KSIĘGA REKORDÓW SEKSUALNYCH G.L. SIMONS Przekład 2 angielskiego WITOLD LIWAROWSKI Tytuł oryginału THE ILLUSTRATED BO OK OF SEXUAL RECORDS Projekt okładki, skład i łamanie komputerowe Pandora Books Ilustracja na okładce "Fling Favorites" 1991 Special ISBN 83-900427-2-X Copyright c G.L. Simons, 1974 Copyright c for the Polish edition by Pandora Books, Łódź 1992 WPROWADZENIE "Poprzez anomalia, natura, ujawnia swe sekrety " Goethe Rekordy, osobliwości, to, co się zdarzyło po raz pierwszy... słynne, dziwaczne, wyjątkowe... fenomeny, wybryki natury, anomalia - wszystko to budzi ciekawość, zdumiewa. W podobny sposób angielski filozof David Hume mówił o typowym dla człowieka "pociągu do rzeczy cudownych", tendencji, która w dziejach ludzkości kazała niewidomej grać rolę jasnowidzącej, a dotkniętym albinizmem dzieciom oddawać boską cześć. Seks nigdy nie przestanie fascynować ludzi. Jako istoty obdarzone popędem seksualnym, kobiety i mężczyźni rzadko pozostają obojętni na głos libido. A mimo wszystko, ten naturalny impuls może ulec wypaczeniu, wywołując zaburzenia seksualne, cierpienia osobiste czy też oburzenie moralne środowiska. Zdrowe podejście do spraw seksu może być potraktowane jako dewiacja, odchylenie, choroba. Wychodzi na to, że seks jest potężną siłą, nazbyt mocno osadzoną w biologii, by ją lekceważyć. Potrzeba seksualna jest wrodzona i chociaż ulega ewolucji wraz z wiekiem człowieka, gotowość do jej zaspokajania nie ustępuje prawie nigdy. Idea "rekordów" seksualnych albo "superlatyw" łączy ewoka-cyjne sfery czegoś wyjątkowego i erotycznego: superlatywy seksualne mają podwójną moc... Przedstawione w niniejszym tomie informacje pochodzą z czterech źródeł, którymi są: 1) naukowo sprawdzone fakty 2) słabo sprawdzone fakty 3) subiektywna ocena 4) fikcja literacka, legendy i mity. Do pierwszej kategorii należą rezultaty badań naukowych, prowadzonych przez najlepszych seksuologów, potwierdzone informacje historyczne, co do których nie istnieją żadne wątpliwości, oraz proste, powszechnie znane prawdy. Druga kategoria to twierdzenia słabo udokumentowane, nie poparte dowodami zapiski anegdotyczne. Trzecia kategoria informacji opiera się na naszym osądzie co do sławy, pierwszeństwa, swoistych cech wyróżniających, dziwaczności, ważności itp. Czwarta kategoria mówi o ludzkich marzeniach, fantazjach i wyobrażeniach. Osąd, do której z powyższych kategorii należy dana informacja, pozostawiamy Czytelnikom... O wyborze niektórych rekordów zadecydowało głównie to, że są interesujące. Kilka dodatkowych szczegółów, zarysowanych w tle, zapozna Czytelnika z wieloma dziedzinami, zapuszczającymi się na teren spraw seksu i erotyki: fizjologią, psychologią, prawem, historią, antropologią, zwyczajami, religią, zabobonami, antykoncepcją, płodnością, seksuologią, sztuką, literaturą, rzeźbą, fotografią itp. Mamy nadzieję, że lista niezwykłości, rekordów, popisów itp. posłuży informacją, podnieci, pobudzi wyobraźnię czy też po prostu rozweseli. FIZJOLOGIA CZŁOWIEKA Największy członek męski Troska o rozmiary własnych narządów płciowych jest u mężczyzn zakodowana biologicznie. Istnieje bowiem przekonanie, że wielkość członka ma istotny wpływ na przeżycia seksualne kobiety. Większość seksuologów uważa wyobrażenia tego rodzaju za fałszywe, niemniej problem pozostaje. Cóż można powiedzieć na ten temat? Ile mierzy ten największy? Zależy, kto dokonuje pomiaru. Jeżeli czynią to mężczyźni, wyniki okazują się zwykle nieco przesadzone. Niestety, niewiele przeprowadzono w tym zakresie obiektywnych badań. Kobiety także przesadzają z oceną. Dowiódł tego Walter (autor Mojego intymnego życia). Ponad osiemnastocentymetrowy członek, o którym wspomniała mu pewna kobieta, okazał się po zmierzeniu przez autora znacznie krótszy. Według jednego ze współpracowników Kinseya, Wardella B. Pomeroya, najdłuższy penis, z jakim spotkał się w swojej karierze badawczej, miał 25,5 centymetra długości... Cyfra ta odpowiada wynikom, które uzyskano w specjalnych badaniach "Forum" dla określenia wielkości członka męskiego, opublikowanych w 1970 roku. Stwierdzono, że najdłuższy organ miał 24,13 centymetra w stanie erekcji, nie mógłby on zatem konkurować z kolosalnymi fallusami, przedstawianymi w literaturze pornograficznej. 2 wcześniejszych badań, przeprowadzonych na przedstawicielach różnych ras i opublikowanych w roku 1935 przez doktora Jacobusa w jego L'ethnologie du sens genitale odnotowano penisy osiągające długość 30,5 centymetra. Ze wszystkich penisów, które wymienia literatura, bez wątpienia najdłuższym jest trzy-dziestopięcioipółcentymetrowy narząd, wspomniany przez doktora Reubena w książce Wszystko, co kiedykolwiek chciałeś wiedzieć o kobiecie. Ponieważ nie podano źródła informacji, nie możemy jej uznać za wiarygodną. Można przyjąć, że największe zweryfikowane penisy mają od 25,5 do 30,5 centymetra długości. Oczywiście w stanie erekcji. "Penthouse" wyprodukował film Sex freaks, w którym występował Murzyn z członkiem około półmetrowej długości, i to w zwisie. Wzwód przy tak wielkim organie wydaje się być niemożliwy. Znany jest także Kubańczyk, który potrafi wiązać supły na członku. "Mój agent nie pozwol ił mi brać mayych ogonów". Najmniejszy członek Wielu mężczyzn - być może większość - uważa swój członek za mniejszy od średniej przeciętnej. Na pocieszenie pozostaje im, że spotyka się prącia nienormalnie małe. Stanowi to nie tylko właściwość osobniczą, lecz cechę występującą w całych rodzinach. Pomeroy twierdzi, że najmniejszy penis, z jakim spotkano się w pomiarach Kinseya, miał zaledwie 2,5 centymetra długości. Natomiast w badaniach "Forum" długość najmniejszego penisa w stanie erekcji wynosiła około 12,5 centymetra. Całkiem nieźle w porównaniu z okazami, które spotyka się na co dzień. Literatura medyczna podaje przykłady penisów, których