Cmentarz- miejsce spoczynku wielu ludzi, w tym naszych bliskich; miejsce, do którego sami trafimy za kilkadziesiąt lat. Najczęściej odwiedzany w dniu Wszystkich Świętych, budzący grozę nocami w osobach o słabych nerwach. Każdy cmentarz ma własne duchy...Zastanawialiście się kiedyś, czy miejsce spoczynku naprawdę powinno budzić grozę ? Jeśli cmentarz wyglądałby tak, jak ujęła to pani Magdalena Kawka, to odpowiedź jest jedna- stanowczo nie !Dopiero po dokładnym przyjrzeniu się okładce zauważyłam, iż kamienna postać dziewczyny trzyma w dłoni... suszarkę, co doskonale podkreśla atmosferę panującą w książce. Jesteście ciekawi jak płyną dni w zakątku cmentarza ? Do dzieła !Biedne duszyczki... pomyślałby kto, że ludzkie kłopoty kończą się wraz z zakończeniem ziemskiego żywota, a przejście na drugą stronę sprawia, iż wady znikają. A gdzież tam ! Artystka do tej pory musi grzebać w torebkach "odwiedzających" ich dom pań w poszukiwaniu kosmetyków (jeśli ma szczęście, to znajdzie jakąś ciekawą pomadkę...), Poeta z kolei wciąż poszukuje czystych kartonów, na których może zapisywać coraz to nowsze wiersze. Ojciec Rodziny bardzo chciałby zaplanować coś od początku do końca, lecz krnąbrni współtowarzysze skutecznie mu to uniemożliwiają; Góral z Marysiem... pragną skosztować współczesnych trunków. Pasażerka ? Ta duszyczka stale godzi się ze własną śmiercią, pociechę odnajdując w opiece ponad Dzieckiem, a Młodsza i Starsza Bliźniaczka (odpowiedź na to w książce) stale drą ze sobą koty.W zakątku cmentarza... zdecydowanie należy do moich ulubionych książek; znalazłam tam wszystko, czego oczekuję od dobrej, zabawnej lektury- rozmyślania czysto egzystencjonalne, dusze o stale ludzkich potrzebach, pokłady humoru i śmiesznych sytuacji, wzruszenia. Czas spędzony z tą pozycją nie był ani trochę zmarnowany ! Nie dość, że czytając można sobie znacznie poprawić humor, to jeszcze w pewien sposób cała historia skłania nas do pewnych refleksji o relacjach międzyludzkich, poczuciu winy, wspólnocie, no i samej śmierci oczywiście. W zakątku cmentarza... to też lekkie napomnienie dla nas, żywych- ile opuszczonych grobów mijamy co roku ? Nagrobków, których nie zdobi żaden znicz, ponieważ może zmarły nie ma już rodziny, a może zapomniała o nim ? Pani Magdalena Kawka kładzie nacisk na to, jak istotną jest ludzka pamięć o najbliższych zmarłych- dopóki nam starcza sił, dbajmy o ich doczesne miejsce spoczynku. Kiedyś ktoś będzie w końcu musiał zadbać o naszą "kwaterę"... Ta opowieść to nie tylko niezła zabawa i zabawne anegdotki; to także swoista mądrość i... ciepło. Oby więcej takich książek, a kto nie czytał- serdecznie zalecam !