To twoja książka?

Recenzje

• Anonim

  2018-03-20

  niezły komiks na wagę Marvela

• Anonim

  2018-03-20

  Malunki brzydkie, za to historia robi sie w iare ciekawa, lecz Wolverine bez mocy to dość nudna postać

• Wkp

  2018-03-20

  KONIEC ODLICZANIA DO ŚMIERCI WOLVERINE’A „Śmierć Wolverine’a” to jedna z tych historii, które natchnęły autorów kinowych do nakręcenia przereklamowanego (nie starczy zwolnić tempo i dodać kilka wulgaryzmów by powstał niezły film), lecz słynnego obrazu kinowego „Wolverine: Logan”. Zanim jednak będzie nam dane ją przeczytać, w ręce czytelników trafia dwutomowe wprowadzenie do tego wydarzenia, będące jednocześnie zbiorczym wydaniem całego szóstego volume’u serii „Wolverine”. Jak na wstęp do pożegnania jednego z najbardziej lubianych bohaterów przystało, album wypełniony jest sentymentalnymi momentami, lecz akcja nie zwalnia tempa ani na chwilę, a całość czyta się idealnie – lepiej nawet niż pierwszą część. Wolverine nigdy nie był tak świadomy własnej śmiertelności, jak teraz. I nigdy również tak bardzo nie obawiał się odejść z tego świata. Czas nigdy mu nie szkodził, żył dłużej niż inni ludzie, a dzięki zdolności regeneracji był w stanie wyleczyć nawet najpoważniejsze urazy. Niestety właśnie utracił tę umiejętność, a bo nie zwalnia tempa, wszystko może się źle dla niego skończyć. Szczególnie, że chce rozliczyć się z Sabertoothem, a ten nie należał do najłatwiejszych przeciwników nawet, kiedy Wolvie był w pełni sił. Dlatego również Rosomak zaczyna w Japonii szkolenie pod okiem własnych przyjaciół-herosów, Iron Fista i mistrza kung-fu Shanga Chi. Ten drugi zabiera go do tajemnej świątyni śmierci na wczasach – miejsca, gdzie Wolverine ma pogodzić się ze swoja śmiertelnością i opanować lęk. Bohatera pociesza jedna myśl: choć relacje pomiędzy nim, a Pinch nie ułożyły się, dziewczyna zdążyła zbiec Saubertoothowi. Niestety nie wie, jak bardzo się myli. Saubertooth schwytał bowiem córkę Pinch. Dziewczyna również wpada w jego szpony, a jej los wisi na włosku. Czy Wolverine zdoła uratować ukochaną z rąk przeciwnika chcącego przemienić świat na swoje podobieństwo? I jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić za to wszystko? Wolverine to zdecydowanie najciekawszy z X-Menów i jednej z najbardziej intrygujących bohaterów komiksów w ogóle. Dlaczego? Przez lata pozostawał bardzo zagadkową postacią, nie pamiętał własnej przeszłości, ta zresztą okazała się mroczna i pełna dziwacznych i szokujących faktów, a przy okazji sięgała daleko wstecz, ponieważ aż do końca XIX wieku. Szczegóły na temat Rosomaka ujawniane były powoli, każdy autor dodawał coś od siebie, wielu stale dodaje – zawsze w jego historii znajdzie się jakaś biała plama do zapełnienia – lecz teraz nadszedł czas zostawić za sobą to co było i przygotować się na pożegnanie. Zanim jednak Wolverine umrze, odbywa sentymentalną podróż do Japonii, z którą zawsze był mocno związany, rozlicza się z wrogami i angażuje w kolejny, niełatwy związek, mogący (znów) zakończyć się tragicznie. Wszystko to zostało dobrze spisane i poprowadzone, klimatyczne i trafiające do czytelnika. Najmocniej jednak czuć w tym kruchość tytułowego bohatera. Chociaż inne postacie nigdy nie miały czynnika gojącego i mogą zginąć równie łatwo, co obecnie Rosomak, czytelnik i tak bardziej odczuwa jego śmiertelność. Graficznie również jest nieźle. Malunki może nie powalają na kolana, lecz to klasyczna dla współczesnych komiksów robota, jaką od kilku lat możemy oglądać w Marvelu. Lekko mangowa, z cartoonowymi naleciałościami ma własne zalety i minusy, lecz mi osobiście odpowiada. Do tego mamy kilka zeszytów autorstwa Krisa Anki i dodatki zilustrowane przez Salvadora Larrocę, a także „Annual” z ręcznie malowanymi rysunkami Jonathana Marksa. Ten ostatni zresztą, napisany przez Elliotta Kalana, stanowi bardzo interesujący bonus, w którym Wolvie i Jubilee zajmują się dzieckiem. Historia ta mocno odwołuje się do korzeni postaci, zaczynając się tekstem, jaki wymyślił Frank Miller na otwarcie pierwszej miniserii z Rosomakiem, „Wolverine”. Tytuł opowieści, „Wilk i szczenię”, także jest znaczący i stanowi ukłon w stronę Millera – to ten scenarzysta, zainspirowany mangami, a w szczególności serią „Samotny wilk i szczenię” (rysował okładki do jej amerykańskiego wydania) zaczął przemycać do własnych dzieł wątki związane z Japonią. I chociaż Wolvie własną ówczesną ukochaną, Mariko, poznał już wcześniej, to właśnie za jego sprawą tematyka Państwie Kwitnącej Wiśni została rozwinięta i nieustanna się nieodzownym fragmentem historii o Rosomaku. Twórcy niniejszego albumu postarali się stworzyć opowieść, która nie tylko w dobrym stylu doprowadzi nas do śmierci głównego bohatera (w komiksach Marvela Wolverine był martwy przez trzy lata, dopiero w tym roku przywrócono go do życia), lecz również i złoży hołd całej tradycji. Wyszło całkiem nieźle, nie idealnie, lecz „Trzy miesiące do śmierci” to stale bardzo niezły komiks i zalecam go wszystkim fanom X-Menów. Jest tego wart.