długość nie przekracza jednego centymetra w stanie wzwodu; określa się je jako "mikropenisy". W medycynie spotykano przypadki penisów jeszcze mniejszych niż jeden centymetr. Są to przypadki wrodzonej hipoplazji, kiedy męskie narządy płciowe są rzeczywiście bardzo małe na skutek poważnych zaburzeń hormonalnych. Trzon prącia pozostaje w całkowitym zaniku, a żołądź jest przytwierdzona do spojenia łonowego. W jednym z opisanych przypadków, gdy długość penisa nie przekraczała jednego centymetra, stwierdzono występowanie normalnych jąder i drugorzędowych cech płciowych. Największy według rasy i narodowości Obecny stan wiedzy seksuologicznej nie potwierdza obiegowej opinii, że Murzyni, na przykład, mają na ogół większe prącia niż biali. Niemniej jednak pomiary przeprowadzone przez doktora Jacobusa na populacjach różnych ras wykazały znaczące różnice w rozmiarach członków męskich. 2 badań tych wynika, że największe prącia wśród Arabów miały długość od 20 do 25,5 centymetra. Jednakże największy okaz odkrył doktor Jacobus wśród Sudańczyków. Był to, jak podaje, prawdziwy kolos długości około 30,5 centymetra, przy obwodzie 5,7 centymetra, "straszliwa machina, przypominająca bardziej narząd płciowy osła niż mężczyzny", stwierdza nasz wytrwały badacz. W konkluzji orzeka, że ten "sudański Murzyn posiada największy organ płciowy ze wszystkich ras rodzaju ludzkiego". Pomiary na mniejszą skalę, niemniej równie interesujące, przeprowadził doktor Robert Chartham na populacji mężczyzn różnych narodowości. Rekordowe wymiary prącia w stanie wzwodu wynosiły odpowiednio u Anglików 26,5 centymetra, Niemców 21,5, Murzynów 19, Francuzów 19,5 centymetra, Duńczyków 20,3, Amerykanów 19,5, Szwedów 19,5 centymetra. Populacje, na których prowadzono pomiary, były niewielkie - od 9 do 121 osobników, niemniej jednak uzyskane wyniki robią spore wrażenie. Najmniejszy według rasy i narodowości W badaniach Jacobusa obliczono, że u Hindusów średnia wielkość wzwiedzionego członka wynosi około 10 centymetrów, a więc jest znacznie mniejsza aniżeli u przedstawicieli innych ras. A oto średnie wymiary najmniejszych narządów u przedstawicieli innych narodowości: Anglicy - 7 centymetrów, Francuzi, Niemcy i Amerykanie - po 9, Murzyni - 10, Szwedzi i Duńczycy - po 12,5 centymetra. Podobnie jak w przypadku legend na temat penisów o nienormalnych rozmiarach, wyniki tych badań wydają się mato wiarygodne z powodu zbyt małej próby reprezentacyjnej badanych. Nie można zatem doszukiwać się na ich podstawie jakichkolwiek korelacji między wielkością prącia a przynależnością do danej rasy. Największy wśród zboczeńców Zespół Kinseya zebrał dane na temat wielkości penisa dla sporządzenia specjalnego raportu na temat przestępstw przeciwko obyczajności. Dewiantów płciowych, skazanych za różne przestępstwa seksualne, poproszono o zmierzenie własnego prącia na powierzchni grzbietowej od łuku łonowego do wierzchołka żołędzi. Średnia wielkość wzwiedzionego członka wśród różnych grup dewiantów płciowych wynosiła od 16 do 16,5 centymetra. Penisy ponad średniej długości (około 17 centymetrów) odnotowano jedynie u osobników, którzy stosowali przemoc wobec osób małoletnich. Badania wykazały, że prącia ekshibicjonistów nie wyróżniały się bynajmniej jakąś nadzwyczajną wielkością. Badania tego rodzaju stanowią próbę znalezienia korelacji między wielkością penisa a typem dewianta płciowego. Niektórzy z autorów pokusili się jednak, żeby wygłosić uwagi na temat charakterystyki narządów płciowych dewiantów. Dla przykładu, Colin Wilson w swojej pracy na temat pochodzenia popędu płciowego wyjawia, że prącie wielokrotnego mordercy z lubieżności, De Witta Clintona Cooka, "było tak maleńkie, że on i jego żona zmuszeni byli zaspokajać się oralnie". Najdokładniejsza statystyka obciętych członków Obcinanie członków męskich w starożytności odbywało się niekiedy po wygranej bitwie: obcinano zwyciężonym żołnierzom ręce i genitalia. Prącie, podobnie jak prawa ręka, stanowiło niejako symbol siły i odwagi. Mężczyzna pozbawiony organów 10 płciowych stawał się niewolnikiem (o ile rana szczęśliwie się zagoiła). Znane są starożytne teksty oraz płaskorzeźby babilońskie i egipskie, podające liczbę obciętych członków męskich. Po zwycięstwie nad Libijczykami władca XIX dynastii Mineptah powrócił do Karnaku w Górnym Egipcie z trofeum w postaci trzynastu tysięcy prąci, należących do pokonanych przez niego przeciwników. Fakt ten został upamiętniony na słynnym obelisku w Karnaku: Fallusów libijskich generałów: 6 Fallusów obciętych Libijczykom: 6359 Sirkulianów zabitych, fallusów obciętych: 222 Etrusków zabitych, fallusów obciętych: 542 Greków zabitych, fallusów ofiarowanych królowi: 6111 Ale jaja! Jądra mają kształt owalny i znajdują się w mosznie (scro-tum). Lewe jądro zwisa nieco niżej niż prawe. Światowej sławy holenderski ginekolog Theodor H. Van de Velde (1873-1937), autor Małżeństwa doskonałego, podaje, że w pełni rozwinięte jądro ma długość 4-4,5 centymetra (a najwyżej 5) oraz 2-2,8 centymetra szerokości i grubości. Waży 15-26 gramów. Dane te dotyczą zapewne mężczyzn zdrowych. W przypadku niektórych chorób bowiem, takich jak słoniowacizna (e/e-pnantiasiś) narządów płciowych, która jest następstwem ziarnicy wenerycznej pachwin, jądra mogą powiększyć się do wprost monstrualnych rozmiarów. Można sobie wyobrazić męczarnie chorego z jądrami większymi niż głowa. li Największe piersi kobiece Widok dużych piersi działa na mężczyzn podniecająco. Liczne magazyny pornograficzne oraz lokale striptizowe starają się zbić kapitał, prezentując wielgachne gruczoły mleczne artystek (znawcy pamiętają zapewne ponad studwudziestocentymetrowe biusty Wielkiej Julki czy Grubej Berty). Zola pisze w powieści Germinal o wdowie Desirś, właścicielce lokalu Bon-Joyeux (czyżby znanej mu z autopsji?), "zażywnej