To twoja książka?

Recenzje

• Ola

  2018-03-20

  Bardzo lekko napisana, zalecam też zwykłym podróżnikom. Bo to przewodnik z dużą dawką humoru.

• lu69

  2018-03-20

  Humorystyczna i barwna opowiadanie podróżnicza. Blaski i cienie porzucenia dotychczasowego życia. Mimo różnych, a czasami przerażających niedogodności chętnie wybrałabym taką przygodę. Książkę zalecam każdemu kto chce przeżyć coś świetnego bez wychodzenia z domu.

• AlteregoDi

  2018-03-20

  Przezabawna opowiadanie o parzę, która postanowiła, że ma dość życia w miejskiej dżungli i zdecydowała się przenieść na drugi koniec świata na malutką wyspę na oceanie. Historie przeplatanę są dobrą dawką faktów i interesującego podejścia do pomocy i wpływu pierwszego świata na trzeci. Proza życia w tzw, dziewiczym raju i szok kulturowy udzilił się i mi i mimo iż pragnienie spokoju i sielanki z dala od cywilizacji jest silne w moim przypadku, po tej lekturze stwierdziłam iż jednak jestem szczurem lądowym i nie wiem czy wytrzymałabym i psychicznie i fizycznie pozostawiona w spartańskich realiach 'raju na Ziemi'.

• Agata Olejnik

  2018-03-20

  Już pierwszy epizod tej książki potwierdza, że najlepsze są łatwe i spontaniczne decyzje: nie mogłem znaleźć pracy, przygniatał mnie studencki kredyt, nie miałem cierpliwości za marną kasę siedzieć od 8.00 do 16.00 - wyjeżdżam na doczepkę na Kiribati i zostaję hospodynem domowym. Atol Tarawa, może nie miał rajsko brzmiącej nazwy, lecz za to na zdjęciach pokazywał się turkusowo, piaszczyście, palmowo. Twórca „Życia seksualnego kanibali”, J. Maarten Troost, miał nadzieję, że wraz ze własną dziewczyną, Sylwią pracującą dla amerykańskiej organizacji pomocowej, trafią do „przysłowiowego, zamieszkałego przez życzliwych i szlachetnych tubylców tropikalnego raju o przyrodzie bujnej i łagodnej a także krajobrazie dostarczającym inspiracji do przedsięwzięć natury podniosłej i artystycznej.” Pierwsze migawki z okien samochodu mogły to tylko potwierdzać, lecz bardzo dynamicznie marzenia zostały zmyte przez oceaniczną falę ludzkiej … sraczki. Potem kolejne wyobrażenia pryskały jak bański mydlane: dieta złożona z ryb i nowych owoców (rzeczywistość: tuńczyk co dnia, o ile był albo konserwy podsyłane przez Australijczyków, z datą ważności kilka miesięcy wstecz). Piaszczyste plaże versus sterty pieluch i piętrzących się puszek. Błogostan zagłuszany codzień przez Makarenę. Miesiące bez elektryczności lub bez słodkiej wody, lub obu. Żółtaczka, cholera i ciągła biegunka. Raj na SORze. Twórca bardzo sprawnie poprowadził nas przez historię i geografię atolu: kto i kiedy zawitał tu pierwszy, jak przebiegła brytyjska kolonizacja Południowego Pacyfiku, trochę o walce o Tarawę. Obok tych praczasów w pigułce, mnóstwo informacji na temat życia codziennego: groźny system „bubuti” zapobiegający kradzieży; dzieciobójstwo poprzez palenie zużytych pieluch i dlaczego Miles Davis jest lepszy niż Ochrona Justus?. Przez nad trzysta stron twórca raczy nas podróżą na fali anegdot z nieco pikantnym poczuciem humoru: jak zamówić The New Yorkera, lub ulubione CD na środek oceanu, jak wpisać adres, którego … nie ma. Brak przystosowania, do życia na atolu jest bardzo komiczny i doskonale sprawdził się, jako motyw letniej czytelniczej przygody. Jakieś ale? Troost popadał momentami w silnie nostalgiczną nutę, przeszłość Kiribati wydawała mu się taka różowo-cukierkowa, bez złowrogiej, penetrującej i zaśmiecającej atol „cywilizacji”. Tęsknił, a jednak sam zajmował się importem nowinek. Nie oszukujmy się, nie przybył na Kiribati asymilować się, w tekście nie zagłuszał własnego protekcjonalnego tonu, chciał się ładnie opalić, przeżyć przygodę. Dobrze, że pozostał człowiekiem spoza atolu, co sprawiło, że całość wypadła bardzo zabawnie.