Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Tytuł oryginału: Moonrise Text and series concept © Working Partners Limited 2005 Tłumaczenie © Wydawnictwo Nowa Baśń 2018 Wszystkie prawa zastrzeżone Redakcja: Aleksandra Kubisiak Konsultacja merytoryczna i koncepcja okładki: Weronika Kolasińska Konwersja: Grzegorz Kalisiak Projekt graficzny okładki: Jędrzej Chełmiński Wszystkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być kopiowana i wykorzystywana w jakiejkolwiek formie bez zgody wydawcy i/lub właściciela praw autorskich. Wydanie I ISBN ???? Wydawnictwo Nowa Baśń ul. Czechowska 10, 60-447 Poznań www.nowabasn.com Strona 5 Specjalne podziękowania dla Cherith Baldry Strona 6 KLANY Klan Pioruna PRZYWÓDCA Ognista Gwiazda — płomiennorudy kocur ZASTĘPCA Szara Pręga — długowłosy szary pręgowany kocur MEDYCZKA (kocur lub kotka, którzy posiedli zdolność leczenia) Rozżarzona Skóra — ciemnoszara kotka; uczennica: Liściasta Łapa WOJOWNICY (koty i kotki bez młodych) Mysie Futro — drobna, ciemnobrązowa kotka Zakurzona Skóra — ciemnobrązowy pręgowany kocur Strona 7 Piaskowa Burza — jasnoruda kotka Obłoczny Ogon — długowłosy biały kocur Paprociowe Futro — złocistobrązowy pręgowany kocur Ciernisty Pazur — złocistobrązowy pręgowany kocur Jasne Serce — biała kotka w rude łaty Jeżynowy Pazur — ciemnobrązowy pręgowany kocur o bursztynowych oczach Jesionowe Futro — ciemnoszary kocur (w ciemniejsze cętki) o ciemnoniebieskich oczach Deszczowy Wąs — ciemnoszary kocur o niebieskich oczach Okopcone Futro — jasnoszary kocur o bursztynowych oczach Szczawiowy Ogon — szylkretowo-biała kotka o bursztynowych oczach UCZNIOWIE (koty, które skończyły sześć księżyców, szkolące się na wojowników) Wiewiórcza Łapa — ciemnoruda kotka o zielonych oczach, uczennica Zakurzonej Skóry Liściasta Łapa — jasnobrązowa pręgowana kotka o bursztynowych oczach i Strona 8 białych łapach Pajęcza Łapa — czarny kocur o długich łapach, brązowym brzuchu i bursztynowych oczach, uczeń Mysiego Futra Ryjówcza Łapa — ciemnobrązowy kocur o bursztynowych oczach, uczeń Ciernistego Pazura Biała Łapa — biała kotka o zielonych oczach, uczennica Paprociowego Futra KARMICIELKI (kotki oczekujące młodych lub opiekujące się nimi) Złoty Kwiat — jasnoruda kotka, najstarsza z karmicielek Paprotkowa Chmura — jasnoszara kotka (w ciemniejsze łaty) o jasnozielonych oczach STARSZYZNA (byli wojownicy i karmicielki) Oszronione Futro — piękna biała kocica o niebieskich oczach Pstrokaty Ogon — niegdyś ładna szylkretowa kocica o pięknej cętkowanej sierści; najstarsza w klanie Nakrapiany Ogon — jasno pręgowana kocica Strona 9 Długi Ogon — jasny kocur w czarne pręgi; wcześnie dołączył do starszych z powodu osłabienia wzroku Klan Cienia PRZYWÓDCA Czarna Gwiazda — duży biały kocur o wielkich czarnych łapach ZASTĘPCA Rdzawe Futro — ciemnoruda kotka MEDYK Mała Chmura — bardzo drobny pręgowany kocur WOJOWNICY Dębowe Futro — mały brązowy kocur Brunatna Skóra — szylkretowa kotka o zielonych oczach Cedrowe Serce — ciemnoszary kocur Jarzębinowy Pazur — rudy kocur Strona 10 Wysoki Mak — długonoga jasnobrązowa kotka UCZNIOWIE Dymna Łapa — ciemnoszary kocur, uczeń Dębowego Futra Szponiasta Łapa — kocur o długich pazurach, uczeń Jarzębinowego Pazura STARSZYZNA Cieknący Nos — mały szaro-biały kocur; wcześniej medyk klanu Klan Wiatru PRZYWÓDCA Wysoka Gwiazda — starszy czarno-biały kocur o bardzo długim ogonie ZASTĘPCA Błotnisty Pazur — nakrapiany bury kocur MEDYK Kaszlący Pysk — brązowy kocur o krótkim ogonie Strona 11 WOJOWNICY Pojedynczy Wąs — brązowy pręgowany kocur Pajęczynowa Stopa — ciemnoszary pręgowany kocur Rozdarte Ucho — pręgowany kocur Biały Ogon — drobna biała kotka UCZNIOWIE Wronia Łapa — ciemnoszary, prawie czarny kocur o niebieskich oczach, uczeń Błotnistego Pazura STARSZYZNA Poranny Kwiat — szylkretowa kocica Klan Rzeki PRZYWÓDCZYNI Lamparcia Gwiazda — nietypowo nakrapiana złocista kocica ZASTĘPCZYNI Strona 12 Mglista Stopa — szara kotka o niebieskich oczach MEDYK Muliste Futro — długowłosy jasnobrązowy kocur; uczennica: Ćmie Skrzydło WOJOWNICY Czarny Pazur — kruczoczarny kocur Ciężki Krok — mocno zbudowany pręgowany kocur Burzowe Futro — ciemnoszary kocur o bursztynowych oczach Pierzasty Ogon — jasnoszara kotka o niebieskich oczach Jastrzębi Mróz — ciemnobrązowy kocur o szerokim karku Omszona Skóra — szylkretowa kotka UCZNIOWIE Ćmie Skrzydło — piękna złocista pręgowana kotka o bursztynowych oczach KARMICIELKI Zaranny Kwiat — jasnoszara kotka Strona 13 STARSZYZNA Cienista Skóra — bardzo ciemna szara kotka Głośny Brzuch — ciemnobrązowy kocur Koty nie należące do klanów Jęczmień — czarno-biały kocur mieszkający w gospodarstwie w pobliżu lasu Krucza Łapa — lśniący czarny kocur mieszkający w gospodarstwie z Jęczmieniem Piękniś — starszy pręgowany kocur mieszkający w lasach niedaleko morza Strona 14 Strona 15 Strona 16 Prolog Jeden za drugim koty zakradały się do jaskini. Sierść miały poznaczoną plamami błota, szeroko otwarte ze strachu oczy odbijały zimne światło księżyca przenikające przez szczelinę w stropie. Przysiadły z brzuchami przy ziemi, rzucając spojrzenia na boki, jakby spodziewały się, że z cienia wyskoczy wróg. Promienie księżyca padały na kałuże w dnie jaskini i oświetlały las spiczastych kamieni, z których jedne narastały słupami w górę, inne zwisały ze stropu. Niektóre z nich łączyły się pośrodku, tworząc smukłe drzewa z białej lśniącej skały. Przemykał między nimi wiatr, mierzwiąc kotom futra. W czystym, wilgotnym powietrzu rozlegał się grzmot spadającej wody. Zza jednego z kamiennych słupów wyszedł kocur. Miał długi, wąski tułów, umięśnione nogi, a jego sierść, pozlepiana błotem w strąki, upodabniała go do kamiennego posągu. — Witajcie — miauknął ochryple. — Światło księżyca leży na wodzie. Zgodnie z prawami Plemienia Wiecznych Łowów nadszedł czas przepowiadania. Jeden z kotów wypełzł do przodu i skłonił głowę przed ubłoconym kocurem. — Bardzie, czy dostałeś znak? Czy Plemię Wiecznych Łowów przemówiło do ciebie? Zza jego pleców odezwał się inny kot: — Czy wreszcie świta nadzieja? Bard pochylił głowę. — W odbiciu księżycowego światła na skale zobaczyłem słowa Plemienia Wiecznych Łowów; widziałem je również w cieniach rzucanych przez skały, słyszałem w dźwięku kropel deszczu spadających ze stropu. — Przerwał na chwilę i przesunął spojrzenie po otaczających go kotach. — Tak — podjął — powiedzieli mi, że jest nadzieja. Strona 17 Przez grupę przebiegł lekki szmer, przypominający szelest liści na wietrze. Koty spojrzały na Barda rozjaśnionymi oczami i uniosły uszy. Kot, który wyszedł przed inne, miauknął niepewnie: — Zatem wiesz, co pomoże nam pozbyć się tego okropnego zagrożenia? — Tak, Szpicu — odparł Bard. — Plemię Wiecznych Łowów obiecało mi, że nadejdzie kot, srebrny kot — nie z tego plemienia — który pomoże nam pozbyć się Ostrych Zębów już na zawsze. Na chwilę zapadła cisza. — Więc poza Plemieniem Płynącej Wody istnieją jeszcze inne koty? — zapytał ktoś z tyłu grupy. — Muszą istnieć — odparł inny kot. — Słyszałem o obcych — miauknął Szpic — chociaż nigdy żadnego nie widziałem. Ale kiedy przyjdzie ten srebrny kot? — dodał rozpaczliwie. Wokół rozległy się pomiaukiwania: — Tak, kiedy? — Czy to prawda? Bard strzepnięciem ogona nakazał ciszę. — Tak, to prawda — miauknął. — Plemię Wiecznych Łowów nigdy