jejmości lat pięćdziesięciu, okrągłej jak beczka, z piersiami, z których każdą można było objąć tylko obiema rękami, i tak krzepkiej, jak głosiła wieść, że miała sześciu kochanków, po jednym na każdy dzień powszedni, a wszystkich sześciu na niedzielę". W.F. Benedict odnotowuje w Seksualnej anatomii kobiety przypadek czternastolatki, której piersi ważyły ponad siedem kilogramów, oraz kobiety trzydziestoletniej z piersiami o wadze dwadzieścia trzy kilogramy. Obwód biustu Australijki Vicki Little (na okładce) mierzy 188 centymetrów. Niektóre rekordzistki mają w biuście ponad dwa metry. Prawdopodobnie właścicielką największego biustu jest Amerykanka, posiadająca monstrualnych rozmiarów piersi - 237 centymetrów w obwodzie! Najbardziej obwisłe u różnych ras Piersi kobiet rozwijają się w okresie pokwitania i ich kształt i wielkość są bardzo różnorodne, odpowiednio do wieku, rasy i właściwości fizjologicznych. Wspomnieliśmy już o paru potężnych 12 okazach, ale mogą one także bić inne rekordy, na przykład jędrności lub zwiotczenia, kiedy to zwisają jak długie fałdy skóry. Występuje to wśród wielu plemion afrykańskich, zarówno u młodych, jak i u starszych kobiet. Znane są przypadki kobiet, które zarzucają sobie piersi na plecy, żeby nie zawadzały im w pracy. Najmniejsze u różnych ras Najmniejsze piersi występują u typów mongoloidalnych, spotykanych dość pospolicie wśród Chinek, które wyróżniają się szczupłą, niemal chłopięcą budową ciała. Podziwiane gdzie indziej, bujne piersi mogą być tam uznane za oszpecającą deformację. Najpojemniejsza pochwa Pusta pochwa jest kanałem długości 6-8 centymetrów, łączącym jamę macicy ze sromem, jest więc znacznie krótsza niż wzwiedziony członek. Na szczęście ściana pochwy, choć bardzo cienka, jest bardzo elastyczna, co pomaga jej dobrze spełniać wyznaczoną rolę. W czasie spółkowania nie tylko się rozciąga, lecz także może się rozszerzać i wydłużać. Pracują wówczas wszystkie tkanki pochwy. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę, jak pojemna może być pochwa kobieca. Walter podaje przypadek kobiety, którą namówiono, żeby pozwoliła włożyć sobie do pochwy możliwie jak najwięcej monet. Walter wyjął pięć funtów angielskich - razem sto szylingów - i próbował wsunąć je do pochwy: "Szyling po szylingu wpychałem monety do jej przepaścistego kanału, dopóki nie włożyłem jej ze czterdziestu... Potem, gdy już miała w sobie nie mniej niż siedemdziesiąt monet, z uczuciem triumfu poczęła przechadzać się po pokoju nie uroniwszy ani pieniążka". W rezultacie kobieta imieniem Nellie zdołała w ten sposób zgromadzić w swoim spichrzu osiemdziesiąt cztery monety. Niech no któraś spróbuje dokonać podobnej sztuczki! Inne sztuczki z pochwą Pochwa, która zazwyczaj kojarzy się nam ze spółkowaniem i rodzeniem dzieci, może być wykorzystana na wiele innych sposobów. Poza skarbonką, może spełniać rolę stołu bilardowego 13 w grze, co wydaje się mieć swoich entuzjastów w niektórych zakątkach Skandynawii. I tak jeden z pisarzy, J.C. Lauret w Duńskich jarmarkach seksu, podaje, że "panie unoszą spódnice... siadają na podłodze opierając się plecami o ścianę. Panowie zajmują pozycje po drugiej stronie pokoju... Celem tej gry jest wstrzelenie szklanej kulki w rozkoszną łuzę między nogami. Bez trudu można zgadnąć, co będzie nagrodą zwycięzcy". W tym przypadku wagina kobieca odgrywa rolę pasywną. Ale są jeszcze inne możliwości. Można nią wypić szklaneczkę whisky lub zagrać na harmonijce ustnej, stwierdza E.Chou w Smoku i feniksie. Niezwykła zawartość Niejednokrotnie lekarze wzywani są do usuwania różnorodnych przedmiotów, które znalazły się w pochwie lub cewce moczowej ofiar nieszczęśliwych wypadków czy masturbacji. Pomocy poszukują zwykle kobiety, które zdają sobie sprawę z obecności obcego ciała w organizmie. Zdarza się jednak, że jakiś przedmiot trafi do pochwy w wyniku wypadku i kobieta nie wie o tym. Zadziwiająca przygoda zdarzyła się kobiecie, która spadła ze schodów (D.W.T. Roberts, Chirurgia kliniczna). Drewniany ułomek miotły dostał się do pochwy przez odbytnicę i nie został zauważony ani przez kobietę, ani przez lekarza, który ją badał. Ułomek ten pozostawał tam przez trzy miesiące, dopóki obfite upławy nie zmusiły jej do zgłoszenia się do lekarza domowego, który obce ciało rozpoznał i usunął. Pierwsza transplantacja pochwy Powiadają, jakoby pewna dwudziestojednoletnia kobieta z Salonik zdobyła narzeczonego w dwa lata po otrzymaniu przeszczepu pochwowego. Dawczynią była jej pięćdziesięcioletnia matka. Jeden z profesorów z kliniki miał stwierdzić, że nie było żadnych odrzutów tkanki. Poprzednia malformacja u tej kobiety była przyczyną unieważnienia jej pierwszego małżeństwa. Można więc przyjąć, że operacja polegająca na wyposażeniu kobiety w nowy kanał rodny była udana (Guardian, 5/3/73). Najdłuższa łechtaczka Większość kultur rzadko przywiązuje wagę do wielkości łechtaczki. U niektórych ludów jednakże, takich jak mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej, preferuje się dużą łechtaczkę i próbuje się z różnym powodzeniem powiększyć ten narząd u małych dziewczynek. Ogólnie rzecz biorąc, przy powszechnej obojętności wobec spraw zaspokojenia seksualnego kobiet w pruderyjnym wieku XIX oraz na początku wieku XX, gdy normy społeczne zakazywały kobiecie przejawiania potrzeb i satysfakcji seksualnej, łechtaczka - źródło orgazmu i podniecenia - była lekceważona. Nie trzeba dodawać, że istnieją różnice osobnicze. Jaki jest rekord w tym względzie? Theo Lang wymienia w książce Różnica między mężczyzną a kobietą jeden odno- towany przypadek pięciocentymetrowej łechtaczki w pozycji zwisającej i siedmioipółcentymetrowej "w pełnym wzwodzie". Pomeroy stwierdza, że łechtaczki ponad calowej długości są wielką rzadkością u białych, ale występują wśród 2-3 procent czarnych - "łechtaczki o