O co ci chodzi?! - Tylko o to, że martwiliśmy się o panią. Michelle spróbowała się opanować. - Maggie... - zaczęła mówić, lecz nie dokończyła. Dostrzegła na biurku gazetę. Wzięła ją do ręki i poszukała daty na pierwszej stronie. Nagle pobladła jak płótno. Rzeczywiście była środa. Dwudziesty siódmy. Gazeta wysunęła się jej z dłoni. Michelle jak w transie dobrnęła do fotela i osunęła się nań. Słabym głosem poprosiła Maggie, by wyszła z gabinetu. Musiała zostać sama. Odrętwiała, podniosła słuchawkę i wystukała zewnętrzną linię. Zgłosiła się operatorka. - Może mi pani powiedzieć, jaki mamy dzisiaj dzień? - zapytała słabym głosem. Nastąpiła chwila ciszy. Gdy padła odpowiedź, słuchawka zaczęła wysuwać się Michelle z dłoni. Zacisnęła palce i powoli odłożyła jąna widełki. Była oszołomiona. Przyszła do biura w poniedziałkowy poranek, gotowa zmierzyć się z czekającymi na nią obowiązkami. Okazało się jednak, że to nie poniedziałek, lecz środa. Co najmniej dwa dni znikły jej z życiorysu. Nie przypominała sobie zupełnie nic. Wróciła myślami do tego, co działo się w piątek. Pojechała do domu. Zjadła kolację w nowej włoskiej restauracji z Gilbertami. Co później? Michelle nagle uświadomiła sobie, że nie potrafi sobie przypomnieć również soboty ani niedzieli. Czas między położeniem się do łóżka w piątek i koszmarem, który ją dzisiaj obudził, był czarną dziuraw jej pamięci. Nie miała żadnych wskazówek, co mogło się stać. Zmarszczyła czoło, obracając nerwowo ołówek w palcach. Przecież musiało istnieć jakieś sensowne wyjaśnienie! Jako osoba zawsze szczycąca się dobrą pamięcią, poczuła się nagle zupełnie bezradna. Ołówek trzasnął w jej palcach. Upuściła na blat złamane kawałki i popatrzyła na swe dłonie. Drżały. Michelle próbowała poradzić sobie z zamętem w głowie, okazało się to jednak niemożliwe. Wreszcie zmusiła się do pracy i starała się uporać z zaległymi obowiązkami. Nudne, rutynowe czynności podziałały uspokajająco; reszta poranka i popołudnie szybko minęły. Przed wyjściem z pracy poprosiła Maggie na parę słów na osobności. Sekretarka wyglądała na przygnębioną. - Nie rób takiej ponurej miny, Maggie - powiedziała dla zachęty i jak gdyby zawierzała jej tajemnicę, uśmiechnęła się i dodała: - Przyrzekam, że jutro tu wrócę! - Świetnie. - Maggie zdołała jej wreszcie odpowiedzieć uśmiechem. 21 - Wszystkim, którzy będą pytać, powiedz... - zawahała się w poszukiwaniu właściwych słów i uniosła brwi. - Po prostu powiedz, że wyjechałam i zapomniałam zadzwonić, dobrze? - Maggie przytaknęła. Michelle zebrała dokumenty i ruszyła do drzwi. - Jesteśmy przecież światowymi kobietami. -Mrugnęła. - Będziesz mnie kryła? - Rzuciła sekretarce możliwie najbardziej promienny uśmiech, uchyliła drzwi i rozejrzała się, czy nikt nie podsłuchuje ich tajemnic. - Któregoś dnia opowiem ci, o co chodziło. Obiecuję! - Tak, proszę pani. Wychodząc z budynku z papierami pod pachą, Michelle miała nadzieję, że takie wytłumaczenie wystarczy. Zastanawiała się, czy jej niewinne kłamstewko miało cokolwiek wspólnego z prawdą. Uśmiechnęła się do własnych myśli. Nie do wiary. Prawdopodobnie nigdy w życiu nie bawiłam się równie dobrze, a niczego nie potrafię sobie przypomnieć! Wieczorem pogodny nastrój zniknął i zaczęły jągnębić poważne kwestie. Wiedziała, że Maggie zrobi, o co ją prosiła. Michelle zamierzała uciec się do możliwie najprostszego wytłumaczenia. Była bowiem przerażona, iż nie miała żadnego logicznego wytłumaczenia swojej nieobecności. Sen tej nocy nadszedł powoli. Michelle zwinęła się w kłębek w pościeli, starając się wykrzesać z głębi duszy odrobinę grzejącej otuchy. Było jej zimno. Zastanawiała się, czy rzeczywiście dotknęła ją amnezja. Wydawało się całkowicie niepojęte, by mogło się jej przydarzyć coś równie niezwykłego. Musiało istnieć jakieś logiczne wyjaśnienie. Powtarzała w duchu, że w końcu na pewno wszystko sobie przypomni. Miała nadzieję, że do tego czasu nie stanie się z nią nic złego. Następnego dnia Michelle znów zagłębiła się bez reszty w pracy. Przed południem zrobiła sobie przerwę. Wstała zza biurka, przeciągnęła się i wyszła na korytarz do dystrybutora wody mineralnej. Nacisnęła guzik i zaczekała, aż napełni się tekturowy kubek. Pęcherzyki powietrza leniwie unosiły się ku górze w szklanym zbiorniku. Drobne ba-nieczki docierały do powierzchni i pękały, przez co rozchodziły się po niej malutkie fale. Widok ten z niewiadomego powodu zahipnotyzował Michelle. - Mogę? - zapytał mężczyzna, który stanął obok niej, czekając na swoją kolej. Nie usłyszała. Nie potrafiła oderwać wzroku od rozchodzących się w szklanym naczyniu kręgów. - Skończyła pani? Czysta, rozmigotana woda. Przelotne wspomnienie obudziło skryte w podświadomości obrazy przeszłości. Może był to tylko sen. Michelle poczuła dłoń na ramieniu. Obróciła się i zauważyła wreszcie mężczyznę. - Nie chcę przerywać pani zamyślenia, ale czy mógłbym się napić? - Och... Przepraszam. 