To twoja książka?

Recenzje

• dzosefinn

  2018-03-21

  Decydując się na lekturę Trilby. Iluzja miłości George’a du Mauriera nie przypuszczałam, że będzie to historia napisana w XIX wieku. Chociaż w sumie powinnam się tego domyśleć, bo sugeruje to (trochę niejednoznacznie, lecz jednak) opis znajdujący się na tylnej stronie okładki. Niestety nie domyśliłam się i w ten sposób przyszło mi zmierzyć się z wyjątkowo wymagającą i trudną w odbiorze lekturą. Dla współczesnych czytelników Trilby może się okazać ciężką do przebrnięcia książką, przede wszystkim ze względu na mowa jakim posługuje się autor. Jest on klasyczny dla okresu, w którym Maurier żył i tworzył – charakteryzuje go opisowość. Tak, szalenie długie opisy, niekoniecznie związane z toczącym się w danym momencie wydarzeniem. Nie raz było tak, że zanim dobrnęłam do jego końca, zapominałam co wydarzyło się przed nim (jak dla mnie połowy albo nawet większości mogłoby nie być). Nachodziła mnie wtedy chwila konsternacji, powracania do wydarzenia sprzed opisu i ponownym powróceniem do przerwanej lektury. I tak do następnego opisu. A przecież taki sposób tworzenia historii w tego typu ebookach (powstających w tamtym czasie) było normą. Strasznie mnie to irytowało (chociaż na ogół lubię zatapiać się w opisach) i w pewnym momencie miałam ochotę rzucić książkę w kąt, ale… Właśnie to „ale” mnie powstrzymywało, czyli czarująca kreacja bohaterów a także ciekawość, którą udało się autorowi we mnie rozbudzić. Byłam szalenie interesująca jak potoczą się dzieje sympatycznej Trilby, tytułowej bohaterki, a także trzech wyjątkowo utalentowanych artystów. Jeśli chodzi o to, to Maurierowi nie można odmówić pomysłowości, chociaż wyjątkowo mnie bawiły reakcje postaci na niektóre sytuacje. No i momentami ten dramatyzm… Historia opowiadana jest przez narratora - autora, który omawia nam losy kobiety o wyjątkowych stopach w taki sposób, jakby był m. in. uczestnikiem zawartych w książce pdf wydarzeń. Czasami przyznaje się on do własnej niewiedzy a także wplata w fabułę własne przemyślenia i uwagi, które za każdym razem mnie zdumiewały (w sensie, że tak było można pisać). Podobał mi się także humor autora i jego dystans do samego siebie, którego ciężko nie zauważyć w trakcie lektury. Tym zrobił na mnie dobre wrażenie. Podobało mi się też to, że Maurier wprowadził do fabuły postacie (w tym przypadku artystów), które wtedy istniały i tworzyły własne dzieła. Dzięki temu możemy poznać albo odkryć kogoś nowego. Tak naprawdę to ciężko jest pisać opinię na temat klasyków: dzieł, które są albo pretendują do tej grupy książek. Dlaczego? Bo czasami nie wiadomo jak „ugryźć” temat, aby nie zostać posądzony o ignorancję. Dla współczesnych czytelników przekaz takich powieści, w tym przypadku XIX-wiecznych, nie jest łatwy. Nie tworzyli ich współcześni autorzy i my, współcześni czytelnicy, możemy ich po prostu nie zrozumieć. A to może wpływać na to, czy nam się te książki spodobają czy również nie. Czy Trilby mi się podobała? Pod pewnymi względami tak, lecz stale czuję to zmęczenie, jakie czułam w trakcie jej lektury i trochę to przesłania obraz Trilby. Czy ją zrozumiałam? Na pewno nie tak, jakby zrozumiałaby ją osoba żyjąca w okresie, kiedy ona powstała. Wydaje mi się jednak, że zauważyłam w niej to, co powinnam zauważyć. Prócz trudności jakie sprawiła mi lektura tej powieści, znajdziemy w jej wnętrzu wyjątkowe malunki (stawiam na ryciny), które odzwierciedlają toczącą się w danym momencie akcję. Niektóre są lepsze, inne odrobinę gorsze, jednak ocieplają tę historię i nadają całości niepowtarzalnego charakteru. Trilby. Iluzja miłości jak wspomniałam wcześniej nie jest prostą lekturą. To przykład klasycznej XIX-wiecznej literatury, w której dominują opisy. Zabierając się za nią trzeba być na to przygotowanym (ja do końca nie byłam) i co prawdopodobnie ważniejsze, być pewnym własnego czytelniczego wyboru: czy jest się gotowym na tego typu historię. Dla mnie Trilby była ciekawym, męczącym i poniekąd odkrywczym doświadczeniem literackim. Po jej lekturze patrzę na Dumę i uprzedzenie Jane Austen, Północ i południe Elisabeth Gaskell a także Małżonki i córki tej samej autorki i zastanawiam się, czy będę miała z nimi podobne perypetie jak z Trilby. I szczerze powiedziawszy trochę boję się za nie teraz zabrać. Czy mam się czego bać? Powracając jednak do tematu Trilby: nie jest to lektura dla wszystkich, lecz myślę, że fanom klasyki powinna przypaść do gustu. [www.dzosefinn.blogspot.com]

• Urszula Janiszyn

  2018-03-21

  Recenzja książki na portalu Sztukater.pl: https://sztukater.pl/ksiazki/item/20621-trilby.html