długości 7,5, a nawet więcej centymetrów zmierzono u jednej na każde 300-400 czarnych kobiet". Benjamin i Masters w swojej pracy pt. Prostytutka w społeczeństwie podają, że Parent-Duchalet natknął się na clitońs, która miała osiem centymetrów. Żyjący w XVIII wieku szwajcarski biolog, Albrecht von Haller (1708- 1777), spotkał ponoć kobietę z monstrualną łechtaczką, nie mniejszą niż 17,5 centymetra. Jednakże rekordowym okazem jest bez wątpienia trzy-dziestoipółcentymetrowa łechtaczka, o której piszą różni autorzy, wśród nich (jakkolwiek bez komentarza) W. Francis Benedict w swojej Seksualnej anatomii kobiety. Największe pośladki Nadmiernie rozwinięte, silnie otłuszczone pośladki występują w przypadkach steatopygii, która jest cechą anatomiczną spotykaną głównie wśród kobiet z plemion Hotentotów i Buszmenów, a niekiedy także w innych populacjach. Cecha ta rzadko występuje u białej rasy. W swojej rozwiniętej formie każdy z pośladków może osiągnąć rozmiary od 60 do ponad 90 centymetrów szerokości; nawet najmłodsi członkowie plemienia mogą poszczycić się 15 nadzwyczaj rozdętymi zadkami. Mantegazza zilustrował swoją rozprawę licznymi zdjęciami takich "dupiatych" okazów. (Duposzczyp na baterie) Najdłuższe owłosienie łonowe Włosy łonowe, u większości kobiet krótkie i kręcone, mogą czasami osiągać niezwykłe długości. Havelock Ellis, który za młodu przyjmował wiele porodów, podaje, że tylko w jednym przypadku owłosienie rodzącej kobiety przeszkodziło mu w jego wysiłkach. W niektórych niezwykłych przypadkach, zapisanych przez niejakiego F.L. Johna (1778-1852), owłosienie łonowe kobiety było dłuższe niż jej włosy na głowie. I tak: Jej sploty sięgały do kolan" (Paulini); "zaplatała je sobie z tyłu" (Bartholia). Ronald Learsall, który bacznie przyjrzał się tym przypadkom, określił je jako "niewątpliwe wybryki natury". Warto też wspomnieć o jednej z pań Brantóme'a: "(włosy) miała tak długie, iż skręcała sznureczkami albo wstążkami z jedwabiu i trefiła je tak jak kędziory na perukach, a potem je przywiązywała do ud; i w takim kształcie ukazowała się niekiedy swojemu mężowi i swemu miłośnikowi". Najbujniejsze owłosienie łonowe Owłosienie łonowe może być długie lub gęste. Włosy rozrastają się w partiach brzusznych. Walter (Mo/e intymne życie), wielki znawca w tej dziedzinie, rozprawia z wyraźnym zachwytem o płomiennorudej wiesze włosów łonowych: "Włosy były długie, gęste i poskręcane w zbitej masie do połowy pępka, rozrastały się około trzynaście centymetrów nad jej pośladkami, coraz to krótsze w tej okolicy". W innym miejscu swojej autobiografii Walter wspomina, że widział takie, które były "pozbawione owłosienia, takie, którym włoski ledwie co odrosły, takie wreszcie, których włosy miały po piętnaście centymetrów długości i pokrywały ciało od kości ogonowej do pępka". "Jest mało rzeczy, których bym nie widział - dodaje z zadumą - nie czuł i nie próbował, co się tyczy tego wspaniałego narządu kobiecego". W podobnym stylu opisane są atrybuty panny Dean z amerykańskiego klasyka Pamiętniki Doiły Morton, która za pomoc zbiegłym niewolnikom zostaje rozebrana i wychłostana; jej intymne miejsce "pokrywał gąszcz lśniących, ciemnorudych włosów", a kędziorki miały z pięć centymetrów długości. Jeden z mężczyzn mówi: "Na Boga, w życiu nie widziałem takiego runa miedzy parą kobiecych nóżek. Założę się, że nikt jej nie wetknie, dopóki jej nie ostrzygą". Najwcześniejsze pojawienie się owłosienia łonowego Pojawienie się włosów na ciele, szczególnie pod pachami i w okolicy łonowej, jest jak miesiączka oznaką tego, że człowiek osiągnął dojrzałość płciową, czyli że jego komórki płciowe są zdolne do zapłodnienia. Słowo pubertas - czyli pokwitanie -pochodzi od łacińskiego pubescere, co oznacza stawać się owłosionym. Zdarza się, że początek pokwitania następuje w zadziwiająco wczesnym wieku. H. Jolly wymienia przypadek osiemnasto-miesięcznego chłopca z powiększonym członkiem i owłosieniem łonowym. Zwykle tego rodzaju stany kojarzą się z szeregiem innych anomalii. W przypadku, o którym mowa, chłopiec wykazywał "istnienie prawostronnej bryły brzusznej", która po autopsji okazała się hepatoblastomą pierwotną. Przypadek opóźnionego pojawienia się owłosienia U niektórych kobiet, które osiągnęły dojrzałość płciową i zachowują normalne cechy płciowe, występuje bardzo nikłe owłosienie łonowe. U innych natomiast zupełnie normalne owłosienie może pojawić się w zadziwiająco wczesnym lub późnym wieku. W badaniach Kinseya owłosienie łonowe u niektórych Kobiet nie pojawiało się aż do osiemnastego roku życia. Mało prawdopodobne, żeby stanowiło to rekord. Można przyjąć z dużą 17 dozą prawdopodobieństwa, że trójkącik tonowy nie pojawił się jeszcze u wielu kobiet po dwudziestce. (Dom Seniora "Spocznij chwilę"} ,Cafa nadzieja w tym, że jestem opóźniony". Przypadek wczesnego pojawienia się owłosienia Według Kinseya, przypadki dziewczynek, u których owłosienie łonowe pojawiło się już w wieku ośmiu lat, mieszczą się w granicach normalności. Porost włosów w okolicach narządów płciowych nawet w tak młodym wieku nie może być uważany za anormal-ność. Rzeczywiste rekordy obejmują przykłady z patologii rozwojowej. Hugh Jolly notuje przykłady owłosienia łonowego u niemowląt, jednomiesięcznej dziewczynki, której włosy rosły również w okolicy łonowej. Przypadek braku orgazmu U chłopców w następstwie wzwodu prącia w czasie marzeń sennych lub masturbacji następuje wytrysk nasienia. Jest on objawem dojrzałości płciowej i zwykle pojawia się po raz pierwszy w okresie dojrzewania biologicznego. Odstępstwami od tej normy są przypadki ludzi o wzmożonym popędzie seksualnym - np. chłopców miewających ejakulacje już w wieku ośmiu lat -lub przeciwnie, ludzi z obniżonym libido, niezdolnych do erekcji, a nie zdradzających poza tym żadnych zmian psychicznych ani