nas nie okłamało. Sam widziałem blask jego srebrnego futra w oświetlonej księżycem sadzawce. — Ale kiedy? — nalegał Szpic. — Plemię Wiecznych Łowów nie pokazało mi tego — odparł Bard. — Nie wiem, kiedy pojawi się srebrny kot i skąd nadejdzie, ale będziemy o tym wiedzieli, jak już przybędzie. Uniósł głowę ku stropowi jaskini, a w jego oczach odbiły się dwa maleńkie księżyce. — Do tego czasu, współplemieńcy, pozostaje nam tylko czekać. Strona 18 Rozdział 1 Burzowe Futro otworzył oczy, zamrugał, żeby się dobudzić, i próbował sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. Zamiast na posłaniu w trzcinach w obozie Klanu Rzeki leżał skulony w wyschniętych, kruchych paprociach. Nad głową widział ziemny strop jaskini, poprzetykany splątanymi korzeniami. Z oddali słyszał słabe rytmiczne uderzenia. W pierwszej chwili nie rozumiał, co to jest, potem przypomniał sobie, że razem z towarzyszami wędrówki znajduje się blisko wody, w której tonie słońce, bezustannie obmywającej brzeg. Skulił się na nagłe wspomnienie chwili, w której on i Jeżynowy Pazur walczyli o życie w wodzie; splunął, gdyż w głębi pyska wciąż czuł słony posmak. W domu, w Klanie Rzeki, przywykł do wody — jego klan jako jedyny potrafił swobodnie pływać w rzece przecinającej las — ale nie do takiej kipieli, słonej, rzucającej pływakiem na wszystkie strony, zbyt niebezpiecznej nawet dla kota z Klanu Rzeki. Od razu napłynęły dalsze wspomnienia. Klan Gwiazdy posłał koty ze wszystkich czterech klanów w daleką, niebezpieczną podróż, żeby wysłuchały, co ma im do powiedzenia Północ. Brnęli przez nieznane ziemie, przez siedliska Dwunożnych, napadani przez psy i szczury, aż w końcu dokonali niewiarygodnego odkrycia: Północ była borsuczycą. Na wspomnienie przerażającej wiadomości przekazanej przez Północ, Burzowe Futro poczuł lodowaty dreszcz pełznący po nogach. Dwunożni niszczą las, żeby zbudować nową Drogę Grzmotu. Wszystkie klany będą musiały stamtąd odejść, a zadaniem kotów wybranych przez Klan Gwiazdy jest ostrzeżenie pobratymców i znalezienie dla nich do nowego domu. Burzowe Futro usiadł i rozejrzał się po jaskini. Przez tunel prowadzący na szczyt klifu sączyło się słabe światło, napływał też delikatny prąd świeżego powietrza niosącego posmak słonej wody. Nigdzie nie było widać borsuczycy o Strona 19 imieniu Północ. Tuż obok Burzowego Futra, zakrywszy nos ogonem, spała jego siostra, Pierzasty Ogon. Tuż za nią zobaczył Brunatną Skórę, wojowniczkę z Klanu Cienia; Burzowe Futro z ulgą stwierdził, że leży spokojnie, jakby mniej dolegało jej pogryzienie przez szczura, którego doznała w siedlisku Dwunożnych. Zioła borsuczycy złagodziły zakażenie i pomogły kotce zasnąć. Po przeciwnej stronie jaskini, nieco oddalony, leżał Wronia Łapa, uczeń z Klanu Wiatru; jego ciemnoszare futro ledwo było widać spomiędzy łodyg paproci. Najbliżej wejścia rozciągnął się brat Brunatnej Skóry, Jeżynowy Pazur, tuż obok zwiniętej w ciasny kłębek Wiewiórczej Łapy. Burzowe Futro poczuł ukłucie zazdrości na widok takiej bliskości pary kotów z Klanu Pioruna, jednak spróbował zwalczyć to uczucie. Nie miał prawa tak się zachwycać Wiewiórczą Łapą, jej odwagą i promiennym optymizmem, skoro pochodzili z różnych klanów. Jeżynowy Pazur będzie dla niej znacznie lepszym partnerem. Burzowe Futro wiedział, że powinien obudzić towarzyszy, by wyruszyć w długą drogę powrotną do lasu. A jednak dziwnie niechętnie o tym myślał. Niech jeszcze pośpią — zdecydował. — Potrzebujemy sił, żeby stawić czoła temu, co nas czeka. Otrzepał się z drobin paproci i po piasku pokrywającym dno pieczary przeszedł do tunelu. Wyszedł na sprężystą trawę; silniejszy wiatr zmierzwił mu