Recenzje

• Maria Kasperczak

  2018-03-22

  "Szczęście nikomu nie jest dane na zawsze" - przekonuje się o tym Malwina, w dniu w którym narodziła Dagmarę. Malwina i Artur - szczęśliwe małżeństwo, przyjaciele mający wspólne pasje oczekują narodzin dziecka. To miał być najszczęśliwszy dzień w ich życiu. Tuż po porodzie okazuje się jednak, że ich dzidziuś jest chore, doktorzy diagnozują zespół Pierre`a Robina. W jednej chwili wali się cały świat.Rozdziały powieści to kolejne narodziny Dagmary. Autorka omawia zmagania matki z chorobą córki lecz także reakcję ojca na tę niecodzienną sytuację. O czym jest ta książka? Powiedziałabym że o ojcowskiej miłości - przedstawione nam zostają dwie różnorakie postawy. Ojciec Malwiny, który wspiera ją i pomaga w opiece ponad wnuczką. Ojciec Dagmary - który wystraszył się odpowiedzialności za chorą córkę. Nie ma tutaj analizy uczuć czy przeżyć wewnętrznych, przedstawione jest samo życie, a z tych sytuacji prosto wyciągnąć wnioski.Dla czego taki tytuł? Po narodzinach dzidziusia nierzadko słyszymy komentarze, odnajdź czas dla siebie, nie zapomnij o sobie, wyjdź na chwilę sama z domu. Co jednak ma zrobić samotna matka niepełnosprawnego dziecka? Malwina wie co sprawia jej przyjemność (praca, która jest jej pasją) i mimo niełatwej sytuacji stara się to osiągnąć, kupuje nowe sukienki by poczuć się lepiej. Cały własny wysiłek wkłada w dbanie o córkę, lecz szczęśliwa mama to szczęśliwe dzidziuś - takie jest przesłanie tej książki.Ostatni epizod budzi moje wątpliwości, lecz główna bohaterka wierzy w siłę miłości i nią kieruje się w życiu- co z tego wynika? Przeczytajcie same, szczerze zalecam