fizycznych, mogących być tego przyczyną. Zdarzają się smutne przypadki osobników, którzy nigdy w życiu nie przeżyli orgazmu ani nocnej polucji. Zakładając jednak, że większość mężczyzn zaczyna doświadczać erekcji, orgazmu i wytrysku w pewnym momencie swojego życia, musimy 18 oostawić pytanie: kiedy właściwie powinna nastąpić inicjacja? Według rzetelnych wyników uzyskanych przez Kinseya, najstarszy wiek, w jakim doświadczono pierwszej ejakulacji, wynosi dwadzieścia jeden lat u dwóch na pozór zdrowych mężczyzn, dwadzieścia cztery u osobnika z inhibicją natury religijnej oraz dwadzieścia dwa i dwadzieścia cztery w przypadku dwóch mężczyzn z zaburzeniami hormonalnymi. Najmłodsi z przedwcześnie rozwiniętym libido Pierwsze zapamiętane ejakulacje badanych przez Kinseya pojawiły się u trzech "najwyraźniej zdrowych mężczyzn" w wieku ośmiu lat. Zapisano także historię pewnego niezwykłego dwunastoletniego Murzyna, który twierdził, że po raz pierwszy doświadczył wytrysku w wieku lat sześciu. Klinicysta postawił diagnozę: "idiopatycznie przedwcześnie rozwinięty". W literaturze - Kinsey cytuje trzy przypadki - istnieją kliniczne przypadki, zdarzające się w jeszcze młodszym wieku. Obecność nieruchomych plemników stwierdzono w moczu po masażu prostaty u czteroipółletniego chłopca. Kinsey jest za określeniem wiarygodnej dolnej granicy wieku, kiedy może nastąpić wytrysk nasienia, na poziomie ośmiu lat. Najpóźniejsza miesiączka Okres osiągania dojrzałości płciowej jest u jednych kobiet dłuższy, u innych krótszy. Wpływy klimatu i rasy na rozpoczęcie miesiączkowania i jego ustanie są bezsporne. Pewne oddziaływanie wywiera również tryb życia i warunki życiowe. Znany jest przypadek dziewczynki, u której menstruacja pojawiła się już w wieku trzech miesięcy (H. Jolly, Przedwczesny rozwój płciowy, Protokół Królewskiego Towarzystwa Medycznego 44, 1951). Przekwitanie zaczyna się u czterdziestu procent kobiet w wieku czterdziestu sześciu do pięćdziesięciu lat, u dwudziestu sześciu procent między czterdziestym pierwszym a czterdziestym piątym, a u piętnastu procent między pięćdziesiątym a pięćdziesiątym Piątym rokiem życia. W pozostałych przypadkach miesiączkowanie zanika w jeszcze późniejszym wieku - w jednym przypadku rwawienia miesięczne występowały u kobiety w wieku stu erech lat lub - co zdarza się częściej - we wcześniejszym, tzn. przed ukończeniem czterdziestego roku życia. 19 Znane są przykłady dziewcząt, u których ustanie czynności jajników nastąpiło przed dwudziestym rokiem życia. Pierwsze pojawienie się miesiączki Pierwsza miesiączka - okresowe zjawisko fizjologiczne, występujące u kobiet, a polegające na wydalaniu z dróg rodnych krwi z domieszką śluzu oraz strzępków złuszczonej błony śluzowej macicy i pochwy - pojawia się przeciętnie między trzynastym a piętnastym rokiem życia w okresie pokwitania. U wielu dziewcząt pojawienie się pierwszej miesiączki może nie nastąpić aż do późniejszego wieku. Ten pierwotny brak miesiączkowania spowodowany jest, między innymi, opóźnieniem dojrzewania płciowego i wymaga porady lekarskiej. Zaburzenie może wystąpić u "normalnej", acz "opóźnionej" dziewczyny. W próbce Kinseya niektóre dziewczyny zaczęły miesiączkować dopiero po dwudziestce. Najpóźniej dziewczyna, której metrykalny wiek wynosił dwadzieścia pięć lat. Najsłynniejsza nimfomanka starożytności Bez wątpienia jest nią Waleria Mesalina (ok. 15-48 n.e.), trzecia żona cesarza Klaudiusza, którego poślubiła mając szesnaście lat. Była okrutna i seksualnie nienasycona. Miała wielu kochanków, których następnie polecała zabijać, jeśli nie zaspokajali jej lub nie spełniali jej życzeń. Często udawała się do domu publicznego, aby poznać rozkosze płatnej miłości. Jej rozwiązły tryb życia stał się przysłowiowy, chociaż można przypuszczać, że wiadomości o jej życiu oparte są na wyolbrzymionej plotce. Satyry Juvenalisa (55-130) wyrobiły jej trwałą opinię "złego ducha Klaudiusza, rozwiązłej dziwki i okrutnicy", a imię jej stało się synonimem nimfomanki, tzw. "zespołu Mesaliny", tj. stylu zachowań seksualnych kobiety, polegającym na nawiązywaniu licznych kontaktów seksualnych, częstej zmianie partnerów i przedmiotowym traktowaniu mężczyzn. Dion Cassius, autor Historii rzymskiej, twierdził, że Klaudiusz tolerował jej wybryki, a ona z kolei pilnowała swoich interesów, dostarczając mu pięknych konkubin. Najczęstsza fizjologiczna przyczyna nimfomanii Autorzy Nimfomanii, Albert Ellis i Edward Sagarin, wyróżnili szereg odmian hiperseksualizmu kobiecego, między innymi nim- 20 fomanię na tle wyjątkowo silnego wrodzonego popędu seksualnego oraz tzw. nimfomanię rzekomą, kiedy to niektóre kobiety orzymuszone są do odbywania promiskuitywnych kontaktów seksualnych z wieloma partnerami. Nie zgodzili się z opinią wielu innych badaczy, że nimfomanki nie przeżywają orgazmu, co dodatkowo ma sprzyjać stałemu zalecaniu podniecenia seksualnego. Sądzili oni, że "najczęstszą fizjologiczną przyczyną nimfomanii jest niemożność osiągnięcia orgazmu". Jest to wielce sporny temat, jako że niełatwo jest określić, co stanowi fizjologiczną, a co psychologiczną blokadę osiągnięcia orgazmu. Najczęstsza psychologiczna przyczyna nimfomanii Według Ellisa i Sagarina, głównym powodem, dla którego ko- bieta staje się nimfomanką, jest "nieprzeparta potrzeba bycia kochaną, pragnienie, które ogarnia w silniejszym stopniu kobiety aniżeli mężczyzn". Tak więc w poszukiwaniu uczuć, poczucia bezpieczeństwa i akceptacji dąży ona do kontaktów seksualnych z przypadkowymi, często zmienianymi partnerami. Tego rodzaju interpretacja zakłada zgodnie z odwiecznymi przekonaniami, że kobieta pełni rolę bierną, a mężczyzna aktywną. Nieliczni autorzy gotowi są zaakceptować myśl, że wiele kobiet po prostu pragnie odkryć granice własnych możliwości czerpania rozkoszy z różnorodnych doświadczeń seksualnych. Najlepszy literacki opis hermafrodyty Hermafrodytyzm, czyli obojnactwo, jest wypaczeniem biologicznym, przejawiającym się w tym, że u jednego osobnika występują cechy biologiczne (nie tylko narządy płciowe) będące atrybutami obu płci, męskiej i żeńskiej. Literatura medyczna jest pełna opisów szeregu typów hermafrodytyzmu. Czasami zdarzają się doskonałe opisy niemedyczne. Do najlepszych należy niewątpliwie zamieszczony w pracy Henry'ego Spendera Ashbee'ego Catena librorum tacendorum-. "®KobietaŻ, ość ponętna - powiada Ashbee - była mniej więcej w wieku lat wudziestu, nawet ładna, całkiem kobieca, o niebieskich oczach, adnej cerze i jasnych włosach. Nos miała raczej męski, usta Pospolite i wielkie, w których widać było zepsute zęby, piersi aobrze rozwinięte. Jej nogi od kolan w dół były lekko krzywe 1 Jakby męskie. 