Książkę czyta się świetnie, ponieważ wciąga, mimo że dzięki filmowi Pasikowskiego los pułkownika Kuklińskiego jest dzisiaj nieźle znany. Twórca rozmawiał z Kuklińskim wielokrotnie w latach ’90, ich ostatnie spotkanie miało miejsce w roku 2000, na Florydzie. Krajewski wie o nim dużo, lecz tam, gdzie w historii Kuklińskiego pozostają znaki zapytania, nie usiłuje spekulować. Pozostawia Czytelnikowi pole do swojego domysłu czy interpretacji i to mi się podoba.Tak jest w sprawie budzącej stale żywe emocje: ewakuacji z przez CIA pułkownika, jego małżonki i dwóch synów z Polski w listopadzie 1981 roku, na miesiąc przed stanem wojennym. Dla mnie odsłona osobnego wyjazdu Kuklińskiego i jego rodziny wydaje się najbardziej prawdopodobna. On – samolotem do Londynu, oni – w ciężarówce do Berlina Zachodniego. Jeśli tak rzeczywiście było, to wielka szkoda, że w filmie Pasikowskiego nie zostało to wykorzystane. Krajewski przedstawia wszystkie wersje tego wyjazdu. A jak było naprawdę? Chciałbym wiedzieć…