Recenzje

• Wkp

  2018-03-22

  Na przełomie lat 1978-1995 amerykański terrorysta Ted Kaczynski, słynny także jako unabomber, dopuścił się szesnastu zamachów bombowych. Chociaż bilans jego działalności to „tylko” trzy ofiary śmiertelne, dla każdego poszkodowanego – i jego najbliższych także – była to swoista apokalipsa. Teraz inny Kaczynski, Tom, proponuje nam własne małe komiksowe apokalipsy, które nierzadko są jak ten ładunek wybuchowy podłożony pod nasz konsumpcyjno-rozwojowy umysł.Nawet w najbardziej uporządkowanym życiu każdego z nas zdarzyć się może katastrofa. Prawdziwa apokalipsa, przed którą nie ma pewnego ratunku. Czy jesteś mieszkańcem dużego miasta, czy neandertalczykiem towarzyszy ci trauma cywilizacji. Nie trzeba wiele, by zmieniło się wszystko. Prawdziwy koniec świata także zaczyna się małymi krokami. Medialne informacja o świeżych dowodach potwierdzających istnienie życia na Marsie, budowa nowego wieżowca w okolicy, pomysł otwarcia hotelu, przeprowadzka… Zaczyna się od iskry. Później w ogniu stanąć może cały świat – ten mały, prywatny, jak i ten, który otacza nas wszystkich…Ten zestaw dziesięciu krótkich komiksów Toma Kaczynskiego to dzieło dziwne. Komiksowa narracja staje się tu jedynie ramą dla swoistego traktatu o naturze ludzkiej i lękach dopadających nas wszystkich. Bohaterowie nie są do końca zwyczajnymi jednostkami, światy stworzone przez Kaczynskiego zaludniają neurotycy i introwertycy, jednostki niedostosowane, które dostosować się nie chcą. Czasem im się to udaje, czasem nie, czasem walczą, czasem się poddają, innym znów razem znajdują jeszcze odmienne wyjście. Ich koszmar zaczyna się niewinnie, konsekwencje zaś bywają apokaliptyczne, chociaż najczęściej jest to bardzo cicha apokalipsa.Graficznie album pokazuje poziom klasyczny dla niszowej, dalekiej od głównego nurtu opowieści komiksowej. Przypomina pod tym wobec dokonania Daniela Clowesa – podobna prostota w ujęciu tematu i scenerii miejskiej, podobne zastosowanie cieniowania, rastrów i sporadycznego koloru. Lecz nie jest to kreska Clowesa, Kaczynski ma własny styl, którego rozwój śledzimy przez kolejne opowieści rysowane na przestrzeni lat.Nie jest to może komiks dla wszystkich, lecz każdy kto chciałby przeczytać wymagającą, dającą do myślenia i daleką od uogólnień opowiadanie (a raczej serię przypowieści, ponieważ im najbliższe są poszczególne historie), doceni „Testując apokalipsę”. Tom, podobnie jak dzielący z nim nazwisko Ted, także ma własny manifest, może mniej radykalny, może nie tak głośny, lecz czasem to, co ciche wybrzmiewa najmocniej, a tak właśnie jest w tym przypadku.Polecam.