21 Posiadała zewnętrzne narządy obu płci, żaden z nich jednak nie był doskonały: mały członek jak u dwunastoletniego, czternastoletniego chłopca i na pozór dobrze rozwinięte jądra. Członek pozbawiony był szparki. Poniżej jąder znajdowało się coś, co przypominało srom kobiecy, wejście doń było jednak zbyt małe na przyjęcie męskiego członka. Mogła przezeń oddawać mocz. Nie miała krwawień miesięcznych, niemniej jednak miewała okresowe niedyspozycje. Odczuwała przyjemność w objęciach obydwu płci i nawet doświadczała erekcji, kiedy była z życzliwą jej niewiastą. Nie była, oczywiście, w stanie zaspokoić jej pożądania". Najrzadsza postać obojnactwa u ludzi Obojnactwo polega na równoczesnym posiadaniu gonad męskich i żeńskich. Najrzadziej zdarzają się przypadki obojnactwa prawdziwego, tj. łącznego występowania gonady męskiej i żeńskiej lub gonad o budowie mieszanej. Każda z gonad w tym wypaczeniu biologicznym stanowi ovotestis - częściowo jajnik i częściowo jądra lub też jedna jest jajnikiem, a druga jądrem. Swyer 0954) zaznacza, że w całej literaturze medycznej odnotowano zaledwie czterdzieści przypadków hermafrodytyzmu prawdziwego lub gonadalnego. Stan ten może być rozpoznany jedynie przy zastosowaniu badań mikroskopowych części gonad. Cechy zewnętrzne podlegają różnym anomaliom rozwojowym. Nieprawidłowości obejmują także wtórne cechy płciowe (owłosienie, wysokość głosu, budowa ciała). U mężczyzn występuje spodziectwo - niezstąpienie jąder, a kobiety z tym wypaczeniem mają nieprawidłowo rozwiniętą łechtaczkę. Obok jajnika, w którym odbywa się jajeczkowanie, mogą tworzyć się plemniki (sper-matogeneza). Najsłynniejszy proces sadowy w związku ze zmianą płci Transseksualizm polega na rozbieżności między psychicznym poczuciem płci, budową ciała a płcią socjalną (metrykalną). Transseksualista czuje się kobietą "uwięzioną" w ciele mężczyzny - i odwrotnie. W związku z odrazą do własnego ciała występuje znaczny dyskomfort psychiczny oraz pragnienie posiadania ciała odpowiedniego do płci przeżywanej, a także akceptacji społecznej w roli zgodnej z tą płcią. Transseksualiści noszą odzież zgodną z ich poczuciem psychicznym płci (lecz niezgodną z płcią cielesną), 22 odczuwają satysfakcję, gdy zostaną uznani za ludzi należących do tei płci, oraz wykazują zwykle silne pragnienie przekształcenia swego ciała nawet poprzez skomplikowany zabieg chirurgiczny. Wyżej wspomniany proces dotyczył zmiany płci Angielki (Anglika?) April Ashley, która(y) urodził(a) się z narządami płciowymi zewnętrznymi męskimi, ale miała poczucie przynależności do płci żeńskiej, a więc była transseksualistką. Od urodzenia nienawidziła "obcych" jej narządów płciowych i dążyła do pozbycia się ich. W 1960 roku poddała się operacji zmiany płci cielesnej. Nie była to operacja zmiany płci sensu stricte, ponieważ dokonano jedynie usunięcia widocznych atrybutów jej płci biologicznej. W oczach prawa pozostawała mężczyzną (w rzeczywistości wychowała się jako George Jamieson). W lutym 1970 roku jej małżeństwo z Arturem Corbettem uznano za nieważne. Sędzia Ormrod orzekł, iż "biologicznie jest mężczyzną i był nim od urodzenia". Posiadała męskie chromosomy i męskie gonady. Prawnicy podtrzymali decyzję sądu, a opinia medyczna była podzielona. Doktor Benjamin, autor Transseksualnego zjawiska, zanotował, że "April Ashley posiada pochwę, a więc jest kobietą". Dla samej April Ashley orzeczenie sądu było wielką klęską osobistą. Najgruntowniej zbadany przypadek dzieworództwa W podaniach wielu kultur, między innymi greckiej, spotyka się wiarę w nadprzyrodzone zapłodnienie dziewic poprzez wiatr, spożycie owoców lub zapach kwiatów. Istnieje mit, że Atena -bogini mądrości - narodziła się z głowy Zeusa, Afrodyta, bogini piękności i miłości, wyłoniła się z piany morskiej. Wywodzi się to z okresu wczesnego rozwoju człowieka, kiedy to nie znał on jeszcze związków przyczynowych między spółkowaniem, zapłodnieniem i porodem. Wątek dzieworództwa, silny w mitologii, ma słabe potwierdzenie w naukach medycznych. Nierzadko kobieta nosiła w sobie płód drugiego z bliźniąt, k że poród, który następował później, stwarzał złudzenie dzieworództwa, ciąży bez stosunku. W listopadzie 1955 roku jeden L londyńskich magazynów ilustrowanych, "London Sunday ictorial", poprosił o zgłoszenie się do redakcji tych kobiet, które azają, że ich dzieci nie były owocem spółkowania z mężczyzną. 