Gdy widzę książkę autotematyczną, z założenia traktującą o innych książkach, losy się ze mną coś dziwnego. Wpadam w zakupowe szaleństwo – już, teraz, natychmiastowo – muszę ją mieć. Mało tego – już, teraz, natychmiast, poza jakąkolwiek kolejką – muszę ją przeczytać.Tak również stało się za sprawą publikacji Szczęście małych rybek, która w jakiś sposób całkowicie zdezorganizowała moje czytelnicze plany, lecz która na tyle zawładnęła moimi myślami, że nie sposób mi się od niej uwolnić jeszcze długo po lekturze. Na półkę odłożyłam ją nad tydzień temu i od tamtej pory nie sposób ubrać mi w słowa myśli towarzyszących czytaniu. Długopis rozgrzałam do czerwoności, a to za sprawą niezliczonej liczby cytatów, które uznawałam za wyjątkowo trafne, w sposób ważny dotykające mojego czytelnictwa i z jakichś przyczyn warte zapamiętania. Po krótkim okresie dałam sobie spokój – równie nieźle mogłabym zakreślić całą tę n