22 Odsunęła się na bok i upiła łyk z kubka, spoglądając nadal na dystrybutor. Woda. Przypominała sobie coś związanego z wodą. W jej umyśle pojawiła się żywa, jednak zamglona wizja, jak gdyby oglądała jąprzez stałe rozregu-lowujące się soczewki. Krystalicznie czysty staw o rozmigotanej powierzchni. Łagodny wodospad, nad którego kaskadami wodny pył lśnił wszystkimi barwami tęczy. Z całych sił chciała sobie przypomnieć, gdzie i kiedy widziała tę scenę. Jej świadomość podobna była w tej chwili do osoby szukającej w nadbrzeżnym piasku pamięci muszelek wspomnień. Ruszyła w stronę swojego gabinetu. Zaklęła w duchu. Wizja pojawiła się znikąd - niespodziewany, niepokojąco znajomy widok. Znów zaczęły jej przychodzić do głowy dziwaczne myśli. Na chwilę przed oczami stanęła jej ponownie zapierająca dech w piersi sceneria i cieknąca woda. Obraz był piękny jak z raju. Co się z nią działo? Dotarła wreszcie do gabinetu, zmięła kubeczek i wrzuciła do kosza na śmieci w pokoju sekretarki. - Były jakieś wiadomości, Maggie? Sekretarka podała jej kartki papieru. - Telefonował podsekretarz. Powiedział, że będzie w swoim gabinecie do południa. Oddzwonił również człowiek z Departamentu Spraw Wewnętrznych. - Połącz mnie z nim, dobrze? I przekaż podsekretarzowi, że oddzwo-nię do niego. Michelle weszła do gabinetu i zamknęła drzwi. Orientowała się dość dobrze, czego chce człowiek z Departamentu Spraw Wewnętrznych. Nie mogła mu w niczym pomóc. Rozległo się brzęczenie interkomu na biurku. - Pan Sykes na linii dwa-cztery, proszę pani. Michelle podniosła słuchawkę. - Arthur? Kto tym razem wkroczył na wojenną ścieżkę? - Zaczęli okupować płuczkę odkrywki Longview. Okupować! - Kto? - Rolnicy, paru nauczycieli. Miejscowi Indianie. Nie możesz nic na to poradzić? Naprawdę nic? - Już to przerabialiśmy. Wiesz, że nie mogę wydać nakazu zamknięcia rurociągu. Poza tym kontakty z ludnością to twoja działka. Niestety, sprawa nie należy już do moich kompetencji. Wysłuchała cierpliwie narzekań Arthura. Wreszcie obiecała, że porozmawia z sekretarzem Departamentu, czy nie można by wydać jakiegoś pojednawczego oświadczenia. Odłożyła słuchawkę i potarła powieki. W swej pracy była uczestnikiem niekończącej się batalii, toczonej przez zwolenników ochrony środowiska i producentów energii. Rozwiązywanie sporów ekologicznych było łatwiejsze niż radzenie sobie z protestami pod elektrowniami jądrowymi, lecz również wiele ją kosztowało. Obecny konflikt dotyczył kopalni odkrywkowej w basenie Powder River w Wyoming. Okolice te obfitowały w węgiel, a koniunktura 23 sprawiła, że osiedla górników wyrastały jak grzyby po deszczu, prowadząc do przekształcenia środowiska. Michelle współczuła rolnikom, którzy patrzyli, jak stuosiemdziesięcioto-nowe ciężarówki samowyładowcze rozjeżdżają grunt masywnymi oponami, i w duchu przyznawała rację zwolennikom ochrony środowiska, ostrzegającym, że uruchomienie kopalni pozostawi trwałą, szkaradną bliznę na prerii. Kraj jednak potrzebował energii tak rozpaczliwie, że nie miał wyboru. Otwarcie odkrywki było koniecznością. Michelle załatwiła do południa telefony i wyszła z biura, zamierzając spotkać się na obiedzie z przyjaciółką. Ruszyła spacerem po Independence Avenue. Ciepłem promienie słońca muskały jej ramiona. Okazało się, że Pam siedzi na ławce przed kawiarnią. Na widok Michelle machnęła ręką. - Chcesz, żebyśmy tu zjadły? - Wskazała mały stolik pod markizą. - Tak. - Michelle popatrzyła na niebo. - Piękna dzisiaj pogoda. Kelner posadził je pod godłem Noily Prat i podał menu. Pam przejrzała ręcznie spisaną listę potraw. - Gdzie się podziewałaś przez weekend? - zapytała beztrosko. - W poniedziałek miałam telefon z twojego biura. Michelle zacisnęła dłonie na skraju krzesła tak silnie, że zbielały jej kostki. - Pojechałam do domu. - Do Cleveland? - Pam uniosła głowę. - Yhm. - Jak tam twoi