23 W sumie zgłosiło się dziewiętnaście kobiet, z których jedenaście zostało odrzuconych na samym początku, ponieważ sądziły, iż zachowana u nich, nie zniszczona błona dziewicza może być najlepszym dowodem ich niepokalanego poczęcia. Ostatecznie ograniczono się do jednego przypadku. Pani E. Jones oraz jej córka zostały poddane gruntownym badaniom. Przebadano ich krew, ślinę, zdolności smakowe oraz spróbowano dokonać między nimi przeszczepu skóry. Krew, ślina oraz zdolności smakowe były prawie identyczne, natomiast przeszczepy nie przyjęły się. W czerwcu 1956 roku "Sunday PictoriaP był gotów ogłosić, iż po sześciu miesiącach szczegółowych badań medycznych wyniki potwierdziły zaistnienie przypadku dzieworództwa. Profesor J.B.S. Haldane zaprzeczył, twierdząc, że w rzeczywistości dowody prowadzą do innego wniosku: dziecko miało ojca. Odkrycie plemników Odkrycie plemników przypisuje się studentowi o nazwisku różnie pisanym, raz jako Ludwig Hamm, van Hamm, innym razem von Hammen. Według niektórych autorów, był on Holendrem, według innych Niemcem, który odkrył w mieście Delf t w roku 1677 plemniki ludzkie pod mikroskopem, skonstruowanym przez jego mistrza, Antoniego van Leeuwenhoeka. Pewnego dnia zjawił się u swego sławnego mistrza z buteleczką spermy, twierdząc, że dostrzegł w niej poruszające się stworzonka. Leeuwehoek zabrał się do zbadania szeregu ejaku-latów zdrowych i chorych mężczyzn, potwierdzając istnienie w nasieniu dziwnych, drobnych żyjątek. To, co widział pod mikroskopem, naiwnie opisywał, a opisy swoje posyłał do Królewskiego Towarzystwa Nauk w Londynie, które wcześniej mianowało go swoim członkiem. "Ujrzałem wielką mnogość żywych zwierzątek, które mię wielce zdumiały. Mogę rzec bez przesady, iż w odrobinie materii, nie większej niźli ziarnko piasku, ponad pięćdziesiąt tysięcy ich było, które kształtem swym porównać do naszego węgorza by można. Zwierzątka te poruszają się bardzo żwawo i zlepiają się nieraz tak gęsto, iż pojedynczą ciemną masę stanowią, by potem rozłączyć się na nowo. Słowem, zwierzątka te zadziwiły moje oko bardziej niż to, com widział dotychczas". 24 Jeszcze do końca XVII wieku plemniki stanowiły wielką zagadkę. Niektórzy sądzili, iż są to drobne pasożyty, które żyją w ptynie nasiennym, zbadano więc zaraz ślinę, mocz i inne wydzieliny w poszukiwaniu tych "zwierzątek spermy". Jeszcze inni uważali plemniki za czynnik powodujący krzepliwość. Odkrycie spermy jako czynnika zapładniającego Dopiero w XIX wieku odkryto, że sperma odgrywa pierwszorzędną rolę w powstawaniu płodu z połączenia się gamet obu płci. Do tego czasu trwał spór, z czego właściwie powstaje płód: z jaja, jak twierdzili "owiści", czy też z plemnika, jak sądzili "animakuliści" (plemniki nazywano pierwotnie żyjątkami - ani-jnacu/a). Jedni i drudzy wyobrażali sobie, że człowiek - cały i gotowy - jest skulony: według jednych w jaju, według drugich w plemniku, z którego później tylko rozwija się jak kwiat z pąka. Szereg nazwisk kojarzy się z tym odkryciem - Prevost i Dumas w roku 1824, Peltier w 1835 i Dujardin w 1837. Pierwszy na świecie bank nasienia Idea stworzenia efektywnego banku spermy pociągała zwolenników poglądu o możliwości doskonalenia cech dziedzicznych człowieka już od wielu wieków. Na praktyczną realizację trzeba było jednak poczekać do roku 1964, kiedy to rozpoczęły swoją działalność pierwsze dwa banki, założone w Iowa City i w Tokio. Pierwsze dziecko z probówki Pierwsze dziecko z nasienia pobranego z banku spermy uro-dziło się w Stanach Zjednoczonych i zdaniem Geralda Leacha, było "zupełnie normalne". Od tego czasu liczba dzieci z probówki powiększa się każdego roku, a to między innymi dzięki odkryciom pozwalającym na przedłużenie okresu przechowywania spermy. Wydaje się jednak, że do chwili obecnej zbyt mało czasu poświęcono uwarunkowaniom eugenicznym i ekologicznym w tym zakresie. Najsławniejsze ofiary chorób wenerycznych Wielu spośród sławnych i utalentowanych ludzi cierpiało na aką czy inną chorobę weneryczną. A oto niektórzy z nich: 25 Abraham, protoplasta i patriarcha narodu żydowskiego; Dawid (1012 - ok. 972 p.n.e.), w tradycji żydowskiej idealny władca; Hiob - bohater biblijnej Księgi Hioba; Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.), rzymski wódz, mąż stanu i pisarz; Herod Antypas ( 20 p.n.e.-po 39), wg Biblii ten, który kazał stracić Jana Chrzciciela i wydał wyrok śmierci na Chrystusa; Tyberiusz - cesarz rzymski (14-37 n.e.); Karol Wielki (742-814), jedna z największych postaci średniowiecza; królowie Francji z dynastii Walezjuszów: Karol V Mądry (1337-80) i Karol VIII (1470-1498); Jan z Gaunt (1340-1399), syn Edwarda III; papieże: Aleksander VI (1431-1503), Juliusz II, Leon X (1475-1521); Henryk VIII Tudor (1491-1547); Erazm z Rotterdamu (1466-1536), humanista i reformator; Albrecht Diirer (1471-1528), artysta niemiecki; Thomas Wolsey (1475-1530), kardynał i mąż stanu; Iwan Groźny (1530-1584), pierwszy car Rusi; Benvenuto Cellini (1500-1571), złotnik i rzeźbiarz włoski; Richelieu (1585-1642), kardynał francuski i mąż stanu; John Aubrey (1626-1697), filozof angielski; Casanovą (1725-98), pamiętnikarz i podróżnik; Boswell (1740-95), pisarz szkocki i biograf; Wolfgang Goethe (1749-1832), poeta i powieściopisarz niemiecki; Schopenhauer (1788- 1860), filozof niemiecki; Keats (1795-1821), poeta angielski; Schubert (1797-1828), kompozytor austriacki; Nietzsche (1844-1900), filozof niemiecki; Gauguin (1848-1903), malarz francuski; Strindberg (1849-1912), szwedzki dramato-pisarz; Oscar Wilde (1854-1900), komediopisarz; Mussolini, Hitler itd., itd. (Rosebury, Mikroby a moralność). Listę tę można by rozszerzyć o nazwiska postaci z historii Polski. Według niektórych historyków, wczesną śmierć niektórych Jagiellonów, Olbrachta w roku 1501, Aleksandra w 1506 i ich brata kardynała Fryderyka w 1503, należy przypisać również kile. Najbardziej niezwykła reakcja na kontakt ze spermą Sperma jest gęstą cieczą, złożoną z płynu nasiennego i zawieszonych w nim plemników. Płyn nasienny, wydzielany przez gruczoł krokowy, zawiera substancje odżywcze dla plemników i pobudzające ich ruch, między innymi fruktozę, aminokwasy, witaminy i enzymy. Ilość spermy wydalanej w czasie ejakulacji jest różna i u człowieka wynosi około 3,5 mililitra (w jednym mili-litrze znajduje się około stu milionów plemników). 