sierść. W końcu wysechł po kąpieli, w której omal nie utonął poprzedniego wieczora. Sen go odświeżył. Kocur rozejrzał się wokół; tuż przed sobą widział skraj klifu, za którym rozciągała się nieskończona, migotliwa toń odbijająca blade światło świtu. Burzowe Futro otworzył pysk i wciągnął powietrze, by złapać zapach zwierzyny. Zamiast tego jednak poczuł przemożny odór borsuka i spostrzegł Północ siedzącą w najwyższym punkcie klifu, małymi błyszczącymi oczkami wpatrzoną w blednące gwiazdy. Na niebie za jej plecami, nad wrzosowiskiem, pas kremowego światła wskazywał miejsce, w którym wstanie słońce. Burzowe Futro podszedł do borsuczycy, z szacunkiem pochylił głowę i przysiadł obok niej. — Dzień dobry, szary wojowniku — zamruczała Północ głębokim głosem. — Wyspałeś się dobrze? — Tak, dziękuję. — Burzowe Futro wciąż z trudem zdobywał się na przyjazne powitanie, gdyż borsuki zawsze należały do śmiertelnych wrogów kocich klanów. A jednak Północ nie była zwyczajnym borsukiem. Wydawało się, że jest znacznie bliższa Klanowi Gwiazdy niż którykolwiek z kotów, może z wyjątkiem medyków; wiele podróżowała i zdobyła gdzieś mądrość pozwalającą jej przepowiadać przyszłość. Strona 20 Burzowe Futro spojrzał na nią z ukosa, by sprawdzić, czy jej oczy wciąż wpatrują się w blednące niebo. — Czy naprawdę potrafisz odczytywać znaki Klanu Gwiazdy? — zapytał z ciekawością, bliski nadziei, że przerażające przepowiednie z zeszłej nocy znikną w świetle dnia. — Odczytać można wszędzie znaki — odparła borsuczyca. — W gwiazdach, w płynącej wodzie, w błysku światła na grzbietach fal. Mówi do nas świat cały, jeśli uszy nasze otwarte są. — W takim razie ja chyba jestem głuchy — przyznał Burzowe Futro. — Przyszłość jawi mi się jako ciemność. — Nie tak, szary wojowniku — odparła ochryple Północ. — Spójrz — długim nosem wskazała wodę, w której tonęło słońce i nad którą teraz, tuż nad horyzontem, wciąż świecił jasno jeden z wojowników Klanu Gwiazdy. — Klan Gwiazdy nasze spotkanie widział. Cieszą się nim i pomoc ześlą w mroczne dni, które nadejdą. Burzowe Futro zapatrzył się w jaśniejący punkcik i westchnął lekko. Nie był medykiem, przyzwyczajonym do dzielenia się językami z przodkami. Jego zadanie polegało na wykorzystywaniu sił i umiejętności w służbie klanu — a teraz, jak się wydawało, w służbie wszystkich kotów z lasu. Północ wyraźnie im powiedziała, że cztery klany zginą, jeśli nie zapomną o dawnych podziałach i nie zaczną ze sobą współpracować. — Północy, kiedy pójdziemy do domu… Nie dokończył pytania, gdyż przerwał mu jakiś wrzask. Odwrócił się i zobaczył Wiewiórczą Łapę, która wypadła z tunelu prowadzącego do legowiska borsuczycy i stała w wejściu, strosząc ciemnorude futro i nastawiając uszu. — Umieram z głodu! — oznajmiła. — Gdzie tu można zapolować? — Posuń się i daj reszcie wyjść — rozległ się poirytowany głos Wroniej Łapy za jej plecami. — Może wtedy ci odpowiemy. Wiewiórcza Łapa skoczyła kilka kroków do przodu. Z tunelu wyłonił się uczeń z Klanu Wiatru, a za nim Pierzasty Ogon, niemal depcząca mu po piętach. Kotka przeciągnęła się radośnie w świetle słońca. Burzowe Futro wstał i w podskokach pobiegł przez trawę, żeby zetknąć się nosami z siostrą. Początkowo nie należał do kotów wybranych przez Klan Gwiazdy, ale uparł się, żeby pójść w drogę i opiekować się Pierzastym Ogonem. Ich matka nie żyła, a ojciec należał do innego klanu, więc rodzeństwo było sobie znacznie bliższe niż to zwykle bywa. Północ potruchtała za nim i skinieniem głowy powitała koty. — Brunatna Skóra czuje się dzisiaj znacznie lepiej — oznajmiła Pierzasty Ogon. — Mówi, że rana już prawie jej nie boli. — I zwracając się do Północy