Recenzje

• www.arabiasaudyjska-ksa.blogspot.com

  2018-03-22

  Amos Decker – były zawodowy zawodnik piłki nożnej amerykańskiego (trochę na wyrost z tym „zawodnikiem” ponieważ zagrał tylko jeden mecz, lecz zawsze), były policjant, były mąż i ojciec. Wiele tych "byłych", lecz los go nie oszczędzał. Jako bardzo młody, niespecjalnie zdolny, lecz szalenie pracowity sportowiec, trafia do wymarzonej NFL (National Football League). Jego karierę przerywa w brutalny sposób zawodnik ekipy przeciwnej, który w akcji ofensywnej przerabia Amosa na bitki. Uszkodzenia stawów, kości i ścięgien to nie wszystko. Uderzenie było tak potężne, że tylko dwukrotnie podjęta reanimacja przyniosła skutek, jednak w mózgu Deckera zaszły nieodwracalne zmiany. Utworzyły się nowe połączenia i kanały, które umożliwiają trwałe zapamiętywanie dokładnie wszelkich informacji i niezapominania ich. Nigdy. Do tego dochodzi widzenie liczb.... w kolorach i utrata zdolności empatycznych. Intensywna terapia postawiła Amosa fizycznie na nogi, a nowe zdolności ułatwiły mu podjęcie pracy w policji, co to było jego świeżym marzeniem. Terapią zajmowała się Cassandra, która rozumiejąc nową sytuację własnego podopiecznego starała się mu pomóc w powrocie do w miarę normalnego życia. Udało im się na tyle, że zostali małżeństwem, szczęśliwym a także dochowali się córki. Niedługo przed jedenastymi urodzinami Molly, ktoś zamordował obie najistotniejsze osoby w życiu Amosa, na dokładkę zabijając jego szwagra. To przeciążyło psychikę naszego bohatera na tyle, że podjął decyzję o samobójstwie, jednak w porę powstrzymali go koleżanki – policjanci, którzy przybyli na miejsce zbrodni. Próbując za wszelką cenę złapać sprawcę Amos zaniedbał inne własne obowiązki policyjne. Jego rezygnację ze służby przełożeni przyjęli zarówno z żalem jak i i z ulgą. Od tego czasu Decker żył jako bezdomny. Otrząsnął się po jakimś okresie na tyle, aby podjąć decyzję o zmianie własnego życia, ponieważ uznał, że takiego jakim się stał wstydziłaby się jego rodzina. Zamieszkał w niedrogim motelu i został prywatnym detektywem. Minęło piętnaście miesięcy, dwadzieścia jeden dni, dwanaście godzin i czternaście minut (to następna cecha Amosa – nie potrzebuje zegarka, żeby widzieć takie rzeczy) i pojawia się jego była partnerka z policji detektyw Lancaster z informacją, że na posterunek zgłosił się człowiek, który przyznał się do zbrodni. W tym samym okresie ktoś uzbrojony w broń palną atakuje szkołę średnią w ich miasteczku. Człowiek który się przyznał słabo zna szczegóły zbrodni, a przydzielony z urzędu adwokat wyciąga go z aresztu bez problemu, tłumacząc własnego klienta problemami z powodu nie wzięcia leków. W szkole ktoś strzelając do uczniów i nauczycieli użył tej samej broni, z jakiej zabito rodzinę Amosa. Osobnik, który się przyznał w zagadkowy sposób znika z miasteczka, natomiast ślady pozostawione w szkole świadczą jednoznacznie, że zabójca ma jakieś zadawnione żale do naszego bohatera. http://niestatystycznypolak.blogspot.com/

• Iwona_C_

  2018-03-22

  David Baldacci postawił na podstawy gatunku. I wykorzystał je bardzo dobrze. Stworzył interesujących bohaterów i intrygę, której rozwiązanie zaskakuje. Według mnie dobrym zabiegiem ze strony autora było wykorzystanie w powieści zagadnień z zakresu neurologii. Główny bohater jest sawantą, ma synestezję a także hipertmezję*. Dlatego można powiedzieć, że jest swego rodzaju superbohaterem. Twórca nie boi się również poruszać niełatwych społecznie tematów, jak chociażby przemoc względem dziewczyn i odmienności.http://www.czytajac.pl/2016/12/pulapce-pamieci-david-baldacci/

• ksuchorz

  2018-03-22

  Pełna recenzja na: www.kate-with-books.blogspot.comJak to jest wszystko pamiętać? Każdy moment, każdą sytuację, każde usłyszane albo przeczytane słowo. Zarówno te szczęśliwe momenty, jak i tragiczne przeżycia. Wydawać by się mogło, że to niesamowity dar, lecz czy na pewno? A może to ogromne przekleństwo, które tylko komplikuje codzienną egzystencję pośród zwykłych ludzi? Czy właśnie tak to odczuwa Amos Decker, bohater najwieższej powieści sensacyjnej Davida Baldacciego? O tym już za chwilę.Amos Decker nie zapomina niczego, także tego, jak zginęła jego żona, córka a także szwagier. Pomimo wieloletniego doświadczenia jako detektyw pracujący w policji, nie może otrząsnąć się po takiej osobistej tragedii, która go dotknęła. Nie jest w stanie wymazać z pamięci bólu, żalu i odczucia, które towarzyszyło mu podczas znalezienia zwłok najbliższych. Tak nadzwyczajna pamięć, dosłownie wszystkiego, określa się mianem syndromu sawanta, a na to właśnie schorzenie rozpacza Amos. Taka umiejętność jest wyjątkowo pomocna w wykonywanej pracy policjanta, lecz jest także przekleństwem, gdyż do końca własnych dni Decker nie zapomni o żadnej zbrodni. „Mój umysł zamieszkuje dziki lokator. I tak się składa, że tym lokatorem jestem ja sam.”