26 Większość kobiet toleruje spermę, jakkolwiek niektóre z nich wybrzydzają na jej zapach i lepkość. Jednakże zdarzają się takie, które reagują na płyn nasienny w sposób niezwykły. Na szczęście są to wypadki bardzo rzadkie. W jednym z takich przypadków, odnotowanym w 1967 roku, pacjentka wykazywała ostre alergiczne objawy przy zetknięciu się ze spermą. Po zbadaniu stwierdzono występowanie odczynów alergicznych u innych członków rodziny chorej, długą historię egzemy, astmy i zapalenia skóry. Wkrótce po jej pierwszych doświadczeniach seksualnych wystąpiły u niej silne reakcje w postaci wysypki, ostrego napadu dychawicy oskrzelowej oraz obrzęku warg, powiek, języka i gardła. Chora odczuwała także gwałtowny ból w okolicach miednicy, po czym straciła przytomność. Większość z wymienionych objawów pojawiała się u niej w niecałe pół godziny po każdym stosunku płciowym i trwała aż do następnego dnia. Po potwierdzeniu roli alergenu, którym okazała się sperma partnera, przeprowadzono leczenie odczulające, które polegało na wstrzyknięciu pod- skórnie szeregu stopniowo zwiększanych dawek odpowiednio stężonej spermy. Pierwsza dawka, podana jej w celu odczulenia w stężeniu jeden do miliona, spowodowała pojawienie się u niej dodatniej reakcji w postaci bąbla pokrzywkowego (P.Yaughan, Pili on Trial). Niezwykle cechy przypisywane nasieniu męskiemu Większość z nas kojarzy nasienie z płodzeniem dzieci. Jest to jednak tylko jedna z cech przypisywanych tej zagadkowej substancji. Wśród wielu wyobrażeń dotyczących spermy były i takie, ze nasienie męskie posiada jakąś "magnetyczną moc" i ci, którzy zachowują swoje nasienie, to znaczy, powstrzymują się od stosunków płciowych, są w stanie przyciągnąć do siebie zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Upatrywano w nim substancji o mistycznych mocach. Sekta gnostyków w IV wieku n.e. widziała w nasieniu ciało nrystusa, spożywała więc je w czasie nabożeństw religijnych. Jeszcze w XVIII wieku w Wiedniu działała sekta seminalistów, torej wyznawcy twierdzili, że sperma jest nie tylko eliksirem życia, lecz że można z niej robić złoto. Władze zmuszone były 27 zabronić działalności tej sekty, gdyż jej członkowie skłaniali mężczyzn do masturbacji, aby odkupić od nich nasienie. Także w nabożeństwach tak zwanej czarnej mszy sperma służyła jako święcona woda. Aleister Crowley "Bestia" był zdania, że sztuka, literatura i filozofia wywodzą się z libido i że cała psychologia człowieka jest miazmą promieniującą ze strumienia spermy. Podobno miał powiedzieć, że "myślenie jest efektem choroby nasienia". TECHNIKI SEKSUALNE Najstarsze afrodyzjaki Niektóre środki zwiększające popęd płciowy znane już były w czasach starożytnych. Mandragora (Mandragora officinaliś) wymieniana była już w Starym Testamencie. Wierzono, że ta roślina z rodziny psiankowatych, rosnąca w krajach śródziemnomorskich, gdzie również bywa uprawiana dla korzeni i owoców, z których otrzymuje się leki uśmierzające bóle, stosowane w reumatyzmie i podagrze, jest również doskonałym środkiem na zwiększenie popędu płciowego. Być może, przyczyniał się do tego kształt korzenia (tzw. alrauny), silnie rozgałęzionego, przypominającego niekiedy swym kształtem postać ludzką, niekiedy zaś męski członek. W średniowieczu mandragora używana była jako potężny środek magiczny, z którym wiązały się liczne legendy. Ukształtowało się wtedy wyobrażenie, że wyrasta z nasienia upadłego na ziemię, a pochodzącego od niewinnie straconego mężczyzny. Pogląd ten przypisuje się Paracelsusowi. Alrauna (której korzenie kształtem przypominały człowieka) była odziana w ubranko i przechowywana w tajemnym miejscu w domu. Dawano jej po trochu z każdej potrawy i napoju, kąpano ją w winie i w wodzie w soboty, a przy nowiu Księżyca zakładano nowe ubranko. Uważano ją za talizman przeciwko chorobom, a przede wszystkim w miłości. W książce zoologicznej z XII wieku znajduje się wzmianka, że jeden korzeń mandragory wystarczy, aby pobudzić do miłosnego szaleństwa nawet słonia. Zawiera ona alkaloidy: atropinę i skopolaminę, które dawkach umiarkowanych działają jako środek nasenny, w wiekszych zaś są zabójcze. innym afrodyzjakiem, znanym w starożytności i wymienianym ta? ArystotelesaŻ była kantaryda, której czynny składnik - kanty yna - jest substancją otrzymywaną przez ekstrakcję tkanek tzw. muchy hiszpańskiej, a właściwie majki lekarskiej lub pryszczela lekarskiego, brązowego lub niebieskawego żuka, występującego na południu Europy. Wysuszony i starty na proszek, owad stanowi środek drażniący skórę, powodując przekrwienie tkanek. Inną rośliną, której przypisuje się właściwości erotyzujące, jest żeń-szeń (ginseng), "mistyczna roślina Wschodu". Jej grube, wrzecionowate lub prawie kuliste, rozgałęzione korzenie uważane są w Chinach i Korei za uniwersalny środek leczniczy, mający odmładzające właściwości. Z korzeni żeń-szenia, fermentujących w beczce przez okres co najmniej trzech lat, wytwarza się rodzaj wina, zwanego kao-ling, przypominającego swym smakiem i mocą wódkę, którego niewielką miarkę zaleca się przed pójściem do łóżka. j \ / Najdziwaczniejszy afrodyzjak Mnogie afrodyzjaki w postaci najdziwaczniejszych mikstur, wywarów i naparów preparowano w celu wzbudzenia lub wzmożenia osłabionych sił do "zabaw Wenery". Niektóre afrody- 30 ziaki roślinne stosowano ze względu na ich fizyczne podobieństwo do męskich organów płciowych. Uzasadnienie posiadało także podawanie tzw. używek pria-powych: proszków ze startych jąder czy mózgu, dostarczano bowiem w ten sposób hormonów płciowych, posiadających zasadniczy wpływ na życie seksualne. Jeden z cesarzy chińskich trzymał stado jeleni, aby móc pić ich świeżą krew dla zachowania potencji. Jednakże najdziwaczniejszymi środkami miłosnymi są te, w których zawarty jest element kanibalizmu. Często bowiem uważano, że dla zwiększenia potencji wskazane jest spożywanie organów męskich i ko